Veni, vidi, vici

Πριν ξεκινήσω το κείμενο, θα ήθελα να εξηγήσω τον αστερίσκο στον κεντρικό τίτλο “Κρις Φρουμ: veni, vidi, vici*”. Είναι γνωστό ότι εκκρεμεί η απόφαση στο θέμα του θετικού δείγματος της σαλμπουταμόλης που αφορά τον Κρις Φρουμ από τον περσινό Γύρο Ισπανίας. Πράγμα που σημαίνει ότι η νίκη στο φετινό Giro, καθώς και οι νίκες στα ετάπ του Τζονκολάν και της Μπαρντονέκια, είναι προσωρινές με την έννοια ότι αν τελικά βρεθεί ένοχος και τιμωρηθεί, υπάρχει η πιθανότητα να του αφαιρεθούν. Κάτι που κατ’ επέκταση σημαίνει ότι τουλάχιστον μέχρι την ημέρα της απόφασης, ούτε ο Κρις Φρουμ έχει κερδίσει τελεσίδικα τον φετινό Γύρο Ιταλίας, αλλά ούτε και ο Ντιμουλάν τον έχει χάσει. Αλλά για αυτό, θα πρέπει να περιμένουμε υπομονετικά μέχρι να αποφανθεί η πειθαρχική επιτροπή της UCI. Αφού ξεκαθαρίσαμε λοιπόν τον “αστερίσκο”, περνάμε τώρα στην ανασκόπηση του αγώνα.

ΠΕΡΙ ΙΣΡΑΗΛ, RCS, ΜΑΟΥΡΟ ΒΕΝΙ, ΝΤΑΒΙΝΤ ΛΑΠΑΡΤΙΑΝ ΚΑΙ UCI

Πριν περάσουμε στα αγωνιστικά, ας πούμε πρώτα δυο πράγματα για την RCS Sports, τη διοργανώτρια του Γύρου Ιταλίας, τον Μάουρο Βένι, διευθυντή του αγώνα και την UCI. Η επιλογή ώστε να γίνει η grande partenza από το Ισραήλ, συζητήθηκε πολύ στους ποδηλατικούς κύκλους. Το να φεύγεις από την Ευρώπη για να κάνεις “δώρο” στους Ισραηλινούς ένα (ακόμα) μέσο προπαγάνδας, ακριβώς επειδή εκείνοι από τη μεριά τους σου έκαναν “δώρο” ένα καράβι λεφτά (ακούστηκαν διάφορα ποσά, ας μείνουμε στα 10 εκατομμύρια ευρώ), είναι σίγουρα – τουλάχιστον – προβληματικό. Πολλοί διαμαρτυρήθηκαν για τους άδειους δρόμους του χρονομέτρου (ας δώσουμε ένα ελαφρυντικό στους φίλους της ποδηλασίας στο Ισραήλ, αφού η Παρασκευή ήταν καθημερινή, άρα και εργάσιμη), αλλά και την απουσία κοινού το Σαββατοκύριακο, εκτός από τις πόλεις. Αυτό όμως ήταν το λιγότερο. Αν σκεφτεί κανείς τις “αποστειρωμένες” διαδρομές που επέλεξαν οι Ισραηλινοί για τα τρία πρώτα ετάπ και ότι λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο πέρα, οι στρατιώτες τους συνέχιζαν να σκοτώνουν αθώους άμαχους σαν να ήταν απλώς μια ακόμα ημέρα σε μια συνήθεια δεκαετιών, είναι εύκολο να αντιληφθεί την αμηχανία όλων όσων συμμετείχαν και όλων όσων παρακολούθησαν αυτή τη “μεγάλη γιορτή”, που όσο και να προσπαθήσουμε, δεν γίνεται να “αποκοπεί” από το μοιραίο δίπολο αθλητισμού-πολιτικής.

Στην προκείμενη περίπτωση, η “ηθική” μιας μεγάλης διοργάνωσης, έκανε σαφώς τα στραβά μάτια σε όσα συμβαίνουν στο Ισραήλ, ξεχειλίζοντας το πορτοφόλι της με αμέτρητα χαρτονομίσματα. Είναι προφανές ότι όλα τα αθλητικά γεγονότα χρειάζονται χρήματα, τα οποία στην συντριπτική τους πλειοψηφία προέρχονται από χορηγούς. Το κράτος του Ισραήλ κατάφερε πολύ εύκολα να γίνει όχι απλά χορηγός, αλλά πολύ περισσότερο “εθνικός ευεργέτης” της RCS, φροντίζοντας να ξεκλειδώσει το χρηματοκιβώτιο. Και τα δέκα εκατομμύρια μπορεί πράγματι να είναι τεράστιο ποσό, αλλά κανείς δεν πρέπει να ξεχνά και τα όσα κρύβονται επιμελώς πίσω από τις κουίντες. Σίγουρα αυτό που συνέβη, είναι τροφή σκέψης για μελλοντικά ανοίγματα του World Tour, προς το παρόν το κλείνουμε εδώ. Ας περάσουμε τώρα στον Βένι (τον διευθυντή της RCS) και τις αχαρακτήριστες δηλώσεις του λίγες ώρες πριν ξεκινήσει το Giro. “Έχω προσωπική διαβεβαίωση από τον Νταβίντ Λαπαρτιάν, πως αν ο Κρις Φρουμ κερδίσει τον Γύρο Ιταλίας, όποια και αν είναι η τελική απόφαση για την υπόθεση της σαλμπουταμόλης, θα κρατήσει τη νίκη του”, ήταν τα λόγια του. Ο κορυφαίος παράγοντας ενός μεγάλου αγώνα είναι φυσιολογικό να θέλει να διαφυλάξει τα συμφέροντα του προϊόντος του, αυτό όμως δεν του δίνει το δικαίωμα ούτε να ψεύδεται, ούτε να προκαταλαμβάνει καταστάσεις, οπωσδήποτε όχι με την κουτοπονηριά που το έπραξε ο Βένι.

Ο Κρις Φρουμ έγινε ο έβδομος ποδηλάτης που κερδίζει και τους τρεις μεγάλους γύρους, μετά τους Ζακ Ανκετίλ, Φελίτσε Τζιμόντι, Έντι Μερξ, Μπερνάρ Ινό, Αλμπέρτο Κονταδόρ και Βιντσέντσο Νίμπαλι.

Ο διευθυντής του Giro, είναι κοινό μυστικό ότι έδωσε πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ στον Φρουμ για να εξασφαλίσει την παρουσία του στον φετινό αγώνα. Δικαίωμά του, κανείς δεν του το απαγορεύει. Όμως άλλο αυτό και άλλο να στέλνει “προειδοποιήσεις” στην παγκόσμια ομοσπονδία, νομίζοντας ότι βρίσκεται υπεράνω νόμων και κανονισμών. Έτσι κι αλλιώς, τους τελευταίους μήνες, ο Βένι απέδειξε ότι είναι “όπου φυσά ο άνεμος”. Πρώτα μας είπε ότι δεν θα δεχόταν τον Φρουμ στον αγώνα αν μέχρι τότε δεν είχε λυθεί το θέμα της σαλμπουταμόλης, μετά μας είπε ότι ο Φρουμ ήταν καλοδεχούμενος στον αγώνα, μετά μας είπε ότι θα ήταν καταστροφικό για το πρεστίζ του αγώνα να κερδίσει ο Φρουμ και να του αφαιρεθεί αργότερα ο τίτλος, μετά μας είπε ότι είχε εγγυηθεί ο ίδιος προσωπικά στον Φρουμ πως αυτό δεν θα συνέβαινε, μετά ξεφούρνισε το ψέμα των διαβεβαιώσεων του Λαπαρτιάν και στο τέλος διαβεβαίωσε τον Φρουμ ότι ακόμα και αν η UCI του αφαιρέσει τον τίτλο, στα κατάστιχα του Giro δεν πρόκειται να αλλάξει ο νικητής. Ένας τελείως ασόβαρος τύπος, όπως και αν το δει κανείς.

Πόσο όμως πιο σοβαρή ήταν η ίδια η UCI, η οποία μετά το παραλήρημα του Βένι, αρκέστηκε σε μια σχεδόν αδιάφορη ανακοίνωση, διαψεύδοντας μεν τον Βένι, αλλά αφήνοντας εκτός κάδρου τον ίδιο τον πρόεδρό της, που αντί να αστράψει και να βροντήξει, βάζοντας ο ίδιος στη θέση του τον Ιταλό, περίμενε σχεδόν τρεις εβδομάδες μέχρι να δεήσει να απαντήσει στους δημοσιογράφους, παίρνοντας επιτέλους ξεκάθαρη θέση; Είναι τουλάχιστον υποκριτικό από τον Νταβίντ Λαπαρτιάν να σφυρίζει αρχικά αδιάφορα για τις δηλώσεις του Βένι, αλλά κατόπιν να αποφεύγει να χαιρετήσει τον Φρουμ μέσα στον ίδιο τον αγώνα, λες και ο Βρετανός δεν συμμετείχε στο Giro σύμφωνα με τους σαφέστατους κανονισμούς της UCI. Η διεθνής ομοσπονδία συνεχίζει να έχει μια καυτή πατάτα στα χέρια της και καλό θα ήταν – ενόψει και Τουρ – να είναι ξεκάθαρη σε αυτά που σκέφτεται και όχι να αφήνει υπονοούμενα στον Προυντόμ, ώστε να του μεταθέσει την ευθύνη για το αν θα πρέπει να αποκλειστεί ο Βρετανός από τη Γαλλία. Και σε τελική ανάλυση, αν το πνεύμα του νόμου είναι ασαφές για την πιθανή ποινή ή όχι, όχι μόνο του Φρουμ, αλλά οποιουδήποτε αθλητή, ας φροντίσει να αποσαφηνίσει η ίδια το νομικό της πλαίσιο. Είναι το λιγότερο που οφείλει να πράξει, αν θέλει να σώσει την έτσι κι αλλιώς κλονισμένη της αξιοπιστία.

ΟΙ ΓΕΝΙΚΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ GIRO

Ας περάσουμε τώρα στα αγωνιστικά. Το φετινό Giro είχε έναν αρκετά ενδιαφέροντα σχεδιασμό, ο οποίος τελικά δικαίωσε τους διοργανωτές. Άκρως πετυχημένη ήταν η επιλογή να τοποθετηθεί το μεγάλο χρονόμετρο, όχι στο προτελευταίο ετάπ όπως συνήθως γίνεται, αλλά στο ξεκίνημα της τρίτης εβδομάδας και πριν το αλπικό τρίπτυχο. Οι Ιταλοί έστησαν “παγίδες” από την πρώτη μέχρι και την προτελευταία μέρα σε όλα σχεδόν τα ετάπ, βοηθώντας με αυτόν τον τρόπο το θέαμα και την αγωνία. Συνέχισαν βέβαια με το “κόλλημα” των μεγάλων σε απόσταση ετάπ, με έξι από αυτά να ξεπερνούν τα 200 χιλιόμετρα. Αχρείαστη και άχρηστη επιμονή στο να “τιμωρούν” τα πόδια των αθλητών χωρίς κανένα λόγο. Πέρα από αυτήν όμως, οι υπόλοιπες επιλογές κρίνονται σωστές. Όσο όμως καλός και να είναι ο σχεδιασμός ενός μεγάλου γύρου, είναι οι αθλητές εκείνοι που στο τέλος του δίνουν τον χαρακτηρισμό του πετυχημένου ή όχι. Φέτος η αλήθεια είναι πως αυτό δεν βοηθήθηκε καθόλου στις δυο πρώτες εβδομάδες. Ή μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς, βοήθησε πολύ στον καθημερινό αγώνα για την κατάκτηση της νίκης, αλλά καθόλου στη μάχη για τη γενική. Και αυτό, γιατί μέχρι το αλπικό τρίπτυχο της τελευταίας εβδομάδας, είχαμε έναν και μόνο πρωταγωνιστή, απόλυτο κυρίαρχο στην υπόθεση της ροζ φανέλας.

