Κάποτε, στη ροή της προηγούμενης δεκαετίας, πράγματι είχαν σωρευτεί μέσα σε πέντε-έξι χρόνια κάμποσοι διαδοχικοί χαμένοι τελικοί στην ποδοσφαιρική/προπονητική διαδρομή του Κλοπ. Δύο σερί στο Κύπελλο Γερμανίας, το 2014 και το 2015. Δύο τελικοί Τσάμπιονς Λιγκ, το 2013 και το 2018. Ενας τελικός Γιουρόπα Λιγκ και ένας τελικός Λιγκ Καπ, το 2016. Τον ρώτησαν λοιπόν, η κλασική επιδερμική προσέγγιση, αν είναι…λούζερ των τελικών. Γέλασε, με βρόντο. Και, όπως λένε οι νεότεροι, τρόλαρε. “Τότε μάλλον, είμαι serial winner των ημιτελικών”. Μετά βέβαια, ο “λούζερ” κέρδισε και τελικούς. Τσάμπιονς Λιγκ και Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, το 2019. Κύπελλο Αγγλίας, το 2022. Λιγκ Καπ, το 2022 και το 2024.
Στην Κωνσταντινούπολη με τη Γαλατάσαραϊ, ο Κωνσταντέλιας ήταν…ο λούζερ της βραδυάς στις κρίσιμες “τελευταίες” αποφάσεις/ενέργειες. Μια απογοήτευση. Ενας παίκτης με μυαλό “ποδοσφαίρου νέων” σε ματς ανδρών. Ποιος νομίζει ότι είναι; Ποιοι νομίζει, οι αντίπαλοι ότι είναι; Ακόμη και το εικοσάλεπτό του το περασμένο Σάββατο στον Βόλο, σε τελειωμένη υπόθεση, δεν ήταν κάτι το πολύ διαφορετικό. Εβλεπε τους απέναντι, περίπου σαν κώνους. Ο Κωνσταντέλιας προς απάντησιν, το γκολ που έβαλε στην Πόλη είναι το λιγότερο που έχει να προτάξει. Μεγαλειώδες θα ήταν, να τρολάρει α λα Κλοπ. “Ναι, τα έκανα ρόιδο, αλλά τότε μάλλον είμαι αυθεντία στο να καταφέρνω και να είμαι εγώ εκεί σε όλες τις καίριες στιγμές”. Οντως όλες, έπεσαν σε αυτόν. Οχι κατά λάθος.
Σχεδιασμένα. Είναι το επόμενο στάδιο, στην εξέλιξή του. Για να το κατακτήσει, πρώτα πρέπει…να αποτύχει. Και όσες φορές θα αποτυγχάνει, είναι επιτακτικό η σοφία ζωής του Μάικλ Τζόρνταν να μένει κολλημένη σαν τσίχλα μες στο μυαλό του. “Αστόχησα, σε περισσότερα από εννέα χιλιάδες σουτ. Ηττήθηκα, σε σχεδόν τριακόσιους αγώνες. Είκοσι έξι φορές με εμπιστεύτηκαν να πάρω το αποφασιστικό σουτ στο τελευταίο δευτερόλεπτο, και δεν το έβαλα. Απέτυχα, ξανά και ξανά και ξανά. Και αυτός, είναι ο λόγος που πέτυχα”. Εν ανάγκη, ας το κάνει ο Γιάννης μπάνερ στο υπνοδωμάτιό του. Να κοιμάται τη νύχτα και να ξυπνάει το πρωί, με αυτό. Το είχαμε σημειώσει, ήδη σε προηγούμενη ευκαιρία. Το league stage του Γιουρόπα Λιγκ είναι, ξύλο και αίμα. Δεν είναι κρουαζιέρα Κόνφερενς Λιγκ.
