Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Ερευνες επιβεβαιώνουν πέραν πάσης αμφιβολίας, δεν πρόκειται για κάτι το καινούργιο, πως η αλλαγή προπονητή στη ροή της χρονιάς αυξάνει το ποσοστό κινδύνου. Το σώμα του ποδοσφαιριστή διατηρεί μνήμη, συγκεκριμένης ρουτίνας. Σε βάση ημέρας, ή σε βάση εβδομάδας. Οταν η ρουτίνα διαφοροποιείται, φυσιολογικά το (αλλιώς μαθημένο) μυϊκό σύστημα αντιδρά. Επιπλέον, ασυναίσθητα ή όχι, και στην προπόνηση και στον αγώνα ο ποδοσφαιριστής θα βάλει εξτρά ένταση (π.χ. Βέρμπιτς) ώστε να κερδίσει τον καινούργιο προπονητή. Οι τραυματισμοί που έβγαλε ο Παναθηναϊκός από τον Γιοβάνοβιτς στον Τερίμ, εντάσσονται στο εγνωσμένο ποσοστό ρίσκου.
Γι’ αυτό και η επιστημονική σύσταση είναι, όποτε ο προπονητής αλλάζει, μαζί να μη αλλάζει ολόκληρη η δομή του επιτελείου. Να υπάρχουν (μόνιμα, ας το πούμε) στελέχη που ανήκουν στο κλαμπ, όχι στο “μεταφερόμενο” σταφ του εκάστοτε προπονητή. Ωστε να διασφαλίζεται η, κατά το εφικτόν ομαλή, μετάβαση. Ειδάλλως, προσωπικές πικρίες υπεισέρχονται, επαγγελματικοί εγωισμοί υπεισέρχονται, σπανίως (έως…ποτέ) θα συμβεί οι προπονητές, απερχόμενος και επερχόμενος, να καθήσουν στο τραπέζι και να συνεργαστούν στο νι και στο σίγμα. Κι όμως, θα έπρεπε! Το εν τέλει διακύβευμα είναι ο οργανισμός, το σώμα, ενός νέου ανθρώπου που έχει χτίσει όλη τη ζωή επάνω στο να παίζει ποδόσφαιρο. Το διακύβευμα ενέχει, ας μου επιτραπεί μια κάποια υπερβολή, ιερότητα.
Οι ιδιοκτήτες το βρίσκουν ψωμοτύρι, επειδή δεν διαθέτουν την αθλητική επιμόρφωση, να πατάνε το κουμπί και να αλλάζει ο προπονητής. Με την πεποίθηση ότι, κιόλας από τη day one της αλλαγής, όλα θα λειτουργήσουν βελούδινα. Κάποτε ένας “σοφός”, ο Σάκης Τσιώλης νομίζω, είχε πει ότι στην Ελλάδα έχουμε σχολές προπονητών, έχουμε σχολές (τις ακαδημίες) ποδοσφαιριστών, έχουμε σχολές διαιτητών, έχουμε σχολές δημοσιογράφων, έχουμε σχολές μάνατζμεντ (για το οργανόγραμμα των κλαμπ). Το μόνο που δεν έχουμε, αλλά το χρειαζόμαστε περισσότερο από καθετί άλλο, είναι οι σχολές…αφεντικών (των ομάδων).
Συνεπώς το ζήτημα δεν είναι, τι τρικ θα κάνεις μετά. Το ζήτημα είναι, πώς και γιατί έφτασες στο ακραίο σημείο να πρέπει να σκαρφίζεσαι τρικ. Σαμέτ σέντερ-φορ, Κώτσιρας δεκάρι, εκατό κιλά κάκαλα, και λοιπά. Τη Δευτέρα στο ραδιόφωνό μας, την επομένη της νίκης του Παναθηναϊκού με τον Αστέρα Τρίπολης, έστειλα ένα ρίγος στην πλάτη της Ελένης όταν την έβαλα να φανταστεί ένα ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη με Νέσμπεργκ σέντερ-φορ και Σάστρε δεκάρι. Μία φορά ή δύο, μπορεί πράγματι η δουλειά να γίνει και έτσι. Δεν θα γίνεται πάντοτε, όμως. Είχα αναφέρει επί λέξει, πως ο Παναθηναϊκός δεν θα κερδίζει όλα τα ματς όταν όλα τα ματς γίνονται ματς “αφύσικων συνθηκών”.
Με τον Ατρόμητο, τα αφύσικα ήταν (πρώτον) ο Τζούριτσιτς εννέα και (δεύτερον) οι τόσοι βεβιασμένα ενσωματωμένοι παίκτες στην ενδεκάδα. Αντιλαμβανόμαστε βέβαια, και τον προπονητή. “Δεν είχαμε άλλο ματς για να τους βάλουμε και να τους δούμε”. Είναι η ανάγκη που αυτές τις ημέρες προέκυψε όντως, μίας τρόπον τινά φαστ-τρακ ενσωμάτωσης. Τέτοια φαστ-τρακ στο ποδόσφαιρο, εννοείται πως είναι ανωμαλία υψηλού ρίσκου. Με τόσα αφύσικα συσσωρευμένα, το τελικό συμπέρασμα της βραδυάς είναι το εξής απλό. Και πολύ καλά έπαιξε πάλι, ο Παναθηναϊκός!