Ο Σάιμον Γέιτς υπήρξε η μεγάλη αποκάλυψη της φετινής διοργάνωσης. Πήρε χρόνο παντού, στους μικρούς, εκρηκτικούς τερματισμούς α λα Πουρίτο, μαζεύοντας ατελείωτα μπόνους, αλλά και στις πρώτες μεγάλες ανηφόρες, φτάνοντας στις τρεις νίκες (τέσσερις, αν σκεφτούμε ότι θα μπορούσε άνετα να έχει πάρει και το ετάπ της Αίτνας, το οποίο τελικά “χάρισε” στον συναθλητή του, Τσάβες). Ο Βρετανός δεν είχε αντίπαλο σε κανένα τερέν στις πρώτες δυο εβδομάδες, χτίζοντας καθημερινά καινούργιες διαφορές, πάντα προς τα πάνω. Ο συνδυασμός του για πάρα πολλές μέρες “άφαντου” Κρις Φρουμ, με την αδυναμία του Ντιμουλάν να απειλήσει στις ανηφόρες, έδωσε στον Γέιτς τον τίτλο του απόλυτου φαβορί για την τελική έκβαση του αγώνα. Ακόμα και μετά το μεγάλο χρονόμετρο, ο αρχηγός της Mitchelton Scott βγήκε αλώβητος και το μοναδικό ερώτημα που απέμενε να απαντηθεί, ήταν αν θα άντεχε τα βουνά της τρίτης εβδομάδας. Ολοκληρώνοντας το 17ο ετάπ, πριν δηλαδή ξεκινήσει το αλπικό τρίπτυχο, ο Γέιτς είχε πλεονέκτημα ενός λεπτού από τον Ντιμουλάν, τριών λεπτών από τον Ποτσοβίβο και τεσσάρων από τους Φρουμ και Πινό, μπαίνοντας ουσιαστικά στο δικό του πεδίο δράσης. Η μάχη της κορυφής έμοιαζε ανύπαρκτη και μόνο ένα θαύμα φαινόταν ικανό να τη σώσει. Και τελικά το θαύμα συνέβη…

Υπήρξαν αρκετοί που είχαν προειδοποιήσει ότι όλες αυτές οι επιθέσεις του Γέιτς στις πρώτες δυο εβδομάδες, θα του αφαιρούσαν πολύτιμη ενέργεια, κάτι που θα πλήρωνε στις Άλπεις. Από την άλλη, ο Βρετανός ήταν υποχρεωμένος να μαζέψει πολύ χρόνο από τον Ντιμουλάν, ενόψει του μεγάλου χρονόμετρου, όμως έπεσε σε μια πολύ απλή όσο και σημαντική παγίδα, δείγμα της έλλειψης εμπειρίας του. Και αυτό γιατί ο Γέιτς έτρεχε και σπαταλούσε δυνάμεις, λες και το μεγάλο χρονόμετρο ήταν στο τέλος του Γύρου και εκεί θα κρίνονταν όλα. Ο Βρετανός λες και είχε ξεχάσει ότι μετά το χρονόμετρο θα επέστρεφε το δικό του τερέν και μικρή σημασία θα είχε αν έχανε τη ροζ φανέλα πριν τις Άλπεις. Φάνηκε σαν να υπήρξε μια “ψύχωση” στην Mitchelton Scott να μη χαθεί η πρώτη θέση της γενικής στο χρονόμετρο και κάπου εκεί κρίθηκε η τύχη του Γέιτς, ο οποίος έφτασε άδειος στα μεγάλα βουνά. Το Πράτο Νεβόζο δεν ήταν απλά μια προειδοποίηση για τον Γέιτς, αλλά η επιβεβαίωση ότι είχε “τελειώσει”. Ο ίδιος προφανώς και το κατάλαβε, εμείς χρειάστηκε να περιμένουμε μια ακόμα ημέρα για να σιγουρευτούμε. Και όταν στο Φινέστρε άρχισε να χάνει επαφή, ήταν ένα οδυνηρό “finito la musica, passato la fiesta”. Από εκείνο το σημείο και μετά, όλα έδειχναν Ντιμουλάν. Με την ευκαιρία, ας πούμε και δυο πράγματα για τον Ολλανδό.

Ο περσινός νικητής του Giro, ξεκίνησε ως το μεγάλο φαβορί για τη νίκη, μαζί με τον Φρουμ. Φέτος φάνηκε να βρίσκεται ένα κλικ κάτω από τις περσινές του επιδόσεις. Δεν ήταν τόσο φρέσκος στα βουνά, σχεδόν σε κάθε ανηφορικό ετάπ ο πρώτος του στόχος ήταν να περιορίζει απώλειες από τους άλλους διεκδικητές. Η μοναδική του επίθεση (συν τις δυο-τρεις “απελπισίας” στο 20ο ετάπ) ήρθε στο Πράτο Νεβόζο και κράτησε μόλις 200 μέτρα. Αρκετοί τον χαρακτήρισαν “βαρετό” στη φετινή διοργάνωση, αλλά αν δούμε ψυχρά τις επιδόσεις του, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε πως αν δεν υπήρχε το “θαύμα” της Μπαρντονέκια, θα ήταν εκείνος ο μεγάλος τελικός νικητής. Ήρθε λοιπόν και η ώρα του Φρουμ, αφού μιλήσαμε για το “θαύμα”. Ο Βρετανός της Sky πήγε στην Ιταλία, ή μάλλον στο Ισραήλ, με τη σκιά της υπόθεσης της σαλμπουταμόλης να βαραίνει τόσο τον ίδιο όσο και την ομάδα του. Αρκετές ήταν οι αντιδράσεις από τον περασμένο Δεκέμβριο, όταν έγινε γνωστό το θετικό δείγμα που είχε δώσει στη συγκεκριμένη ουσία κατά τη διάρκεια της περσινής Vuelta. Πολλοί ποδηλάτες, μάνατζερ και προπονητές εκφράστηκαν εναντίον της συμμετοχής του σε αγώνες, μέχρι να υπάρξει απόφαση από την UCI σχετικά με την ενοχή του ή όχι. Ανάλογες δηλώσεις έκαναν τόσο ο πρόεδρος της UCI, όσο και ο διευθυντής του Tour de France, αλλά από την αρχή ο Φρουμ ξεκαθάρισε ότι η πρόθεσή του ήταν να τρέξει, από τη στιγμή που οι κανονισμοί του το επέτρεπαν.

Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν καθόλου καλά για τον Βρετανό, ειδικά μετά την πτώση του πριν το πρώτο χρονόμετρο στα Ιεροσόλυμα. Τόσο ο ίδιος, όσο και η ομάδα του, έδειξαν ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο από αυτό που μας είχαν συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια. Κάποια κρούσματα απειθαρχίας των βοηθών του στα πρώτα ετάπ (Πουλς, Ενάο), διαμόρφωσαν μια ακόμα πιο αρνητική εντύπωση, τη στιγμή που ο Φρουμ έχανε χρόνο σε κάθε ευκαιρία, όταν ο δρόμος ανηφόριζε. Πριν τη δεύτερη μέρα ξεκούρασης βρισκόταν στην 11η θέση της γενικής, δυόμιση λεπτά πίσω από τον Γέιτς, έχοντα προσθέσει μια ακόμα πτώση στη “συλλογή” του. Τέσσερα ετάπ αργότερα, ήταν 12ος, στα 3’20” από τον συμπατριώτη του. Και ξαφνικά ήρθε το Τζονκολάν. Το μακράν δυσκολότερο βουνό μέχρι εκείνη τη στιγμή της διοργάνωσης. Και ο Φρουμ – επίσης ξαφνικά – “αναστήθηκε”. Άφησε πρώτα τον επίσης αναγεννημένο Πουλς να επιβάλλει πολύ δυνατό ρυθμό και στη συνέχεια εξαπέλυσε επίθεση στα 4.5 χλμ πριν την κορυφή, άφησε πίσω του τους πάντες και έφτασε πρώτος στον τερματισμό, ρίχνοντας χρόνο σε όλα τα φαβορί. Η νίκη του ξένισε αρκετούς, αλλά όλα φάνηκαν να επανέρχονται στην “κανονικότητα”, όταν την επόμενη ημέρα, έμεινε πίσω στην ανηφόρα της Σαπάντα, χάνοντας ενάμιση λεπτό από τον Γέιτς και ένα λεπτό από όλους τους υπόλοιπους διεκδικητές.

Ο Κρις Φρουμ έγινε ο τρίτος ποδηλάτης στην ιστορία που κερδίζει τους τρεις μεγάλους γύρους στη σειρά (φυσικά όχι μέσα στην ίδια χρονιά), μετά τους Έντι Μερξ και Μπερνάρ Ινό.

Ο Φρουμ μπήκε στην τρίτη εβδομάδα στην 7η θέση της γενικής, πέντε ολόκληρα λεπτά πίσω από τον Γέιτς και δυόμιση πίσω από τον Ντιμουλάν. Στο Ροβερέτο έκανε ένα πολύ καλό χρονόμετρο και μείωσε τη διαφορά του από τον Γέιτς στα τέσσερα λεπτά, την ίδια στιγμή όμως που το μειονέκτημά του απέναντι στον Ντιμουλάν ανέβηκε στα τρία λεπτά. Στο πρώτο ετάπ του αλπικού τρίπτυχου φάνηκε για πρώτη φορά η αδυναμία του Γέιτς. Ο Φρουμ επιτέθηκε στο τέλος, Ντιμουλάν και Ποτσοβίβο ακολούθησαν χωρίς πρόβλημα, όμως η ροζ φανέλα έχασε 28″ στον τερματισμό. Τα σκυλιά του πολέμου είχαν μυριστεί αίμα και δεν υπήρχε περίπτωση να το αφήσουν να περάσει έτσι στο επόμενο, το βασιλικό ετάπ. Και εκεί συνέβη το θαύμα που λέγαμε. Ο Γέιτς έχασε επαφή στο Φινέστρε και εξαφανίστηκε τελείως από την εξίσωση της γενικής, αφήνοντας ως μεγάλο φαβορί τον Ντιμουλάν. Μόλις όμως ξεκίνησε ο χωματόδρομος στην ανηφόρα, ξεκίνησαν και τα πραγματικά “πυροτεχνήματα”. Μετά από ένα εκρηκτικό ντεμαράζ διαρκείας του Ελιζόντ, ο Φρουμ έφυγε μπροστά μόνος του, 83 ολόκληρα χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό. Λεπτομέρειες για το τί έγινε εκεί, θα διαβάσετε πιο κάτω, στην αναλυτική ανασκόπηση του αγώνα. Το αποτέλεσμα το γνωρίζουν όλοι. Με μια συγκλονιστική εμφάνιση, ο Βρετανός διέλυσε τα πάντα και τους πάντες, πετυχαίνοντας μια απίστευτη ανατροπή, από τις μεγαλύτερες που έχουμε δει στη σύγχρονη ποδηλασία, ένα πραγματικό έπος.

