Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Ηταν golazo, που λένε. Γκολάρα. Και έχουμε VAR, ευτυχώς. Θα ήταν το κρίμα της χρονιάς, να μη μετρούσε γκολ. Γιατί στην πραγματικότητα ήταν, mes que un golazo. Περισσότερο από μία γκολάρα. Ηταν κάτι με διάσταση που ξεπερνά τον ίδιο τον ποδοσφαιριστή που το έβαλε, ήταν κάτι που ξεπερνά την ομάδα του που νίκησε, ήταν κάτι που ξεπερνά το αποτέλεσμα ενός ματς σε μια βραδυά.
Τις προάλλες έγινε στον ΠΑΟΚ η ετήσια απονομή του τροπαίου της πρωταθλήτριας Ελλάδος, στην Κ-19 ομάδα. Αλλά το αληθινό πρωτάθλημα νέων, ο ΠΑΟΚ το κέρδισε σε αγώνα ανδρών. Το Σαββατόβραδο στην Τούμπα. Στο πρόσωπο του Χρήστου Τζόλη, ενός Σαλονικιού, γεννημένου το 2002, ο οποίος πέρυσι δεν έπαιζε καν Κ-19, έπαιζε Κ-17. Ο ΠΑΟΚ περίμενε (με Ολυμπιακό/Παναθηναϊκό/ΟΦΗ) κάπου τέσσερις ώρες παιγνιδιού ώσπου να σπάσει το μηδέν μπροστά στα πλέι-οφ. Αν θα μπορούσε να βρεθεί ένας λόγος που να έκανε την αναμονή να αξίζει, ο λόγος είναι αυτός. Πώς έσπασε. Ποιος το έσπασε.
Όσοι έχουν δει και ξαναδεί και ξαναδεί, τόσες και τόσες φορές, όσοι ήξεραν, αυτοί (είναι, μόνον, που) δεν εξεπλάγησαν. Για όλους όμως, για τον Γαρσία και τον Ιωσηφίδη, για τον Πουρλιωτόπουλο και τον Γου-Χου, για τον Σνάουτσνερ και τον Βλάχο, ο πραγματικός τίτλος ήταν αυτός. Η σωστή αφορμή, πιο πολύ απ’ όσο ακόμη ένα πρωτάθλημα, για να βγει απ’ τον πάγο η σαμπάνια. Να ξυπνήσουν την Κυριακή με το χαμόγελο, οι συντελεστές στην ακαδημία. Με τις ψυχικές δυνάμεις, αναζωογονημένες. Χέρια μπήκαν στη φωτιά ενώπιον του αφεντικού, γι’ αυτό.
Ο μικρός ήλθε στο γήπεδο, κι η μπάλα έκαιγε. Με τη μπάλα να καίει, έδωσε στην ομάδα του την επιθετική ένταση την οποία φαίνεται πως (είναι το φεγγάρι που) δεν μπορούν να τη δώσουν ο Λημνιός, ο Λάμπρου, ο Μπίζεσβαρ. Είναι, με διαφορετικά χαρακτηριστικά ίσως, η ίδια επιθετική ένταση την οποία συνεισέφερε στο προηγούμενο παιγνίδι με τον Παναθηναϊκό (και έκανε αμέσως, στη συνολική εικόνα, αίσθηση) ο Πέλκας.
Οχι στην οικογένεια του Τζόλη, στις οικογένειες όλων των Τζόληδων του youth sector του κλαμπ, ήταν η νύχτα για πάρτι. Μία ώθηση στο πρότζεκτ τόσο δυναμική, που δεκάδες τρόπαια δεν φτάνουν για να τη δώσουν. Δεν νοείται, και δεν γίνεται να εξακολουθεί επ’ άπειρον, κάθε σεζόν η υπόθεση-ακαδημία να κοστίζει ίσαμε τρία εκατομμύρια ευρώ…για να παίρνει ο ΠΑΟΚ το Κ-19, το Κ-17, το Κ-15. Δίχως να βγαίνει ο ένας, όχι πιο πολλοί, μονάχα ο ένας της κάθε σεζόν.
Ο ένας της κάθε σεζόν, ήδη θα έπρεπε φυσιολογικά να είναι οι τέσσερις-πέντε της εικοσάδας. Δεν θα έπαιζαν φυσικά, δεν θα παίξουν, μαζεμένοι και οι τέσσερις-πέντε στην ενδεκάδα. Ο ένας ωστόσο, δίπλα σε δέκα μεγάλους; Ο ένας δίπλα σε δέκα μεγάλους, είναι το απτό πειστήριο ώστε να ξεπεραστεί το ταμπού ότι δεν γίνεται να υποστηριχθούν, έτσι, υψηλοί στόχοι. Η πίεση, και δεν-ξέρω-ποιες-άλλες ανοησίες.
Δεν έχω ιδέα, τι του ξημερώνει του Αμπέλ. Είμαι όσο-δεν-παίρνει επιφυλακτικός, πώς ο Ρέμπε θα συνθέσει κομμάτια. Διατηρώ την αμφιβολία του μέσου, εχέφρονος ανθρώπου για τη συμβατότητα του Αμπέλ και του Ρέμπε. Το μοναδικό σίγουρο είναι ότι δεν μπορεί να λείπει αυτό, το κομμάτι με τους Τζόληδες, από την επόμενη ημέρα του ΠΑΟΚ. Για ένα Πορτογάλο, ή και για ένα Γερμανό, άνθρωπο του ποδοσφαίρου δεν είναι κάτι φοβερό (ώστε να το συζητάμε, πια, τόσο πολύ) να μπει ένας 18χρονος και να παίξει και να διακριθεί. Εμείς εδώ έχουμε την τάση, να το υπερ-αναλύουμε. Αντί να το αφήνουμε, απλώς, να συμβαίνει.
Κατά σύμπτωσιν στο αμέσως προηγούμενο άρθρο σημειώναμε πως μέρος του rebuilding, της επαναδόμησης, στον ΠΑΟΚ δεν μπορεί παρά να είναι το local, το ντόπιο, στοιχείο. Αλλ’ αυτό, είναι μια κουβέντα που περνά και χάνεται. Πιθανότατα, ελάχιστα πειστική. Ο Τζόλης έδωσε στην κουβέντα, το πλήρες νόημά της. Ανεξαρτήτως ποιους στόχους θα επιτύχει και ποιους θα χάσει ο ΠΑΟΚ εφέτος, ελπίζεται πως το πειστήριο μες στο μυαλό του Ιβάν είναι, πλέον, οριστικό.
Η κάψα για το πρωτάθλημα ικανοποιήθηκε, εκτονώθηκε, παρήλθε. Είναι ο καιρός για το, ας το πούμε, ορθόδοξο ποδόσφαιρο. Εφόσον επικοινωνηθεί από τον ΠΑΟΚ προς τον κόσμο με ειλικρίνεια, ο κόσμος δεν υπάρχει περίπτωση να μη το στηρίξει…
Πηγή: Sport DNA