Αλλωστε μες στο ματς, πρόβλημα δεν ήταν οι νεοπροσληφθέντες. Πρόβλημα πιο πολύ ήταν, η αγωνιστική υστέρηση όσων αγωνίζονται (και τα έδιναν, ανά τριήμερο-τετραήμερο, όλα) ασταμάτητα. Ουίλιαν Αράο, Μανσίνι, Κώτσιρας. Κανείς δεν μπορεί να παίζει ποδόσφαιρο, ασταμάτητα. Δίχως, έστω ένα, ενδιάμεσο κενό. Αργά ή γρήγορα, κάτι θα βγάλει. Κάτι σοβαρό, ή κάτι λιγότερο σοβαρό. Αν αυτό το “κάτι” είναι ότι σε ένα ματς υστέρησε, φερ’ ειπείν ο Μανσίνι που όσο έλειπε ο Ιωαννίδης ήταν by far ο κορυφαίος διαθέσιμος επιθετικός του Παναθηναϊκού, τότε είσαι και ευτυχής ότι είναι μόνον αυτό.
Για αρχή, οι νέοι σέντερ-μπακ έδειξαν ευχέρεια στο σωστό μοίρασμα της μπάλας από τη δική τους ζώνη προς τα εμπρός, είτε με πάσες στο πλάι είτε κάθετες. Οι πάσες τους, έγιναν η εκκίνηση για να συμβούν πράγματα ουσίας. Με αστερίσκο, ότι ο Ατρόμητος επέλεξε να τους αφήνει δίχως να τους πιέζει. Σημαίνει, εκκρεμεί να τους δούμε και υπό πίεσιν. Υπό πίεσιν, και στο build-up και (κυρίως) στη φάση άμυνας. Ο δε τερματοφύλακας που από τίνεϊτζερ στην Πολωνία τον έλεγαν όλοι next big thing, είναι “αυτό που είναι”. Για την ώρα, ένας αξιόπιστος δεύτερος να έχεις το κεφάλι ήσυχο. Με προοπτική, να διεκδικήσει το να αναρριχηθεί και πρώτος.
Ο Μπακασέτας δεν είναι, ούτε για να “δείξει” ούτε (πολύ περισσότερο) για να αποδείξει κάτι. Εκεί που στόχευε, ήδη 30 ετών, 31 το καλοκαίρι, δίχως τη λεγόμενη μεταπωλητική αξία, δύσκολα ατζέντης θα τον “περνούσε” σε αθλητικό διευθυντή. Πράγμα που έγινε, η ευλογία για τον Παναθηναϊκό και για τη Σούπερ Λιγκ. Να έχουμε εδώ, τον αρχηγό της Εθνικής. Οσονούπω, ο Μπακασέτας θα γίνει ο αρχηγός (και) του Παναθηναϊκού. Κι ο Παναθηναϊκός στα χρόνια του συμβολαίου του Μπακασέτα, κατά την εκτίμησή μου, τουλάχιστον ένα πρωτάθλημα θα το πάρει. Οπότε ο Μπακασέτας θα έχει, ένα πρωτάθλημα με την ΑΕΚ ύστερα από 24 χρόνια, ένα πρωτάθλημα με την Τράμπζονσπορ ύστερα από 38 χρόνια, ένα πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό ύστερα από 14 ή 15 ή 16 ή 17 χρόνια. Τριλογία-wow!
Ο Ατρόμητος ερχόταν από το μηδέν-πέντε ατύχημα, και αυτό είναι η επιτυχία του. Μία επιτυχία, σκεπτικού. Οχι ότι νίκησε, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Οτι αποσύνδεσε άμεσα, το προηγούμενο από το επόμενο. Λέγεται και νοοτροπία. Για να τα καταφέρει, το δούλεψε καλά. Η ομάδα, τα άτομα. Στην πλάτη του Ουίλιαν Αράο, στα μεσοδιαστήματα που λέμε, κέντησαν ωραίες καταστάσεις. “Πήγαν” στις δεύτερες μπάλες. Η υπέροχη αυτοκυριαρχία του σέντερ-φορ στο μελέ, να παίξει τη μπάλα αντί να τη διώξει, οδήγησε στη μετάβαση και έφερε το γκολ-ανατροπή.
Με τον αποκλεισμό της Τυνησίας στο Κόπα Αφρικα εξάλλου, επιστρέφει ο βασικός δεξιός μπακ. Πιθανότατα ο “εξ επαγγέλματος” μπακ Κεσρίντα θα είχε κλείσει εγκαίρως τον (ευρισκόμενο σε φάση ραγδαίου comeback) Κανταλαπιέδρα, κάτι που δεν πρόλαβε να κάνει ο υπηρεσιακός δεξιός μπακ Τσακμάκης, στο ένα-μηδέν. Επίσης, λίγο-λίγο και με τον σωστό χρόνο συμμετοχής, ο Ατρόμητος βάζει στο ραντάρ ένα ενδιαφέροντα επόμενο Ελληνα αριστερό μπακ (Αθανασίου, 2001) για να μας απασχολήσει. Με στοιχεία, εμφανέστατα δουλεμένα. Στη μονομαχία, στα σπριντ, στη διαγώνια κάλυψη, στο πώς φέρνει μπάλες μέσα στην αντίπαλη περιοχή.
Στην πραγματικότητα, ο Ατρόμητος δεν “νίκησε” στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Δεν υπάρχει νίκη/ισοπαλία/ήττα, όπου έπεται δεύτερος αγώνας. Είναι ακριβέστερα, όπως και ΟΦΗ-Παναιτωλικός, σκορ ημιχρόνου. Ενα σκορ, δύσκολο για τον Παναθηναϊκό (μετά την Τούμπα και πριν τον Ολυμπιακό). Ενα σκορ, ακόμη πιο δύσκολο για τον Ατρόμητο (μετά από ΑΕΚ, Παναθηναϊκό, Τρίπολη και πριν τον ΠΑΟΚ).
Πηγή: Sdna
