Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Οι συζητήσεις και τα (ψευτο)διλήμματα των προτεραιοτήτων, Ελλάδα ή Ευρώπη κ.λπ., βολεύουν μόνον τους ανήμπορους. Εδώ είναι, απλά πράγματα, το έχεις/δεν το έχεις. Εάν το έχεις, τότε το κάθε καλό ματς σήμερα, νομοτελειακά σε πηγαίνει στο ακόμη καλύτερο ματς αύριο. Πέμπτη/Κυριακή/Πέμπτη ο Ολυμπιακός ήταν καλός στον Πειραιά, καλύτερος στη Θεσσαλονίκη, ακόμη καλύτερος στο Λονδίνο. Η ομάδα απέδειξε ότι το έχει. Τα έδωσαν όλα, τα ζήτησαν όλα, δίχως δεύτερες/τρίτες σκέψεις. Το ποδόσφαιρο, το σεβάστηκε αυτό. Τους τα (ανταπ)έδωσε. Ενας θρίαμβος. Σκεπτικού, προσέγγισης, νοοτροπίας.
Επίσης, εν τέλει το ποδόσφαιρο τιμώρησε τη συνεχιζόμενη στρέβλωση να τυραννιέται ο σπουδαίος Ομπαμεγιάνγκ σαν έξω δεξιά/αριστερά. Να κυνηγάει τον μπακ! Θέλουν να σώσουν έτσι, την αγορά του Λακαζέτ; Ο,τι κι αν θέλουν, η χάρη στον εκάστοτε αντίπαλο είναι μεγάλη. Ο Ομπαμεγιάνγκ αντιμετωπίζει το μαρτύριο, by example που λένε. Επαγγελματίας-υπόδειγμα. Στο Καραϊσκάκη, θεμελίωσε το γκολ. Στη ρεβάνς, δεκαπέντε λεπτά σέντερ-φορ, έβαλε ένα τρομερό γκολ που ο Λακαζέτ, στα δικά του 105 λεπτά στη θέση-εννέα, “ούτε απέξω δεν πέρασε” σε κάτι τέτοιο.
Στο φινάλε-δράμα, το ποδόσφαιρο “δεν ήθελε” η Αρσεναλ να τη σκαπουλάρει απ’ τη στρέβλωση. Ο Ομπαμεγιάνγκ, με κάποιον τρόπο, έχασε το άχαστο. ‘Η, μια άλλη στρέβλωση που καλώς τιμωρήθηκε, δεν νοείται ακραίος 80 εκατομμυρίων (Πεπέ) να έχει μονάχα το ένα πόδι (αριστερό) για να παίζει. Ο Τσιμίκας του άφηνε το δεξί, του μάρκαρε το αριστερό, ο Πεπέ κατέληξε να μοιάζει κουτσός! Κι ο Τσιμίκας που δεν είναι ακραίος 80 εκατομμυρίων, το αριστερό έχει. Αλλά με το δεξί άγγιξε το 0-2, εκεί που τους κράτησε ο Λένο αμέσως μετά το 0-1.
Αν ο Αρτέτα χρειαζόταν ένα καλό homework τι να περιμένει, το βίντεο της Τούμπας του τα έδινε όλα στο πιάτο. Οφειλε να έχει μελετήσει, για να ξέρει. Οι αναλογίες, μη πω οι ομοιότητες, είναι εμφανέστατες. Ο Πέντρο Μαρτίνς πάτησε, στην πραγματικότητα, ένα copy-paste στο πλάνο. Υποψιάζομαι, δεν πρέπει να είπε/επανέλαβε πολλά στους παίκτες του. Εκείνοι, προσηλωμένοι, ήρεμοι, συμπαγείς, ακόμη καλύτερα διαβασμένοι, και φυσικά με όσα τρεξίματα απαιτούνταν, αντιμετώπισαν τις σποραδικές εξάρσεις (με τις ξαφνικές αλλαγές ταχύτητας στο τελευταίο τρίτο) της Αρσεναλ.
