Του Γιάννη Φιλέρη
Πρώτα απ΄όλα δεν πέσαμε από τα σύννεφα. Η Εθνική Ομάδα που ταξίδεψε στη Μανίλα με ρόστερ εκτάκτου ανάγκης δεν κατάφερε να διεκδικήσει την πρόκριση της στους “8”. Ίσως να’ ταν στενόχωρο το πολύ κακό δεύτερο ημίχρονο κόντρα στους Λιθουανούς, που με 8/8 τρίποντα διέλυσαν την στρατηγική της ομάδας να προστατεύει τη ρακέτα της και επικράτησαν, εν τέλει, με χαρακτηριστική άνεση. Ναι, πιστεύαμε ότι η κόντρα θα κρατούσε πολύ περισσότερο από ένα ημίχρονο, ωστόσο δεν θα βάλουμε στο απόσπασμα την ομάδα.
Της έτυχαν πολλά, από τα συνεχόμενα “όχι” στο ξεκίνημα της προετοιμασίας, τον τραυματισμό μιας βασικής επιλογής όπως ο Μήτογλου ένα 24ωρο πριν από το τζάμπολ μέχρι μια υποδόρια αμφισβήτηση, περισσότερο για οπαδικούς παρά ουσιαστικούς λόγους, η οποία, πάντως, δεν επηρέασε την συνολική εικόνα και το κλίμα στη Μανίλα.
Η συνολική εκτίμηση πρέπει να γίνει μετά την Κυριακή, όταν ολοκληρωθεί η πορεία μας σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, με το τελευταίο ματς κόντρα στο Μαυροβούνιο. Μετράει πάντα η τελευταία εντύπωση, αν και επί της ουσίας δεν αλλάζει κάτι. Η Ελλάδα βρέθηκε στην ίδια θέση, όπως πριν από τέσσερα χρόνια στην Κίνα, ή πέρσι στο Ευρωμπάσκετ, όταν ταξίδεψε μάλιστα με το πιο πλήρες -ενδεχομένως- ρόστερ των τελευταίων ετών (κατά την άποψη μου, το καλύτερο ήταν εκείνο του 2015)
Μερικές σκέψεις, λοιπόν, πριν από την τελική αξιολόγηση της φετινής ομάδας
Επιτεύχθηκε ένας μίνιμουμ στόχος
Η πρόκριση, δηλαδή, από τον δεύτερο γύρο και η εξασφάλιση της συμμετοχής μας στο προολυμπιακό τουρνουά. Σιγά τα λάχανα, θα πείτε. Νικήσαμε την Ιορδανία και τη Νέα Ζηλανδία, δεν σκοτώσαμε τα θηρία. Κι όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι. Έχουμε υποτιμήσει πολλάκις την πραγματική δύναμη των αντιπάλων, ή αν προτιμάτε υπερτιμήσει τις δικές μας δυνατότητες (ανάμεσα σας κι εγώ, το ομολογώ).
Στον αθλητισμό υψηλού επιπέδου μετράει το αποτέλεσμα. Θα’ ταν πολύ χειρότερα τα πράγματα αν η Εθνική έπεφτε στην ανυποληψία της κατάταξης 17-32. Η νίκη επί της Ν. Ζηλανδίας δεν είναι το υπέρτατο μπασκετικό μας κατόρθωμα, αλίμονο. Μας κράτησε, ωστόσο, στο πρώτο επίπεδο (έστω και στην τελευταία ταχύτητα) κι αυτό μετράει…
Απουσίες; Ναι. Είχαν κι οι άλλοι, όμως
Πόσο σημαντική είναι η δικαιολογία των απουσιών; Η Λιθουανία έπαιξε χωρίς έξι βασικούς και έκανε ένα 4-0 που την έφερε στους “8”. Η Λετονία έχασε τον σταρ της (Πορζίνγκις) δέκα μέρες πριν από το τζάμπολ και τον Ντάιρις Μπέρτανς μετά τα τρία πρώτα ματς, παρόλα αυτά νικώντας Γαλλία και Ισπανία, θα παίξει την Κυριακή το εισιτήριο για τα προημιτελικά εναντίον της Βραζιλίας. Λίγο πολύ, μεγάλους απόντες είχαν όλοι.
