Είχε παραδοσιακά τις πιο όμορφες στολές, τα πιο δυνατά γκάτζετ και το πιο εντυπωσιακό αυτοκίνητο: Ο Μπάτμαν ήταν – και θα είναι – πάντα ο πρωταγωνιστής της ιστορίας και η κεντρική μορφή στις ταινίες, στα κόμικς και στη συνείδηση κάθε μικρού ή μεγάλου φαν αυτού του είδους.
Δεν χωρά καμία αμφιβολία στο «κουτάκι» με τις ικανότητές του, αφού έχει αποδείξει εκαντοντάδες φορές και σε διαφορετικές καταστάσεις την αξία του. Το ίδιο όμως μπορούμε να πούμε και για τον αφανή ήρωα, αυτόν που ήταν πάντα εκεί για να δώσει χέρι βοηθείας και να σώσει τον πρωταγωνιστή από μία δύσκολη κατάσταση.
Ναι, ο Ρόμπιν δεν θα μνημονευτεί ποτέ όπως ο Μπάτμαν και ναι, το όνομά του έχει γίνει συνώνυμο των ιδανικών «Νο.2» σε ομάδες, είτε αυτές αφορούν τον εργασιακό τομέα είτε, κυρίως, τον αθλητικό.
Έχουμε δει αρκετούς «Ρόμπιν» σε ομάδες που έκαναν πορεία πρωταθλητισμού, αλλά η θέση του πιο υποτιμημένου έχει «κλειδώσει» εδώ και πολύ καιρό.
Ο Σκότι Πίπεν δεν ήταν ένας απλός παίκτης, ούτε ένας συνηθισμένος… συμπρωταγωνιστής. Όσοι τον πρόλαβαν και τον είδαν να παίζει, τονίζουν πως ο «Ινδιάνος» ήταν κάτι παραπάνω από ένα απλό στήριγμα του Μάικλ Τζόρνταν.
«Εκείνη την εποχή, ο Σκότι ήταν μάλλον ο δεύτερος καλύτερος παίκτης του πρωταθλήματος», τονίζει σε ένα σημείο του «The Last Dance» ο Φιλ Τζάκσον και οι αριθμοί επιβεβαιώνουν απόλυτα την άποψη του προπονητή που οδήγησε τους Μπουλς στη κορυφή.
Προσέξτε: Έξι τίτλοι. Εφτά συμμετοχές σε All Star Game. Οκτώ (!) σερί φορές μέλος της κορυφαίας αμυντικής ομάδας του ΝΒΑ. Άλλες τρεις μέλος στην καλύτερη πεντάδα της λίγκας. Σταθερά 18+ πόντοι, 6+ ριμπάουντ και 5,5+ ασίστ ανά ματς στην ομάδα που έκανε… πλάκα στον «μαγικό κόσμο» σε όλη την διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας του 20ου αιώνα.
Η συνεισφορά του Πίπεν στην δημιουργία, την κυριαρχία και την καθιέρωση των Μπουλς είναι σχεδόν αδιαπραγμάτευτη. Ο απόφοιτος του Central Arkansas ήταν ο παίκτης που θα ήθελε κάθε προπονητής. Έξυπνος, γρήγορος, εκρηκτικός, προνοητικός, ταχύτατος στη σκέψη, χωρίς ίχνος εγωισμού, με ταλέντο στη πάσα, στο σκοράρισμα, στο ριμπάουντ και στο κλέψιμο. Ένα πλήρες πακέτο, γεμάτο ικανότητες και προδιαγραφές για τον καλύτερο παίκτη του κόσμου.
Και αυτό ακριβώς θα ήταν ο Σκότι, αν δεν υπήρχε ο Τζόρνταν. Ο «Air» είχε την μαγεία, την λάμψη και το χάρισμα για να ηγηθεί σε μία από τις πιο όμορφες αθλητικές ιστορίες παγκοσμίως. Χωρίς τον Πίπεν όμως, δεν θα τα είχε καταφέρει. Και το ξέρει και ο ίδιος:
«Όταν μιλάτε για τον Μάικλ Τζόρνταν, θα μιλάτε και για τον Σκότι Πίπεν».
Το συμβόλαιο και η αλλαγή στο ΝΒΑ
Το δεύτερο επεισόδιο του «The Last Dance» δημιούργησε… νεύρα σε αρκετούς φιλάθλους, κυρίως για τον Τζέρι Κράουζε και τους χειρισμούς του πριν την έναρξη της σεζόν 1997/1998.
