Του Αλέξανδρου Λοθάνο
Χάρη σε έναν αδελφικό φίλο (δεν γράφω το όνομά του, ξέρει αυτός…), είχα την ευκαιρία να ζήσω από κοντά ένα «Clasico» σε τελικό του Κυπέλλου Ισπανίας. Ήταν τον Μάιο του 2011, τότε που Μπαρτσελόνα και Ρεάλ έδωσαν τέσσερα παιχνίδια μέσα σε 18 ημέρες (!), τα οποία έκριναν εντέλει Πρωτάθλημα, Κύπελλο και Champions League.
Ένα γκολ με κεφαλιά – οβίδα του Κριστιάνο Ρονάλντο στην παράταση (όπως και φέτος, κρίθηκε στο έξτρα ημίωρο) έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της ομάδας του Ζοσέ Μουρίνιο, αλλά αυτή του Πεπ Γκουαρδιόλα πήρε (εις διπλούν) γλυκιά ρεβάνς λίγες ημέρες αργότερα, κατακτώντας La Liga και Champions League, αφού είχε αποκλείσει την Βασίλισσα στα ημιτελικά της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης.
Εκείνο το 18ήμερο ήταν γεμάτο ένταση και τοξικότητα, αλλά ως επί το πλείστον από ένα και μόνο άτομα: Τον Μουρίνιο, ο οποίος είναι «μανούλα» στα mind games και είχε καταφέρει να κάνει προέκταση της νοοτροπίας «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» στο γήπεδο τους Πέπε και Τσάμπι Αλόνσο, κατά κύριο λόγο.
Η συμπεριφορά του Πορτογάλου έριχνε συνεχώς λάδι στην φωτιά και έθεσε σε πραγματικό κίνδυνο τις σχέσεις των διεθνών των δύο ομάδων. Οι αρχηγοί Ίκερ Κασίγιας και Τσάβι μίλησαν, βρήκαν τον τρόπο να ρίξουν τους τόνους μεταξύ τους και η πιο χαρισματική γενιά στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου, η οποία είχε ήδη κατακτήσει Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα (2008) και Παγκόσμιο Κύπελλο (2010), έκανε «ριπίτ» με Euro (2012).
Α, και έβαλε τον Κασίγιας στην «μαύρη λίστα» του Μουρίνιο, ο οποίος ουσιαστικά τον τελείωσε επειδή δεν ήταν της ίδιας λογικής του «πολέμου» για να νικηθεί η πιο ταλαντούχα all time Μπαρτσελόνα.
Αηδία για την τοξικότητα
Ο Μουρίνιο, ουσιαστικά, έπαιζε… μόνος του στην παραγωγή τοξικότητας, αλλά αυτό που έζησα παραμονές του φετινού τελικού, ειλικρινά δεν θυμάμαι να το έχω δει. Και αναφέρομαι στο εξωτερικό, όχι στην Ελλάδα που είμαστε μια… κατηγορία μόνοι μας.
Η Ρεάλ, όπως συνηθίζει πριν από κάθε παιχνίδι της (αλλά κάθε παιχνίδι της), ανέβασε βίντεο με τα «εγκλήματα» εις βάρος της από τον διαιτητή που επρόκειτο να την σφυρίξει, εν προκειμένω τον Ρικάρντο ντε Μπούργος Μπενγκοετσέα.
Ο Βάσκος ρέφερι, σε ένα ειλικρινές ξέσπασμα, βούρκωσε στην παραδοσιακή συνέντευξη Τύπου των διαιτητών πριν από τον τελικό, λέγοντας ότι ο γιος του πηγαίνει στο σχολείο και οι συμμαθητές του, του λένε ότι ο πατέρας του είναι κλέφτης.
Η Ρεάλ ζήτησε εξαίρεση του διαιτητή, θεωρώντας δικαίως ότι θα ήταν επηρεασμένος. Ναι, επηρεασμένος από την δική της επίθεση! Και, σαν κακομαθημένο παιδί που δεν του κάνουν το χατίρι, απείχε από την συνέντευξη Τύπου, την προπόνηση και τον επίσημο δείπνο της ομοσπονδίας.
Και, για να ολοκληρώσει μια μέρα που φρονώ ότι σπιλώνει την τεράστια ιστορία της, διέρρευσε ότι σκεφτόταν ακόμα και να μην κατέβει στον τελικό (!), απλά και μόνο για να… κόψει αντιδράσεις και, στη συνέχεια, έβγαλε ανακοίνωση για να ξεκαθαρίσει ότι ποτέ δεν σκέφτηκε κάτι τέτοιο και δεν θα το έκανε για να μην πλήξει τις… αρχές της.
Δίκαιο όποια και αν το έπαιρνε
Σε αυτό το κλίμα της αρρωστημένης τοξικότητας, ανέλαβαν ευτυχώς δράση οι πραγματικοί και μοναδικοί πρωταγωνιστές: Οι ποδοσφαιριστές και οι προπονητές. Και εξαιρώ, γιατί καταλαβαίνω τους παλμούς και την στιγμή, το ξέσπασμα του Κάρλο Αντσελότι που του στοίχισε κίτρινη κάρτα στο πρώτο ημίχρονο (Ζοσέ, βγες από το σώμα του Κάρλο!), αλλά και την απαράδεκτη συμπεριφορά στο φινάλε του Αντόνιο Ρούντιγκερ, ο οποίος έπαιξε όλο τον τελικό με ενοχλήσεις στο γόνατο.
