Του Γιάννη Σερέτη
Δεν το έχουμε… συνειδητοποιήσει, αλλά ο Ολυμπιακός επί δυόμισι χρόνια δεν έχει πάρει απολύτως τίποτα στην Ελλάδα! Το είχε ξαναπάθει τη διετία 2018-2019. Πάλι την είχε πάθει από ΑΕΚ και ΠΑΟΚ. Τότε ήταν ο Πέδρο Μαρτίνς στον οποίο είχε δώσει πίστωση χρόνου ο Βαγγέλης Μαρινάκης μετά την πρώτη του σεζόν και δικαιώθηκε απόλυτα. Τώρα είναι ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ που δεν ζήτησε, ούτε χρειάστηκε πίστωση χρόνου. Προσλήφθηκε τον Φεβρουάριο, έγραψε ιστορία με το Conference League 3 ½ μήνες αργότερα! Πάλεψε μπας και κάνει το θαύμα σ’ ένα πρωτάθλημα που έμοιαζε τελειωμένο από χέρι για τον Ολυμπιακό, το έχασε οριστικά τρεις αγωνιστικές πριν από το τέλος με την ήττα στην Τούμπα, μόλις τρεις μέρες μετά από την πρόκριση επί της Αστον Βίλα.
Τα επιτεύγματα του Μεντιλίμπαρ εντός και εκτός γηπέδου
Τι να πρωτοπεί κάποιος για τον «Μέντι»; Οτι κατάφερε να φτιάξει αυτό το ταχυδυναμικό σύνολο χωρίς έστω έναν σούπερ σταρ με την απόλυτη έννοια του όρου; Οτι με την «αποβολή» του Γουίλιαν έβαλε «στοπ» στις κινήσεις εντυπωσιασμού αλλά άνευ ουσίας τύπου «Μαρσέλο» και «Χάμες»; Οτι η πιο «επιτυχημένη» μεταγραφή μέσα στη γενική αστοχία του καλοκαιριού ήταν ο Πιρόλα – δηλαδή ένας «αναπληρωματικός» στόπερ; Οτι κατάφερε να χτίσει μια ομάδα που δεν προσφέρει πλούσιο θέαμα, αλλά «δαγκώνει» και τρέχει σε ευρωπαϊκού επιπέδου ταχύτητες όπως επιτάσσει το σύγχρονο ποδόσφαιρο; Οτι «έχασε» Φορτούνη και Ποντένσε, αλλά θα τερματίσει με περισσότερους βαθμούς συγκριτικά με την περυσινή περίοδο και έως τώρα διαγράφει καλύτερη πορεία στην Ευρώπη (στο Europa League ξεκίνησε και πέρυσι, με διαφορετικό format); όπου παραμένει αήττητος από τον Σεπτέμβριο στη Λυών, όπου λόγω των απουσιών είχε παίξει με τρεις στόπερ;
Οτι έχτισε ένα σύνολο που έχει μόνο δύο αναντικατάστατους, τον Ελ Καμπί και τον Τζολάκη; Οτι δεν δίστασε να αφήσει στον πάγκο ακόμα και τον Εσε για τη χάρη του Μουζακίτη; Οτι άλλαξε θέση στον Μπάμπη Κωστούλα και τον κατέστησε σημαντικό στέλεχος της ομάδας όχι απλώς ως τον «αναπληρωματικό του Ελ Καμπί», αλλά σε τρεις διαφορετικούς ρόλους; Οτι δεν διστάζει να βγάζει αλλαγή τον Κάρμο, τον Ρέτσο, τον Τσικίνιο, τον Ζέλσον, τον… Θεό τον ίδιο εκτός από Ελ Καμπί – Τζολάκη όταν βλέπει ότι είναι σε κακή βραδιά; Οτι πλην Παναθηναϊκού που τον δυσκολεύει έχει 8 νίκες – 2 ήττες σε 10 ματς επί Λουτσέσκου και Αλμέιδα, δηλαδή αντιστοίχως επί των δύο τελευταίων πρωταθλητών Ελλάδας; Οτι τον Ιανουάριο δεν ζήτησε λαγούς με πετραχήλια, αλλά έναν χαφ που πιστεύει ότι του κάνει σωστά τη δουλειά που θέλει (Ορτα), έναν ταχύ αριστερό μπακ (Ονιεμαέτσι) και έναν ποιοτικό εξτρέμ (δεν του «έκατσαν» πολλοί άλλοι, κατέληξε στον Πάλμα που φαίνεται μια χαρά…).
