Του Βασίλη Σαμπράκου
Απέναντι στον Παναιτωλικό, το περασμένο Σάββατο στο Αγρίνιο ο Ολυμπιακός έκανε την πιο αποτελεσματική εκτός έδρας εμφάνισή του στο φετινό πρωτάθλημα. Έφτασε στις περισσότερες (19) τελικές προσπάθειες που είχε σε εκτός έδρας παιχνίδι, δημιούργησε τις περισσότερες οργανωμένες επιθέσεις (37) που έχει κάνει μακριά από το Καραϊσκάκη, απέδωσε πάνω από τον μέσο όρο του (25%) στην ολοκλήρωση των επιθέσεων με τελική προσπάθεια (32%), κυκλοφόρησε την μπάλα με μεγαλύτερη ακρίβεια (87.4%) από τον μέσο όρο του (85.9%), έκανε περισσότερο παιχνίδι στα τελευταία 30 μέτρα του τερέν (86 πάσες) συγκριτικά με τον μέσο όρο του (66) και με μεγαλύτερη ακρίβεια (81%) από το συνηθισμένο του (75%). Γιατί ζορίστηκε για να φτάσει στη νίκη;
Στο Αγρίνιο ο Ολυμπιακός βρέθηκε σε μια κατάσταση παιχνιδιού κατά την οποία ο αντίπαλος αμυνόταν πολύ βαθιά και με πάρα πολλούς ποδοσφαιριστές. Ο Παναιτωλικός, του οποίου η αμυντική γραμμή έφτασε να στήνεται σε απόσταση 14 μέτρων από την τελική γραμμή, έβαζε συχνά 10 ποδοσφαιριστές πίσω από την μπάλα, και η απόσταση μεταξύ των δύο αμυντικών γραμμών του ήταν πολύ μικρή. Οι παίκτες του λειτουργούσαν με το ένστικτο να καλύπτουν διαρκώς τους χώρους και να μην επιτρέπουν στους αντιπάλους τους να βρουν χώρο για να επιτεθούν. Απέναντι σε αυτό ο Ολυμπιακός δοκίμασε να επιτεθεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, και κάποιες φορές το έκανε με τόσο μεγάλη ταχύτητα και ακρίβεια στις μεταβιβάσεις και τις τακτικές ενέργειες που κατάφερε να διασπάσει τις γραμμές και να βρει τον χώρο για να εκτελέσει από προνομιακή θέση. Έφτασε τέσσερις φορές να εκτελέσει από καλές θέσεις και καταστάσεις. Παρ’ όλα αυτά του χρειάστηκε να περιμένει μέχρι το 70’ο λεπτό για να πάρει προβάδισμα στο σκορ. Και αυτό συνέβη για αρκετούς λόγους: επειδή η άμυνα του Παναιτωλικού άντεξε και δεν έχασε την συγκέντρωση και την οργάνωσή της, δηλαδή δεν κουράστηκε από τις επιθέσεις του Ολυμπιακού, επειδή οι εκτελέσεις των ποδοσφαιριστών του Ολυμπιακού δεν ήταν αποτελεσματικές, αλλά και επειδή ο Ολυμπιακός δυσκολεύεται όταν φτάνει στο τελικό στάδιο των επιθέσεων. Και αυτό, το τελευταίο, που είναι το μόνο που μπορεί να επηρεάσει ο Πέδρο Μαρτίνς με το μοντέλο παιχνιδιού του, είναι η κυρίαρχη αδυναμία μέχρι σήμερα.
Ο Ολυμπιακός δυσκολεύεται στην ολοκλήρωση των επιθέσεων για μια σειρά από λόγους. Δεν είναι μόνο ότι δεν έχουν φτάσει ακόμη στο επίπεδο των προσδοκιών οι ακραίοι μεσοεπιθετικοί που απέκτησε. Είναι και ότι, σε σύγκριση με το παρελθόν, λείπουν από το παιχνίδι του ο Κώστας Φορτούνης και ο Ματιέ Βαλμπουενά. Και οι δύο είχαν τον τρόπο να αλλάζουν πλευρά κατά την επίθεση και να έρχονται κοντά σε δύο ή τρεις συμπαίκτες για να φτιάξουν συνεργασίες και να αναπτύξουν μια επίθεση από τα άκρα. Σήμερα οι ακραίοι μπακ δείχνουν μια φαινομενική αδυναμία να κάνουν μια ποιοτική σέντρα, αλλά στην δεύτερη ανάγνωση ο παρατηρητής διαπιστώνει ότι δεν τους δίδεται συχνά η ευκαιρία να βρεθούν σε καλή θέση και με ελεύθερο χώρο για να σεντράρουν. Απέναντι στον Παναιτωλικό ο Κέβιν Λαλά βρήκε συμπαίκτη σε 1 από τις 5 σέντρες που επιχείρησε. Όμως μόνο σε 2 περιπτώσεις είχε την ευκαιρία μιας σέντρας από καλή θέση και με ελεύθερο χώρο για να σκανάρει την περιοχή και να σημαδέψει.
Η εικόνα του Βαλμπουενά στα περίπου 45’ αγωνιστικά λεπτά που πήρε στο Αγρίνιο δημιουργεί την αίσθηση ότι ο Γάλλος έχει ακόμη την ενέργεια για να αποδειχθεί καθοριστικός. Μετά από ένα αρχικό διάστημα κατά το οποίο ήταν ευδιάκριτη η έλλειψη ρυθμού, όπως φυσιολογικά συνέβη σε έναν ποδοσφαιριστή που είχε παίξει 46’ αγωνιστικά λεπτά στη διάρκεια των τελευταίων 30 ημερών , ο Βαλμπουενά ήταν και πάλι … Βαλμπουενά. Διότι είναι τέτοια η διάθεσή του να προσφέρει, και είναι τέτοιες η προσωπικότητα και η επίγνωσή του που κατάφερε να βάλει τον εαυτό του στον ρυθμό μέσα σε διάρκεια μερικών λεπτών.
Όσοι παρακολουθούμε από μακριά τον Ολυμπιακό και δεν τον ζούμε καθημερινά από κοντά δεν μπορούμε να ξέρουμε αν υπάρχει μια άλλη λύση για να λειτουργεί πιο αποτελεσματικά ο Ολυμπιακός στην ανάπτυξη των επιθέσεών του ειδικά απέναντι σε τόσο κλειστή άμυνα. Ο Πιέρ Κούντε έχει τα στοιχεία για να δώσει λύσεις σε τέτοιες καταστάσεις παιχνιδιού, με την διεισδυτική ντρίμπλα του και την ακρίβεια στις μακρινές μεταβιβάσεις όταν αποφασίζει να αλλάξει πλευρά ανάπτυξης, αλλά για την ώρα ο Μαρτίνς μάλλον κρίνει ότι ο Καμερουνέζος δεν έχει φτάσει στην επιθυμητή αγωνιστική κατάσταση.
Στα ελληνικά παιχνίδια, αυτή είναι η πιο σημαντική πρόκληση για τον προπονητή του Ολυμπιακού, το να ξανακάνει την ομάδα του όσο διεισδυτική ήταν στην διάρκεια των προηγούμενων ετών. Κι αυτή την πρόκληση θα την αντιμετωπίσει είτε με το φορμάρισμα ενός εξτρέμ είτε με την αύξηση του χρόνου συμμετοχής του Βαλμπουενά ή του Κούντε.
Πηγή: Gazzetta
