Του Θανάση Ασπρούλια
Οι αγώνες μπάσκετ του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό δεν είναι απλά ένα old firm του ελληνικού αθλητικού θεάματος. Είναι για ένα σωρό -ξεχωριστούς του αγωνιστικού- λόγους εξαγώγιμο προϊόν, σήμα κατατεθέν της ευρωπαϊκής πασαρέλας των σπορ. Είναι μία αναμφίβολη γραμμή στη bucket list των 100 πραγμάτων που κάθε φίλαθλος του πλανήτη υποχρεωτικά πρέπει να βιώσει πριν αδειάσει το καντήλι.
Τα “αιώνια ελληνικά ντέρμπι” δεν μπαίνουν στην ατζέντα του ευπρόσδεκτου αλλοδαπού αθλητικού τουρίστα. Είναι η ίδια η ατζέντα! (ή μήπως ήταν).
Δε φαντάζομαι να πιστεύετε ότι ελόγου τους, καταστρώνοντας το πλάνο των διακοπών τους, γνώριζαν ποιος ήταν ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Ομπράντοβιτς, ο Γιαννάκης, ο Γκέρσον, ο Σάρας… Πιθανότατα ήταν ονόματα τόσο ξένα σε αυτούς, όσο και τα αντίστοιχα των σούπερ σταρ της Ρίβερ Πλέιτ και της Μπόκα Τζούνιορς σε εμάς. Θα συγχωρέσεις ποτέ στον εαυτό σου την άρνηση να παραστείς στο SuperClassico αν τυχόν βρεθείς στο Μπουένος Αϊρες έστω κι αν το Μπομπονέρα είναι sold out;
Πολύ φοβάμαι ότι οι σαφείς ενδείξεις από τα σημεία των καιρών και του -κατά πάσα πιθανότητα- αναπόφευκτου μελλοντικού ραντεβού με την μετριότητα, απεικονίστηκαν στους δύο πρώτους τελικούς των πλέι οφς. Και κυρίως χθες (1.6.2017) στο ΟΑΚΑ.
Το δίωρο στο Μαρούσι, λόγω και της απουσίας του Βασίλη Σπανούλη, ήταν ένα νωθρό, επίπεδο, άγευστο προϊόν. Δεν έλειψε ο φανατισμός. Ελειψε η αύρα, ο ηλεκτρισμός, το αίσθημα των σειώμενων κερκίδων, αυτό το πρωτόγνωρο “ουάου” που θα αναφωνούσε ο -έστω υποψιασμένος- επισκέπτης που για πρώτη φορά θα ζούσε την ατμόσφαιρα. Αν η αναμέτρηση στο ΟΑΚΑ ήταν άνθρωπος, θα έμοιαζε με έναν ολοζώντανο, υγιέστατο οργανισμό, μέσα από το κορμί του οποίου ένα χέρι είχε ξεριζώσει βίαια την ψυχή. Οχι την καρδιά! Την ψυχή!
Χαίρομαι, διότι, ακριβώς ίδια συναίσθηση δημιουργήθηκε στον συνάδελφο της NOVA, Χρήστο Καούρη, ο οποίος έζησε δια ζώσης τον τελικό, και μέσα από το κείμενο που δημοσίευσε στο σάιτ του καναλιού του, αποτύπωσε πόσο έντονα ακουγόταν η σιωπή, πόσο σθεναρή ήταν η μάχη που έδινε ο παναθηναϊκός ψυχισμός των θαμώνων της εξέδρας με τους εξασθενημένους δεσμούς θαυμασμού που τους συνδέουν με τα πρόσωπα.
Αυτό δεν ηταν ένα ντέρμπι σαν όλα τα άλλα! Αποδέχομαι την έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο κοινοτήτων (των προσώπων και της κερκίδας), όπως αποδέχομαι και μία σειρά από αιτιάσεις που ορθώς μπορούν να εξηγήσουν το παραβιασμένο dna των αιώνιων φετινών ντέρμπι.
Δυστυχώς, όμως, θεωρώ ότι η εξήγηση δε βρίσκεται στα πρόσωπα των παρόντων, αλλά σε αυτά των απόντων. Βρίσκεται στην απουσία των σούπερ σταρς, βρίσκεται στην βαθιά ψυχή της αληθινής παρηγοριάς που εκφράζει η κουβέντα: “Η αξία του ηττημένου, δίνει δόξα στο νικητή”.
