Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Ο ΠΑΟΚ μέσα στο 2020 έκανε πολλά λάθη εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου – λάθη που αλλοίωσαν την αγωνιστική φυσιογνωμία του και ταυτόχρονα έδωσαν πολλές αφορμές σε κακοπροαίρετους και δυστυχώς καλοπροαίρετους να τον πιάσουν στο στόμα τους, για τους χειρότερους δυνατούς λόγους. Η συνολική εικόνα του σε αυτό το διάστημα ήταν εκείνη ενός οργανισμού που έχει χάσει την ψυχραιμία του – σχεδόν πανικόβλητου.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, υπάρχει ένας δρόμος για να επανέλθει η ηρεμία: τα αποτελέσματα. Το σημείο που βρίσκεται ο ΠΑΟΚ από το βράδυ της Τετάρτης, μετά την νίκη του στο ΟΑΚΑ, σε σχέση με το σημείο που βρισκόταν μετά την ήττα του στο ίδιο γήπεδο, από τον ίδιο αντίπαλο, πριν από δέκα μέρες, απέχουν πολύ.
Η ήττα από τον Άρη, δεν δίδαξε τίποτα στον Αμπέλ, μάλλον του χάλασε το μυαλό. Η ήττα από τον ΠΑΟ στο πρωτάθλημα ίσως αποδειχθεί το χρησιμότερο αποτέλεσμα της σεζόν. Ο Φερέιρα συνήλθε, επανέφερε τον σχηματισμό που το ρόστερ του μπορεί να υπηρετήσει καλύτερα, έκανε διορθωτικές κινήσεις που του βγήκαν (ο Αντρέ δεξί μπακ να λειτουργεί ως play maker από πίσω, ο Πέλκας ξανά βασικός πιέζει σαν σκυλί και δίνει μέτρα σε όλη την ομάδα) και πέτυχε τρεις καθαρές και εύκολες νίκες, με συνολικό σκορ 7-0, παίρνοντας παράλληλα και μια άνετη πρόκριση επί ενός φορμαρισμένου αντιπάλου. Και τις πέτυχε παίζοντας κυριαρχικά για μεγάλα διαστήματα, έξυπνα εκεί που χρειάστηκε (διαχείριση σκορ στο ΟΑΚΑ) και θυμίζοντας τον περυσινό ΠΑΟΚ. Θυμίζοντας δηλαδή σε όσους τείνουν να το ξεχάσουν ότι είναι κάτοχος του νταμπλ και όποιος θέλει να του πάρει τα κεκτημένα, θα πρέπει να κοπιάσει πολύ.
Αν μου άρεσε κάτι περισσότερο και από την φοβερή ενέργεια του Πέλκα στο ΟΑΚΑ ήταν η στάση του Πασχαλάκη στην σχαριά (κόκκινη φυσικά) του Δώνη: ούτε θεατρινισμοί, ούτε καραγκιοζιλίκια, ούτε τρελές διαμαρτυρίες. Τίποτα από αυτά: πρώτες βοήθειες, αλλαγή φανέλας, συνεχίζουμε. Το στιγμιότυπο δείχνει την μενταλιτέ που αρχίζει και πάλι να κυριαρχεί στα αποδυτήρια: μάτι που γυαλίζει, μάχη μέχρις εσχάτων.
Δεν νομίζω ότι ο ΠΑΟΚ θα ανέβει ποιοτικά μέχρι το τέλος της χρονιάς. Όχι πολύ τέλος πάντων. Αυτός θα είναι ο μέσος όρος της απόδοσής του. Υπάρχουν συγκεκριμένα προβλήματα (τα στόπερ δεν μπορούν να βγάλουν την μπάλα μπροστά σωστά, ο Μπίσεσβαρ και ο Μαουρίσιο είναι εκτός φόρμας, ο Αντρέ και ο Μάτος μάλλον δεν χωράνε στην ενδεκάδα μαζί) που ίσως διορθωθούν, ίσως και όχι. Πέρα και πάνω από αυτά όμως, το βασικό είναι ότι η ομάδα ξέρει τι παίζει , έχει βρει την αυτοπεποίθησή της ενώ έχει επανέλθει η πίστη του ένα προς τον άλλο και όλων μαζί στην δύναμη του συνόλου.
Ο ΠΑΟΚ μπαίνει στην τελική ευθεία της σεζόν με το μαχαίρι στα δόντια.
Έχει πληγωθεί, από δικά του λάθη αλλά και από τον αδυσώπητο πόλεμο λάσπης που δέχεται (και ενίοτε δεν διαχειρίζεται σωστά). Αλλά δεν έχει σκοτωθεί.
Και όσο ο ΠΑΟΚ, αυτός ο ΠΑΟΚ , είναι ζωντανός, όσο γλύφει τις πληγές του και συνεχίζει να παλεύει, τόσο οι αντίπαλοι του θα συνεχίζουν να τον τρέμουν.
Και όσο συνεχίζουν να τον τρέμουν, τόσο θα συνεχίζουν να ξεφτιλίζονται με κάθε τρόπο: μιζέρια, κλάψα και γραφικές δηλώσεις, πληρωμένα παπαγαλάκια και φοβισμένα δημοσιογραφάκια σε διατεταγμένη υπηρεσία, αστείες επιτροπές ακόμα και επισκέψεις στα αποδυτήρια των διαιτητών, αποβολές – τραγέλαφους για να αποκλειστεί το μεγαθήριο (με όλο τον σεβασμό στην καλή δουλειά που γίνεται στην Φθιώτιδα) Λαμία. Η κανονικότητα που πασχίζουν να επαναφέρουν σε πλήρη ανάπτυξη.
Για αυτό θέλω -και θα το γράφω συνέχεια κι ας γίνομαι δυσάρεστος- ο ΠΑΟΚ να μην παρασύρεται και να διατηρεί το ανάστημά του, ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω του.
Διότι με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο μπορεί να τους κερδίσει μέσα στο γήπεδο (δεν υπάρχει άλλωστε καμιά σχετική αμφιβολία) αλλά καθιστά την εξευτελισμό τους απόλυτο και εμφανέστατο ακόμα και σε όσους δεν θέλουν να τον δουν.
Πηγή: Sport DNA
