Της Μαριάννας Αλεξοπούλου
Η ιστορικότητα του σταδίου «Ειρήνης και Φιλίας» θα αναβιώσει ξανά με την διεξαγωγή του Προολυμπιακού τουρνουά και την παρουσία της Εθνικής ομάδας, 37 χρόνια μετά το «χρυσό» 1987 και την ίδια ώθηση και ευχή των Ελλήνων φιλάθλων για να ευοδωθεί ο πόθος της πρόκρισης στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Αν κάνεις ησυχία, θα το ακούσεις… «Τίποτα, τίποτα, δε μας σταματά».
Ακούστηκε κάποτε τόσο δυνατά που δε μπορεί να μην έχει εγκλωβιστεί η φωνή στους τοίχους του ΣΕΦ. Παγιδευμένη ανάμεσα σε τούβλα, στα τσιμέντα, τα μερεμέτια, τις ανακαινίσεις και τους απαραίτητους εκμοντερνισμούς που έγιναν από τότε στο στάδιο ̇ χαμένη κάτω από τον ήχο της μπάλας που σκάει, περιμένει να έρθει κάποιος να την ελευθερώσει.
Αν κοιτάξεις επίμονα θα το δεις…
Σαν το πρόσωπο του Χριστού που εμφανίζεται στον λευκό τοίχο αν κοιτάζεις πολύ ώρα μια μαύρη βούλα στο Facebook, αλλά με διαφορετικό τρόπο λατρείας. Θα δεις τις μορφές ηρώων με κοντά σορτσάκια και στενές φανέλες -διόλου κολακευτικά αλλά ως εκεί έφτανε η αθλητική μόδα τότε- να κλαίνε. Να πανηγυρίζουν, να λυγίζουν από την αγωνία, να πηδάνε ψηλά και να ξεχνούν να κατέβουν, να πιάνουν το πρόσωπό τους, να μην πιστεύουν εκείνο που ζουν. Θα δεις και τον εαυτό σου. Ναι, μπορεί να δεις τον εαυτό σου.
Μπορεί να ήσουν παιδί, έφηβος, νέος ή νέα – μπορεί να μην ήσουν εκεί, όμως και να μην ήσουν εκεί, θα δεις τον εαυτό σου. Θα δεις την Ελλάδα, όλη η Ελλάδα ήταν εκεί.
Θα δεις τον πελαργό. Γκρίζαρε πια, ίσως και να χρειάζεται μαγκουράκι για να κάνει τα κόλπα του με τη μπάλα, όμως εκεί θα είναι κάπου, σχεδόν 40αρης πια, πάνω από το προσδόκιμο ζωής του, να μαγεύεται από το μπάσκετ. Ποιος πού έζησε το ’87 δε μαγεύτηκε και ποιος δεν ήπιε από τον μαγικό ζωμό;
Εκεί, στο πιο εμβληματικό γήπεδο για το ελληνικό μπάσκετ, επιστρέφει το μπάσκετ. 37 χρόνια μετά το 1987 και 26 μετά το παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1998, όταν φιλοξένησε τα ματς του ομίλου της Εθνικής Ελλάδας, το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας θα μοιάζει με το κέντρο της Γης. Δε θα είναι, ωστόσο για το γαλακτικό χωριό που μέθυσε με το ζωμό του 1987, θα μοιάζει. Το θέαμα μπορεί να προλογιστεί μόνο με την πρόθεση «υπέρ», αφού και η κλήρωση φρόντισε γι’ αυτό. Ορισμένα από τα σπουδαιότερα ονόματα του παγκοσμίου μπάσκετ θα χαζεύουν τον φαληρικό όρμο και θα γλυκοκοιτάζουν το Μικρολίμανο στα διαλείμματα από τους αγώνες. Είναι νωρίς για να τους παρουσιάσουμε, αλλά ποτέ δεν είναι νωρίς (ή αργά) για να ονειρευτείς.
