Life is a bitch, δεν λένε; Είναι πράγματι, η ζωή, μια σκύλα. Μια σκύλα, αξιολάτρευτη όταν παίρνει εκείνες τις ολότελα ειρωνικές εκδικήσεις. Εβλεπα τον Τζολάκη στην εστία, να πιάνει… τριάμισι στα πέντε πέναλτι. Ισως ακόμη πιο σημαντικό για την ισορροπία της παρτίδας, να αποτρέπει στη ροή του πρώτου ημιχρόνου ένα (δυνητικά ασύμφορο) δύο-μηδέν με την υψηλής δυσκολίας απόκρουση στο σουτ του θαυμάσιου Ιρφάν. Και ταξίδευε, την ώρα των πέναλτι, ο νους πίσω στο καλοκαίρι 2021.
Βουλγαρία, Αύγουστος. Στην έδρα της Λουντογκόρετς. Ενα υπερπολύτιμο πρότζεκτ, τότε μπήκε στον πάγο και ένας θεός ξέρει πώς δεν κάηκε ανεπανόρθωτα στη χαμηλή θερμοκρασία. Ενα ματς στο οποίο ο Ρούμπεν Σεμέντο έγραψε αυτογκόλ, ο Μπα αποβλήθηκε, ο Βαλμπουένα και ο Χασάν δεν έβαλαν τα πέναλτι που επωμίστηκαν… αλλά έφταιγε, και επικρίθηκε, ο Τζολάκης επειδή δεν απέκρουσε κανένα (από τέσσερα) πέναλτι.
Ο Ολυμπιακός εγκλωβίστηκε στο να ψάχνεται με τους Βάτσλικ και τους Κρίστινσον αυτού του κόσμου, θυμάμαι ένα Κατσουράνη (στα media στα οποία δραστηριοποιείται) σχεδόν να… ωρύεται ότι “τερματοφύλακας στον Ολυμπιακό πρέπει να παίζει ο Τζολάκης” no matter what, κι έρχεται τώρα το γήπεδο της Φενέρμπαχτσε, ο Τζολάκης, τα πέναλτι. Μία πρόκριση σε ημιτελικό, που νιώθεις πως (είναι σαν να) την πήραν…και όσοι δεν την αξιώθηκαν. Από τον Κελεσίδη, ως τον Ελευθερόπουλο και τον Νικοπολίδη. Ο Μεντιλίμπαρ έκανε, αυτό που το κανονικό ποδόσφαιρο ορίζει. Το πρότζεκτ, μπροστά. Στη θερμότητα, όχι στον πάγο.
Πέναλτι… δεν βλέπει, με την πλάτη γυρισμένη, ο προπονητής. Αλλ’ από πέναλτι, προφανώς καταλαβαίνει. Αποδείχθηκε ότι καταλαβαίνει, όταν αποφάσισε (ενώ διέθετε άλλο ένα μπρέικ για ακόμη μία αλλαγή, παρά ταύτα) να κρατήσει μέσα τον Ελ Κααμπί που σερνόταν από τις κράμπες. Τον άφησε μέσα, και επιπλέον… του ανέθεσε το πρώτο πέναλτι. Το πέναλτι, ξέρει ο κόουτς, το εκτελείς με τη δύναμη του μυαλού. Οχι με τη δύναμη του ποδιού.
Ηταν σίγουρα, για τον Ολυμπιακό, η πιο σκληρή δοκιμασία ανθεκτικότητας και στις τρεις φάσεις της αναμέτρησης. Οταν το δύο-μηδέν μύριζε πιο κοντινό από το ένα-ένα. Αργότερα, όταν μύρισε το ένα-ένα αλλά δεν έγινε. Στο φινάλε, με τα πέναλτι. Αν το κλαμπ αντέχει όμως, να επεκτείνει το συμβόλαιο του Μεντιλίμπαρ αμέσως μετά από ένα-τέσσερα με τη Μακάμπι, έπειτα θα αντέξει και το γκρουπ. Ετσι πάει. Ο Μεντιλίμπαρ είναι μια δυνατότητα, για ένα ολότελα διαφορετικό προσανατολισμό στον επόμενο σχεδιασμό.
Δεν θα ξεχαστεί γρήγορα, η νύχτα. Δεν υπήρχε το προηγούμενό της, ποτέ. Δύο ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος, την ίδια ώρα να διεκδικούν αυτό που σε εβδομήντα χρόνια Κυπέλλων Ευρώπης είχε καταγραφεί μόλις τέσσερις (οι τρεις του Παναθηναϊκού, η μία της ΑΕΚ) φορές. Ημιτελικοί. Ο ΠΑΟΚ το διεκδίκησε, δεύτερη φορά σε τρεις σεζόν. Η κεφαλαιώδης διαφορά είναι ότι, πρόπερσι αποκλείστηκε…από ένα παίκτη (Παγέτ). Εδώ, αποκλείστηκε από μία ομάδα.
