Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Ένα πλάνο, πολύ περίεργο για να υπήρχε ποτέ περίπτωση να βγει. Και καθόλου, μα καθόλου, περίεργο ότι δεν βγήκε.
Οι Ιταλοί αρχίζουν να πιστώνουν στον Μαντσίνι ότι, μετά την καταστροφή του μουντιαλικού αποκλεισμού με τον Βεντούρα, τώρα βοηθά τη Σκουάντρα στα κομμάτια της εμπιστοσύνης και της νοοτροπίας. Η εμπιστοσύνη πηγάζει από το σαφές σχέδιο. Η νοοτροπία είναι, όχι βάλαμε τρία γκολ. Αλλά, γιατί δεν βάλαμε τέταρτο. Και επίσης, γιατί δώσαμε αβίαστα δικαιώματα ν’ απειληθούμε.
Απέναντι στην πεποίθηση και στην προσωπικότητα των Ιταλών, τα ελληνόπουλα πήγαν με αβεβαιότητα και φοβία. Παρέδωσαν τα όπλα, με τα χέρια ψηλά και το κεφάλι χαμηλά. Προτού, καν, πέσει η πρώτη πιστολιά στο πεδίο της μάχης. Κλήθηκαν να υποστηρίξουν κάτι που, εμφανώς, δεν το πίστευαν. Η Ελλάδα δεν έχει περιθώρια και πολυτέλειες να κάνει πράγματα, άλλα από τα αυτονόητα. Πολύ περισσότερο, δεν αντέχει να της βάζεις τα δυσνόητα. Είναι ομάδα του ένα κι ένα κάνουν δύο, τελεία.
Ο Φορτούνης που παίζει εννιά και ματαιοπονεί να μάχεται στον αέρα με τον Κιελίνι, είναι ο Φορτούνης που λείπει από το δέκα. Από τη διεύθυνση του παιγνιδιού. Ο Ζέκα που παίζει δεξιός μπακ, είναι ο Ζέκα που λείπει πιο ψηλά στον άξονα. Δεν αναπληρώθηκε ο δυναμισμός του εκεί, έστω από τον σβούρα Σιώπη. Ο Ζορζίνιο με τον Βεράτι έσπαζαν πλάκα, στην κυκλοφορία της μπάλας. Κι ο Μπαρέλα, ο τρίτος χαφ, ένας υπέροχος box-to-box χαφ, βγήκε MVP του ματς.
Ο,τι κι αν έγινε στο κοινόβιο της Ολλανδίας προ ημερών, προφανώς δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα. Πεταμένα χρήματα. Η Ιταλία τίμησε το μέγεθός της με το κέφι που έβγαλε, με την ένταση, την ενέργεια, τη φόρμα αγώνων, τη συνδυαστικότητα, τις ασίστ. Η Ελλάδα δεν είχε τίποτα απ’ όλ’ αυτά, και αναπόφευκτα κατέγραψε όλες εκείνες τις μικρές-μικρές ήττες στα ένας-εναντίον-ενός. Μανωλάς/Μπελότι στο 0-1, Σάμαρης/Ινσίνιε στο 0-2, Παπασταθόπουλος/Μπονούτσι στο 0-3.
Η Ιταλία ψέκασε, σκούπισε, τελείωσε. Τρίμπαλο, σε δεκάλεπτο. Μία κλασική italian job. Υψηλής επαγγελματικής αρτιότητας. Η Ελλάδα είναι, μια κατηγορία κάτω από την Ιταλία. Στο γήπεδο φάνηκε, δυο-τρεις. Κατηγορίες, κάτω. Εμείς νομίζουμε πως θα…τρελάνουμε τον αντίπαλο με το να μη καταλαβαίνει τι παίζουμε. Το θέμα είναι όμως, να μη τρελαίνουμε τη δική μας ομάδα με το να μη καταλαβαίνει τι παίζει.
Με την Αρμενία, είναι πολύ δύσκολο. Όχι μόνον διότι δεν έχει δικαίωμα να θεωρήσει κάτι εύκολο, μια ομάδα που την τελευταία πενταετία ηττήθηκε από την Εσθονία, από τη Λευκορωσία, από το Λουξεμβούργο, δύο φορές από τη Βόρεια Ιρλανδία, δύο φορές απ’ τα Φερόε. Αλλά και γιατί η Αρμενία είναι πολύ κοντά σε τούτο το 0-3. Η φθορά, δεν προλαβαίνουμε να μαζευτεί. Η ζημιά είναι βαριά, και τετελεσμένη.
Η συγκυρία μου θυμίζει, δώδεκα χρόνια πίσω, τα αμέσως επόμενα 24ωρα μετά το 1-4 με την Τουρκία (παραμονή 25ης Μαρτίου) στο Καραϊσκάκη. Η ομάδα πήγε στη Μάλτα και έφτυσε το γάλα της μάνας για να κερδίσει. Ο Οτο τότε, έσπασε κάμποσα αυγά ώστε να διαχειριστεί τους φθαρμένους του 1-4. Επαιξε με τρίτο στόπερ (τον Καψή, δίπλα σε Δέλλα/Κυργιάκο) θυσιάζοντας τον Σαμαρά, έβαλε τον Χαλκιά αντί του Νικοπολίδη, τον Βίντρα αντί του Σεϊταρίδη, τον Τοροσίδη αντί του Φύσσα, τον Σαλπιγγίδη αντί του Γιαννακόπουλου, τον Γκέκα αντί του Χαριστέα. Και πάλι, φτάσαμε να βρει πέναλτι+αποβολή ο Πέντρο Προένσα, ο Πορτογάλος διαιτητής, σε μια φάση στα μέσα του β’ ημιχρόνου για να το βάλει ο Μπασινάς και να φύγουμε με το 0-1. Αλλιώς, ακόμη εκεί θα είμασταν…
Πηγή: Sport DNA
