Στο περσινό, ιστορικό για τον ΠΑΟΚ φινάλε της σεζόν με το 4Χ4, όλες οι λεπτομέρειες ήταν μαζί του. Οι πάσες του Κωνσταντέλια ήταν άψογες. Τα τελειώματα του Τάισον ή του Ζίφκοβιτς άψογα. Τα άτσαλα διωξίματα των αμυντικών κατέληγαν συστημένα στα πόδια ή στα κεφάλια των παικτών του ΠΑΟΚ. Ο συνδυασμός του δεύτερου γκολ στο “Βικελίδης” ήταν τέλειος σε τάιμινγκ, ακρίβεια, εκτέλεση. Ό,τι έπρεπε να “κλικάρει”, “κλίκαρε”. Δεν ήταν τύχη βέβαια. Ήταν η αυτοπεποίθηση στο πικ της. Ο ΠΑΟΚ έκανε τα πράγματα να συμβαίνουν, έφερνε τα ματς στα μέτρα του, με πίστη, πάθος, ένταση, βεβαιότητα.
Την Κυριακή στο γήπεδο όπου πριν από λίγους μήνες έγραψε ιστορία, ο “Δικέφαλος” ήταν με εντελώς ποδοσφαιρικούς όρους καλύτερος από τον περσινό “τελικό”. Μόνο που φέτος τα πράγματα έχουν αλλάξει, Οι πάσες του – πολύ καλού – Κωνσταντέλια ήταν ελάχιστα πιο δυνατές ή πιο μπροστά από εκεί που έπρεπε. Τα τελειώματα του Ντεσπόντοφ έβρισκαν σε σώματα ή έφευγαν στα πουλιά. Το τελείωμα του Τισουντάλι ήταν άψυχο. Τα άτσαλα διωξίματα των αμυντικών του Άρη δεν κατέληξαν σε ουσιαστικό κίνδυνο για την εστία του Κουέστα. Η μόνη ομοιότητα με το περσινό 1-2 ήταν ότι τόσο στην κεφαλιά του Ανσαριφάρντ όσο και στο σουτ του Νταρίντα, τις δυο μεγάλες ευκαιρίες του Άρη δηλαδή, η μπάλα έφυγε άουτ.
Εντάξει, η σύγκριση των αγώνων έτσι κι αλλιώς “μπάζει”, καθώς από τη μία μιλάμε για ένα από τα σημαντικότερα ματς που έχουν δώσει ποτέ (για τον ΠΑΟΚ το σημαντικότερο) και από την άλλη για ένα ντέρμπι στη μέση της σεζόν, με αμφότερους να έχουν μείνε πίσω στους στόχους τους.
Από την άλλη όμως είναι και ενδεικτική, ειδικά για τον ΠΑΟΚ. Η ομάδα του Λουτσέσκου δεν έχει ξεχάσει να παίζει καλά. Ακριβώς επειδή έχει δουλευτεί πολύ από τον προπονητή της και έχει έναν βασικό κορμό από πέρυσι, σε φετινά πολλά ματς καταφέρνει να είναι δημιουργική και απειλητική ,μέσα από σωστό, συνδυαστικό ποδόσφαιρο. Είναι καλή, αλλά πλέον όχι αρκετά καλή. Διότι τα κάνει όλα πιο αργά, λιγότερο συντονισμένα, με χαμηλότερη ένταση και προφανώς και χωρίς αυτοπεποίθηση. Το σχέδιο είναι εκεί το βλέπεις. Όπως βλέπεις και την αδυναμία του φετινού ρόστερ να το υπηρετήσει με την ίδια αποτελεσματικότητα.
Κάπως έτσι, ο ΠΑΟΚ βρίσκεται Γενάρη μήνα εκτός κυπέλλου και επί της ουσίας εκτός διεκδίκησης του πρωταθλήματος. Έχει μπροστά του την πρόκληση του Γιουρόπα Λιγκ για να κρατήσει το κέφι και την φλόγα του κόσμου του ζωντανή.
Και έχει σοβαρό κίνητρο να διεκδικήσει τουλάχιστον την δεύτερη θέση που βγάζει στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ.
Οφείλει να παίξει μέχρι τελικής πτώσεως για τους στόχους που έχουν απομείνει και δεν είναι διόλου αμελητέοι. Όσο οφείλει στο διάστημα που απομένει να προετοιμαστεί για την επόμενη χρονιά.
Αλλά επειδή ο ΠΑΟΚ και η προετοιμασία για το μέλλον είναι έννοιες ασύμβατες, ας κερδίσει πρώτα την Σλάβια, ας ενισχυθεί μεταγραφικά και βλέπουμε.
Υ.Γ.: Δεν γνωρίζω τα της ΑΕΚ και άρα δεν μπορώ να έχω θέση για όσα συμβαίνουν με τον Αλμέιδα. Μπορώ μονάχα ως παρατηρητής να πω ότι ο χειρισμός του Αργεντίνου το βράδυ της Κυριακής μετά την ήττα από τον ΠΑΟ, ήταν κατά τη γνώμη μου ασόβαρος και επιζήμιος για την Ένωση.
Πηγή: Sdna