Η Μίντιλαντ, η ομάδα που προπορευόταν στο πρωτάθλημα Δανίας προτού η δράση ανασταλεί, όταν επιστρέψει στο γήπεδό της “κεκλεισμένων των θυρών” θα βάλει εισιτήριο στο parking. Οι θεατές θα βλέπουν το ματς μες απ’ το αυτοκίνητό τους, σε γιγαντοοθόνη. Και θ’ ακούνε τη μετάδοση, απ’ το ράδιο του γιώτα-χι. Ενα κανονικό drive-in cinema! Μέσα, ψηλά στα μάτριξ, οι ποδοσφαιριστές θα έχουν την εικόνα των φιλάθλων τους από τον περιβάλλοντα χώρο έξω. Ισως, δεν ξέρω, και τον ήχο των κλάξον στ’ αυτιά τους όταν βάζουν γκολ.
Μπορεί να είναι μια καλή κίνηση, ό,τι πιο κοντινό (ομάδα/κόσμος) με τους κανόνες του social distancing, μπορεί να είναι μια μπαρούφα και μισή. Ούτε οι ίδιοι οι διευθυντές του κλαμπ δεν είναι σίγουροι, θα το δοκιμάσουν στο πρώτο παιγνίδι, ύστερα θα πάνε βλέποντας-και-κάνοντας. Γιατί το αναφέρουμε εδώ; Οχι απαραιτήτως σαν ιδέα, για να την ακολουθήσει κανείς. Αλλ’ ως μία μικρή ένδειξη, της όλης ζωής στην “επόμενη ημέρα”. Οτι εκεί και τότε, η δημιουργική/επινοητική σκέψη είναι όρος, πιθανόν ο νούμερο-ένα όρος, για την οικονομική επιβίωση.
Το να γεννώνται, δηλαδή, εναλλακτικά έσοδα. Οσο κατεβαίνουμε την πυραμίδα δε, τόσο περισσότερο. Με τις θύρες κεκλεισμένες επ’ αόριστον, ανεξάρτητα αν θα ευοδωθεί το πρωτότυπο drive-in πείραμα της Μίντγιλαντ, γενικώς το εύλογο επόμενο βήμα είναι το streaming. Το υποκατάστατο του εισιτηρίου. Οπως πριν, προκειμένου να στηρίξεις την ομάδα που αγαπάς, πήγαινες στο γήπεδο και πλήρωνες για να τη δεις, πλέον βοηθάς με το να πληρώνεις για να “μπαίνεις” και να τη βλέπεις από το σπίτι. Αν τα μετρήσεις όλα, έρχεται και πιο οικονομικά!
Είναι ένα πράγμα, σημαντικό φυσικά, ποιος θα έχει ή δεν θα έχει επιτυχία (σε σχέση με τον στόχο) στο όπως-όπως κλείσιμο της σεζόν 2019-20. Κι είναι ένα ακόμη πιο σημαντικό πράγμα ενόψει της καινούργιας πραγματικότητας, απ’ όλο αυτό να προκύψει μια πυραμίδα υγείας. Μακροπρόθεσμα βιώσιμη. Να πατήσουμε ένα πλήκτρο reset. Ετσι κι αλλιώς η ύφεση θα επιφέρει τις διορθώσεις, παντού και βιαίως. Σε ένα τρέχον παράδειγμα, σήμερα η τιμή μιας ενδεχόμενης πώλησης του Μ’Μπαπέ έχει κιόλας συρρικνωθεί, από 300 εκατομμύρια, σε 40. Πα μαλ!
Εάν τώρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ενώπιον του διλήμματος παίζουμε/δεν παίζουμε μπάλα Ιούνιο και Ιούλιο, η πλειονότητα των ομάδων τα βάζουν κάτω και βλέπουν ότι περισσότερο συμφέρει…να μη παίζουν παρά να παίζουν, τότε είναι αυταπόδεικτο ότι η πυραμίδα νοσεί. Διότι η εν εξελίξει ζύμωση σε ολόκληρο τον ιστό της πυραμίδας, κάτι τέτοιο μέσες-άκρες βγάζει. Οτι εμπορικά καταστήματα με κατεβασμένα ρολλά, είναι χασούρα. Αλλ’ εμπορικά καταστήματα ανοιχτά, είναι μεγαλύτερη χασούρα. Απλώς, δεν νοείται. Σημαίνει ότι κάτι έχει γίνει λάθος.
Χρειάζεται ν’ αφήσουμε πίσω την παλαιά πραγματικότητα, πόντων που αφαιρούνται ή ομάδων που δεν προσέρχονται καν στους αγώνες. Η ελληνική πυραμίδα, για τη μετάβασή της στο αύριο, δεν θα ωφεληθεί από μικρούς εδώ κι εκεί εμφύλιους διοικήσεων/ποδοσφαιριστών στις ομάδες για τις περικοπές των αμοιβών. Ούτε από ξεχωριστές ατζέντες, της καθεμιάς ομάδας ανάλογα με το τι τη συμφέρει ή δεν τη συμφέρει αυτή τη στιγμή. Η ελληνική πυραμίδα έχει ανάγκη, ένα συνολικό πακέτο διάσωσης. Ενα πακέτο, κοινό για όλους σε πρώτη και δεύτερη κατηγορία.
πηγή: Sdna
