Του Δημοσθένη Γεωργακόπουλου
Πόσα και πόσα παιδιά έπεσαν χθες βράδυ για ύπνο και ονειρεύτηκαν μια μέρα να γίνουν ο Χρήστος Μουζακίτης. Να πετύχουν γκολ σε ντέρμπι με τη φανέλα της αγαπημένης τους ομάδας και να γνωρίσουν την αποθέωση από χιλιάδες φιλάθλους. Είτε αυτή η ομάδα φοράει κόκκινα, είτε πράσινα, είτε κίτρινα. Δεν έχει καμία σημασία αυτό. Πρόκειται για το απόλυτο όνειρο, με τον «Μούζα» στο μυαλό τους να είναι ο απόλυτος ήρωας. Γιατί για έναν μικρό 7-8 χρονών, αυτή τη στιγμή το είδωλο δεν είναι ο άπιαστος Κριστιάνο, αλλά ο Χρήστος της διπλανής πόρτας. Αυτός που μένει μαζί με τους γονείς του και τα δύο αδέρφια του στο ίδιο σπίτι. Ένα ίνδαλμα που δεν το βλέπουν μόνο στο γήπεδο, αλλά μπορεί να το συναντήσουν ακόμα και στο δρόμο.
Κι αν τα παιδιά εστιάζουν μόνο στα γκολ και στις επιτυχίες, για ένα γονιό το φαινόμενο «Μουζακίτης» είναι κάτι πιο μεγάλο, κάτι πιο βαθύ. Αρκεί κάποιος να παρατηρήσει το χαμόγελο του νεαρού άσου του Ολυμπιακού στο γήπεδο. Όχι μόνο όταν ο ίδιος σκοράρει ή η ομάδα του παίρνει τη νίκη και την πρόκριση, αλλά επειδή απλά… παίζει. Γιατί αυτό είναι το ποδόσφαιρο, ένα παιχνίδι. Και ειδικά στα μάτια ενός 18χρονου παιδιού, παραμένει έτσι. Και διερωτώμαι, υπάρχει κάτι πιο σημαντικό για έναν πατέρα ή μία μητέρα από το να βλέπει το παιδί του χαμογελαστό; Να ξέρει ότι αυτό που κάνει, του χαρίζει απέραντη ευτυχία; Πιστέψτε με, δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό, μετά την υγεία φυσικά. Και το λέει αυτό ένας πατέρας ενός δίχρονου μπόμπιρα, που ακόμη δε μιλάει καλά-καλά. Φανταστείτε, δηλαδή, πως νιώθουν αυτή τη στιγμή οι γονείς του Μουζακίτη.
Γιατί αυτό έμαθαν στον Χρήστο και τους δύο μεγαλύτερους αδερφούς του, ο κύριος Διονύσης και η κυρία Βαρβάρα. Να είναι ευχαριστημένοι με ό,τι κάνουν. Είτε αυτό έχει επιτυχία, είτε όχι. Γιατί αυτό είναι ο αθλητισμός πάνω απ’ όλα. Δε φτιάχνει μόνο πρωταθλητές, αλλά κυρίως χτίζει ανθρώπους. Και αυτό θα πρέπει να είναι το πιο σημαντικό, το κίνητρο για να σπρώξει κανείς το παιδί του στον αθλητισμό. Όπως έγινε στην περίπτωση του Μουζακίτη. Ακόμα και ο τρόπος παιχνιδιού είναι σαν το χαρακτήρα του. Σεμνός και ταπεινός. Δε θα κάνει τη φαντεζί ντρίμπλα ή τα τακουνάκια, αλλά θα δει γήπεδο και θα στείλει την μπάλα εκεί που πρέπει. Είτε σε συμπαίκτη, είτε στο πλεκτό, όπως έχει κάνει σε δύο συνεχόμενους αγώνες.
Ξέρετε πως τον αποκαλούσαν πέρσι οι συμπαίκτες του στην ομάδα νέων του Ολυμπιακού, που κατέκτησε το Youth League; «Ινιέστα». Κι αυτό, λόγω της οξυδέρκειάς του στον αγωνιστικό χώρο. Άλλωστε το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό προσόν του Μουζακίτη είναι το μυαλό του. Αυτό ξεχωρίζει σε εκείνον ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ και δε διστάζει να πει σε κάθε ευκαιρία ότι πρόκειται για έναν έξυπνο παίκτη, ο οποίος ξέρει που να βρίσκεται στο γήπεδο. Και όσο τα πόδια του θα παραμένουν στο έδαφος και αυτό το μυαλό δε θα… χαλάει από τα διθυραμβικά σχόλια, τόσο ο ίδιος θα χαρίζει στιγμές ποδοσφαιρικής μαγείας και απλότητας. Και θα το κάνει με τον τρόπο που ο ίδιος ξέρει. Με χαμόγελο…
Πηγή: Gazzetta