Ο τότε GM των Μπουλς επιθυμούσε την αποκαθήλωση όλων των αστέρων της ομάδας και την άμεση έναρξη ενός rebuilding, που θα σηματοδοτούσε τη νέα εποχή στον οργανισμό του Σικάγο. Οι παίκτες, που ούτως ή άλλως δεν είχαν και την καλύτερη γνώμη για τον χαρακτήρα του, διαφώνησαν έντονα, ο Φιλ Τζάκσον παρέμεινε με προσωπικές ενέργειες του ιδιοκτήτη, Τζέρι Ράινσντορφ και το μοναδικό «αγκάθι» αφορούσε τον Σκότι Πίπεν. Για την ακρίβεια, την σχεδόν… ντροπιαστική συμφωνία των Μπουλς με τον πολύτιμο φόργουορντ, που ήταν στο Top-2 σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες στο παρκέ.
Και όπου «ντροπιαστική», εσείς βάλτε το παρακάτω νούμερο: 18 εκατομμύρια δολάρια συνολικά για εφτά χρόνια. Δηλαδή, περίπου 2,6 εκατομμύρια δολάρια ετησίως. Στο ΝΒΑ, στην μεγαλύτερη και πιο εμπορική λίγκα παγκοσμίως.
To συγκεκριμένο deal ολοκληρώθηκε το 1991 και περιβάλλεται από ξεχωριστές παραμέτρους. Σε πρώτη φάση, τα οικονομικά δεδομένα του «μαγικού κόσμου» δεν είχαν καμία σχέση με την σημερινή εικόνα. Τα 18 εκατομμύρια δολάρια θα ήταν ένα εξαιρετικό ποσό, αν η διάρκεια της συμφωνίας έμενε στα τρία ή στα τέσσερα έτη.
«Φοβόμουν μην τραυματιστώ. Ήθελα να εξασφαλίσω οικονομικά την οικογένειά μου. Ήθελα να είμαι σίγουρος», είπε ο Πίπεν για το «ναι» στο επταετές πλάνο των Μπουλς, που «έδεσαν» έναν εξαιρετικό παίκτη για χρήματα που αντιστοιχούσαν στον έκτο υψηλότερο μισθό της ομάδας. Ο Πίπεν, το νο.2 των «Ταύρων», κέρδιζε λιγότερα χρήματα από τον Τόνι Κούκοτς, τον Ντένις Ρόντμαν, τον Ρον Χάρπερ και από τον Λουκ Λόνγκλει το 1997. Την ίδια ώρα
Οικονομικά λοιπόν, ο Πίπεν ήταν ξεκάθαρα και 100% υποτιμημένος. Δεν κέρδισε αυτά που άξιζε στους Μπουλς, δεν είχε την θέση που έπρεπε στο πρωτάθλημα. Είναι χαρακτηριστικό πως η σεζόν που πρωταγωνιστεί στο «The Last Dance» βρήκε τον Σκότι στην 122η θέση μισθολογικά σε όλο το ΝΒΑ, με 2,775,000 δολάρια ετησίως.
Σήμερα, στην 122η θέση του «μαγικού κόσμου» βρίσκεται ο Άντρε Ρόμπερσον. Ένας συμπληρωματικός γκαρντ-φόργουορντ των Θάντερ, με 4,6 πόντους και 4 ριμπάουντ μ.ο καριέρας στο ΝΒΑ, με 25,7% στο τρίποντο και με 10,740,740 δολάρια στον φετινό του λογαριασμό. A, και με αυτές εδώ τις βολές:
Τώρα καταλαβαίνετε γιατί ο Πίπεν ήταν ο πιο αδικημένος και υποτιμημένος παίκτης της γενιάς του. Το ιδανικό στήριγμα του Μάικλ Τζόρνταν θα μπορούσε να ηγηθεί αλλού, να γίνει πραγματικός σταρ και να κερδίσει από νωρίς περισσότερα χρήματα. Δεν το έκανε.
Με το «αν» δεν γράφεται ιστορία, ούτε φυσικά με υποθέσεις. Το γεγονός όμως πως ο Πίπεν μνημονεύεται με τέτοιον τρόπο από φιλάθλους, συμπαίκτες και προπονητές, ίσως είναι καλύτερο από μία «δυνατή» τραπεζική επιταγή.
Πηγή: Sport DNA
