Του Πολύδωρου Παπαδόπουλου
Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων 2025, μια… αιρετική διοργάνωση που για πολλούς «γεννήθηκε» από τη ζήλια και την απληστία του Τζιάνι Ινφαντίνο. Εδώ και καιρό, η FIFA μόνο με καλό μάτι δε βλέπει την οικονομική ισχύ της UEFA και τον αυξανόμενο ρόλο που αποκτά η τελευταία χάρη στη δημοφιλία των συλλόγων της. Η FIFA είχε μόνο ένα Μουντιάλ κάθε τέσσερα χρόνια. Η UEFA έχει και το EURO, διοργάνωση που συγκεντρώνει βλέμματα εκατομμυρίων φιλάθλων, ενώ παράλληλα κάθε χρόνο η λάμψη και τα έσοδα του Champions League εκτοξεύονται.
Γι’ αυτό ο Ινφαντίνο φέρεται να ενίσχυσε την –αποτυχημένη– προσπάθεια της European Super League, εκείνη την 72ωρη «εξέγερση» που άφησε πίσω της μόνο τον Πέρεθ και τον Λαπόρτα. Όταν κατέρρευσε το σχέδιο, ο Πρόεδρος της FIFA προσποιήθηκε τον αδιάφορο, αλλά κατάφερε να πατήσει στα λημέρια του Τσέφεριν με αυτό το Μουντιάλ Συλλόγων. Είχε προσπαθήσει να το διοργανώσει πριν από τέσσερα χρόνια στην Κίνα, αλλά η πανδημία το καθυστέρησε. Τώρα, το λανσάρει τελικά στο έδαφος του Τραμπ.
Με τη βοήθεια της Σαουδικής Αραβίας και του Τραμπ
Ο ισχυρός άνδρας του παγκοσμίου ποδοσφαίρου κατάφερε αυτό το τουρνουά να φτάσει δωρεάν σε όλα τα σπίτια, με χορηγία 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων από τη Σαουδική Αραβία. Ανταπόδοση για την ανταπόδοση θα πουν κάποιοι, μιας και το Μουντιάλ θα διεξαχθεί εκεί το 2034, μόλις 12 χρόνια μετά το Κατάρ. Το 2030 προηγείται αυτό των… έξι χωρών και τριών ηπείρων.
Ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν είναι οι δύο μεγάλες αδυναμίες του Ινφαντίνο. Τόσο, που τον Μάιο πέρασε ώρες μαζί τους όταν συνόδευσε τον Αμερικανό Πρόεδρο σε επίσκεψή του στον πρίγκιπα διάδοχο της Σαουδικής Αραβίας, , φτάνοντας καθυστερημένος στο 75ο συνέδριο της FIFA στην Ασουνσιόν. Οι εκπρόσωποι της UEFA αποχώρησαν διαμαρτυρόμενοι, υπογραμμίζοντας τη διαρκώς επιδεινούμενη σχέση μεταξύ των δύο οργανισμών, ακόμα και στον χώρο της διαιτησίας, όπου η αντιπαλότητα μεταξύ Κολίνα (FIFA) και Ροσέτι (UEFA) είναι αισθητή.
Η βιασύνη για τον σχεδιασμό και την επιβεβαίωση των συμμετοχών οδήγησε σε απουσίες, όπως αυτή της πρωταθλήτριας της Premier League, Λίβερπουλ. Ούτε η πρόσφατη πρωταθλήτρια Αφρικής, Πίραμιντς της Αιγύπτου συμμετέχει, ενώ στη διοργάνωση θα βρίσκονται οι τέσσερις προηγούμενες. Υπήρχε ακόμα και ο κίνδυνος να μην συμμετέχει καν η νικήτρια του Champions League, αφού δύο εκ των ημιφιναλίστ, Μπαρτσελόνα και Άρσεναλ, δεν ήταν δηλωμένες. Είναι όμως η Ίντερ Μαϊάμι του Μέσι, η οποία μπήκε από το… παράθυρο.
Το ερώτημα που απομένει είναι πόσες διακοπές θα μπορέσουν να έχουν οι Ευρωπαίοι παίκτες, ειδικά όσοι φτάσουν μακριά, που θα είναι οι περισσότεροι. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο , αρκετές χώρες της Νότιας Αμερικής εμφανίζονται ανταγωνιστικές. Στο επίπεδο των συλλόγων, αυτό δεν ισχύει, μιας και η Ευρώπη έχει γίνει εδώ και καιρό κάτι σαν… ηλεκτρική σκούπα που ρουφάει όλο το ταλέντο του πλανήτη από εφηβική ηλικία.
Στα μεγάλα νοτιοαμερικανικά κλαμπ παίζουν πια μόνο όσοι δεν είναι αρκετά καλοί, ή όσοι ήταν αλλά γύρισαν από την Ευρώπη για τα τελευταία δοξασμένα ένσημα ή κάποιοι που γλίτωσαν οριακά, όπως ο Μασταντουόνο, που μόλις τελειώσει αυτό, θα πάει στη Ρεάλ Μαδρίτης. Έτσι, υπάρχουν λίγοι λόγοι να θεωρήσουμε αυτή τη διοργάνωση κάτι περισσότερο από ένα Champions League. Οι ΗΠΑ δεν έχουν πεισθεί.
Οι υψηλές τιμές των εισιτηρίων έχουν μειωθεί λόγω χαμηλής ζήτησης, και παρόλο που όλοι θέλουμε να δούμε γεμάτα γήπεδα, δεν μπορούμε να να φανταστούμε ένα πραγματικό Μουντιάλ, από εκείνα με τις τεράστιες ζώνες οπαδών και τις λαοθάλασσες. Και στην ερώτηση: Αν το πάρει η Ρεάλ, η Σίτι, η οποιαδήποτε άλλη ομάδα θα είναι πιο επιτυχημένη από την πρωταθλήτρια Ευρώπης, Παρί; Απλά χαμογελάς ευγενικά, απαντάς ένα δυνατό «Όχι» και αποχωρείς από την κουβέντα.
Βέβαια, μπορεί να το κατακρίνουμε, μπορεί τα όσα βλέπουμε να μας απογοητεύουν, αλλά δεν μπορούμε να το εγκαταλείψουμε. Το ποδόσφαιρο είναι μια εξάρτηση που, όσο περισσότερο την τρέφεις, τόσο λιγότερο σε ικανοποιεί. Κι όμως, δεν παύεις να επιστρέφεις και να περιμένεις κάθε ματς, κάθε τουρνουά.