Οι λέξεις “συγκλονιστική”, “απίστευτη” και “έπος” ταιριάζουν σίγουρα στην εμφάνιση του Φρουμ, το θέμα όμως είναι κατά πόσο είναι πιστευτή αυτή η “παράσταση” του αρχηγού της Sky. Τα σχόλια ποδηλατών, προπονητών και φιλάθλων αμέσως μετά το 19ο ετάπ δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι η αναγνώριση δεν ήταν καθολική. Οι αναρίθμητες αναφορές στην εμφάνιση του Φλόιντ Λάντις στο 17ο ετάπ του Γύρου Γαλλίας του 2006 και οι αναπόφευκτες συγκρίσεις με τον Φρουμ, κατέστησαν σαφές πως η αξιοπιστία του 4 φορές νικητή του Tour, είναι πληγωμένη και μάλιστα σοβαρά. Όλες του οι νίκες, πολύ δε περισσότερο ο θρίαμβος της Μπαρντονέκια και η ροζ φανέλα της Ρώμης, πέραν του γεγονότος ότι είναι προσωρινές, αφού θα κριθούν όταν βγει η απόφαση της UCI για το αν είναι ένοχος ή όχι, μεγάλωσαν τα ερωτηματικά για τον ίδιο και την Sky. Το τεκμήριο της αθωότητας είναι δεδομένο για τον Βρετανό, όμως δεδομένη είναι και η καχυποψία με την οποία αντιμετωπίζεται πλέον κάθε του κίνηση. Κανείς δεν γνωρίζει πότε θα τελειώσει η υπόθεση, όμως αν τελικά επιβεβαιωθούν οι φόβοι του Λαπαρτιάν πως δεν θα έχει βγει απόφαση πριν το Tour, τότε είναι η ίδια η ποδηλασία που θα πρέπει να ανησυχεί.

Αν κάποιος ρωτούσε τη γνώμη μου, θα του έλεγα πως με όσα έχουν διαρρεύσει όλους αυτούς τους έξι μήνες, είμαι σχεδόν πεπεισμένος πως είναι η πλευρά του Φρουμ εκείνη που τρενάρει την όλη διαδικασία, ψάχνοντας να βρει καινούργια υπερασπιστικά επιχειρήματα, κάθε φορά που καταρρίπτεται το προηγούμενο. Δεν μπορώ να γνωρίζω για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό, αν και υποπτεύομαι πως έχει σχέση με την ποινή (αν αυτή επιβληθεί) και το πότε θα αρχίσει να μετράει. Η ασάφεια της UCI δίνει δυστυχώς κάθε δικαίωμα σε “πονηρές” ερμηνείες, οι οποίες όμως όσο και αν χαρακτηρίζονται “κακοπροαίρετες” από τους υποστηρικτές του Φρουμ, δεν παύουν να υπάρχουν, ειδικά από τη στιγμή που κανείς αρμόδιος δεν φαίνεται να έχει τη διάθεση να τις αποσαφηνίσει. Και όσο θα τραβάει σε χρόνο αυτή η ιστορία, εκείνο που θα βγαίνει όλο και πιο χαμένο, θα είναι το ίδιο το άθλημα. Όλες οι ελπίδες μου βρίσκονται στο να έχουμε απόφαση πριν το Τουρ, αλλιώς όχι μόνο ο Γύρος Γαλλίας, αλλά ολόκληρη η ποδηλασία, θα είναι “όμηρος” ακατανόητων καταστάσεων που θα έπρεπε να ξεκαθαρίζουν πολύ πιο γρήγορα και αποφασιστικά. Το επιχείρημα του Λαπαρτιάν ότι ο Φρουμ και η Sky έχουν πολλά χρήματα και άρα παντοδύναμη νομική ομάδα, είναι τουλάχιστον αστείο, γιατί είναι σαν να μας λέει ότι αν ένας αθλητής δεν έχει τις ίδιες δυνατότητες, τότε τον καταδικάζουμε μια ώρα αρχύτερα και ξεμπερδεύουμε.

Η υπεράσπιση της αθωότητας ενός αθλητή, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να εξαρτάται από τέτοιους παράγοντες. Αλλιώς η δικαιοσύνη της UCI θα μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί επιλεκτική. Εδώ κλείνουμε την αναφορά στον Κρις Φρουμ και συνεχίζουμε με τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές, θετικούς και αρνητικούς. Για τον Γέιτς και τον Ντιμουλάν τα είπαμε, οπότε πάμε στους άλλους δυο αθλητές που “λύγισαν” στις Άλπεις. Πρώτα ο Ποτσοβίβο, ο οποίος βρέθηκε σε εκπληκτική φόρμα στο φετινό Giro, ίσως στην καλύτερη της καριέρας του και πλησίασε για πρώτη φορά τόσο πολύ το “όνειρο” του βάθρου. Ο “Πότσο” ήταν τρίτος στη γενική μέχρι και το 19ο ετάπ, όπου όμως τερμάτισε οκτώμισι λεπτά μετά τον Φρουμ, χάνοντας κάθε ελπίδα για την πρώτη τριάδα. Εκείνος που τον διαδέχτηκε στην τρίτη θέση της γενικής, ήταν ο Τιμπό Πινό. Πλέον θεωρούσαμε ότι το βάθρο δεν θα άλλαζε, αλλά το Giro έκρυβε μια ακόμα έκπληξη. Ο Γάλλος έμεινε την επόμενη ημέρα από δυνάμεις, έχασε 45 ολόκληρα λεπτά στο 20ο ετάπ και αμέσως μετά τον τερματισμό του, κατέληξε σε τοπικό νοσοκομείο λόγω εξάντλησης, αφυδάτωσης και αναπνευστικών προβλημάτων. Ο συμπαθέστατος αρχηγός της FDJ δεν μπόρεσε καν να ξεκινήσει το τελευταίο ετάπ, εγκαταλείποντας τον αγώνα. Ο Λόπες είχε αρκετές ατυχίες στο ξεκίνημα του αγώνα, αλλά όσο περνούσαν οι μέρες, έδειξε να συνέρχεται, βελτίωσε την απόδοσή του και τελικά ανέβηκε στην τρίτη θέση του βάθρου, ενώ κατέκτησε και τη λευκή φανέλα του καλύτερου νέου αθλητή, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα μάχη με τον Καραπάς. Ο Κολομβιανός έχει πολλά να μάθει ακόμα, αλλά δείχνει ότι βρίσκεται σε καλό δρόμο.

Η ευχάριστη έκπληξη της φετινής διοργάνωσης (μετά τον Γέιτς) ήταν ο Ρίτσι Καραπάς, τέταρτος της γενικής. Ο αθλητής από το Εκουαδόρ κέρδισε ένα ετάπ (το πρώτο της πατρίδας του σε μεγάλο γύρο), διεκδίκησε λευκή φανέλα και βάθρο και άφησε μεγάλες υποσχέσεις για το μέλλον. Μια ακόμα “ανακάλυψη” του Εουσέμπιο Ουνθουέ. Πολύ καλές εμφανίσεις έκαναν και οι Πέγιο Μπιλμπάο, Τζορτζ Μπένετ, Πάτρικ Κόνραντ και Ντάβιντε Φόρμολο, τελειώνοντας όλοι το Giro μέσα στην πρώτη δεκάδα. Ειδική μνεία και στον Ρόαν Ντένις, που ήταν 6ος μέχρι το τρίπτυχο των Άλπεων, αλλά από εκεί και μετά έχασε σχεδόν μια ώρα, κατρακυλώντας στη γενική. Ο Αυστραλός της BMC προσπαθεί να αλλάξει το αγωνιστικό του προφίλ για να κυνηγήσει μεγάλους γύρους, όμως θα πρέπει να βελτιωθεί πολύ στα βουνά για να το καταφέρει. Ευχάριστες εκπλήξεις αποτέλεσαν ο Τζακ Χέιγκ (Mitchelton Scott) και ο Σαμ Όμεν (Sunweb) ως πολύτιμοι βοηθοί των Γέιτς και Ντιμουλάν αντίστοιχα, ενώ ο Βάουτ Πουλς ήταν για μια ακόμα φορά ο “φύλακας άγγελος” του Κρις Φρουμ, παρά το γεγονός ότι την πρώτη εβδομάδα δεν βρέθηκε “τόσο κοντά” στον αρχηγό του. Στους σπρίντερ, ο Ελία Βιβιάνι κυριάρχησε με τις τέσσερις νίκες του, αλλά και τις πανέξυπνες τοποθετήσεις του στα τελευταία μέτρα, ακολουθούμενος από τον Σαμ Μπένετ, που κέρδισε τρία ετάπ και έδειξε ότι μπορεί να πάει ακόμα καλύτερα, αρκεί να βελτιώσει τις θέσεις που παίρνει πριν το τελικό σπριντ. Τέλος, εντυπωσιακές νίκες πήραν οι Τιμ Βέλενς, Ενρίκο Μπαταλίν, Ματέι Μόχοριτς, Μαξιμίλιαν Σάχμαν και Μίκελ Νιέβε. Ας περάσουμε τώρα στην αναλυτική ανασκόπηση του αγώνα.

1. ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΤΑΠ ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ

Ο 101ος Γύρος Ιταλίας άρχισε με το πρώτο ετάπ, ένα ατομικό χρονόμετρο μήκους 9.7 χιλιομέτρων σε μια τεχνική διαδρομή μέσα στα Ιεροσόλυμα. Η “δράση” ξεκίνησε πριν καν πάρει εκκίνηση ο πρώτος από τους αθλητές, αφού λίγες ώρες νωρίτερα, κατά τη διάρκεια της αναγνωριστικής βόλτας των αθλητών, είχαμε αρκετά ατυχήματα, με τον Κανσταντσίν Σιούτσου (Bahrain Merida) να αποδεικνύεται ο πλέον άτυχος. Ο Λευκορώσος είχε πτώση, έσπασε την κλείδα του και δυστυχώς δεν μπόρεσε να ξεκινήσει τον αγώνα. Όμως όλα τα φώτα έπεσαν πάνω στον Κρις Φρουμ, ο οποίος σε μια δεξιά στροφή έχασε τον έλεγχο του ποδηλάτου και σύρθηκε στην άσφαλτο, με αποτέλεσμα να χτυπήσει σε όλη τη δεξιά μεριά του σώματός του, ξεκινώντας έτσι με τον χειρότερο τρόπο το Giro. Στο αγωνιστικό τώρα, ο Ρόαν Ντένις (BMC) πραγματοποίησε έναν εκπληκτικό χρόνο (12:04) και παρέμεινε στην hot seat για αρκετή ώρα περιμένοντας τους υπόλοιπους αθλητές να ολοκληρώσουν την προσπάθειά τους.