Γενικώς, όχι κάτι μη-διαχειρίσιμο. Ο Ολυμπιακός έκανε το παιγνίδι, όσο flat τον συνέφερε. Τους έκρυψε την εστία του! Ο Ζοζέ Σα απέκρουσε κάτι, για πρώτη φορά στο 76′. Κι όταν άρχισαν να νιώθουν πως απορροφούν ό,τι είναι για ν’ απορροφηθεί, μετά το ημίωρο έβαλαν στον νου και τις επιθετικές απαιτήσεις από τον εαυτό τους. Περίμεναν τη στιγμή, έψαξαν τη στιγμή. Πάντοτε, φάνηκε και στο Αρσεναλ-Εβερτον την Κυριακή, τα κόρνερ (ιδίως αφού δεν υπήρχαν φάουλ…) ήταν μια ισχυρή πιθανότητα. Το πώς φλόταραν τη μπάλα ο Βαλμπουένα στο 0-1 και ο Μασούρας στο 1-2, “ήρθε κι έδεσε” με την τρομερή αύρα της κερκίδας πίσω. Θετική ενέργεια, στον υπέρτατο βαθμό.
Εκεί που σκίζονται πτυχία σε τούτο το Πέμπτη/Κυριακή/Πέμπτη, είναι ότι ο Ολυμπιακός το διαχειρίστηκε και το έβγαλε πέρα με τόσο ολιγάριθμο γκρουπ. Π-Κ-Π και με παράταση! Ποτέ το δικαίωμα της τέταρτης αλλαγής στην παράταση, δεν έδειχνε τόσο δώρον-άδωρον όσο τώρα. Ο προπονητής όμως, έστιψε ό,τι είχε και δεν είχε. Ως την ύστατη σταγόνα. Κυρίως ό,τι…δεν είχε. Γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν είχε. Ανταγωνιστικές επιλογές. Οι εξής έντεκα ήταν, δωδέκατος ο αγαπημένος μου (Υπερ)Μασούρας, τέλος. Ενώ η Αρσεναλ, από Πέμπτη σε Πέμπτη, “για πλάκα” άλλαξε τέσσερις (Μπεγερίν, Θεμπάγιος, Οζίλ, Πεπέ), πέντε με τον Τορέιρα.
Το αδιάκοπο πέρα-δώθε της μπάλας σ’ ολόκληρο το μεσοεπιθετικό πλάτος μετά το 75′, πράγματι έβαλε τον Ολυμπιακό βαθιά μες στην περιοχή του. Ηταν εξαντλητικό. Αλλ’ η ειδοποιός λεπτομέρεια είναι ότι, όσο έτσι πριόνιζαν τα κουράγια του Ολυμπιακού, άλλο τόσο δεν τους έκαμψαν το μυαλό ούτε για μια στιγμή. Και δεν στέκομαι καν, ότι το επιθετικό κουαρτέτο της (Οζίλ, Πεπέ, Ομπαμεγιάνγκ, Λακαζέτ) η Αρσεναλ ξόδεψε 250 εκατομμύρια για να το αποκτήσει. Ο Ολυμπιακός το δικό του (Ελ Αραμπί, Βαλμπουένα, Ραντζέλοβιτς, Μασούρας), ούτε…ένα εκατομμύριο!
Ακόμη και σήμερα μετά την πρόκριση, εκτίμησή μου εξακολουθεί να είναι (…παρεκτός κι αν πρόκειται να σκιστούν, καθ’ οδόν, και άλλα πτυχία) ότι το ενεργό ευρω-ρόστερ του Ολυμπιακού δεν μπορεί να υποστηρίξει μακρινή βλέψη στη διοργάνωση. Αλλά πάλι, ποιος νοιάζεται; Με τουλάχιστον 16 (και βλέπουμε…) παιγνίδια σε Τσάμπιονς+Γιουρόπα Λιγκ εφέτος, ήδη η σεζόν είναι εκατό-μηδέν κερδισμένη. Ολα ξεκίνησαν δε, και θέλω να το αναδείξω, επειδή πέρυσι τέτοια εποχή όταν η ελπίδα για το πρωτάθλημα χάθηκε, έκτοτε το κλαμπ κυνήγησε τη δεύτερη θέση σαν να κυνηγούσε την πρώτη…
Πηγή: Sport DNA