Οι haters δε μισούν τους μέτριους. Δεν αντιπαρατίθενται στους υποκόμους της ιστορίας. Εναντιώνονται σε αυτούς που την καταγράφουν. Που είναι άξιοι, που απειλούν και είναι ικανοί να πάρουν το ερωτηματικό και να το κάνουν τελεία!
Για τους φίλους του Ολυμπιακού ο Σπανούλης, και τους αντίστοιχους του Παναθηναϊκού ο Διαμαντίδης, δεν ήταν, ή είναι απλά οι ηγέτες, οι φορείς οπαδικού ιδεατισμού. Απέκτησαν ηρωικές διαστάσεις διότι δεν κατέκτησαν απλά τις κορυφές του Εβερεστ, αλλά το έπραξαν με τρόπους υπερβατικούς. Είναι προσωπικότητες που μετέτρεπαν με μία απόφασή τους, με μία επιλογή τους, με ένα σλάλομ, με μία φωνή, με το ταλέντο τους, το ακατόρθωτο σε εφικτό.
Οι δυο τους, επικεφαλής των στρατιών που ήταν έτοιμες να θυσιαστούν στο παρκέ για λογαριασμό τους, δημιουργούσαν ένα παράξενο αίσθημα ηλεκτρισμού που είχε τις ρίζες του ταυτόχρονα στο θαυμασμό και στο μίσος. Οι υπερβάσεις που πέτυχαν με τις ομάδες τους, ενίσχυσαν σε αδιάρρηκτο βαθμό τη σχέση του συνόλου με την εξέδρα. Εδιναν ξεχωριστή σημασία στη νίκη, γέμιζαν με μεγαλύτερη απογοήτευση στην ήττα και κυρίως: Σε έπειθαν ότι σχεδόν κανένα δευτερόλεπτο δεν είναι για ξόδεμα. Οσο η μπάλα ήταν ζωντανή και ο χρόνος έτρεχε αντίστροφα, όλο και κάτι θα μπορούσε να συμβεί.
Παραδοσιακά είναι αυταπόδεικτο ότι οι προσωπικότητες γεννούν τα μεγαλύτερα πάθη, τις αντιπαλότητες, τις μεγάλες λατρείες, και συνάμα τα ανίκητα μίση. Ο Παναθηναϊκός χωρίς τον Διαμαντίδη, ο Ολυμπιακός χωρίς τον Σπανούλη δε θα πάψουν να είναι μεγάλα brandnames με εκατομύρια στρατιώτες στο πλευρό τους, πρόθυμους να υψώσουν τη φωνή τους στο μέτωπο της μάχης για να εξωθήσουν στην επικράτηση, στη νίκη της υπερηφάνειας.
Χωρίς τους δύο όμως, έχω την εντύπωση ότι αμφότεροι οι αντίπαλοι, ξάφνου γίνονται θνητοι στα μάτια των οπαδών τους. Ο δρόμος θα είναι μακρύς. Μεγάλοι παίκτες υπάρχουν φυσικά, πιθανώς να υπάρξουν και στο μέλλον, όμως η απώλεια των ημιθεοποιημένων μορφών, που κατέρριψαν τα όρια, που έκαναν την υπέρβαση συνήθεια, που γέννησαν θρυλικές στιγμές αθλητικού ηρωισμού (και κατά συνέπεια φανατισμό, πίστη, εμπιστοσύνη, αξίες και όλα αυτά για τα οποία κομπάζουν οι φίλαθλοι), μάλλον θα περάσει καιρός μέχρι να ξαναβρεθούν! Αν ξαναβρεθούν. Και η ζωή μας θα πρέπει να συνηθίσει σε αυτή την απώλεια. Μέχρι οι ομάδες, να αποδείξουν ότι μπορούν να συντηρήσουν το θρύλο τους (Ολυμπιακός), ή να γυαλίσουν το μεγαλείο τους (Παναθηναϊκός). Το ΟΑΚΑ θα ξαναβρεί τον παλμό του τις επόμενες μέρες που θα διακυβεύεται ο τίτλος, στο ΣΕΦ θα γίνουν διαδοχικοί σεισμοί αν τυχόν η σειρά οδηγηθεί σε 5ο τελικό. Φοβάμαι όμως, ότι ποτέ δε θα είναι το ίδιο! Ακόμα και οι πιο φανατικοί από τους φανατικούς υποκλίνονται στην αγάπη τους, ή εδραιώνουν το μίσος τους: Οταν υπάρχουν πρόσωπα. Κι όχι μόνο φανέλες!
Πηγή: Sport DNA