Όλα έδειχναν ότι θα ήταν ο νικητής, όμως ο παγκόσμιος πρωταθλητής κατάφερε να “αρπάξει” την πρωτιά και μαζί τη ροζ φανέλα, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή. Ο Τομ Ντιμουλάν (Sunweb), με το εντυπωσιακό 12:02, βελτίωσε κατά δυο δευτερόλεπτα τον χρόνο του Αυστραλού και ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο την υπεράσπιση του περσινού του τίτλου, κερδίζοντας χρόνο από όλα τα υπόλοιπα φαβορί. Ο Γέιτς (Mitchelton Scott) έχασε 20″, ο εκπληκτικός Ποτσοβίβο (Bahrain Merida) μόλις 27″, ο Πινό (Groupama FDJ) 33″, ο Φρουμ, σαφώς επηρεασμένος από την πτώση του, 37″, ο Τσάβες (Mitchelton Scott) 46″, ο Άρου (UAE) 50″ και ο Σουπερμάν Λόπες (Astana), που επίσης είχε πτώση στην αναγνώριση του ετάπ, 56″. Ο αγώνας συνεχίστηκε την επόμενη ημέρα με το δεύτερο ετάπ, από τη Χάιφα στο Τελ Αβίβ (167 χλμ), με το κλασικό γκρουπάκι των αποσπασμένων να σχηματίζεται νωρίς, αλλά χωρίς τύχη για επικράτηση, αφού οι ομάδες των σπρίντερ έλεγξαν απόλυτα την κατάσταση.

Ο Ελία Βιβιάνι (Quick Step) άφησε ιπποτικά τον Ρόαν Ντένις να μαζέψει τα 3″ μπόνους στο δεύτερο ενδιάμεσο σπριντ ευθείας και έτσι ο Αυστραλός προσπέρασε τον Ντιμουλάν στη γενική, φορώντας αυτός τη ροζ φανέλα. Στο μαζικό σπριντ, ο Βιβιάνι μπορεί να έχασε το τρένο της ομάδας του, όμως με φοβερή επιτάχυνση στα τελευταία μέτρα, πήρε τη νίκη. Το τριήμερο στο Ισραήλ ολοκληρώθηκε με το τρίτο ετάπ, από την Μπερσεβά στο Εϊλάτ, μια διαδρομή 229 χιλιομέτρων μέσα στην έρημο. Είχαμε ξανά ένα γκρουπάκι αποσπασμένων, όμως και πάλι οι ομάδες των σπρίντερ δεν άφησαν κανένα περιθώριο στο “ξεκόλλημα”. Στην τελική ευθεία, ο Βιβιάνι πήρε τη ρόδα του Σαμ Μπένετ (Bora) και παρά το γεγονός ότι ο Ιρλανδός τον πήγε “καρότσι” προς τα κιγκλιδώματα σε μια επικίνδυνη μανούβρα (η οποία τελείως ανεξήγητα δεν τιμωρήθηκε), κατάφερε να πάρει τη δεύτερη συνεχόμενη νίκη του, δείχνοντας ότι τουλάχιστον στο ξεκίνημα του Γύρου δεν είχε αντίπαλο στην ταχύτητα. Στη γενική δεν υπήρξαν αλλαγές και ακολούθησε η πρώτη ημέρα ξεκούρασης, έτσι ώστε να γίνει η μεταφορά όλων των αποστολών από το Ισραήλ στη Σικελία.

2. ΤΑ ΤΡΙΑ ΕΤΑΠ ΣΤΗ ΣΙΚΕΛΙΑ

Το Giro συνεχίστηκε σε ιταλικό έδαφος πλέον, με το τριήμερο στη Σικελία. Το τέταρτο ετάπ από την Κατάνια στο Καλτατζιρόνε, μήκους 202 χιλιομέτρων, είχε διασκορπισμένες μικρές ανηφόρες σε όλη σχεδόν τη διαδρομή και τερματισμό σε μια μη βαθμολογούμενη ράμπα με κλίση 8.5% (ανώτατη στο 15%). Εκεί, λόγω του πολύ δυνατού ρυθμού μπροστά, το γκρουπ έσπασε, με αποτέλεσμα να υπάρξουν διαφορές στη γενική. Ο Τιμ Βέλενς (Lotto Fix All) με ένα εκπληκτικό ντεμαράζ στα τελευταία μέτρα, προσπέρασε τον Μάικλ Γουντς (EF) και πήρε τη νίκη, ενώ ο Ντένις κράτησε τη ροζ φανέλα. Ο Γέιτς δεν έχασε χρόνο, σε αντίθεση με τους Ποτσοβίβο, Τσάβες, Ντιμουλάν, Ντένις και Πινό (4″), Άρου (10″), Λόπες και Φρουμ (21″). Ο αρχηγός της Sky δικαιολόγησε τις απώλειες λόγω κακής τοποθέτησης μέσα στο γκρουπ, όμως το γεγονός ότι ο Πουλς δεν τον περίμενε για να τον βοηθήσει, προκάλεσε αν μη τι άλλο, έκπληξη. Η ουσία ήταν ότι πριν καν το πρώτο βουνό, το μεγάλο φαβορί έχανε ήδη σχεδόν ένα λεπτό από τον Ντιμουλάν.

Ακολούθησε το πέμπτο ετάπ, από το Αγκριτζέντο στη Σάντα Νίνφα (153 χλμ), με επίπεδο το πρώτο μισό της διαδρομής και συνεχόμενες μικρές αναβάσεις στο δεύτερο μισό. Το προτελευταίο χιλιόμετρο είχε μια ανηφορική ράμπα στο 6%, αλλά αυτή τη φορά τα φαβορί δεν έχασαν χρόνο, εκτός του Λόπες, που λίγο νωρίτερα είχε πτώση, αφήνοντας 43″ ακόμα πολύτιμα δευτερόλεπτα στη γενική. Στον τερματισμό, ο Ενρίκο Μπαταλίν (LottoNL Jumbo) πέρασε με πολύ δυνατό σπριντ τον Τζιοβάνι Βισκόντι (Bahrein) και πήρε τη νίκη, ενώ ο Ντένις συνέχισε με τη ροζ φανέλα. Το πέρασμα από τη Σικελία ολοκληρώθηκε με το έκτο ετάπ, από την Καλτανισέτα στην Αίτνα (164 χλμ), στον πρώτο τερματισμό σε μεγάλη ανηφόρα και φυσικά στο πρώτο μεγάλο “ραντεβού” των διεκδικητών. Το ξεκίνημα ήταν πολύ δυνατό, με πολλές απόπειρες να σχηματιστεί το ξεκόλλημα της ημέρας, αλλά χωρίς το πελοτόν να δίνει ελευθερία σε κανέναν. Χρειάστηκε να περάσουν 50 χλμ για να ξεφύγουν τελικά τριάντα ποδηλάτες, οι οποίοι όμως ποτέ δεν ξεπέρασαν τα τρία λεπτά διαφοράς, απόλυτα ελεγχόμενοι από το μεγάλο γκρουπ.

Μετά από αρκετά χιλιόμετρα με συνεχόμενα μικρά πάνω-κάτω στους στενούς και επικίνδυνους δρόμους της Σικελίας, ξεκίνησε η ανάβαση στο ηφαίστειο (15 χλμ στο 6.5% με ανώτατη στο 15%). Αρκετές επιθέσεις έγιναν από τους αποσπασμένους, όμως η “καλή” ήταν εκείνη του Εστέμπαν Τσάβες, 5.5 χλμ πριν τον τερματισμό. Ο Κολομβιανός άφησε πίσω τους πάντες, ενώ πίσω, στο πελοτόν, η Astana είχε επιβάλλει πολύ δυνατό ρυθμό, με πολλούς ποδηλάτες να χάνουν επαφή. Οι Λόπες, Μπένετ και Ντιμουλάν επιχείρησαν επιθέσεις, δυσκολεύοντας τη ζωή των Άρου και Φρουμ, ενώ η Sky είχε εξαφανιστεί τελείως, αφήνοντας μόνο του τον Βρετανό. Ενάμιση χιλιόμετρο πριν την κορυφή, ο Γέιτς έβαλε μπροστά το “τούρμπο”, άφησε πίσω του όλα τα υπόλοιπα φαβορί, έπιασε τον Τσάβες στα τελευταία μέτρα, τον άφησε να περάσει πρώτος τη γραμμή του τερματισμού, ενώ ο ίδιος πήρε τη ροζ φανέλα, σε έναν πραγματικό θρίαμβο για την Mitchelton Scott. Οι δυο τους κέρδισαν 26″ από όλους τους άλλους διεκδικητές (συν τα μπόνους), ανεβαίνοντας πλέον στην πρώτη και τρίτη θέση της γενικής.

3. ΑΠΟ ΤΗ ΝΟΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΙΤΑΛΙΑ

Μετά το 6ο ετάπ, οι ομάδες διέσχισαν τα στενά της Μεσίνα με το φέρι και βρέθηκαν στην ηπειρωτική Ιταλία. Το Giro συνεχίστηκε με το έβδομο ετάπ, από το Πίτσο στην Πράια α Μάρε (159 χλμ) σε μια επίπεδη διαδρομή, όπου είχαμε ένα γκρουπάκι αποσπασμένων και τις ομάδες των σπρίντερ να τους ελέγχουν απόλυτα. Στα τελευταία μέτρα ο Βιβιάνι πήρε τη ρόδα του Μόντολο (EF), αλλά ο Μπένετ πήρε τη ρόδα του Βιβιάνι και στο τελικό σπριντ τον αιφνιδίασε, φτάνοντας στην πρώτη του νίκη σε μεγάλο γύρο. Η γενική δεν άλλαξε και ακολούθησε το όγδοο ετάπ, από την Πράια α Μάρε στο Μοντεβέρτζινε ντι Μερκολιάνο, 209 χλμ σε μια διαδρομή σχετικά επίπεδη, με τερματισμό όμως στο 2ης κατηγορίας Μοντεβέρτζινε (17 χλμ στο 5% με ανώτατη στο 10%), κάτι σαν μικρογραφία ενός “μονοπουέρτο”. Επτά αθλητές αποσπάστηκαν από το πελοτόν, φτάνοντας τη διαφορά τους μέχρι τα έξι λεπτά, όμως η Mitchelton Scott επέβαλλε δυνατό ρυθμό πίσω, εκμηδενίζοντας το πλεονέκτημα των προπορευόμενων, τη στιγμή που οι ουρανοί “άνοιξαν” στα τελευταία 20 χιλιόμετρα.

