Του Βασίλη Σκουντή
Υπάρχει, ως γνωστόν, μια έκφραση που λέει “It’s all Greek to me” και σημαίνει πως όλα μού είναι ακαταλαβίστικα… Ελπίζω, λοιπόν, πως σε 18 βράδια από τώρα στο Άμπου Ντάμπι όντως όλα θα είναι ελληνικά και μάλιστα πολύ κατανοητά για όλους!
Έναν… ελληνοελληνικό τελικό καρτεράμε χρόνια και ζαμάνια και αφού βάσει του συστήματος που εφάρμοζε η FIBA το 1994 και 1995, αυτός δεν κατέστη εφικτός, τώρα θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου να τον φάμε στη μάπα και μαζί μ’ εμάς να το… λουστεί και όλη η Ευρώπη μετά τις προκρίσεις του Παναθηναϊκού AKTOR και του Ολυμπιακού στο Final Four!
Η Χαλιμά και η γυφτιά
Αυτή θα είναι όντως η ικανοποίηση του μπασκετικού αλυτρωτισμού μας και συνάμα η πραγμάτωση των αραβικών παραμυθιών της Χαλιμάς (από τις “χίλιες και μία νύχτες”) και η εκδίκηση της πάλαι ποτέ γυφτιάς μας που τώρα σουλατσάρει στα πέριξ ως αριστοκρατία!
Σπολλάτη μας, το δίχως άλλο…
Βιάζομαι όμως: όντως βιάζομαι διότι πριν από έναν τέτοιο ονειρεμένο τελικό, υπάρχουν οι δυο ημιτελικοί που μάλιστα θα φέρουν απέναντι στον Παναθηναϊκό AKTOR και στον Ολυμπιακό δυο κατά το μάλλον ή ήττον δικούς μας ανθρώπους, που θα στέκονται απέναντι στον Εργκίν Αταμάν και στον Γιώργο Μπαρτζώκα…
Ο Σπανούλης, ο Σάρας και το διπλό déjà vu
Ούτε παραγγελιά να έκαναν αυτά τα συναπαντήματα ο Ολυμπιακός που θα βρει απέναντι του τον debutant στη EuroLeague Βασίλη Σπανούλη και ο Παναθηναϊκός ο οποίος δίκην déjà vu από το Βερολίνο θα αντιμετωπίσει στα καπάκια (από πέρυσι) τον Σαρούνας Γιασικέβιτσους!
Ταξιδεύουν λοιπόν αντάμα στο Final 4 οι “αιώνιοι αντίπαλοι”, περιστοιχιζόμενοι από τις ορδές των οπαδών τους που θα πλημμυρίσουν το Άμπου Ντάμπι, όπως είχε συμβεί το 1994 στο Τελ Αβίβ, το 1995 στη Σαραγόσα, το 2009 στο Βερολίνο, το 2012 στην Κωνσταντινούπολη και πέρυσι πάλι στο Βερολίνο.
Θα βιώσουν κιόλας μια επιστροφή στο… μέλλον, διότι οι δυο ημιτελικοί είναι βγαλμένοι από το παρελθόν και μάλιστα το πολύ κοντινό: ο Ολυμπιακός έριξε στο καναβάτσο τη Μονακό πριν από δυο χρόνια στο Κάουνας χάρη σε ένα ιλιγγιώδες και αδιανόητο επί μέρους σκορ 27-2 στην τρίτη περίοδο, ενώ πέρυσι στο Βερολίνο ο Παναθηναϊκός υπερπήδησε το εμπόδιο της Φενέρμπαχτσε πορευόμενος στον βερολινέζικο δρόμο υπό τας φιλύρας!
Το καθαρό κούτελο του μπάσκετ
Μακριά από εθνικιστικές κορώνες και σοβινιστικές εκτροπές, θαρρώ πως η διπλή παρουσία στο Final 4 και ο ενδεχόμενος και πάντως προσδόκιμος μεταξύ τους τελικός μας επιτρέπουν, ου μην και μας επιβάλλουν να νιώθουμε ικανοποίηση, χαρά και υπερηφάνεια, αμ’ πως;
Στο κάτω κάτω της γραφής ως χώρα δεν μας περισσεύουν πολλά εξαγώγιμα προϊόντα τα οποία μπορούμε να πλασάρουμε με καθαρό κούτελο και χωρίς ενοχικές… διαταραχές!
Τα μάθατε λοιπόν τα νέα;
Τα διαλαλεί στη διαπασών ο τελάλης: ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός θα διεκδικήσουν το στέμμα στο Άμπου Ντάμπι, μάλιστα εις έκαστος εξ αυτών εμφορείται από μια ξεχωριστή πρόκληση…
Το κόκκινο απωθημένο και το πράσινο repeat
Οι Κόκκινοι συμπληρώνουν ένα (μοναδικό στα ελληνικά χρονικά και ασυνήθιστο στην Ευρώπη) καρέ διαδοχικών συμμετοχών, ενώ έχει παρέλθει μια δωδεκαετία από τον τελευταίο θρίαμβο τους (Λονδίνο/2013)…
Από την πλευρά τους οι Πράσινοι σημαδεύουν δυο επιτεύγματα: αφενός να υπερασπισθούν τα σκήπτρα που γράπωσαν πέρυσι και να ισοφαρίσουν σε τίτλους την ΤΣΣΚΑ Μόσχας (8), απέχοντας τρεις από τη Ρεάλ Μαδρίτης (11) και έναν από τον… Ζέλικο Ομπράντοβιτς (9) και αφετέρου να πετύχουν το πρώτο repeat της ιστορίας τους, το οποίο δεν κατάφεραν στις προηγούμενες έξι απόπειρες τους (1997, 2001, 2003, 2008, 2010, 2012).