Οτι με τη δική του παρουσία ένας ανέκαθεν «κάφρικος» πάγκος έχει μετατραπεί στον πιο… πολιτισμένο (με τεράστια διαφορά από των υπόλοιπων) μεταξύ του Big-5; Οτι ουδέποτε έχει μιλήσει δημοσίως αλαζονικά ή υπερφίαλα για την ομάδα του, παρά την εξαιρετική πορεία της από την ημέρα που την ανέλαβε; Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε πολλά ακόμα για τον Βάσκο κόουτς, αλλά ας αρκεστούμε σ΄αυτά για να καταδείξουμε πολύ συνοπτικά έστω κάποιες από τις τεράστιες αλλαγές που επέφερε στον Ολυμπιακό μέσα σε μόλις ένα χρόνο. Πόσο θα μείνει στους Ερυθρόλευκους δεν το γνωρίζουμε, αλλά σίγουρα μια νέα εποχή ανατέλλει για το κλαμπ! Μια εποχή που ξεκίνησε στα 99 χρόνια του με την κατάκτηση του Conference League και συνεχίζεται εφέτος.
Ο,τι κι αν γίνει τα δεδομένα δεν αλλάζουν
Μπορεί να συμβεί το απίθανο και να χάσει το πρωτάθλημα; Μπορεί να συμβεί το επίσης απίθανο και να χάσει το Κύπελλο από ΟΦΗ ή Αστέρα AKTOR; Μπορεί να αποκλειστεί από την Μπόντο Γκλιμτ; Πιθανότατα τίποτα απ΄όλα αυτά δεν θα συμβεί. Ακόμα κι αν συμβεί όμως, η νέα εποχή του Ολυμπιακού έχει έρθει, ουσιαστικά τέσσερα χρόνια μετά από το σούπερ ποδόσφαιρο (διαφορετικού στυλ) που έπαιζε επί Πέδρο Μαρτίνς. Και θα έρθει με πολύ εμφατικό τρόπο αν τελικά οι Ερυθρόλευκοι μπουν απευθείας και στο League Stage του Champions League μετά από τέσσερα χρόνια, εξασφαλίζοντας εκτός από το απόλυτα μίνιμουμ «20άρικο», έξτρα πρεστίζ και επιπλέον φανταστικό δέλεαρ για τους παίκτες που θα θελήσουν να προσελκύσουν το καλοκαίρι.
Την ίδια ώρα είναι πολύ προφανές ότι έχει έρθει κι ένα τέλος εποχής για την ΑΕΚ. Το τέλος εποχής δεν προϋποθέτει ούτε συνεπάγεται «τέλος Αλμέιδα». Ενα διαζύγιο με τον Ματίας μπορεί να είναι μέρος του «τέλους εποχής», αλλά αυτό έχει σίγουρα έλθει εδώ και καιρό ως προς το ρόστερ της ομάδας που κατέκτησε πρόπερσι το νταμπλ. Εφυγε ο Αραούχο, έφυγαν ο Τσούμπερ με τον Αμραμπατ, έφυγαν από τους αναπληρωματικούς οι Μοχαμαντί, Σιντιμπέ, Γαλανόπουλος, Φαν Βέερτ. Ομως είναι σαφές ότι το υλικό χρειάζεται πολύ γενναία ανακατασκευή για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του στυλ που πρεσβεύει ο Αλμέιδα ή σε κάποιο άλλο στυλ, εξίσου ανταγωνιστικό (ή και ποδοσφαιρικά θελκτικό) με κάποιον άλλο κόουτς στον πάγκο.
Κι αυτό ισχύει ακόμα κι αν γίνει κάποιο θαύμα αντίστοιχου βεληνεκούς με το περυσινό του ΠΑΟΚ και η Ενωση πάρει το πρωτάθλημα στα play offs. Αλλωστε, το παράδειγμα είναι… μπροστά μας: ο ΠΑΟΚ δεν κατάλαβε το καλοκαίρι ότι είχε κλείσει – με ιστορική επιτυχία μάλιστα! – ο κύκλος της περυσινής ομάδας. Και το πλήρωσε ακριβά εφέτος…
Πηγή: Gazzetta