Στην ανηφόρα ξεκίνησαν επιθέσεις από το μπροστά γκρουπ, ενώ πίσω ο Κρις Φρουμ, σε μια δεξιά φουρκέτα έχασε τον έλεγχο και βρέθηκε ξανά στο οδόστρωμα, χτυπώντας και πάλι στη δεξιά μεριά, όπως και πριν το χρονόμετρο. Το πελοτόν έπιασε τους αποσπασμένους λίγο πριν την κορυφή και εκεί ο Ρίτσαρντ Καραπάς (Movistar), εξαπέλυσε μια δυνατή επίθεση που του έδωσε μια μικρή διαφορά, την οποία και κράτησε παίρνοντας τη νίκη, την πρώτη σε μεγάλο γύρο για αθλητή του Εκουαδόρ. Τα φαβορί ακολούθησαν όλα μαζί στα 7″. Ο αγώνας συνεχίστηκε με το ένατο ετάπ, από την Πέσκο Σανίτα στο Γκραν Σάσο ντ’Ιτάλια, με μια διαδρομή που στο μέσον της είχε μια ανάβαση 2ης κατηγορίας και στο τέλος δυο συνεχόμενες ανηφόρες 1ης κατηγορίας, πρώτα το Καλάσιο (13.5 χλμ στο 6%) και αμέσως μετά το Γκραν Σάσο (26.5 χλμ στο 3.9% και ανώτατη στο 13%, με τα τελευταία 4 χλμ όμως στο 8.2%). Από νωρίς σχηματίστηκε ένα μεγάλο γκρουπ, το οποία για αρκετές ώρες είχε πλεονέκτημα από έξι μέχρι οκτώ λεπτά.

Όμως, μόλις το πελοτόν μπήκε στα τελευταία 40 χλμ, η Astana μπήκε μπροστά δουλεύοντας με φρενήρη ρυθμό και μειώνοντας δραματικά τη διαφορά. Στην ανηφόρα τερματισμού, υπήρξαν πολλές επιθέσεις από τους προπορευόμενους, από τους οποίους τελικά “επέζησε” μόνο ο Φάουστο Μασνάντα (Androni Giocattoli), για να πιαστεί κι αυτός με τη σειρά του από τα φαβορί, 3 περίπου χλμ πριν την κορυφή. Με τον Τζακ Χέιγκ της  Mitchelton να κάνει φοβερή δουλειά μπροστά, έχασαν επαφή πρώτα ο Άρου και κατόπιν ο Φρουμ. Αμέσως μετά έκανε επίθεση ο Ποτσοβίβο, αλλά ήταν ο Γέιτς εκείνος που στο τελικό σπριντ πέρασε τους πάντες, παίρνοντας την πρώτη του νίκη στη διοργάνωση και μάλιστα φορώντας τη ροζ φανέλα. Μαζί του, οι Πινό και Τσάβες μοιράστηκαν τα μπόνους, ενώ χρόνο έχασαν οι Ποτσοβίβο (4″), Ντιμουλάν και Λόπες (12″), Φρουμ (1’07”) και Άρου (1’14”). Ο Γέιτς μεγάλωσε τη διαφορά του από τον Ντιμουλάν στα 38″, ενώ ο Τσάβες ανέβηκε στη δεύτερη θέση, 32″ πίσω από τον συναθλητή του. Η μεγάλη είδηση όμως ήταν τα 2’27” που πλέον έχανε στη γενική ο Κρις Φρουμ, συν τα 2’36” του Φάμπιο Άρου. Αμέσως μετά το 9ο ετάπ, ακολούθησε η δεύτερη ημέρα ξεκούρασης για τους αθλητές.

4. ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΙΤΑΛΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΔΟΛΟΜΙΤΕΣ

Το Giro συνεχίστηκε με το δέκατο ετάπ από το Πένε στο Γκουάλντο Ταντίνο, διατηρώντας την πορεία του προς τον βορρά, σε μια διαδρομή 244 χιλιομέτρων (το μεγαλύτερο σε μήκος της φετινής διοργάνωσης) που θύμιζε πολύ κλασική της άνοιξης, με συνεχόμενα πάνω κάτω. Με το “καλημέρα”, οι αθλητές ανέβηκαν το 2ης κατηγορίας Φόντε ντέλα Κρέτα και εκεί δημιουργήθηκε ένα γκρουπάκι το οποίο αποσπάστηκε από το πελοτόν. Την ίδια στιγμή όμως, είχαμε την πρώτη μεγάλη έκπληξη του φετινού Giro. Ο δεύτερος της γενικής, Εστέμπαν Τσάβες, έχασε επαφή από το γκρουπ των φαβορί και αμέσως διάφορες ομάδες μπήκαν μπροστά και επέβαλλαν έναν πολύ δυνατό ρυθμό, στην προσπάθειά τους να βγάλουν από την εξίσωση τον Κολομβιανό της Mitchelton Scott. Προς στιγμήν, η συνεργασία των βοηθών του Τσάβες που είχαν μείνει πίσω για να τον βοηθήσουν να επανέλθει, με την Quick Step (για τον Βιβιάνι), έδειχνε να έχει αποτέλεσμα, όμως το πελοτόν δεν είχε σκοπό να αφήσει μια τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη. Έτσι λοιπόν, η διαφορά που είχε μειωθεί, μεγάλωσε ξανά και έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη, με τον Τσάβες να χάνει τελικά 25 ολόκληρα λεπτά και μαζί οποιαδήποτε ελπίδα για κάτι καλό στη γενική.

Στο μεταξύ, με τον ρυθμό που είχε το πελοτόν, απορρόφησε τους αποσπασμένους και στη συνέχεια είχαμε νέες επιθέσεις με τους Ματέι Μόχοριτς (Bahrain) και Νίκο Ντεντς (Ag2r) να παίρνουν διαφορά, να ρισκάρουν στο επικίνδυνο από τη βροχή τερέν και να φτάνουν μόνοι τους στα τελευταία μέτρα. Εκεί ο Σλοβένος αποδείχτηκε πιο δυνατός στο σπριντ και πήρε τη νίκη. Ο Ντιμουλάν είχε μια πτώση προς το τέλος του ετάπ, αλλά χωρίς συνέπειες, ενώ όλα τα φαβορί (εκτός φυσικά του Τσάβες), έφτασαν μαζί στον τερματισμό. Ακολούθησε το ενδέκατο ετάπ, από την Ασίζι στο Όζιμο (156 χλμ), σε μια διαδρομή με συνεχόμενα πάνω κάτω και μια ράμπα ενός χιλιομέτρου στο 12.4%, δυο χλμ πριν τον τερματισμό. Ένα γκρουπάκι πέντε αθλητών έφυγε μπροστά, αλλά δεν πήρε ιδιαίτερη ελευθερία και τελικά πιάστηκε 5 χλμ πριν την ολοκλήρωση του ετάπ. Στην τελευταία ανηφόρα επιτέθηκε ο Τιμ Βέλενς (Lotto Fix All), αλλά στο 1.5 χλμ πριν τον τερματισμό ο Γέιτς εξαπέλυσε τη δική του αντεπίθεση και μόνο ο Ντιμουλάν μπόρεσε να τον ακολουθήσει, χωρίς όμως να τον πιάσει. Ο Βρετανός πέτυχε έτσι τη δεύτερη νίκη του, πήρε και τα μπόνους και μεγάλωσε τις διαφορές του από όλα τα υπόλοιπα φαβορί. Μεγαλύτερο “θύμα” της ημέρας, ήταν ο Κρις Φρουμ, που έχασε 40″ και βρέθηκε 3’20” πίσω από τον Γέιτς στη γενική.

Το Giro συνεχίστηκε με το δωδέκατο ετάπ, από το Όζιμο στην Ίμολα (214 χλμ) σε μια επίπεδη διαδρομή με τερματισμό μέσα στην αγωνιστική πίστα της Φεράρι. Πέντε αθλητές αποσπάστηκαν, αλλά ήταν φανερό ότι οι ομάδες των σπρίντερ δεν θα άφηναν την ευκαιρία να πάει χαμένη. Οι προπορευόμενοι πιάστηκαν, αλλά στο τέλος επιτέθηκαν οι Μόχοριτς και Μπετανκούρ, φτάνοντας μαζί στη βρεγμένη από τη βροχή πίστα και στο τελευταίο χιλιόμετρο. Το γκρουπ των σπρίντερ τους πλησίασε και 350 μέτρα πριν το τέλος, ο Σαμ Μπένετ (Bora) εξαπέλυσε ένα φοβερό σπριντ αιφνιδιάζοντας τους πάντες, για να πάρει τη δεύτερη νίκη του στη φετινή διοργάνωση. Τα φαβορί τερμάτισαν μαζί και η γενική δεν είχε αλλαγές. Ακολούθησε το δέκατο τρίτο ετάπ, από την Φεράρα στην Νερβέζα ντέλα Μπατάλια (180 χλμ), σε μια εντελώς επίπεδη διαδρομή. Είδαμε το κλασικό σκηνικό, με ένα γκρουπάκι να φεύγει, τις ομάδες των σπρίντερ να το ελέγχουν απόλυτα και να το απορροφούν στα 7 χλμ πριν τον τερματισμό. Στα τελευταία μέτρα, ο Μόντολο (EF) ξεκίνησε το σπριντ, ο Βιβιάνι πήρε τη ρόδα του και αμέσως μετά έφυγε μπροστά σαν άνεμος, φτάνοντας στην τρίτη του νίκη και επαναφέροντας τα χαμόγελα στο στρατόπεδο της Quick Step. Δεν υπήρξαν αλλαγές στη γενική, ενώ ο Τσάβες συνέχισε να χάνει χρόνο, ανίκανος να ακολουθήσει τον ρυθμό των υπόλοιπων.

5. ΤΟ ΔΙΗΜΕΡΟ ΣΤΟΥΣ ΔΟΛΟΜΙΤΕΣ

Ο Γύρος είχε φτάσει πλέον στη βόρεια Ιταλία, στις Δολομιτικές Άλπεις και το δέκατο τέταρτο ετάπ θα τερμάτιζε για έκτη φορά στο φοβερό και τρομερό Μόντε Τζονκολάν (10 χλμ με μέση κλίση στο 12% και ανώτατη στο 22%). Πριν από αυτό υπήρχαν άλλες τέσσερις βαθμολογούμενες ανηφόρες σε μια διαδρομή 186 χιλιομέτρων. Το γκρουπ των αποσπασμένων που δημιουργήθηκε και έφτασε τη διαφορά του μέχρι τα έξι λεπτά, φάνηκε ότι δε θα είχε ελπίδες για τη νίκη, αφού πίσω στο πελοτόν, τόσο η Sunweb όσο και η Astana, επέβαλλαν φρενήρη ρυθμό, εξαφανίζοντας το πλεονέκτημα. Με το που ξεκίνησε η ανάβαση στο Τζονκολάν, για πρώτη φορά στο φετινό Giro είδαμε την Sky να παίρνει την πρωτοβουλία. Ο Βάουτ Πουλς μπήκε μπροστά με τον Φρουμ στη ρόδα του και άρχισε να μετράει απώλειες στο πελοτόν, το οποίο αποδεκατιζόταν συνεχώς. Ο Ολλανδός άντεξε μέχρι τα 4.3 χλμ πριν την κορυφή, έχοντας διαλύσει τους πάντες και τα πάντα και αμέσως μετά πήρε τη σκυτάλη ο Φρουμ με μια επίθεση από τα παλιά. Από το 2016 είχαμε να δούμε τον Βρετανό να φεύγει μπροστά με τέτοια δύναμη και διάρκεια, αφήνοντας πίσω του όλα τα υπόλοιπα φαβορί, σε μια συνολική αντεπίθεση, διεκδικώντας όχι μόνο τη νίκη στο ετάπ, αλλά και την ολική του επαναφορά στην εξίσωση της διεκδίκησης ακόμα και της ροζ φανέλας.