Η Μπαρτσελόνα νίκησε στο φινάλε μια ματσάρα – διαφήμιση που θύμισε τα καλύτερα «Clasico» της εποχής Λιονέλ Μέσι – Κριστιάνο Ρονάλντο, όταν οι δύο ομάδες ήταν οι κορυφαίες στον κόσμο, κάτι που εσχάτως ίσχυε μόνο (λόγω αποτελεσμάτων) για την Ρεάλ.
Οι Μπλαουγκράνα κυριάρχησαν στο πρώτο ημίχρονο, αλλά δεν φρόντισαν να πάρουν μεγαλύτερο προβάδισμα και παραλίγο να το πληρώσουν. Η είσοδος του Κιλιάν Μπαπέ αντί του (παρατεταμένου) άφαντου Ροντρίγκο, η ματσάρα του Τζουντ Μπέλινγκχαμ και η παρουσία του Αρντά Γκιουλέρ μεταμόρφωσαν την ομάδα που έχανε και η οποία, δικαίως, έφερε τα πάνω – κάτω.
Ακόμα και έτσι, η Μπάρτσα δεν τα παράτησε. Παρότι δεν είχε τον βασικό αριστερό μπακ (Αλεχάντρο Μπάλντε), η απουσία του οποίου φάνηκε πάρα πολύ ειδικά στην επιθετική λειτουργία της ομάδας του, παρότι δεν είχε ούτε τον πρώτο της σκόρερ και βασικό επιθετικό (Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι), η ομάδα του Χάνζι Φλικ έδειξε χαρακτήρα και ότι αρχίζει να αποτινάζει την… λουζεριά που είχε αποκτήσει τα χρόνια της κρίσης.
Ο Λαμίν Γιαμάλ (τι τυπάκι είναι αυτό…) δεν έδωσε την παράσταση άλλων αγώνων, αλλά ήταν καθοριστικός με δύο ασίστ, ο Φεράν Τόρες επιβεβαίωσε ότι μπορεί κάλλιστα να παίξει ως σέντερ φορ παρότι τον είχαμε μάθει ως εξτρέμ και απρόσμενος ήρωας ήταν ένας ποδοσφαιριστής που με προπονητή τον Τσάβι γκρίνιαζε συνεχώς επειδή έπαιζε ως δεξί μπακ, ενώ ήθελε να το κάνει ως στόπερ.
Ο Ζιλ Κουντέ, περί ου ο λόγος, πέτυχε ένα γκολ που δεν δίνει απλώς έναν τίτλο, αλλά μπορεί να προκαλέσει μια αλλαγή εποχής στο ισπανικό (καταρχάς) ποδόσφαιρο, αφού αυτή η Μπάρτσα όχι μόνο παίζει μπαλάρα, αλλά είναι και γεμάτη νιάτα, με εξαίρεση τον 36χρονο «Λέβα».
Η παράταση και η υπέρ – προσπάθεια μπορεί να παίξει εις βάρος των Μπλαουγκράνα στα ημιτελικά του Champions League με την Ίντερ, ενώ αφήνει την Ρεάλ με μοναδική ελπίδα για έναν μεγάλο τίτλο φέτος το πρωτάθλημα. Αλλά, για να έχει πραγματικές πιθανότητες να το κατακτήσει, θα πρέπει να νικήσει στις 11 Μαΐου στην έδρα μιας ομάδας που φέτος την έχει νικήσει τρεις φορές σε ισάριθμα παιχνίδια.
Ο Κάρλο Αντσελότι, ο οποίος… πέταξε ένα ημίχρονο και κέρδισε την μάχη της σκακιέρας από τον Φλικ, ενδέχεται να φύγει στο τέλος της σεζόν. Αλλά, ακόμα και αν το κάνει και δώσει την σκυτάλη στον Τσάμπι Αλόνσο, θα είναι με το κεφάλι ψηλά. Και ο νέος, πάντως, μια χαρά υλικό θα έχει στα χέρια του, έστω και αν χρειάζονται 2-3 διορθωτικές κινήσεις ενόψει της νέας σεζόν, ειδικά στην μεσαία γραμμή.
Αχ βρε Λούκα Μόντριτς, δεν σου άξιζε τέτοιο λάθος στον ενδεχομένως τελευταίο τελικό της μυθικής καριέρας σου…
Υ. Γ.: Για το κατάμεστο Ολυμπιακό Στάδιο της Σεβίλλης από φιλάθλους των δύο ομάδων, χωρίς νεκρές ζώνες και επεισόδια (απ’ έξω υπήρχαν, όπως είχε συμβεί και σε αυτόν του 2011 που είχα πάει), δεν έχει νόημα να γράψω κάτι. Οι άνθρωποι ξέρουν να απολαμβάνουν το θέαμα, όχι όπως άλλοι σε άλλες χώρες που ξέρετε και ξέρω…
Πηγή: Gazzetta
