Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Ξυπνώντας σήμερα το πρωί και διαβάζοντας τα πρωτοσέλιδα του αθλητικού Τύπου (αγαπημένη συνήθεια) αντίκρισα με… τρόμο το ημερολόγιο του υπολογιστή μου. Βρισκόμαστε ακόμη… 15 Ιανουαρίου! Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τι έχουμε να τραβήξουμε μέχρι τα τέλη Απριλίου κι όσο θα μαίνεται η μάχη για την κατάκτηση του πρωταθλήματος ανάμεσα σε Ολυμπιακό, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ.
Ουσιαστικά διεξάγονται παράλληλα δύο πρωταθλήματα: Το ένα έχει απόλυτους πρωταγωνιστές τον Λιβάγια, τον Λέο Μάτος, τον Σισέ, τον Αραούχο, τον Πέλκα και από απόψε υποθέτω και τον Μιραλάς. Και είναι ένα πρωτάθλημα που είχε λείψει από κάθε υγιώς σκεπτόμενο φίλαθλο. Ένα πρωτάθλημα που είχε λείψει από κάθε φίλο της «στρογγυλής θεάς» που αντιλαμβάνεται ότι ο ανταγωνισμός αποτελεί το αλατοπίπερο του ποδοσφαίρου.
Παράλληλα… τρέχει και ένα ακόμη πρωτάθλημα. Αυτό που έχει πρωταγωνιστές τον Στυλιαρά, τον Τζήλο, τον Αρετόπουλο, όλους τους διαιτητές και βοηθούς που ορίζονται στα παιχνίδια της Superleague. Ένα πρωτάθλημα εντυπώσεων βουτηγμένο στην υποκρισία που βιάζει κάθε Σαββατοκύριακο τη νοημοσύνη των φιλάθλων.
Ένα πρωτάθλημα που καταγράφει διαιτητικά λάθη, που βγάζει… ζυγαριές, που αναδεικνύει ευνοημένους και αδικημένους και που είναι σίγουρο ότι στο φινάλε θα αναδείξει… πλαστό πρωταθλητή, όποιος κι αν είναι αυτός.
Αυτό είναι το πρωτάθλημα της υποκρισίας και της ξεδιάντροπης κοροϊδίας της φίλαθλης κοινής γνώμης, για έναν απλό λόγο. Γιατί όσοι συμμετέχουν σε αυτό, κρίνουν ίδιες φάσεις με διαφορετικά μέτρα και σταθμά. Όταν ένας διαιτητής ευνοήσει την ομάδα που υποστηρίζουν έπεσε θύμα μιας δύσκολης φάσης την οποία χρειάζονται καμιά εκατοστή ριπλέι για να διαπιστώσει κανείς τι έχει συμβεί. Όταν αντίθετα βρεθεί ένας διαιτητής να αδικήσει την ομάδα τους, ή να ευνοήσει κάποιον από τους ανταγωνιστές (σε ίδια φάση) τότε αυτομάτως στοιχειοθετείται … τεκμήριο αλλοίωσης πρωταθλήματος και πειστήριο συνωμοσίας σε βάρος της «ομάδας μας».
Καθένας από εσάς (κι εμάς) έχει μπροστά του μια επιλογή: Να διαλέξει με ποιο από τα δύο πρωταθλήματα θέλει να ασχολείται τους επόμενους μήνες. Εννοείται ότι θα σας πρότεινα να με ακολουθήσετε να απολαύσουμε μαζί το πρώτο, αλλά ξέρω εκ των προτέρων ότι η σκέψη των περισσότερων είναι τόσο δηλητηριασμένη που θα… ζήσετε περισσότερο το δεύτερο. Οπότε δεν έχω να σας ευχηθώ τίποτα λιγότερο ή τίποτα περισσότερο από… καλό κουράγιο! Όπως είπε στη Βουλή και ο Τσακαλώτος κατά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου «ακόμη δεν έχετε (έχουμε) δει τίποτα»…
Υ.Γ. Εννοείται ότι υπάρχει πέναλτι στο ΟΑΚΑ. Το ριπλέι ξεκαθαρίζει την παράβαση του Τσιντώτα και δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Δεν είναι, ωστόσο, εύκολη φάση για τον διαιτητή και τη δυσκολεύει ακόμη περισσότερο η πτώση του Μπετρά. Βλέποντας από την τηλεόραση το παιχνίδι σε φυσική ροή, η πρώτη μου αυθόρμητη αντίδραση ήταν «θέατρο». Το ριπλέι έδειξε ότι είχα κάνει λάθος…
Υ.Γ. 2: Δεν χρειάζεται να… ντρέπεται κάποιος φίλαθλος οποιασδήποτε ομάδας όταν η ομάδα του ευνοηθεί σε κάποιο παιχνίδι. Πιστεύετε, ειλικρινά, ότι με τόσο κακούς διαιτητές θα πάψουν να υπάρχουν λάθη στη Superleague; Έχετε δει τι γίνεται στα πιο προηγμένα πρωταθλήματα; Έχετε δει τι συμβαίνει φέτος με τους διαιτητές στην Πρέμιερ Λιγκ; Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά διεθνές. Και μόνο η χρήση της τεχνολογίας μπορεί να περιορίσει τα διαιτητικά λάθη. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, να υπήρχε η δυνατότητα χρήσης βίντεο χθες στο ΟΑΚΑ. Να μπορούσε ο Στυλιαράς να δει πιο προσεκτικά τη φάση και να διαπιστώσει την παράβαση του Τσιντώτα που ήταν (επαναλαμβάνω) εύκολο να του ξεφύγει στην κανονική ροή του παιχνιδιού. Ειδικά στην Ελλάδα σκεφτείτε πόσο θα εξασθενούσε το ενδιαφέρον για το… δεύτερο πρωτάθλημα του σημερινού κειμένου. Και το έχουμε ανάγκη – περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο – να ασχοληθούμε ξανά με τους αληθινούς πρωταγωνιστές. Γιατί είναι άδικο για την προσπάθεια του Λιβάγια, του Σισέ ή του Λέο Μάτος, να ασχολούμαστε περισσότερο κάθε Σαββατοκύριακο με μια σφυρίχτρα…
Πηγή: Sport DNA