Ο μοναδικός που προσπάθησε να τον ακολουθήσει ήταν ο Γέιτς, ενώ πιο πίσω, Ντιμουλάν και Πινό προσπάθησαν να μειώσουν τις δικές τους απώλειες. Τελικά ο Φρουμ πέρασε πρώτος τη γραμμή του τερματισμού πανηγυρίζοντας έξαλλα την πρώτη του νίκη τόσο στο Giro d’Italia όσο και μέσα στο 2018. Ο Γέιτς τερμάτισε στα 6″, οι Ποτσοβίβο και Λόπες στα 23″ και 25″ αντίστοιχα, ο Ντιμουλάν στα 37″, ο Πινό στα 42″ και ο Άρου στα 2’23”. Η “αναγέννηση” της Sky ήταν η μεγάλη είδηση της ημέρας, ενώ για πρώτη φορά η διαφορά Ντιμουλάν – Γέιτς ξεπέρασε το λεπτό (1’24”). Ακολούθησε το δέκατο πέμπτο ετάπ, από το Τολμέτσο στην Σαπάντα (176 χλμ), σε μια ακόμη διαδρομή με βουνά (4 σπριντ ανάβασης) και μια μη βαθμολογούμενη ανηφόρα λίγο πριν τον τερματισμό. Χρειάστηκε να περάσουν 70 χλμ μέχρι να σχηματιστεί το γκρουπ των αποσπασμένων αποτελούμενο από 25 αθλητές. Το πρώτο θύμα από τα φαβορί, ήταν ο Άρου που έχασε επαφή στα 30 χλμ πριν την ολοκλήρωση του ετάπ.

Στην τελευταία βαθμολογούμενη ανηφόρα έχασε επαφή και ο Φρουμ, “πληρώνοντας” την υπερπροσπάθεια της προηγούμενης μέρας. Ο Γέιτς έκανε την πρώτη του επίθεση 18 χλμ πριν το τέλος, τα υπόλοιπα φαβορί ακολούθησαν, αλλά αμέσως μετά ο Βρετανός της Mitchelton Scott έκανε και δεύτερη επίθεση, στην οποία δεν μπόρεσε να απαντήσει κανείς. Πίσω του ακολουθούσαν οι Ντιμουλάν, Πινό, Ποτσοβίβο, Καραπάς και Λόπες, χωρίς όμως να συνεργάζονται για να μειώσουν τη διαφορά από τον Γέιτς. Οι Καραπάς και Λόπες δεν ήθελαν να αναμιχθούν, αφού είχαν τη δική τους μάχη για τη λευκή φανέλα, ενώ οι άλλοι τρεις δεν βρήκαν σε καμία στιγμή συνεννόηση. Έτσι λοιπόν, ο αρχηγός της Mitchelton πήρε την τρίτη του νίκη και το κυριότερο, κέρδισε πολύτιμο χρόνο από τον Ντιμουλάν (47″), φτάνοντας τη διαφορά του στη γενική στα 2’11”. Ο Φρουμ έχασε 1’32”, ξαναβγαίνοντας από την εξίσωση της ροζ φανέλας (στα 4’52” από τον Γέιτς), ενώ ο Άρου εξαφανίστηκε τελείως, τερματίζοντας είκοσι λεπτά πίσω από τον Γέιτς! Αμέσως μετά, ακολούθησε η τρίτη και τελευταία ημέρα ξεκούρασης των αθλητών.

6. ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΡΙΠΤΥΧΟ ΤΩΝ ΑΛΠΕΩΝ

Το Giro συνεχίστηκε με το δέκατο έκτο ετάπ, ένα ατομικό χρονόμετρο 34.2 χιλιομέτρων από το Τρέντο στο Ροβερέτο, σε μια επίπεδη διαδρομή, με μεγάλες ευθείες, προορισμένη για τους σπεσιαλίστες, αλλά και πάρα πολύ κρίσιμη για τη γενική και την εξέλιξη του αγώνα, πριν το τρίπτυχο των Άλπεων. Η πρόγνωση του καιρού που προέβλεπε βροχή, ευτυχώς τελικά δεν επιβεβαιώθηκε και περιορίστηκε σε ελάχιστες ψιχάλες, που δεν απασχόλησαν τους αθλητές. Ο πρώτος πολύ καλός χρόνος ήρθε από τον Τόνι Μάρτιν (Katusha Alpecin), ο οποίος σταμάτησε το χρονόμετρο στα 40 λεπτά και 14 δευτερόλεπτα. Δεν πρόλαβε όμως να καθίσει για πολλή ώρα στην hot seat, αφού λίγο αργότερα είχαμε τον εκπληκτικό Ρόαν Ντένις, ο οποίος βελτίωσε την επίδοση του Γερμανού κατά 14″, τερματίζοντας ακριβώς σε 40 λεπτά. Από εκεί και μετά, όλο το ενδιαφέρον εστιάστηκε στα φαβορί. Η μεγάλη έκπληξη ήρθε από τον Φάμπιο Άρου, ο πληγωμένος εγωισμός του οποίου, τον οδήγησε ίσως στο κορυφαίο χρονόμετρο της καριέρας του, με την έκτη καλύτερη επίδοση (40’37”). Βέβαια, αργότερα μάθαμε ότι τιμωρήθηκε με ποινή 20″ επειδή έκανε “κολλητήρι”, παρόλα αυτά, η εμφάνισή του ήταν εντυπωσιακή.

Ο Πινό, σε πείσμα όσων επιμένουν να τον θεωρούν καλό χρονομετρίστα, τα έκανε “θάλασσα” έχοντας τον 66ο χρόνο, 3’19” πίσω από τον νικητή. Ο Ποτσοβίβο ήταν αξιοπρεπέστατος, χάνοντας μόνο 2’20”. Στη μάχη της λευκής φανέλας, ο Λόπες έχασε 2’47”, έναντι 2’57” του Καραπάς. Ο Κρις Φρουμ, για την γενικότερη κατάσταση στην οποία βρισκόταν, έκανε ένα πολύ καλό χρονόμετρο, με την πέμπτη καλύτερη επίδοση (40’35”). Φυσικά όλοι περίμεναν με αγωνία τους δυο τελευταίους αθλητές που πήραν εκκίνηση στον αγώνα, πρώτα τον παγκόσμιο πρωταθλητή στο χρονόμετρο και ύστερα τη ροζ φανέλα του γύρου. Ο Ντιμουλάν ήταν καλός, αλλά όχι σούπερ, όπως ας πούμε πέρυσι στο Μπέργκεν. Φάνηκε σχετικά βαρύς πάνω στο ποδήλατο, σαφώς επηρεασμένος από την υπερπροσπάθεια των προηγούμενων ημερών. Τελικά τερμάτισε με τον τρίτο καλύτερο χρόνο, 19″ πίσω από τον μεγάλο νικητή, που δεν ήταν άλλος από τον Ρόαν Ντένις. Ο Σάιμον Γέιτς έκανε από τη μεριά του ένα πολύ καλό χρονόμετρο για τα δικά του δεδομένα, έχασε μόνο 1’15” από τον Ντιμουλάν και διατήρησε τη ροζ φανέλα στην κατοχή του.

Στη γενική ο Ντιμουλάν παρέμεινε στη δεύτερη θέση, αλλά πλέον 56″ πίσω από τον πρωτοπόρο Γέιτς, ο Ποτσοβίβο διατήρησε την τρίτη θέση στα 3’11”, ο Φρουμ ανέβηκε στην τέταρτη στα 3’50”, ο Πινό έπεσε στην πέμπτη στα 4’19”, ενώ ο Ντένις βρέθηκε στην έκτη στα 5’04”. Ακολούθησε το δέκατο έβδομο ετάπ, από την Ρίβα ντελ Γκάρντα στο Ιζέο, μια διαδρομή 155 χιλιομέτρων, με μικρά πάνω κάτω στο πρώτο μισό και σχεδόν επίπεδη στο δεύτερο μισό. Από το ξεκίνημα είχαμε αλλεπάλληλες επιθέσεις, όμως το γκρουπ δεν έδινε ελευθερία σε κανέναν. Η Sky έστειλε μπροστά τον Βάουτ Πουλς, θέλοντας να αναγκάσει την Mitchelton Scott να δουλέψει και η στρατηγική της απέφερε καρπούς. Σε ένα ετάπ που η ομάδα του πρωτοπόρου περίμενε μια ήσυχη ημέρα, υποχρεώθηκε να μείνει μπροστά για πάρα πολλά χιλιόμετρα, σπαταλώντας ενέργεια που θα ήθελε οπωσδήποτε να κρατήσει για το τρίπτυχο των Άλπεων. Μπροστά έφυγαν τελικά ο Πουλς, ο Λουίσλε Σάντσεθ, ο Χέρμανς και ο Ντε Μάρκι, αλλά η διαφορά τους δεν ξεπέρασε ποτέ τα δύο λεπτά. Στα τελευταία χιλιόμετρα, όταν πλέον οι αποσπασμένοι είχαν απορροφηθεί από το πελοτόν, υπήρξαν μεμονωμένες επιθέσεις, οι οποίες δεν καρποφόρησαν. Έτσι λοιπόν, φτάσαμε στο μαζικό σπριντ κάτω από καταρρακτώδη βροχή, με τον Ελία Βιβιάνι να δείχνει για μια ακόμα φορά ότι είναι ο κορυφαίος στην ταχύτητα σε αυτή τη διοργάνωση. Ο Ιταλός της Quick Step έφτασε τις τέσσερις νίκες, ενώ δεν υπήρξε καμία αλλαγή στη γενική.

7. ΤΟ ΑΛΠΙΚΟ ΤΡΙΠΤΥΧΟ ΚΑΙ Η ΡΩΜΗ

Κάπως έτσι ο Γύρος της Ιταλίας έφτασε στο αλπικό τριήμερο, το οποίο ξεκίνησε με το δέκατο όγδοο ετάπ, από το Αμπιατεγκράσο στο Πρατονεβόζο, μήκους 196 χιλιομέτρων, ένα κλασικό “μονοπουέρτο”, με τα πρώτα 170 χλμ σχεδόν επίπεδα και την ανηφόρα τερματισμού στο χιονοδρομικό κέντρο του Πράτο Νεβόζο (13.9 χλμ στο 6.9% με ανώτατη κλίση στο 10%). Αρκετά γρήγορα σχηματίστηκε ένα γκρουπάκι από 12 ποδηλάτες που αμέσως πήρε – για πρώτη φορά φέτος – απόλυτη ελευθερία και έφτασε τη διαφορά σχεδόν στα 17 λεπτά. Ήταν λοιπόν φανερό ότι θα είχαμε δυο “μάχες”, μια για τη νίκη στο ετάπ από τους αποσπασμένους και μια για την γενική κατάταξη ανάμεσα στα φαβορί. Στην πρώτη, με το που ξεκίνησε η ανηφόρα στο Πράτο Νεβόζο, άρχισαν οι επιθέσεις και από τους δώδεκα ξεχώρισε μια τετράδα: ο Σάχμαν (Quickstep), ο Πλάθα (ICA), ο Κατάνεο (Androni) και ο Πφίνγκστεν (Bora). Ο Σάχμαν έκανε συνεχείς αλλαγές ρυθμού, ο Κατάνεο είχε κολλήσει στη ρόδα του, ο Πλάθα με την εμπειρία του κατάφερνε να τους φτάνει ξανά και ξανά, μέχρι που μπήκαν στο τελευταίο χιλιόμετρο. Εκεί ο Σαχμαν εξαπέλυσε ένα φοβερό ντεμαράζ, άφησε πίσω του τον Πλάθα και πέρασε πρώτος τη γραμμή του τερματισμού, παίρνοντας μια τεράστια νίκη.