Ο Λουτσέσκου άλλαξε ορισμένα πρόσωπα. Κι έκανε προσευχή, η Μπριζ να είναι μία Ντίναμο. Ως προς τα πρόσωπα, η “μεγάλη απόφαση” ήταν ο σέντερ-φορ. Βάσει εικόνας στο Βέλγιο, η θέση ήταν του Σαμάτα. Βάσει εικόνας με τους Κροάτες στην Τούμπα, η θέση ήταν του Μπράντον. Πρόκρινε τον Μπράντον. Αλλά η Μπριζ, δεν ήταν Ντίναμο. Ο ΠΑΟΚ πίεσε και τις δύο, εξίσου. Η Ντίναμο μάσησε. Η Μπριζ…δεν κατάλαβε κάτι.
Το μυαλό των Βέλγων ήταν ακμαίο, έσφυζε θα έλεγε κανείς, από την πεποίθηση πόσο καλά εκπαιδευμένοι είναι στα (ανεκτίμητα) βασικά. Στο να φεύγουν από το πρες και να μεταβαίνουν ως την άλλη άκρη του πεδίου της μάχης, σωστά. Το έκαναν, στο πρώτο λεπτό. Το ξανάκαναν, στο δεύτερο λεπτό. Τρίτη φορά, έβγαλαν copy-paste τη φάση του γκολ στο Βέλγιο, απλώς ο Βέτλεσεν αστόχησε. Την πολλοστή φορά που έσπασαν τις αντίπαλες γραμμές ψηλά και διέσχισαν όλο το γήπεδο, σκόραραν. Ζήτημα, μόνο, χρόνου.
Το πρακτικά αλάνθαστο passing υπό πίεσιν, δεν άφηνε στον ΠΑΟΚ ευκαιρία να τους σταματήσει πουθενά καθ’ οδόν. Να γλιτώνει δηλαδή, μέτρα και τρεξίματα από μπροστά προς τα πίσω. Ολο αυτό, ένα ασταμάτητο πήγαινε-έλα από τη μία περιοχή στην απέναντι, φύσει αγωνιώδες, ένα κυνηγητό σκιών, κλόνισε τη σκέψη. Πείραξε τον ψυχισμό. Το ημίχρονο έκλεισε, με αναμενόμενα γκολ 0,04 έναντι 2,16. Το μηδέν-δύο, ισοδυναμούσε με game over. Είχαν έκτοτε, να κουνήσουν ένα ολόκληρο βουνό…με τα χέρια. Ανέφικτο.
Ο Γουαρδιόλα στη συνάντησή του με τον Τύπο παραμονή της ρεβάνς Μάντσεστερ Σίτι-Ρεάλ Μαδρίτης αυτή την εβδομάδα, είπε μία κουβέντα πυκνής ποδοσφαιρικής σοφίας. “Αν παίζαμε χθες, θα ήταν ένα διαφορετικό ματς. Παίζουμε αύριο, και θα είναι ένα διαφορετικό ματς. Ποτέ δύο παιγνίδια, δεν είναι ίδια”. Και ποτέ επίσης, δύο ημέρες δεν είναι ίδιες. Σημασία έχει μόνον, η ημέρα που παίζεις. Την ημέρα της κλήρωσης Μπριζ-ΠΑΟΚ, η Μπριζ είχε άλλον προπονητή και τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Οι αλάνθαστοι της Τούμπας, σε ένα dvd πριν μερικές εβδομάδες…σήμερα θα φαίνονταν αγνώριστοι. Το timing, η στιγμή, δεν ευνόησε.
Ο ΠΑΟΚ έκλεισε την ευρωπαϊκή χρονιά, στα 16 παιγνίδια. Ο Ολυμπιακός θα πάει, μίνιμουμ στα 18. Μπορεί, 19. Οι ημιτελικοί, δεν έχουν φαβορί και μη-φαβορί. Αλλωστε, όποιος είδε και τους δύο αγώνες της Αστον Βίλα με την υπέροχη Λιλ λέει…ευτυχώς προκρίθηκε η Αστον Βίλα! Είτε 16 είτε 18 ή 19 ωστόσο, ο αριθμός αντιπροσωπεύει μία διαδρομή ανυπολόγιστης αξίας. Δείχνει την κορυφαία σημασία, να εξασφαλίσει κανείς την επόμενη ευρωπαϊκή έξοδο ώστε να έχει την ευκαιρία να επαναλάβει αυτά τα 16, 18, 19 πολλαπλού οφέλους παιγνίδια.
Διότι στον “παράλληλο δρόμο” αυτής της ωραίας χρονιάς, μη ξεχνάμε, ζούμε το πρωτάθλημα στο οποίο Απρίλιο τέσσερις ομάδες μάχονται για το τρόπαιο και Μάιο ενδέχεται η μία από τις τέσσερις, όχι να μη έχει κατακτήσει το τρόπαιο, να μη έχει καν εισιτήριο για την Ευρώπη! Ιλιγγιώδες.
Πηγή: Sdna
