Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Την ημέρα του συλλαλητηρίου στην Καμάρα, σε μια έκτακτη εκπομπή στο Open που με ρώτησαν για ΠΑΟΚ-Ξάνθη, είπα “δεν είμαι εξάχρονο να μη καταλαβαίνω τι βλέπω, καλώς ή κακώς είμαι πενηνταεξάχρονο, το ματς που είδα στην Τούμπα ήταν αγώνας, όχι παιγνίδι, κανονικός αγώνας, όχι φιλικό παιγνίδι, τα υπόλοιπα είναι για τον καφενέ”. Φυσιολογικά λοιπόν, όπως ΠΑΟΚ-Ξάνθη τον Δεκέμβριο στη Θεσσαλονίκη, άλλο τόσο τώρα Ξάνθη-ΠΑΟΚ στη Θράκη επίσης ήταν αγώνας. Τίποτα διαφορετικό επί της ουσίας, από Ξάνθη-Ολυμπιακός τον Νοέμβριο. Δικοί μας, δικοί τους, εμείς, οι άλλοι, οι από δω, οι από κει, είναι η κουβέντα-να-γίνεται.
Απ’ όσα (και είναι πολλά, ατελείωτα, αυτά που) μπορεί ν’ ακούγονται δεξιά-αριστερά στο πρωτάθλημα, η μοναδική αλήθεια είναι η αλήθεια της βαθμολογίας. Γιατί η αλήθεια της βαθμολογίας αποτυπώνει την αλήθεια του χορταριού. Μία και μόνη περίπτωση υπάρχει, η βαθμολογία να μη απεικονίζει το γρασίδι. Οπουδήποτε έχουν (ευθύς εξαρχής ή καθ’ οδόν) αφαιρεθεί, για εξωαγωνιστικούς λόγους, πόντοι. Εφέτος στη Σούπερ Λιγκ, η βαθμολογία του Πανιωνίου. Ευτυχώς κατά τα λοιπά, εκείνο το παλαιό σχοινί-κορδόνι, ομάδες για ψύλλου πήδημα να χάνουν πόντους που ίδρωσαν να τους κερδίσουν, πλέον φαίνεται να έχει διορθωθεί.
Με την εξαίρεση του Πανιωνίου συνεπώς, το 2019-2020 έχουμε γνήσια βαθμολογία αγωνιστικού χώρου. Η βαθμολογία της regular season παράγει, ήδη, ένα πρώτο οριστικό αποτέλεσμα. Πρόκειται για τον ΟΦΗ. Δεν πέτυχε, ακριβώς, τον στόχο του στη σεζόν. Πιο πολύ εκπλήρωσε, αυτό που “στον δρόμο” έγινε στόχος. Κι επειδή η βαθμολογία “τ’ αληθή λέγει”, επιβραβεύτηκε η ιδέα ποδοσφαίρου που ο Γιάννης Σαμαράς ενέπνευσε (με το όραμά του) και υποστηρίζει (με τις επιλογές του). Σε νορμάλ συνθήκες, η επιβράβευση θα έπαιρνε περισσότερο χρόνο. Στην Ελλάδα, συνέβη “με τη μία”. Ισως επειδή στην Ελλάδα δεν κυκλοφορούν εκεί έξω, πολλές τέτοιες ιδέες ποδοσφαίρου.
Το δεύτερο, όχι οριστικό…αλλά σχεδόν, αποτέλεσμα είναι ότι το πρωτάθλημα των πλέι-οφ εν πολλοίς κρίθηκε στις τελευταίες δύο αγωνιστικές της κανονικής περιόδου. Ως τις οκτώμισι το βράδι την περασμένη Κυριακή, Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ ήταν συν-πλην δύο. Στις εννέα αυτή την Κυριακή, έγινε συν-πλην επτά. Η πρώτη και τελευταία απώλεια του ΠΑΟΚ σε ματς με ομάδα εκτός top-6, λιανίζει τα πλέι-οφ. Σε μία εβδομάδα και μισή ώρα μέσα, η προοπτική της μάχης ως το τέλος έγινε ρητορικό ερώτημα εάν νοείται επιστροφή από -7. Στον απολογισμό τον Μάιο, αυτή η “μία εβδομάδα και μισή ώρα” πιθανότατα θ’ αξιολογηθεί σαν “όλη η χρονιά”.