Με ένα όνειρο δεν ξεκίνησαν όλα, άλλωστε; Αν δίπλα στο όνειρο βάλεις τον προγραμματισμό, τη θέληση, την πίστη, τη δουλειά, την ικανότητα και την κατάρτιση, τότε έχεις έναν όμιλο προκριματικών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην αυλή σου. Τότε, έχεις τη Σλοβενία, την Κροατία, τη Δομινικανή Δημοκρατία, τη Νέα Ζηλανδία και την Αίγυπτο στη γειτονιά σου. Τότε, έχεις την πραγμάτωση του ονείρου. Ή την αρχή του.
«Η διοργάνωση αυτή σηματοδοτεί κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή διοργάνωση. Η αθλητική Ελλάδα πρωταγωνίστρια ξανά στα μεγάλα αθλητικά γεγονότα, η μπασκετική Ελλάδα του 2024 είναι μια Ελλάδα που περήφανα βγαίνει μπροστά στο Παγκόσμιο στερέωμα και δείχνει το δρόμο σε όλη την κοινωνία. Ένας δρόμος βασισμένος στην εξωστρέφεια και στις αρχές και τις αξίες του Ολυμπισμού. Από τις 2 έως τις 7 Ιουλίου η Ελλάδα θα βρεθεί στο παγκόσμιο αθλητικό προσκήνιο. Θα μας δοθεί η δυνατότητα να δείξουμε σε όλο το κόσμο ότι η Ελλάδα είναι παρούσα, δυνατή και ενωμένη. Το 2024 η Ελλάδα επιστρέφει. Επιστρέφει αθλητικά, επιστρέφει κοινωνικά, επιστρέφει δυναμικά. Αυτό το Προολυμπιακό είναι υπόθεση όλων μας και πρέπει να αφήσει το αποτύπωμα του και τη κληρονομιά του σε ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία».
Αυτές οι 124 λέξεις του Βαγγέλη Λιόλιου δεν είναι η συνηθισμένη δήλωση που έχεις μετά από μια τέτοια επιτυχία. Είναι η δέσμευση και η κατεύθυνση για τους επόμενους μήνες και τα επόμενα χρόνια. Μια δέσμευση που θα αφορά και θα περιλαμβάνει όλο τον κόσμο. Με δράσεις που θα αγγίζουν την κοινωνία. Για τους μήνες που μεσολαβούν ως τον Ιούλιο, για τους μήνες και για τα χρόνια που θα ακολουθήσουν.
Κεντρικός άξονας ο εθελοντισμός, οι κοινωνικές δράσεις, η συμμετοχή όλων των ενώσεων του μπάσκετ, το όραμα να μην είναι απλά μια διοργάνωση των αθλητών, των προπονητών, των ομάδων, ή ακόμα-ακόμα και των θεατών, αλλά μια διοργάνωση απαρχή για τον μαζικό αθλητισμό.
Μια διοργάνωση που θα προάγει εκ νέου το άθλημα. Θα το φέρει σε κάθε πλατεία, σε κάθε χωριό, σε κάθε προαύλιο σχολείου, σε κάθε αυλή σπιτιού – μια διοργάνωση που θα εξυψώσει το μπάσκετ με τον ίδιο τρόπο που το έκανε το 1987.
Το παρελθόν, άλλωστε, είναι το μέλλον, με ενδιάμεση στάση το παρόν. Οι φωνές του 1987 θα απεγκλωβιστούν από τους τοίχους για να ενωθούν με εκείνες του 2024, με την ευχή ποτέ ξανά να μην παγιδευτούν στο χρόνο. Οι εικόνες του 1987 θα ενωθούν με εκείνες του 2024, με την ευχή κάποτε, όταν η μνήμη ασθενήσει, να μη θυμάσαι ποιος έκλαιγε από χαρά, ποιος δάκρυζε από συγκίνηση, ποιος ξεχνούσε να επιστρέψει στη γη μετά το πιο μεγάλο του άλμα, και ποιος, τελικά, φορούσε κοντά σορτσάκια και στενές φανέλες…
Αν κάνεις ησυχία, θα το ακούσεις: Τίποτα, τίποτα δε μας σταματά…
Πηγή: ΕΟΚ e-magazine
