Του Αργύρη Παγαρτάνη
Όταν στις αρχές του περασμένου Νοεμβρίου ξεκινούσε το πρώτο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα U21 κανείς δεν ήξερε τι να περιμένει. Όλος ο κόσμος του μπάσκετ είχε κατανοήσει την αναγκαιότητα ύπαρξης μιας διοργάνωσης-ηλικιακής γέφυρας, που θα έδινε την απαραίτητη ώθηση στις κρίσιμες ηλικίες μετά τα εφηβικά τμήματα.
Κάτι τόσο ετερόκλητο, όμως, όταν ξεκινάει κυριολεκτικά από το μηδέν χρειάζεται κάτι παραπάνω από μια απλή στήριξη για να πετύχει.
Έξι μήνες μετά, κι ενώ το πρώτο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα U21 έχει περάσει πια στην ιστορία, στεκόμαστε στα πέντε κερδισμένα στοιχήματα. Μια διοργάνωση όπως αυτή, βέβαια, από μόνη της είναι ένα κερδισμένο στοίχημα, ακριβώς διότι εξομαλύνει, όσο είναι δυνατό, την ένταξη των ταλαντούχων παικτών από τις αναπτυξιακές ηλικίες στο απαιτητικό μπάσκετ των ανδρικών τμημάτων. Υπήρξαν, όμως, και πολλά παράπλευρα κέρδη.
1. Ανταγωνιστικά ματς
Σ’ ένα πρωτάθλημα που η συμμετοχή ήταν ανοιχτή σε όλα τα σωματεία, από τις εθνικές κατηγορίες ως και την Γ’ ΕΣΚΑ, το πρώτο ζήτημα ήταν το αν και κατά πόσο θα υπήρχαν ανταγωνιστικά ματς, ειδικά στις πρώτες φάσεις των ομίλων. Οι αριθμοί ήταν πολύ ενθαρρυντικοί: Από τα 297 ματς που έγιναν και στους οκτώ ομίλους της πρώτης φάσης τα 115 έληξαν με μονοψήφια διαφορά πόντων και τα 46 απ’ αυτά κρίθηκαν σε λιγότερους από τέσσερις πόντους διαφορά. Αυτό δίνει ένα ποσοστό 38,7%, απολύτως ικανοποιητικό για μια διοργάνωση που, λόγω και της μορφής της (τα ρόστερ είναι ηλικιακά και αλλάζουν κάθε χρόνο) δεν μπορεί να χωριστεί σε κατηγορίες δυναμικότητας.
2. Παίκτες – πρωταγωνιστές
Σύμφωνα με τα στοιχεία από το πρωτάθλημα, οι 54 ομάδες που πήραν μέρος χρησιμοποίησαν 698 διαφορετικούς παίκτες. Από αυτούς ποσοστό περίπου 40% (οι 277) ανήκουν σ’ αυτή την κρίσιμη τριετία, από το τέλος του εφηβικού ως τα 21 χρόνια τους. Γι’ αυτούς έγινε στην ουσία η διοργάνωση και τους έδωσε την ευκαιρία να έχουν πολύ πιο ενεργό ρόλο στις συγκεκριμένες ομάδες, απ’ αυτόν που διεκδικούσαν στο ανδρικό τμήμα του συλλόγου τους. Την ίδια στιγμή δόθηκε η ευκαιρία ενός επιπλέον αγώνα σε πολλούς εφήβους, ακόμα και παίδες, που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν παίκτες μεγαλύτερους απ’ αυτούς σε ηλικία σ’ ένα πανελλήνιο πρωτάθλημα.
Αυτό ακριβώς ήταν και ένα από τα ζητούμενα, πέρα από την επιμήκυνση του χρόνου παραμονής των νεαρών παικτών στις ομάδες τους. Να έχουν παραστάσεις και πιο ενεργό ρόλο στους αγώνες, έτσι ώστε να εξελίξουν και το ταλέντο τους.
Πολλά απ’ αυτά τα παιδιά, μάλιστα, συμμετείχαν για πρώτη φορά σε μια πανελλήνια διοργάνωση, με ταξίδια εκτός της πόλης τους και με αποστολές. Μια εμπειρία που μόνο όποιος την έχει ζήσει μπορεί να κατανοήσει πόσο σημαντική είναι.
Μην ξεχνάμε ότι οι συγκεκριμένες ηλικίες αφορούν παίκτες που στις περισσότερες περιπτώσεις έχουν και άλλα στο κεφάλι τους. Σπουδάζουν, κάποιοι από αυτούς σε διαφορετική πόλη απ’ αυτή που έχουν γεννηθεί και περάσει τα περισσότερα χρόνια τους, προσπαθούν να σταχυολογήσουν τις επαγγελματικές τους πιθανότητες. Αν δεν υπήρχε αυτή η διοργάνωση, τουλάχιστον το 70% αυτών των παικτών μπορεί και να το είχαν εγκαταλείψει, προσωρινά ή ολότελα.