Η αλήθεια της βαθμολογίας είναι η πραγματικότητα του γηπέδου. Φτάσαμε στις 26 αγωνιστικές, και ακόμη το παθητικό του Ολυμπιακού είναι μονοψήφιος αριθμός (9 γκολ, εκ των οποίων πόντους κόστισαν μονάχα τα 3, Ινγκασον/Μολό/Εμμανουηλίδης) όταν η αμέσως επόμενη, καλύτερη ομάδα σ’ αυτή την κατηγορία έχει υπερδιπλάσιο νούμερο (η ΑΕΚ με 22 γκολ στο παθητικό της). Ο Ολυμπιακός μοιάζει να μη έχει φτάσει καν, στο peak του τρέχοντος κύκλου. Ανετα ετούτος ο κύκλος έχει άλλη μία, τουλάχιστον μία, σεζόν. Ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον που μάλλον κάτι ξέρει από κύκλους ακμής, έλεγε ότι αυτοί συνήθως διαρκούν τριετίες/τετραετίες.
Το ρητορικό ερώτημα πλησιάζει, διαισθάνεται κανείς, στο να αλλάξει. Μπορεί ο Ολυμπιακός, μετά τον Παναθηναϊκό το ’64 και τον ΠΑΟΚ πέρυσι, να καταφέρει το δικό του αήττητο; Παναθηναϊκός και ΠΑΟΚ, το πέτυχαν σε 30 αναμετρήσεις. Ο Ολυμπιακός έχει, 26+10. Πιο δύσκολο κι από δύσκολο! Ο,τι και να γίνει, σύντομα θα το ξέρουμε. Εκείνο που ήδη φαίνεται, είναι ότι ένας άλλος κύκλος ακμής, ο κύκλος του ΠΑΟΚ, σιγά-σιγά ολοκληρώνεται. Αυτό που έχει εδώ+τώρα να κάνει ο ΠΑΟΚ, είναι να κοιτάζει και πίσω. Η δεύτερη θέση δεν είναι ευχάριστος στόχος, για ένα πρωταθλητή.
Είναι, όμως, στόχος. Η ΑΕΚ από ένα -8 τούτη τη στιγμή, δεν δείχνει ότι μπορεί να κάνει και πολλά γι’ αυτό… εάν δεν κάνει πολλά (αυτογκόλ) ο ΠΑΟΚ. Πέρυσι ο Ολυμπιακός, όταν Φεβρουάριο μήνα με την ήττα στην Τούμπα έχασε κάθε ρεαλιστική πιθανότητα για την πρώτη θέση, δεν τα παράτησε ούτε κατέρρευσε. Είναι ένα πρόσφορο παράδειγμα. Κυνήγησε συντεταγμένα και συστηματικά, ο Ολυμπιακός, τη δεύτερη θέση. Εμεναν τότε, καλή ώρα, δέκα ματς. Τα κέρδισε, να υπενθυμίσω, και τα δέκα. Είναι όρος, η δεύτερη θέση, για την παραπέρα μετάβαση. Είναι μια καλύτερη συνθήκη, για το αύριο. Το οποίο αύριο του ΠΑΟΚ, μετά το εδώ+τώρα, είναι να φτιάξει την επόμενη ομάδα.
Υπάρχει, κλείνοντας η περίοδος των 26 αγωνιστικών, και ένα τρίτο αποτέλεσμα. Είναι το εξής. Ο 1ος από τον 2ο, απέχει επτά πόντους. Ο 2ος από τον 3ο, οκτώ. Ο 3ος από τον 4ο, επτά. Ο 4ος από τον 5ο, δέκα. Το αποτέλεσμα, η τόση άπλα στις αποστάσεις των ομάδων, εκ των πραγμάτων χαλαρώνει τις εντάσεις. Και μπορεί να τρέφει μία πρακτική σκέψη. Μήπως σε μια τέτοια συγκυρία είναι άσκοπη δαπάνη πια, κόπος άνευ λόγου, οι ξένοι διαιτητές; Δεν θα έβλαπτε, μία συζήτηση αυτές τις μέρες στη Σούπερ Λιγκ σε συνεννόηση και με την ΕΠΟ. Η πεποίθησή μου είναι ότι οι Ελληνες διαιτητές, μια χαρά υπερεπαρκούν για να διεκπεραιώσουν (αυτά) τα πλέι-οφ…
Πηγή: Sport DNA