Σωστά, όλα αυτά, σημειώστε ωστόσο ότι: Στη δική μας ομάδα εκτός του σταρ από το ΝΒΑ (Γιάννης) απουσίαζαν και οι δυο βασικοί δημιουργοί της ομάδας τα τελευταία χρόνια: Σλούκας και Καλάθης, με τον πρώτο μάλιστα να είναι και εκτελεστής, ειδικά από την γραμμή του τρίποντου. Συν τοις άλλοις, η απώλεια του Μήτογλου ήρθε την στιγμή που η συμμετοχή του είχε φανεί να καλύπτει ένα μεγάλο μέρος του σχεδιασμού της ομάδας, ειδικά μέσα στη ρακέτα, όπου εν τέλει φάνηκε (μετά τον Παπαγιάννη) μια τεράστια τρύπα.
Η γνώμη μου είναι ότι συνολικά φέτος χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία. Επειδή το Παγκόσμιο Κύπελλο -για διάφορους λόγους- είναι η διοργάνωση όπου συνηθίζονται τα… ρεπό απ’ όλες τις εθνικές ομάδες, οι παίκτες βιάστηκαν να μείνουν εκτός. Αν παίζαμε, για παράδειγμα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι σίγουρο ότι ο Αντετοκούνμπο θα έσφιγγε τα δόντια και ενδεχομένως να αψηφούσε και το πρέσινγκ των Μπακς, Σλούκας και Καλάθης δεν θα σκέφτονταν την ξεκούραση τους, μέχρι και ο Μήτογλου μπορεί να έδενε το χέρι του για να παίξει.
Όμως, το Παγκόσμιο Κύπελλο με τους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι συγκοινωνούντα δοχεία και θα έπρεπε να εκτιμηθεί αλλιώς η συμμετοχή στο ταξίδι μέχρι τη Μανίλα. Δεδομένων των απουσιών που θα είχαν οι άλλες ομάδες, μια πλήρης Εθνική θα μπορούσε να διεκδικήσει με σαφώς καλύτερους όρους την πρόκριση της στην οκτάδα και ενδεχομένως την απευθείας πρόκριση στο Παρίσι. Θα ήταν μια ιδανική ευκαιρία να κλείσει ο κύκλος ορισμένων παικτών στην ομάδα…
Ο ρόλος του προπονητή
Ο Δημήτρης Ιτούδης βρέθηκε σε μια δύσκολη θέση, εκ των πραγμάτων. Άλλα περίμενε, άλλα σχεδίασε, άλλα του προέκυψαν, ειδικά μετά τον τραυματισμό του Μήτογλου. Προσπάθησε με έντεκα παίκτες και διάφορες αλχημείες να σώσει την παρτίδα, δεν θα μπορούσε, ωστόσο, με τα τρικ να βγαίνει συνέχεια νικητής.
Ναι, για δεύτερη συνεχή σεζόν δεν κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα εκεί που θέλαμε όλοι, αυτό όμως είναι μόνιμο φαινόμενο από το 2010 και μετά. Οκτώ-εννιά προπονητές, χάσαμε το λογαριασμό, έχουν αποτύχει.
Δεν θα το γράψω για πρώτη φορά. Η θέση του ομοσπονδιακού κόουτς πρέπει να είναι μόνιμη. Η ομοσπονδία αξίζει να επενδύσει σε αυτή τη λογική (αφού η άλλη, η εναλλαγή των παρτάιμ κόουτς έχει αποτύχει, εκ των πραγμάτων) επιλέγοντας ένα πρόσωπο, που εκτός των άλλων θα αναλάβει και το ρόλο του εθνικού προπονητή, ο οποίος σε συνεργασία με τους υπόλοιπους ομοσπονδιακούς θα χαράξει την ενιαία στρατηγική στην φιλοσοφία των εθνικών ομάδων (αλλά και την συνολική εκπαίδευση των νεαρών παικτών στα τμήματα υποδομής των συλλόγων). Το είχε πεί με θάρρος και τόλμη, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στην ιστοσελίδα του ΣΕΠΚ, ο προπονητής της Εθνικής Εφήβων, Βαγγέλης Ζιάγκος.