Πιο κοντά στο back-to-back έφτασαν το 2001 στο Παρίσι και το 2012 στην Κωνσταντινούπολη, ηττώμενοι στον τελικό από τη Μακάμπι και στον ημιτελικό από την ΤΣΣΚΑ αντιστοίχως.
Το ξεσάλωμα του Όσμαν
Την περασμένη Παρασκευή ο Τζέντι Όσμαν υπήρξε ο ορισμός αυτού που έχουν κωδικοποιήσει ως όρο οι Αμερικανοί…
“Best in defeat”
Έδωσε κάθε ικμάδα των δυνάμεων του ο δόλιος, αλλά δεν του έκατσε το αποτέλεσμα και ανέβαλα κάτι που ήθελα να γράψω, αλλά το ξεφούρνισα χθες το βράδυ στην εκπομπή “Ευρωλίγκα On Fire” και θα το επαναλάβω τώρα εδώ.
Στο Game 4 με την Εφές, ο Τούρκος φόργουορντ που είναι όντως ένα τρελό άλογο όπως έγραψε ο Γιάννης Φιλέρης, έβαλε 22 από τους 82 πόντους του Παναθηναϊκού, αλλά χθες ξεσάλωσε ακόμη περισσότερο σκοράροντας τους 28 από τους 75!
O Ρόντο, ο Μπάτλερ και ο Μάρεϊ
Αμ’ το άλλο που τον βάζει κιόλας στην ίδια πρόταση με τον Ραζόν Ρόντο, τον Τζίμι Μπάτλερ και τον Τζαμάλ Μάρεϊ;
Τι εννοώ;
Ιδού η εξήγηση: στην κανονική περίοδο της εφετινής σεζόν ο Όσμαν “έγραψε” μέσο όρο 7.9 πόντους και 2.6 ριμπάουντ, ενώ στις πέντε αναμετρήσεις της σειράς με την Εφές εκτόξευσε τις επιδόσεις του σε 17.2 και 4.0 αντιστοίχως…
Τουτέστιν, μετά τον “Playoff Rondo”, τον “Playoff Butler” και τον “Playoff Murray”, ιδού και ο “Playoff Osman”!
Κατεκυρωθή αυτός ο τίτλος, ας σπεύσει να κατοχυρώσει το εμπορικό σήμα της χρήσης του…
Το τούρμπο, τα ρεσάλτα και η… δίαιτα του DPG!
Ο πρώην παίκτης των Καβαλίερς και των Σπερς οργίασε σε αυτή τη σειρά απέναντι στην ομάδα με την οποία συστήθηκε στην πιάτσα και υπήρξε ο πολιορκητικός κριός του Παναθηναϊκού.
Το στιλ του Όσμαν είναι όντως πολύ ξεχωριστό και σπανίζον, διότι παίρνει την μπάλα και ορμάει επί δικαίων και αδίκων!
Τα “coast to coast”, οι συνεχείς και εντυπωσιακοί καλπασμοί τα ρεσάλτα και το… τούρμπο που βάζει στο παιχνίδι του συνιστούν μια περιπτωσιολογία στη EuroLeague και επιβεβαιώνουν τα όσα μου είχε πει ο Εργκίν Αταμάν όταν του ζήτησα να σκιαγραφήσει το προφίλ του.
Χαλάλι, λοιπόν, η μεταγραφή που έβγαλε τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο από τις υγιεινές διατροφικές συνήθειες του!
O Mάτζικ Τζόνσον και το… παγόβουνο
Είναι τόσο ιδιάζον το στιλ του Όσμαν ώστε υποκύπτω στον πειρασμό να γράψω ότι τηρουμένων των αναλογιών, ισχύει και για την πάρτη του η μνημειώδης ατάκα την οποία σκάρωσε ο Αμερικανός δημοσιογράφος Τζιμ Μάρεϊ στο βιβλίο του “Τhe Great Ones” για τον Μάτζικ Τζόνσον…
“Όταν επελαύνει, ο αμυντικός που τον βλέπει να έρχεται καταπάνω του πρέπει να νιώθει όπως ο καπετάνιος του ‘Τιτανικού’ όταν είδε μπροστά του το παγόβουνο”!!!
Η τριπλή επέτειος
ΥΓ: Τέτοια μέρα σαν τη χθεσινή, η ήττα και ο αποκλεισμός θα συνιστούσαν προσβολή στη συλλογική μνήμη και ιστορική ασέβεια για τον Παναθηναϊκό: στις 6 Μαΐου του 1980 στο Βεβέ της Ελβετίας ντεμπούταρε στην Εθνική ομάδα ο Νίκος Γκάλης, στις 6 Μαΐου του 1980 στην Κοζάνη γεννήθηκε ο Δημήτρης Διαμαντίδης και στις 6 Μαΐου του 2007 στο ΟΑΚΑ οι Πράσινοι νίκησαν σε έναν συγκλονιστικό τελικό την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και ανέβηκαν στο θρόνο.
Ε, κατόπιν όλων αυτών, δεν γινόταν να χάσουν!
Πηγή: Sport24
