Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Η καινούργια πρόκληση είναι πρωτοφανής και δυσθεώρητη, για να βαυκαλιζόμαστε ότι μπορεί να υπάρξουν άνετες λύσεις. Ή η μία, που να τους βολεύει όλους, λύση. Στη σύγχρονη βιομηχανία του ποδοσφαίρου, μέσες-άκρες τα δύο τρίτα των εσόδων ενός κλαμπ πηγαίνουν στις αμοιβές των παικτών. Fair, αναμφισβήτητα. Δίχως παίκτες, δεν γίνεται ποδόσφαιρο και η περί αυτό βιομηχανία. Το πανάρχαιο αξίωμα, τα-φέρνεις-τα-παίρνεις. Από το no pay/no play όμως, τώρα ο ιός οδηγεί το αξίωμα στην απέναντι άκρη. No play/no pay. Διανύουμε no-play περίοδο, αβέβαιης διάρκειας. Αλλά κι όταν η βιομηχανία επανέλθει σε play φάση, πάλι θα λείπει (στην αρχή, τουλάχιστον) ο συναθροιζόμενος κόσμος. Ενα βασικό έσοδο.
Οταν/όπου τα έσοδα στεγνώνουν, οι αμοιβές θα υποφέρουν. Είναι όσο απλό ακούγεται. Περισσότερο κι από το πότε/πώς θα ολοκληρωθεί η σεζόν 2019-20…έστω τον Αύγουστο στο αίσιο σενάριο, το κρίσιμο σήμερα (ενόψει του αύριο) είναι πώς επιμερίζεται το βάρος της νέας πραγματικότητας. Φυσικά, οι πιο ανθεκτικοί ώμοι είναι που πρέπει πρώτοι να βγουν μπροστά. Ηδη έχουμε ανά την Ευρώπη καλά παραδείγματα, ποδοσφαιριστών/προπονητών που αποδέχθηκαν μειώσεις ώστε να μη πληγεί το εισόδημα των υπαλλήλων που εργάζονται στο κλαμπ. Η καλή θέληση ωστόσο, δεν είναι το δεδομένο παντού. Στη Σιόν, στην Ελβετία, εννέα παίκτες απολύθηκαν κιόλας, επειδή αρνήθηκαν μείωση που για τους υψηλόμισθους θα έφτανε στο 80%. Τα δικαστήρια εν καιρώ, θα έχουν πολλή δουλειά.
Σε οποιοδήποτε επίπεδο κάτω από το very top, μιας Μπαρσελόνα ή μιας Γιουβέντους, το απολύτως πιεστικό ζήτημα δεν είναι ηθικής, απλώς. Είναι, ύπαρξης. Επιβίωσης. Και του κλαμπ και των ποδοσφαιριστών. Η συνολική ισορροπία, από τη μία η ανάγκη του κλαμπ κι από την άλλη η ανάγκη των ποδοσφαιριστών, το να συναντηθούν τα μέρη κάπου στη μέση, μοιάζει εξαιρετικά λεπτή και, συνεπώς, εξαιρετικά δύσκολη. Δεν είναι πιθανόν ότι θα επιτευχθεί, κατ’ ιδίαν. Εάν υπάρχει μία ρεαλιστική πιθανότητα, αυτή είναι η θεσμική. Η τριμερής θεσμική. Τετ-α-τετ, η ένωση των κλαμπ και το σωματείο των ποδοσφαιριστών. Υπό την σκέπη της ομοσπονδίας-μητέρας. Σε εθνικό ή/και σε υπερεθνικό επίπεδο. Στο υπερεθνικό επίπεδο, οι πιο γεροί ώμοι είναι της ομοσπονδίας-μητέρας. Σε κάποια στιγμή, υποχρεωτικά η κάνουλα του ποδοσφαίρου, της FIFA και της UEFA, θ’ ανοίξει. Μάλλον πιο εύκολα απ’ όσο (δεν) ανοίγει μια αντίστοιχη κάνουλα πολιτικής, από βορρά προς νότο, στην Ενωμένη Ευρώπη.
Οικονομικά και ηθικά, η περίπλοκη ισορροπία φτάνει να γίνεται αδύνατη στις περιπτώσεις (γιατί η Ευρώπη δίνει και τέτοια αντι-παραδείγματα) όπου τα κλαμπ-επιχειρήσεις, καταχρηστικώς αλλά νομίμως, βρίσκουν στην κρίση την ευκαιρία και την εκμεταλλεύονται σαν πρόφαση. Στο ποδόσφαιρο, ακριβώς όπως και οπουδήποτε αλλού στον “κόσμο της αγοράς”. Η Τότεναμ άφησε απείραχτες τις αποδοχές των ποδοσφαιριστών, και έβαλε σε αναστολή τις συμβάσεις των εκατοντάδων υπαλλήλων της οι οποίοι θα πληρωθούν από το “μέτρο στήριξης” της βρετανικής κυβέρνησης, δηλαδή από τους Βρετανούς φορολογούμενους. Ο συγκεκριμένος Ντάνιελ Λίβι ιδίως, ο εκτελεστικός πρόεδρος σ’ ένα κλαμπ με απίθανη κερδοφορία, δεν έδινε ούτε 1,05 στο Στοίχημα ότι είναι ο πρώτος που θα έτρεχε να επωφεληθεί για να εξοικονομήσει. Αύριο-μεθαύριο η Τότεναμ θα έχει βγάλει και μία μετεγγραφή, ή δύο, “εις υγείαν” των φορολογούμενων…
Πηγή: Sport DNA
