Του Αλέξη Σπυρόπουλου
φήνοντας άλλη μία φορά το τόσο οικείο προπονητήριο στου Ρέντη πίσω, ο Λεμονής μπορεί να κρατήσει το κεφάλι ψηλά και να κοιτάξει στα μάτια τον οποιονδήποτε κόκκινο. Από τον ιδιοκτήτη, ως τον φροντιστή και τον φύλακα. Στο μεν Τσάμπιονς Λιγκ, η συνολική αποτίμηση είναι ότι προστάτευσε την ομάδα από ανεπιθύμητες παρενέργειες.
Στον παράλληλο δρόμο της Σούπερ Λιγκ δε, την οδήγησε στην κορυφή μέσα στους δύο μήνες (Νοέμβριο και Δεκέμβριο) του «εύκολου» προγράμματος. Το ‘πε, και το ‘κανε στο φότο-φίνις του πρώτου γύρου. Με απίθανη ακρίβεια, ως προς το χρονοδιάγραμμα. Ενόσω τούτη εδώ, δεν ήταν καν η πρώτη φορά που στο κλαμπ τρώγονταν με τα ρούχα τους, όλον αυτόν τον καιρό, να τον αλλάξουν…
Ανέλαβε «σε ειδικές συνθήκες», λέει. Μόνο που οι ειδικές συνθήκες στον Ολυμπιακό φαίνεται να κρατάνε, μη πω μετά τον Βαλβέρδε αδιαλείπτως, οπωσδήποτε μετά τον Μίτσελ. Μακράς διάρκειας, για να είναι τόσο ειδικές. Δεν φτούρησε ο Λεονάρντο Ζαρντίμ, έφυγε Ιανουάριο. Δεν φτούρησε ο Βίτορ Περέιρα, που ήλθε Ιανουάριο.
Δεν φτούρησε ο Μάρκο Σίλβα, που τουλάχιστον έκλεισε μία χρονιά. Δεν φτούρησε ο Βίκτορ, που δεν έκλεισε ούτε δίμηνο. Δεν φτούρησε ο Πάουλο Μπέντο, που έφυγε Μάρτιο. Δεν φτούρησε ο Χάσι, που έφυγε Σεπτέμβριο. Κι ύστερα, πάντοτε, ένας Λεμονής. Ενας Νικοπολίδης. Ενας Βούζας. Τώρα, ένας Κόντης. Ειδικές συνθήκες, 365 ημέρες τον χρόνο!
Ο Οσκαρ, ενώ παίκτης πήρε μερίδιο απ’ την πολύτιμη προίκα Κρόιφ να την εξαργυρώσει μετά προπονητής, παρά ταύτα ακόμη δεν έχει πείσει την ισπανική κοινωνία να τον εμπιστευθούν. Οι εκπρόσωποί του, κατόπιν τούτου, τον κοσμογυρίζουν. Ηδη κάμποσο, για μόλις σαρανταπεντάρη. Απ’ το Τελ-Αβίβ ως την Τσάμπιονσιπ, κι απ’ το Ζάλτσμπουργκ ως το Σεντ-Ετιέν.
Εδώ, ο Οσκαρ δεν καλείται να διαδεχθεί και να διαχειριστεί κάτι το μακρόπνοο όπως συνέβη στο Μπράιτον (τετραετία Πόγετ) ή στη Γαλλία (οκταετία Γκαλτιέ). Ο Πειραιάς είναι μία επόμενη πινέζα στον χάρτη του. Θα μπορούσε, επόμενη πινέζα στον χάρτη του τυχοδιώκτη να είναι το Νότινγκαμ. Μικρή διαφορά, μικρή σημασία. Οπου δουλειά, πατρίς.
Επιστρέφοντας στις εφετινές «ειδικές συνθήκες», ο Ολυμπιακός προσέλαβε τον Χάσι για να φτάσει ως τον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ, έπειτα προσέλαβε τον Λεμονή για να μη «τον γράψει η ιστορία» στον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ, πλέον ζητείται ο αποτελεσματοθήρας για να κατακτηθεί ένας τίτλος που, στην εποχή Μαρινάκη, πρώτη φορά Ιανουάριο μήνα δεν είναι τόσο σίγουρος.
Το περί τον Οσκαρ scouting, όμως, σκιαγραφεί ένα προπονητή, όχι ακριβώς των πολλών ελιγμών. Αλλά του ενός τρόπου, είτε ο τρόπος οδηγεί την Κυριακή στη νίκη είτε όχι. Ο αδιαπραγμάτευτος τρόπος είναι ο, ας τον πούμε, καταλανικός. Η εμμονή στην κατοχή, στην ακρίβεια της πάσας, στην ανάκτηση της μπάλας ψηλά και γρήγορα. Στη joie de vivre, που λένε. Τη χαρά της ζωής, παίζοντας ποδόσφαιρο.
Πολύ ωραίο, μέχρι τη στιγμή που ο Οσκαρ θα πει στο εκκλησίασμα πως το πρότζεκτ είναι πιο σημαντικό από το αποτέλεσμα. Πράγμα που ελάχιστα θα τον βοηθήσει, οποτεδήποτε το τελευταίο αποτέλεσμα δεν είναι τρεις βαθμοί. Είσαι, πάντοτε, τόσο καλός όσο καλό είναι το τελευταίο αποτέλεσμά σου. Στη Γαλλία, ήταν ένα 0-5 απ’ τη Λιόν. Δεν υπήρξε άλλο.
Στο μεταξύ, ο Λεμονής σοφόν είναι να μη απομακρυνθεί και πολύ. Ενδέχεται, ποτέ δεν ξέρεις, κατά τον Μάρτιο να χρειαστεί πάλι. Οι ειδικές συνθήκες διαιωνίζονται.
Πηγή: Sport DNA