Του Νίκου Παπαδογιάννη
Η ευρωπαϊκή περιπέτεια του Παναθηναϊκού ολοκληρώθηκε με το μη χείρον. Μπορεί οι «πράσινοι» να ηττήθηκαν από την ομάδα που κάθεται εδώ και δύο χρόνια στον θρόνο, αλλά στάθηκαν με αξιοπρέπεια και έφυγαν από το γήπεδο με το κεφάλι ψηλά.
Εκεί όπου έφτασε ο άλλοτε κραταιός «εξάστερος», είναι κέρδος να επιστρέφει από τη Ρωσία σχεδόν αρτιμελής ή έστω μισοφαγωμένος από το θηρίο.
Παρεμπιπτόντως, το πραγματικό παρατσούκλι της ΤΣΣΚΑ δεν είναι «αρκούδα», αλλά «άλογο». Άλογα θύμισαν οι παίκτες της μόνο όταν οι απροσεξίες του Σαντ-Ρόος άφηναν ανοιχτό αεροδιάδρομο για απογειώσεις στον αιφνιδιασμό.
Για να είμαστε απολύτως τίμιοι με τους παίκτες που ταξίδεψαν στη Ρωσία για αυτά τα άχαρα ματς, η εικόνα ήταν καλούτσικη ως καλή στα τρία από τα τέσσερα ημίχρονα, ιδίως απόψε που προστέθηκε στην εξίσωση και ο εσχάτως κεφάτος Μακ.
Η φρίκη του τελευταίου δεκαπενταλέπτου στην πόλη που οι παλαιοί μάθαμε ως Λένινγκραντ αμαύρωσε την προσπάθεια και άφησε γεύση πίκρας και απαισιοδοξίας.
Σύμφωνοι, η ΤΣΣΚΑ έπαιζε με ελλείψεις. Ωστόσο, δεν θα είναι πολύ διαφορετική η δωδεκάδα που θα παραταχθεί σε μία εβδομάδα απέναντι στη Φενέρμπαχτσε. Ιτούδης εναντίον Ομπράντοβιτς, πήγα να γράψω από συνήθεια.
Ο Παναθηναϊκός, από την πλευρά του, δεν είχε άλλο κίνητρο στη Μόσχα, παρά μόνο την πληγωμένη του υπερηφάνεια. Ούτε η 16η θέση καταπίνεται εύκολα ούτε τα αρνητικά ρεκόρ κάτω από τα οποία θάφτηκε τη Δευτέρα.
Ας μην είμαστε λοιπόν άδικοι. Όσο «χαλαρή» ήταν απόψε η μία ομάδα, άλλο τόσο ήταν και η άλλη.
Και αν πρέπει να λεπτολογήσουμε το 93-86 της Μόσχας περισσότερο απ’ ότι του αξίζει, θα ανακαλύψουμε ότι όλη κι όλη η διαφορά ήταν τα 3-4 φτηνά λάθη του Παναθηναϊκού στη σέντρα, μερικά ψυχρά σουτ του Κλάιμπερν και ένα τετράλεπτο απελπισίας στο τέλος της α’ περιόδου, όταν ο Φόιγκτμαν θύμισε Νοβίτσκι.
Άλλο ουδέν. Φλυαρία δεν χρειάζεται για το αποχαιρετιστήριο ραντεβού, που έφερνε στο νου μάλλον «Τουρνουά Γκομέλσκι» παρά επίσημο αγώνα για την Euroleague.
Με την ΤΣΣΚΑ θα τα ξαναπούμε την επόμενη εβδομάδα όταν θα βουτήξουμε απρόθυμοι στις μάχες των χωρίς ελληνική συμμετοχή πλέι-οφ, ενώ ο Παναθηναϊκός θα μας απασχολεί συνεχώς στο δίμηνο που έρχεται πριν την καλοκαιρινή αγρανάπαυση. Και δεν αναφέρομαι καν στους βυζαντινισμούς των τελευταίων 24ώρων στους διαδρόμους της Euroleague.
Παρακολουθώντας τα σημερινά παιχνίδια της Basket League, δεν είμαι και τόσο βέβαιος ότι το μονοπάτι των «πρασίνων» προς το νταμπλ θα στρωθεί με ροδοπέταλα. Είναι πολλοί αυτοί που έχουν μυριστεί αίμα. Στην Πάτρα και όχι μόνο.
Κατά κάποιον τρόπο, το υπόλοιπο της εγχώριας σεζόν αποτελεί παγίδα για τον Παναθηναϊκό. Είτε θα πετύχει το αυτονόητο και δεν θα κερδίσει καλά καλά ούτε χειροκρότημα είτε θα αποτύχει παταγωδώς και θα του κρεμάσουν κουδούνια: lose-lose.
Aλλά αυτά, από Δευτέρα.
Εάν οι δύο αγώνες της Ρωσίας αφήνουν κάποιο κρυμμένο μήνυμα, αυτό είναι ότι η ανακατωσούρα της προσθήκης Χέζονια εξανάμισε (χωρίς να ευθύνεται ο Κροάτης) τα ίχνη συνοχής που πήγαιναν να δημιουργηθούν τον Γενάρη.
Το βέβαιο είναι ότι ο Νέντοβιτς είναι περισσότερο «παίκτης Παναθηναϊκού» αυτή τη στιγμή. Εφ’ όσον ισχύει αυτό που δήλωσε ο Μίσκο Ραζνάτοβιτς, ότι ο συμπατριώτης του «έχει προτάσεις αλλά θέλει να μείνει στην Αθήνα», θα ήταν ίσως φρόνιμο να κινηθεί νωρίς η -όποια- διοίκηση για να ανανεώσει το συμβόλαιό του, πριν μαζευτούν τα όρνεα.
Ο Χέζονια μπορεί να κάνει μεγαλύτερο γκελ στο κοινό της ομάδας, αλλά δεν έχει παίξει ακόμη το μπάσκετ των ονείρων ούτε μένει δα ελεύθερος το καλοκαίρι. Στο δικό μου μπλοκάκι, έρχεται μάλλον τέταρτος σε σειρά προτεραιότητας.
Οι άλλοι δύο, πέραν του Νέντοβιτς, δεν χρειάζεται -υποθέτω- να γράψω ποιοι είναι. Θα το είδατε, άλλωστε, το αποψινό ματσάκι.
Πηγή: Gazzetta