3. Αναβάθμιση της ηλικιακής κατηγορίας
Τα προηγούμενα χρόνια, ακόμα και πριν την πανδημία του κορωνοϊού που κατέστρεψε κάθε προγραμματισμό, όσες ενώσεις έκαναν πρωταθλήματα αυτής της κατηγορίας έβλεπαν μικρή συμμετοχή και περιορισμένο ενδιαφέρον. Αν ανατρέξει κανείς στο αρχείο αποτελεσμάτων της ΕΣΚΑ, της μεγαλύτερης σε αριθμό σωματείων ένωσης της Ελλάδας με πάνω από 180 ενεργούς συλλόγους, θα διαπιστώσει ότι ούτε το 15% δεν ενδιαφερόταν να δημιουργήσει ομάδες.
Για την πρώτη χρονιά παρουσίας της, η συμμετοχή 54 ομάδων από 12 διαφορετικές Ενώσεις κρίνεται ικανοποιητική. Θα μπορούσε να είναι καλύτερη, και θα είναι καλύτερη την επόμενη σεζόν, όταν και οι ομάδες θα έχουν έναν μπούσουλα αγωνιστικό του τι να περιμένουν. Η διεξαγωγή δε του Final Four στον Βόλο έδωσε περαιτέρω αίγλη στη διοργάνωση.
4. Βρέθηκαν γήπεδα για προπονήσεις και αγώνες
Ο μεγαλύτερος προβληματισμός που διατυπώθηκε, με το που δημοσιοποιήθηκε η ιδέα της διεξαγωγής ενός ακόμα πρωταθλήματος, ήταν «πού θα βρεθούν γήπεδα για προπονήσεις και αγώνες»; Μην ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με ομάδες που στήθηκαν εξαρχής, στις περισσότερες περιπτώσεις δεν θα μπορούσαν να γίνουν «παράλληλες» προπονήσεις και (ειδικά για τα σωματεία της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, από τα οποία προήλθαν οι περισσότερες συμμετοχές) οι χώροι είναι ούτως ή άλλως λίγοι και υπερφορτωμένοι από προγράμματα προπονήσεων και αγώνων, όχι μόνο του μπάσκετ.
Κι όμως, ώρες βρέθηκαν. Και για προπονήσεις, αλλά προφανώς και για αγώνες. Ο προβληματισμός που υπήρχε, αν και υπαρκτός, αποδείχτηκε υπερβολικός. Οι ομάδες που αποφάσισαν να κατεβάσουν τμήμα U21 προγραμμάτισαν έτσι τις υποχρεώσεις τους, που το πρόγραμμα βγήκε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.
5. Οι συμπράξεις των συλλόγων
Τελευταίο και σημαντικότερο ζήτημα. Το γεγονός ότι κάποιοι σύλλογοι αποφάσισαν να μπουν στη διαδικασία της συνεργασίας είναι κάτι που στοίχειωνε επί χρόνια το ελληνικό μπάσκετ. Η Northeast 21, η ομάδα που προέκυψε από τη συνεργασία τεσσάρων διαφορετικών συλλόγων στα βορειοανατολικά της Αττικής, έδειξε με τον καλύτερο τρόπο και αγωνιστικά πόσο σημαντικό είναι να τα βρίσκουν οι παράγοντες μεταξύ τους για το καλό του μπάσκετ. Η σύμπραξη του Μίλωνα με τον Ίκαρο στη Νέα Σμύρνη επιβραβεύτηκε από την παρουσία της κοινής ομάδας στο Final Four. H απόπειρα της Ένωσης Ιλίου με τον Εύνικο να συνεργαστούν επιβραβεύτηκε επίσης με τη συμμετοχή τους στη Β’ φάση, όπου πήγαν στο τρίτο παιχνίδι την ισχυρή ομάδα του Πανιωνίου, η οποία συμμετείχε και στο Final Four.
Αυτή είναι και η καλύτερη παρακαταθήκη που αφήνει η διοργάνωση. To γενικό πλαίσιο συνεργασίας ανάμεσα σε συλλόγους από την ίδια περιοχή, το οποίο μπορεί να γίνει και πιο ευρύ στο άμεσο μέλλον, με ομάδες που θα εκπροσωπούν ολόκληρες πόλεις ή ακόμα και Ενώσεις. Δεν πρέπει να μετρηθεί ως ένα μικρό βήμα, δεδομένου ότι η χιλιομετρική απόσταση των σωματείων που συνεργάστηκαν ήταν μικρή. Είναι ένα μεγάλο, ένα τεράστιο βήμα για την πραγματικότητα του μπάσκετ.
Πηγή: ΕΟΚ e-magazine