“Να συμφωνήσουμε επιτέλους σε μία ενιαία στρατηγική και μια κοινή φιλοσοφία που θα παρέμβει δραστικά και στοχευμένα στην νοοτροπία των νεαρών αθλητών μας, στην εκγύμναση του κορμιού τους, στην καλλιέργεια του μυαλού τους, στην εκμάθηση των βασικών τους αλλά και στο πως καταλαβαίνουν το παιχνίδι. Να εκπαιδευτούν οι παράγοντες που ασχολούνται με τις
Υποδομές, να ενημερωθούν οι γονείς για τον ρόλο τους στην αθλητική πορεία των παιδιών τους, να σταματήσει η υπερ-προβολή ανήλικων αθλητών στα μέσα, και να δοθεί έμφαση στη μετεκπαίδευση των προπονητών μας ώστε να μπορέσουμε να συμφωνήσουμε σε κάποιες βασικές κατευθυντήριες γραμμές. Σε αντίθεση περίπτωση οι όποιες αποσπασματικές επιτυχίες θα είναι συγκυριακές χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα για την επόμενη μέρα”
Η συγκεκριμένη φιλοσοφία είναι πιο απαραίτητη από ποτέ, γιατί σιγά-σιγά σταματάει μια σειρά διεθνών, άρα θα χρειαστούμε την αιμοδοσία από τις μικρότερες εθνικές ομάδες, που προς το παρόν δεν φαίνονται ικανές να τροφοδοτήσουν το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα των ανδρών…
Να διεκδικήσουμε ένα προολυμπιακό τουρνουά;
Η επόμενη μέρα θα βρει την Εθνική σε ένα από τα τέσσερα προολυμπιακά τουρνουά. Όπως είπε ο Σπύρος Καβαλιεράτος στην Game Night, η ομοσπονδία εκδηλώνει σιγά-σιγά σκέψεις για να διεκδικήσει μια από τις τέσσερις διοργανώσεις (πιθανότατα η Ευρώπη θα φιλοξενήσει δυο τέτοια τουρνουά).
Υπάρχουν, βέβαια, αρκετά ερωτηματικά.
- Πρώτον αν έχουμε τα… χρήματα, γιατί η διοργάνωση στοιχίζει 2.3 εκατομμύρια που ζητάει η FIBA (ωραία μπίζνα, δε λέω) συν 400-600.000 για τη διεκπεραίωση της. Προφανώς μόνη της η ΕΟΚ δεν μπορεί να καλύψει το ποσό. Χρειάζεται κρατική βοήθεια, χορηγούς που θα βάλουν το χέρι στην τσέπη και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.
- Ύστερα δεν είναι βέβαιο ότι στο προολυμπιακό -λόγω την ημερομηνιών- θα εμφανιστεί ο Γιάννης. Θα εξαρτηθεί από την πορεία των Μπακς, ο στόχος των οποίων βέβαια είναι να εμφανιστούν ξανά στους τελικούς. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, ο Αντετοκούνμπο δεν θα προλάβει το προολυμπιακό.
Γενικά το προολυμπιακό είναι μια διοργάνωση-εξπρές, που γίνεται δυο-τρεις εβδομάδες μετά το τέλος των αγωνιστικών υποχρεώσεων, ουσιαστικά η ομάδα κάνει πέντε-έξι προπονήσεις και πάει να παίξει σε αγώνες-ρουλέτα τη συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και σίγουρα στο ίδιο γκρουπ θα βρίσκεται σίγουρα μια ευρωπαϊκή ομάδα, με βάση τα αποτελέσματα του Μουντομπάσκετ.
Αξίζει τον κόπο (και τα χρήματα) λοιπόν; Το ρίσκο είναι μεγάλο, από την άλλη, όμως, θα’ ναι πιθανότατα και η τελευταία φορά που μπορεί να δούμε την Εθνική Ομάδα με την σύνθεση την οποία φανταζόμαστε…
Πηγή: Sport24