Όμως τα “σπουδαία” δεν είχαν έρθει ακόμα. Πίσω, στο γκρουπ των φαβορί, ο Γέιτς είχε μείνει μόνο με τον Νιέβε, έχοντας χάσει τους υπόλοιπους βοηθούς του και κυρίως τον Τζακ Χέιγκ, ο οποίος έχασε επαφή στην αρχή της ανηφόρας, μαζί με τον Φάμπιο Άρου. Η Movistar ήταν η πρώτη που αύξησε τον ρυθμό, προετοιμάζοντας επίθεση του Καραπάς, στη μάχη του με τον Λόπες για τη λευκή φανέλα. Ο αθλητής από το Εκουαδόρ έφυγε μπροστά, αλλά ο “Σουπερμάν” απάντησε και τελικά κέρδισε πολύτιμο χρόνο στην κατάταξη των νέων. Η επίθεση του Πουλς έδειξε τις διαθέσεις της Sky. Ο Ολλανδός απομακρύνθηκε από το πελοτόν, αλλά κοιτούσε συνεχώς πίσω, προφανώς περιμένοντας τον Φρουμ για να ανέβουν μαζί. Εκείνος όμως που άρχισε τις “σοβαρές” εχθροπραξίες, ήταν ο Ντιμουλάν, ο οποίος δυόμιση χλμ πριν την κορυφή, έβαλε μπροστά το τούρμπο και ξεκίνησε ένα πολύ δυνατό ντεμαράζ, τον ακολούθησαν όμως όλα τα φαβορί. Μόλις φάνηκε να ηρεμούν τα πράγματα, ήταν ο Φρουμ εκείνος που αντεπιτέθηκε και αυτή τη φορά η ροζ φανέλα έμεινε “καρφωμένη” στην άσφαλτο. Ο Ποτσοβίβο και ο Ντιμουλάν έπιασαν τον Φρουμ και στη συνέχεια βρήκαν μπροστά τους τον Πουλς.

Πίσω, ο Γέιτς άρχισε να χάνει έδαφος και δεν μπόρεσε να κρατηθεί καν στο γκρουπάκι των Κόνραντ και Μπιλμπάο. Η τριάδα με τα νούμερα 2, 3 και 4 της γενικής, έφτασε μαζί στον τερματισμό, κερδίζοντας 28″ από τον Γέιτς, ο οποίος για πρώτη φορά στον φετινό Γύρο έδειξε σημάδια αδυναμίας, το ίδιο και η ομάδα του. Η διαφορά του από τον Ντιμουλάν μειώθηκε στα 28″, με τα δυο πιο δύσκολα αλπικά ετάπ να απομένουν. Όλα πλέον ήταν ανοιχτά για τους πρώτους τέσσερις, την ίδια στιγμή που ο Πινό έχασε έδαφος, ενώ ο Λόπες φάνηκε να ανεβάζει την απόδοσή του. Ακολούθησε το δέκατο ένατο ετάπ, το “βασιλικό” της φετινής διοργάνωσης με τέσσερα σπριντ ανάβασης, κατά σειρά το 2ης κατηγορίας Λις (13.8 χλμ στο 4.3%), το φοβερό και τρομερό Φινέστρε, Cimma Coppi του φετινού Giro στα 2.178 μ. (18.5 χλμ στο 9.2%, με την μισή περίπου ανηφόρα σε χωματόδρομο), το 3ης κατηγορίας Σεστριέρε (16.2 χλμ στο 3.8%) και τέλος, την ανηφόρα τερματισμού στην Μπαρντονέκια (7.2 χλμ στο 9.1%), όλα αυτά σε μια διαδρομή 184 χιλιομέτρων. Ο αγώνας ξεκίνησε για μια ακόμη φορά με ξέφρενο ρυθμό, οι επιθέσεις ήταν αλλεπάλληλες, χωρίς όμως το γκρουπ να δίνει ελευθερία σε κανέναν.

Στην πρώτη ανηφόρα της ημέρας κατάφεραν να ξεφύγουν μερικοί αθλητές, ανάμεσά τους και δυο της Sky (Ντε λα Κρουθ και Ενάο), κάνοντας από την αρχή φανερές τις προθέσεις της ομάδας του Φρουμ. Στην κορυφή του Λις εγκατέλειψαν ο Φάμπιο Άρου (UAE) και ο Βασίλι Κιριένκα (Sky). Στο μεταξύ οι 20 ποδηλάτες που είχαν αποσπαστεί, δεν έπαιρναν διαφορά ούτε καν ενός λεπτού, με την Mitchelton Scott να καταδιώκει “μανιασμένα” από πίσω, κυρίως για να φέρει πίσω τους αθλητές της Sky. Η δουλειά της ομάδας του Γέιτς απορρόφησε τελικά τους περισσότερους (μαζί και το δίδυμο της Sky), εκτός από πέντε που συνέχισαν την προσπάθειά τους για να γίνουν εννιά λίγο αργότερα. Οι αποσπασμένοι μπήκαν στην ανηφόρα του Φινέστρε με πλεονέκτημα μόλις ενός λεπτού, ενώ πίσω, η Sky μπήκε μπροστά στο γκρουπ των φαβορί, επιβάλλοντας τον δικό της δυνατό ρυθμό. Αμέσως το πελοτόν άρχισε να χάνει ποδηλάτες που αδυνατούσαν να ακολουθήσουν το τέμπο της βρετανικής ομάδας, ενώ μπροστά ξέφυγε από τους προπορευόμενους ο Λουίσλε Σάντσεθ (Astana). Μόλις στο έκτο χιλιόμετρο της ανηφόρας έγινε η μεγάλη έκπληξη! Ο Γέιτς έχασε επαφή, επιβεβαιώνοντας ότι η κατάστασή του την προηγούμενη ημέρα δεν ήταν τυχαία.

Ο πρωτοπόρος σε εκείνο το σημείο έδειχνε να χάνει όχι μόνο τη ροζ φανέλα, αλλά και την παρουσία του στην πρώτη δεκάδα, κάτι που επιβεβαιώθηκε στο τέλος του ετάπ, αφού έχασε σχεδόν 40 λεπτά στον τερματισμό, κατρακυλώντας στην 18η θέση της γενικής. Με τον Γέιτς απόλυτα εξουδετερωμένο, η Sky έβαλε σε εφαρμογή το δεύτερο μέρος του σχεδίου της, που δεν ήταν άλλο από τη maglia rosa. Ο Ελιζόντ μπήκε μπροστά από τον αρχηγό του και μόλις άρχισε ο χωματόδρομος, έκανε ένα παρατεταμένο ντεμαράζ διαλύοντας ακόμα περισσότερο το γκρουπ των φαβορί. Μόλις τραβήχτηκε στο πλάι, ο Κρις Φρουμ έβαλε μπροστά το τούρμπο και δεν ξανακοίταξε πίσω του. Απέμεναν περισσότερα από 80 χιλιόμετρα, όμως ο Βρετανός είχε αποφασίσει να τα παίξει όλα σε μια ζαριά. Αμέσως έφτιαξε διαφορά από τους Ντιμουλάν, Πινό, Καραπάς και Λόπες και όσο πλησίαζε προς την κορυφή του Φινέστρε, το πλεονέκτημά του μεγάλωνε. Ο Ποτσοβίβο (τρίτος της γενικής) έχασε αμέσως επαφή και τελικά τερμάτισε στα 8 λεπτά, βγαίνοντας από το βάθρο. Από εκεί και μετά, ο αγώνας ήταν μια μάχη ανάμεσα στον Φρουμ και την τετράδα που τον ακολουθούσε. Η διαφορά ανέβαινε συνεχώς, είτε στο ανηφορικό τερέν, είτε στην κατηφόρα, είτε στα επίπεδα χιλιόμετρα.

Οι Λόπες και Καραπάς δεν έδωσαν ούτε μια αλλαγή στους Πινό και Ντιμουλάν, αφού είχαν στο μυαλό τους μόνο τη λευκή φανέλα, ενώ ο Ολλανδός έκανε την περισσότερη δουλειά μπροστά. Στην κατηφόρα μετά το Φινέστρε, στο κουαρτέτο προστέθηκε ο συναθλητής του Πινό, Ράιχενμπαχ, αλλά και πάλι, παρά τη βοήθειά του στις αλλαγές, η διαφορά υπέρ του Φρουμ μεγάλωνε συνεχώς και άρχισε πλέον να μετριέται όχι σε δευτερόλεπτα, αλλά σε λεπτά. Ο αρχηγός της Sky είχε ξεκινήσει το ετάπ 2’56” πίσω από τον Ντιμουλάν, μόλις όμως ξεκίνησε το Σεστριέρε, είχε ήδη πλεονέκτημα 1’52” από τον Ολλανδό, του έλειπε δηλαδή ένα ακόμα λεπτό για να γίνει εικονική ροζ φανέλα. Στην κορυφή η διαφορά είχε εκτοξευτεί πλέον στα 2’45” και στην κατηφόρα του Σεστριέρε, ο Φρουμ κάλυψε το χρονικό του μειονέκτημα και άρχισε να προσθέτει αυτός διαφορά στον Ντιμουλάν. Ακόμα και στα ελαφρώς ανηφορικά χιλιόμετρα πριν το ξεκίνημα της Μπαρντονέκια, ακόμα και εκεί που η λογική έλεγε ότι ο Βρετανός θα έχανε χρόνο από τους διώκτες του, εκείνος συσσώρευε κέρδη! Η μοναδική στιγμή που ο “ιπτάμενος” Φρουμ έχασε μερικά (15) δευτερόλεπτα, ήταν στην αρχή της ανηφόρας τερματισμού, αλλά συνήλθε πολύ γρήγορα και ξανάρχισε να κερδίζει χρόνο.

