Του Νίκου Παπαδογιάννη
H μία όψη του σκληρού νομίσματος που χτύπησε κατακέφαλα τον Ολυμπιακό στο στοιχειωμένο από το ’94 Γιαντ Ελιάου αρχίζει από το «γαμώτο» και ολοκληρώνεται στο «κρίμα».
Ο Ολυμπιακός άφησε να ξεγλιστρήσει μέσα από τα δάχτυλά του η νίκη που θα τον έφερνε στο κατώφλι της οχτάδας και θα παρέγραφε πολλά από τα ολισθήματα του πενταμήνου που προηγήθηκε.
Απέσπασε την ήττα μέσα από τα δόντια της νίκης και επιστρέφει στον Πειραιά με την πίκρα να του καίει τα χείλη. Κρίμα. Γαμώτο. Άδικο.
Στην άλλη όψη, γελάει σαρδόνια το κάρμα, που ως γνωστόν είναι άτιμη πόρνη και δεν χαρίζεται σε κανέναν. Δεν γίνεται να εγείρει αξιώσεις, μια ομάδα που ζει δεύτερο Σεπτέμβρη μέσα στο καταχείμωνο.
Όταν οι δύο μονομάχοι βρέθηκαν να ισορροπούν στο τεντωμένο σχοινί με τον γκρεμό να χάσκει κάτω από τα ποδάρια τους, το κισμέτ μελέτησε την ταυτότητά τους και αποφάσισε να δώσει πάτημα σε εκείνον που προτίμησε τον ορθολογισμό από τον τυχοδιωκτισμό.
Θυμηθείτε τις τελευταίες δύο φάσεις και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Η Μακάμπι πέτυχε το νικητήριο καλάθι της επειδή ο δημιουργός Ντόρσεϊ και ο εκτελεστής Ουίλμπεκιν συνεννοήθηκαν με το βλέμμα, εξουδετερώνοντας με τυφλό αυτοματισμό την αντίσταση των αμυντικών που τους περικύκλωσαν.
Ο ηγέτης της πρωταθλήτριας Ισραήλ (παιδί του Μπλατ, για να μη ξεχνιόμαστε) έγινε κάτοχος της μπάλας υπό ιδανικές συνθήκες και σηκώθηκε για το κρίσιμο σουτ χωρίς να ενοχληθεί από κανέναν, σημαδεύοντας ένα καλάθι που έχει γίνει ο καλύτερος φίλος του, τους τελευταίους 18 μήνες.
Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, ο Ολυμπιακός αναζήτησε σωτηρία στη συνεργασία δύο παικτών που καλά καλά δεν γνώριζαν ο ένας το όνομα του άλλου. Πριν από σαράντα μέρες, ο Σακιέλ ΜακΚίσικ έπαιζε στη Μπεσίκτας και ο Οκτάβιους Έλις στον Προμηθέα Πάτρας.
Η πάσα του πρώτου έστειλε τη μπάλα στα πόδια του δεύτερου και η Μακάμπι πανηγύρισε μία νίκη που έμοιαζε δώρο κάποιου αλλήθωρου θεού.
Θεία δίκη, θα πει ο κυνικός. Από πού και ως πού, να νικήσει η ομάδα που έχει Σεπτέμβρη μες στον χειμώνα έναν αντίπαλο που εργάζεται μεθοδικά εδώ και μήνες;
Μπορεί ο Γιώργος Μπαρτζώκας να κατατρόπωσε στα σημεία τον Γιάννη Σφαιρόπουλο, αλλά είναι αδύνατο κάποιος ΜακΚίσικ και κάποιος Έλις να γίνουν Σπανούλης-Πρίντεζης μέσα σε μια νύχτα.
Η τελευταία φάση του ευρωπαϊκού τελικού του 2012 θα είναι παντοτινή χίμαιρα, όποτε ο Ολυμπιακός της επόμενης μέρας αναζητεί δύο ήρωες της τελευταίας στιγμής σε ορίζοντα 10 δευτερολέπτων.
Για δεύτερη φορά μέσα σε αυτή την παράξενη σεζόν, του αυτοακρωτηριασμού, της ρευστότητας, των ανακατατάξεων και των τιμωριών, ο Ολυμπιακός πλήρωσε την έλλειψη αμυντικού ενστίκτου του Ουέιντ Μπάλντγουιν τη στιγμή της κρίσης.
Στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό τον Δεκέμβριο, ο Αμερικανός άφησε τον Παπαγιάννη να ισοφαρίσει ανενόχλητος στο τέλος του κανονικού αγώνα, ενώ ένα διακριτικό φάουλ θα μετέτρεπε τα τελευταία δευτερόλεπτα σε μέγγενη για τον αντίπαλο.
Απόψε, στο Τελ Αβίβ, η αντανακλαστική απόφαση του Μπάλντγουιν να αφήσει τον Ουίλμπεκιν για να βοηθήσει τον Παπανικολάου στο μαρκάρισμα του Ντόρσεϊ άφησε αφρούρητο τον πιο επικίνδυνο παίκτη της Μακάμπι.
Το 11-15 θα μπορούσε να είναι 13-13 με δύο παραπανίσεις νίκες, οπότε οι «αιώνιοι» θα έφταναν ισόβαθμοι στο ντέρμπι της ερχόμενης εβδομάδας.
Υπεραπλούστευση, ναι, αλλά ας μη ξεχνάμε ότι πρόκειται για τον Ολυμπιακό των τριών προπονητών, των δεκαπέντε ξένων και έξι Ελλήνων παικτών, των αμέτρητων σοβαρών τραυματισμών, των εξευτελιστικών «ban», των διοικητικών παλινωδιών και των νεκρών Σαββατοκύριακων.
Εάν μου επιτρέπετε να χρησιμοποιήσω ξανά ένα σχήμα που σκαρφίστηκα στις 6 Δεκεμβρίου, η διαφορά του ανάμεσα στην επιτυχία και στην αποτυχία στη φετινή Εuroleague δεν ήταν παρά ένας Μάντζαρης. ‘
Ενας κωλοπετσωμένος γκαρντ, που την κρίσιμη ώρα γνωρίζει πώς να αμυνθεί και πότε να δώσει ένα φάουλ, χωρίς να περιμένει οδηγία από τον πάγκο μέσα στον χαλασμό.
Πηγή: Gazzetta
