Του Θοδωρή Τσούτσου
Το ελληνικό μπάσκετ ζει ημέρες ’87. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι η Εθνική γυναικών έχει περάσει στα ημιτελικά του Ευρωμπάσκετ. Ούτε ότι πριν από λίγες ημέρες συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από τότε, από το χρυσό με τον Γκάλη, τον Γιαννάλη, τον Φιλίππου και τα άλλα παιδιά.
Το ελληνικό μπάσκετ για σχεδόν δύο μήνες είναι πρώτο θέμα. Κυρίως για καλούς λόγους, για κάποιους “στραβούς”, αλλά σε κάθε περίπτωση έχει “κρεμαστεί” και πάλι στα μανταλάκια. Εστω, επειδή άλλαξαν οι εποχές, έχει “κρεμαστεί” στους υπολογιστές μας. Αρα και μέσα μας, με πιο έντονο τρόπο σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν.
Ξεκίνησε με την πρόκριση του Ολυμπιακού στο Final Four της Ευρωλίγκας. Συνεχίστηκε με την επιστροφή του Παναθηναϊκού με πούλμαν, για αυτό λέμε και για τα στραβά. Με την παρουσία του Ολυμπιακού ανάμεσα στους τέσσερις καλύτερους, τη νίκη επί της ΤΣΣΚΑ, τον τελικό με τη Φενέρ. Με τους τελικούς του μπάσκετ, τις ανατροπές και τελικά τον τίτλο – ξέσπασμα του Παναθηναϊκού. Τις μεταγραφές, τις παραμονές, τις προσδοκίες για παίκτες…
Στη συνέχεια, με τη συμπλήρωση των 30 χρόνων από το 1987. Την εκδήλωση. Τις παρουσίες, τις απουσίες, τις αναμνήσεις. Επίσης, με την αδυναμία εξεύρεσης προπονητή για την Εθνική ομάδα των ανδρών, που τελικά τώρα, λίγες πια ημέρες πριν την έναρξη της προετοιμασίας για το Ευρωμπάσκετ, φαίνεται να καταλήγει στον Κώστα Μίσσα. Και τελικά, με την πορεία των κοριτσιών, που έκαναν όλη την Ελλάδα να μιλάει γι’ αυτές.
Ολα αυτά ήταν και παραμένουν “πρώτο θέμα”, που λέμε και στη δική μας γλώσσα. Το ελληνικό μπάσκετ, με λίγα λόγια, εδώ και πολλές εβδομάδες είναι το βασικό θέμα συζήτησης στην αθλητική επικαιρότητα. Και θα παραμείνει τέτοιο από τα βασικά, αφού τα κορίτσια συνεχίζουν τη διαδρομή τους στο Ευρωμπάσκετ και τα αγόρια θα αρχίσουν να ετοιμάζουν τη δική τους.
Με λίγα λόγια, όλο αυτό που ζει το άθλημα τις τελευταίες – πολλές – εβδομάδες μπορεί να μην είναι πρωτόγνωρο για εκείνο, αλλά είναι σπουδαίο. Πιθανότατα και αναγκαίο. Το επόμενο πλέον στάδιο είναι, από όσους “αφεντεύουν” με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αυτό, να γίνει και αξιοποιήσιμο. Κάθε μεγάλη επιτυχία, διότι τέτοια είναι που βιώνει το ελληνικό μπάσκετ τους τελευταίους μήνες, χρειάζεται και διαχείριση. Χρειάζεται και μυαλό, χρειάζεται και συλλογική προσπάθεια για να μείνει τέτοια. Επιτυχία. Και να μην γίνει μία φούσκα χωρίς περιεχόμενο.
Το έχουμε ζήσει αυτό στο παρελθόν, κυρίως στο ποδόσφαιρο, που ποτέ δεν μπορούσε να διαχειριστεί τις καλές του περιόδους. Τότε, που λέγαμε ή καλύτερα που το ίδιο το μπάσκετ παραπονιόταν πως… αθλητισμός δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο.
Σε σχέση με το ’87 και τις συγκρίσεις που γίνονται με το τότε, η αλήθεια είναι ότι έχουν αλλάξει τα πάντα. Το ελληνικό μπάσκετ δεν χρειάζεται πια να γεννηθεί όπως τότε, να στηθεί, να λειτουργήσει, να αναπτυχθεί. Αυτά έχουν ήδη γίνει. Το ελληνικό μπάσκετ αυτό που χρειάζεται πια είναι να υπενθυμίσει σε όσους το είχαν ξεχάσει ότι είναι το άθλημα που έχει προσφέρει τα περισσότερα από οποιοδήποτε άλλο στον ελληνικό αθλητισμό.
Να το υπενθυμίσει αυτό και στον εαυτό του. Χωρίς υστερίες τύπου… η Μάλτση παίζει ως τα 39 και ο Διαμαντίδης σταμάτησε στα 29. Χωρίς λαϊκισμούς τύπου… τώρα θυμηθήκατε την Εθνική γυναικών; Λες και η επιτυχία της δεν αποτελεί μέρος του ίδιου του ελληνικού μπάσκετ, που ποτέ δεν έπαψε να απασχολεί την αθλητική κοινωνία της χώρας. και χωρίς αδόκιμες συγκρίσεις τύπου… τότε, τώρα ή μετά.
Τίποτα από αυτά δεν χρειάζεται το ελληνικό μπάσκετ. Μέσα σε λίγες εβδομάδες ήρθε για να επιβεβαιώσει τη δύναμή του. Αν θέλετε και το επίπεδό του, αγωνιστικό και μη. Αρκεί να το αντιληφθούν οι ίδιοι οι άνθρωποί του, διότι πολλές φορές το ξεχνούν!
Πηγή: Σπορ FM