Η αληθινή απόσταση Γαλατάσαραϊ-ΠΑΟΚ είναι, για να το προσεγγίσουμε ρεαλιστικά, η εξής. Οποτε ολοκληρώνεται καθεμιά από τις οκτώ αγωνιστικές του league stage, η Γαλατάσαραϊ θα κοιτάζει το top-8 της βαθμολογίας (ώστε να “πηδήσει” ένα γύρο τον Φεβρουάριο). Ο ΠΑΟΚ θα κοιτάζει το γκρουπ 9-24 (ώστε να παίξει Ευρώπη και τον Φεβρουάριο). Το αποτέλεσμα στο Αλί Σαμί Γεν την Τετάρτη, είναι σίγουρα το σωστό. Μπορώ να πω, μέσες-άκρες, και το σκορ επίσης. Τα συν-πλην δύο γκολ. Η αναμέτρηση ήταν, δύο ομάδων που η μία έπαιξε καλύτερα και η άλλη ήταν “η δεύτερη καλύτερη”. Αλλά, κι αυτή, πολύ καλή. Η Γαλατάσαραϊ γέμισε με τικ, όλα τα κουτάκια που είναι τα κριτήρια του ποδοσφαίρου στην Ευρώπη σήμερα.
Η έφεση στις δεύτερες μπάλες, και οι ευκαιρίες (με πρώτη-πρώτη…στα 18 δευτερόλεπτα) από αυτές. Το ασφυκτικό πρες, από το οποίο συνεχώς κέρδιζε εδώ κι εκεί σημεία. Το ψάξιμο να φτάσει στο γκολ, με όλους τους διαφορετικούς τρόπους. Η υπεροχή δύναμης, στα φίφτι-φίφτι. Η ένταση στην πίεση, οι τόσοι πολλοί ποδοσφαιριστές μέσα στην περιοχή του ΠΑΟΚ, ακόμη και μετά το 70′. Ο ρυθμός σε μακρά διάρκεια, που τον ευνοούσε και ο εκπληκτικός διαιτητής. Σύμφωνοι, προηγήθηκαν με τζούφιο αυτογκόλ (διότι η UEFA είναι σοβαρή, από την κεφαλιά η μπάλα πήγαινε άουτ, στη Σούπερ Λιγκ το γκολ θα το δίναμε στον σέντερ-φορ που πήρε την κεφαλιά…κι ας πήγαινε άουτ). Αλλά, μεταξύ μας, ως τότε θα μπορούσε να έχει μπει οποιοδήποτε άλλο, από τα αρκετά που μύρισαν, γκολ.
Η post-game ανάλυση του ΠΑΟΚ δεν νοείται να γίνει “σε σύγκριση” με τη Γαλατάσαραϊ. Η ανάλυση του ΠΑΟΚ, είναι σε σχέση με τον ΠΑΟΚ. Και δίνει, μία θαυμάσια σειρά ενθαρρυντικών στοιχείων. Είτε εγνωσμένων είτε καινούργιων. Στα εγνωσμένα κατατάσσονται οι killer μεταβάσεις στην κόψη του offside, η εμφανέστατη “στάση προσωπικότητας” της ομάδας απέναντι στην όλη υψηλή δυσκολία, ο προπονητής που στη στελέχωση της ενδεκάδας (πρωτίστως στα δίδυμα των σέντερ-μπακ και των κεντρικών μέσων, αλλά και στην επιλογή ποιος θα παίξει “εννέα”) πήρε τις ορθές αποφάσεις, η τακτική ωριμότητα μιας ομάδας που δεν έχανε τη σωστή αίσθηση πότε να ρίχνει λάδι στη φωτιά και πότε νερό. Σε αυτό το τελευταίο μάλιστα, ο ΠΑΟΚ έμοιαζε ένα κλικ καλύτερος από τη Γαλατάσαραϊ η οποία μετά το ένα-μηδέν αφέθηκε να παρασυρθεί σε ροντέο και την έπαθε, προς στιγμήν, με το ένα-ένα. Ως προς τα εγνωσμένα, αν θεωρείται παράλειψη, ο Κοτάρσκι είναι “εκτός συζήτησης”.