Στα έξι χλμ πριν τον τερματισμό, ο Ράιχενμπαχ έχασε επαφή και λίγο μετά ξεκίνησαν κάποιες επιθέσεις από τους Πινό, Καραπάς και Λόπες, στις οποίες όμως απάντησε με επιτυχία ο Ντιμουλάν, ακολουθώντας τον δικό του ρυθμό. Μπροστά, ο Φρουμ έφτασε στο τέρμα και πανηγύρισε έξαλλα τη δεύτερη νίκη του στο Giro και μαζί και τη ροζ φανέλα, γνωρίζοντας ότι είχε διαλύσει κυριολεκτικά τα πάντα! Ο Καραπάς ήρθε δεύτερος (3’00”), ο Πινό τρίτος (3’07”), ο Λόπες τέταρτος (3’12”) και ο Ντιμουλάν πέμπτος (3’23”). Ο Φρουμ ανέβηκε τέσσερις φορές στο βάθρο (για τη νίκη, για την Cimma Coppi, για τη ροζ φανέλα και για τη φανέλα των βουνών), ολοκληρώνοντας έτσι μια επική εμφάνιση και μια συγκλονιστική ανατροπή. Η τακτική της Sky ήταν μια εκπληκτική παρτίδα σκάκι με μόλις δυο κινήσεις: “απειλή” και αμέσως μετά, ματ! Στη γενική, ο Ντιμουλάν βρέθηκε πλέον στα 40″ πίσω από τον Φρουμ και ο Πινό στα 4’17”. Απέμενε το εικοστό ετάπ για να ολοκληρωθεί το τρίπτυχο των Άλπεων, από την Σούζα στην Τσερβίνια, μήκους 214 χιλιομέτρων, με τα πρώτα 130 χλμ σε επίπεδη διαδρομή και στη συνέχεια τρεις ανηφόρες, όλες 1ης κατηγορίας. Πρώτα το Τσεκόρε (16 χλμ στο 7.7%), μετά το Σεντ Πανταλέον (16.5 χλμ στο 7.2%) και τέλος, η ανηφόρα τερματισμού στην κορυφή της Τσερβίνια (18.2 χλμ στο 5.3% με ανώτατη κλίση στο 12%).

Στα πρώτα 20 χιλιόμετρα της διαδρομής σχηματίστηκε ένα γκρουπ από 27 ποδηλάτες, οι οποίοι πήραν απόλυτη ελευθερία από το πελοτόν και εξασφάλισαν τέτοια διαφορά, ώστε να είμαστε σίγουροι πως ο νικητής θα έβγαινε μέσα από αυτούς. Στην πρώτη ανηφόρα του Τσεκόρε, οι προπορευόμενοι μειώθηκαν στους 9, ενώ πίσω, ο Γέιτς έχασε για μια ακόμα φορά επαφή από το γκρουπ των φαβορί. Στη δεύτερη ανάβαση, το Σεντ Πανταλέον, είχαμε μια ακόμα έκπληξη στη φετινή διοργάνωση, με τον Τιμπό Πινό, τρίτο στη γενική, να παθαίνει κρίση, εξαντλημένος από την υπερπροσπάθεια της προηγούμενης μέρας και να χάνει 45 ολόκληρα λεπτά, μαζί φυσικά και το βάθρο! Λίγο πριν την κορυφή, ο Μίκελ Νιέβε (Mitchelton Scott) έκανε επίθεση στους υπόλοιπους αποσπασμένους και έφυγε μόνος του μπροστά, ανεβάζοντας συνεχώς τη διαφορά από τους διώκτες του. Ο Βάσκος ανέβηκε με δυνατό ρυθμό την Τσερβίνια, πέρασε πρώτος τη γραμμή του τερματισμού και έδωσε έτσι την πέμπτη νίκη στην ομάδα του, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ της Quick Step. Πίσω, στα φαβορί, όλοι περίμεναν να δουν τις δυο μάχες, αυτή ανάμεσα σε Φρουμ και Ντιμουλάν για τη ροζ φανέλα και αυτή μεταξύ Λόπες και Καραπάς για την τρίτη θέση και τη λευκή φανέλα. Ο Ντιμουλάν έκανε τρεις επιθέσεις στον Φρουμ στα τελευταία χιλιόμετρα, οι οποίες απαντήθηκαν άνετα από τον Βρετανό και όταν συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να του φύγει, μπήκε μπροστά και τράβηξε, δουλεύοντας για τον βοηθό του, Σαμ Όμεν, θέλοντας να τον βοηθήσει να ανέβει θέσεις στην πρώτη δεκάδα της γενικής.

Στο άλλο δίδυμο, ο Καραπάς επιτέθηκε στον Λόπες, αλλά ο Κολομβιανός κόλλησε από πίσω του χωρίς έτσι να αλλάξει τίποτα μεταξύ τους. Όλοι αυτοί πέρασαν σχεδόν μαζί τη γραμμή του τερματισμού, με τον Φρουμ να σφραγίζει την πρώτη του νίκη στο Giro d’Italia, αφήνοντας δεύτερο τον περσινό νικητή, Ντιμουλάν και τρίτο τον “Σουπερμάν” Λόπες. Απέμενε το τελευταίο, το εικοστό πρώτο ετάπ, με την καθιερωμένη “παρέλαση” των αθλητών στη Ρώμη, σε μια επίπεδη διαδρομή 115 χιλιομέτρων (10 στροφές σε ένα σιρκουί 11.5 χλμ) μέσα στην ιταλική πρωτεύουσα. Μετά τις σαμπάνιες, τα συγχαρητήρια των αθλητών στους νικητές και τις αναμνηστικές φωτογραφίες, δεν ξεκίνησε η μάχη για τη νίκη στο ετάπ και αυτό επειδή υπήρξαν διαμαρτυρίες από το πελοτόν για την επικινδυνότητα της διαδρομής (κυρίως για το πολύ ολισθηρό παβέ). Μετά από διαπραγματεύσεις, οι διοργανωτές αποφάσισαν να ουδετεροποιήσουν τους χρόνους της γενικής, οπότε η Sky και τα υπόλοιπα φαβορί έμειναν πίσω ποδηλατώντας με ασφάλεια, ενώ μπροστά βρέθηκαν μόνο οι ομάδες των σπρίντερ, για να διεκδικήσουν τη νίκη. Στα τελευταία μέτρα, το τρένο της Quick Step έδειχνε να έχει τον πλήρη έλεγχο, ο Βιβιάνι ξεκίνησε όμως αρκετά μακριά το σπριντ, με συνέπεια να τον περάσει ο Σαμ Μπένετ στη γραμμή του τερματισμού, φτάνοντας έτσι στο τρίτο του κερδισμένο ετάπ. Ένα τέταρτο αργότερα, τερμάτισε και το μεγάλο γκρουπ, με τον Κρις Φρουμ να ολοκληρώνει και τυπικά τον αγώνα ως ο μεγάλος θριαμβευτής. Ακολούθησαν οι απονομές στις διάφορες κατηγορίες (κατατάξεις και βαθμολογίες), παρουσία του Αλμπέρτο Κονταδόρ και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε το 101ο Giro d’Italia.

ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ ΤΩΝ 21 ΕΤΑΠ ΤΟΥ ΦΕΤΙΝΟΥ GIRO

Ο Γύρος της Ιταλίας ξεκίνησε στις 4 Μαΐου από το Ισραήλ και τα Ιεροσόλυμα και ολοκληρώθηκε την 27η Μαΐου με την καθιερωμένη “παρέλαση” των ποδηλατών στη Ρώμη. Ας δούμε τους νικητές των 21 ετάπ:

01.	Jerusalem – Jerusalem, 9.7 km	Tom Dumoulin (Sunweb)
02.	Haifa – Tel Aviv, 167 km	Elia Viviani (Quick Step)
03.	Beersheba – Eilat, 229 km	Elia Viviani (Quick Step)
04.	Catania – Caltagirone, 202 km	Tim Wellens (Lotto Soudal)
05.	Agrigento – Santa Ninfa, 153 km	Enrico Battaglin (LottoNL Jumbo)
06.	Caltanissetta – Etna, 169 km	Esteban Chaves (Mitchelton Scott)
07.	Pizzo – Praia a Mare, 159 km	Sam Bennett (Bora Hansgrohe)
08.	Praia a Mare – Montevergine, 209 km	Richard Carapaz (Movistar)
09.	Pesco Sannita – Gran Sasso, 225 km	Simon Yates (Mitchelton Scott)
10.	Penne – Gualdo Tadino, 244 km	Matej Mohoric (Bahrein Merida)
11.	Assisi – Osimo, 156 km	Simon Yates (Mitchelton Scott)
12.	Osimo – Imola, 214 km	Sam Bennett (Bora Hansgrohe)
13.	Ferrara – Nervesa della Battaglia, 180 km	Elia Viviani (Quick Step)
14.	San Vito al Tagliamento – Monte Zoncolan, 186 km	Chris Froome (Sky)
15.	Tolmezzo – Sappada, 176 km	Simon Yates (Mitchelton Scott)
16.	Trento – Rovereto, 34.2 km	Rohan Dennis (BMC)
17.	Riva del Garda – Iseo, 155 km	Elia Viviani (Quick Step)
18.	Abbiategrasso – Prato Nevoso, 196 km	Maximilian Schachmann (Quick Step)
19.	Venaria Reale – Bardonecchia, 184 km	Chris Froome (Sky)
20.	Susa Piedmont – Cervinia, 214 km	Mikel Nieve (Mitchelton Scott)
21.	Roma – Roma, 115 km	Sam Bennett (Bora Hansgrohe)

ΚΑΤΑΤΑΞΕΙΣ & ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΕΣ ΣΤΟ GIRO D’ITALIA 2018

Το τελικό βάθρο του 101ου Giro d’Italia. Από αριστερά, Τομ Ντιμουλάν (2ος), Κρις Φρουμ (1ος) και Μιγκέλ Άνχελ Λόπες (3ος) (AP Photo/Gregorio Borgia)

ΤΕΛΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΚΑΤΑΤΑΞΗ (ΡΟΖ ΦΑΝΕΛΑ)

1. Chris Froome (Sky)  89:02:39″
2. Tom Dumoulin (Sunweb)  +0:00:46″
3. Miguel Ángel Lopez (Astana)  +0:04:57″
4. Richard Carapaz (Movistar)  +0:05:44″
5. Domenico Pozzovivo (Bahrein Merida)  +0:08:03″
6. Pello Bilbao (Astana)  +0:11:50″
7. Patrick Konrad (Bora Hansgrohe)  +0:13:01″
8. George Benett (LottoNL Jumbo)  +0:13:17″
9. Sam Oomen (Sunweb)  +0:14:18″
10. Davide Formolo (Bora Hansgrohe)  +0:15:16″

ΤΕΛΙΚΗ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ΠΟΝΤΩΝ (ΜΠΛΕ ΦΑΝΕΛΑ)

1. Elia Viviani (Quick Step)  341
2. Sam Bennett (Bora Hansgrohe)  282
3. Davide Ballerini (Androni Giocattoli)  147

ΤΕΛΙΚΗ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ΒΟΥΝΩΝ (ΜΠΛΕ ΦΑΝΕΛΑ)

1. Chris Froome (Sky)  125
2. Giulio Ciccone (Bardiani)  108
3. Simon Yates (Mitchelton Scott)  91

ΤΕΛΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΚΑΤΑΤΑΞΗ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΝΕΟΥ (ΛΕΥΚΗ ΦΑΝΕΛΑ)

1. Miguel Ángel Lopez (Astana)  89:07:36″
2. Richard Carapaz (Movistar)  +0:00:47″
3. Sam Oomen (Sunweb)  +0:09:21″

ΤΕΛΙΚΗ ΟΜΑΔΙΚΗ ΚΑΤΑΤΑΞΗ

1. Sky  267:48:47″
2. Astana  +0:24:58″
3. Bora Hansgrohe  +0:43:32″

Πηγή: Sport 24