Πάμε, στα καινούργια. ‘Η τέλος πάντων, σε αυτά που μπορεί να φαίνονται σαν καινούργια. Ο σούπερ Οζντόιεφ, παράδειγμα. Η διαπλάτυνση της παρουσίας του, παιγνίδι με παιγνίδι, αν θέλετε και σεζόν με σεζόν, είναι αξιοπρόσεκτη. Σε λίγο καιρό, θα είναι ένας λίντερ στον χώρο που κινείται. Υστερα, ο Κόλι. Στα παπούτσια του Κουλιεράκη, δείχνει να είναι πρόσληψη-διάνα. Ενας λιτός αριστερός στόπερ, to-the-point. Ο δε Τσάλοφ κατά την εκτίμησή μου, έβγαλε το καλύτερο παιγνίδι του. Καλύτερο, υπό ποιαν έννοια; Οτι σιγά-σιγά μαθαίνει, συνειδητοποιεί πες, πως στον ΠΑΟΚ ο φορ θυσιάζεται. Μοντέλο Μπράντον. Στον ΠΑΟΚ ο φορ δεν είναι ο σταρ, είναι ο πρώτος εργάτης.
Και κάτι άλλο, last but not least που λένε, της μπορεί-να-φαίνονται-σαν-καινούργια λίστας. Η σεσημασμένη πτέρυγα δημιουργίας του ΠΑΟΚ, εδώ και χρόνια είναι η αριστερή. Μπάμπα/Τάισον, και Κωνσταντέλιας ή Μουργκ (ή και Μπράντον, πολλές φορές) στις υπεραριθμίες για τα τρίγωνα. Εκεί καναλιζάρονται τα πάντα, ώστε εν συνεχεία να μπει η μπάλα στην περιοχή όπου, τότε, καταφτάνουν οι δεξιοί από την, ας την πούμε, “αδύνατη πλευρά”. Το γκολ στην Πόλη ήρθε να θυμίσει πως στον χάρτη της ανάπτυξης του ΠΑΟΚ…υπάρχει και δεξιά πτέρυγα. Εκείνη βολεύτηκε να επιλέξει ο Καμαρά, μαζεύοντας μια δεύτερη μπάλα. Ζίβκοβιτς και Γιόνι Οτο αμέσως μετά, επιβεβαίωσαν πως και αυτοί μπορούν, εξίσου, να βγάζουν συνέργειες σε ακριβή συγχρονισμό α λα Τάισον/Μπάμπα.
Για κάποιον λόγο που δεν είμαι σίγουρος ότι τον κατάλαβα, ο Λουτσέσκου ευχήθηκε να μπορούσε η ομάδα να έχει παίξει αυτό το ματς στην Τούμπα. Φυσικά δεν έχει σημασία, ούτε…τι (δεν) κατάλαβα αλλά ούτε τι ευχήθηκε ο Ραζβάν (εφόσον, με το νέο φορμάτ, παίζεις μονάχα μία φορά με τον εκάστοτε αντίπαλο). Το βέβαιον είναι πως, αν ο προπονητής θέλει την Τούμπα τόσο πολύ, ιδού το λαμπρόν πεδίον δόξης. Ο Αρης, την Κυριακή. Κι αργότερα η μία μετά την άλλη, στην Τούμπα πάντα, η Στέαουα και η Βίκτορια. Τα must-win, για να κοιτάζει ο ΠΑΟΚ τις βαθμολογίες. Της Σούπερ Λιγκ, στην τρέχουσα φάση, λιγότερο. Πολύ περισσότερο, το 9-24 του Γιουρόπα Λιγκ. Οπου το μίνιμουμ για να μπεις, οι αλγόριθμοι λένε πως είναι οι οκτώ πόντοι.
Πηγή: Sdna
