Του Βασίλη Σκουντή
Το 2020 δεν ήταν η χρονιά της Λίβερπουλ ή της Μπάγερν. Της Ρεάλ ή των Λέικερς. Επίσης δεν ήταν της Γερμανίας ή της Γαλλίας, γιατί δεν έγινε το Euro, ούτε της Στεφανίδη ή του Πετρούνια, γιατί δεν έγιναν ούτε οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκυο.
Το 2020 ήταν η χρονιά που οι αθλητές βγήκαν μπροστά. Όχι για τις νίκες και τα τρόπαια, αλλά για όσα συμβαίνουν έξω από τους αγωνιστικούς χώρους. Το 2020 ήταν η χρονιά του Athletes Matter.
Στις 25 Μαΐου, μεσούσης της πανδημίας, με τον πλανήτη να τελεί υπό καθεστώς καραντίνας και με τον φόβο να φωλιάζει παντού, η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ ήρθε να ξαναταράξει τα νερά, να βγάλει την Αμερική στους δρόμους και να συνεγείρει όλη την ανθρωπότητα.
Θύμα αστυνομικής βίας, ο 47χρονος άνεργος σεκιουριτάς τόλμησε να ψελλίσει μερικές λέξεις την ώρα που ο αστυνομικός Nτέρεκ Σόβιν του έκανε την ανάσα πατώντας με το γόνατο του πάνω στον λαιμό του…
Ι can’t breathe…
Αυτές οι λέξεις έγιναν η φωνή της συνείδησης και το ξυπνητήρι της κοιμώμενης Αμερικής, που συνειδητοποίησε το ότι και οι μαύροι έχουν ψυχή.
Το “Black Lives matter” έγινε το σύνθημα της εξέγερσης κατά του ρατσισμού, των κάθε λογής διακρίσεων και της κοινωνικής και πολιτικής αναταραχής σε μια χώρα που ούτως ή άλλως δεν μπόρεσε ποτέ να λουστράρει το πολύμορφο μωσαϊκό της…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά πέρασαν επτά τρομακτικοί μήνες. Πέρασαν επίσης 140 μέρες από εκείνο το βράδυ που το ΝΒΑ σήκωσε απαγορευτικό στον πλου του πρωταθλήματος, αλλά ευτυχώς δεν επρόκειτο για τελεία και παύλα, αλλά για άνω τελεία…
Η ζωή θα συνεχιζόταν. Η ζωή πάντοτε θα συνεχίζεται…
Μαζί της όμως θα συνεχίζονταν και οι δολοφονίες μαύρων από αστυνομικούς και τα κάθε λογής κρούσματα ρατσισμού, με αποτέλεσμα να αφυπνισθούν οι κοιμώμενες συνειδήσεις και να ξεσηκωθεί όλος ο κόσμος.
Ο Γιάννης στους δρόμους
Ο Αντετοκούνμπο γνώρισε τον ρατσισμό από μικρός, δεν γινόταν να τον ξεχάσει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού
Ήταν εκείνες οι ημέρες, την πρώτη εβδομάδα του Ιουνίου, που ο Γιάννης Αντετοκούνμπο: κατάφερε να στήσει μια γέφυρα για να συνδέσει νοητά τον… Πλάτωνα με την Μάγια Ανγκέλου.
Ο επιφανής Αθηναίος φιλόσοφος είχε γράψει ότι “όλοι οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους ίσοι, πλασμένοι από το ίδιο χώμα και από τον ίδιο δημιουργό που, όσο κι αν απατόμαστε αγαπάει τόσο τον φτωχό χωρικό, όσο και τον ισχυρό ηγεμόνα”…
Η σπουδαία Αμερικανίδα ποιήτρια και ακτιβίστρια διατύπωσε το ίδιο νόημα χρησιμοποιώντας μια αλληγορία: “Η διαφορετικότητα κεντάει ένα πλούσιο χαλί που όλοι οι κόμποι έχουν την ίδια αξία, ανεξάρτητα από το χρώμα τους”.
Ο Έλληνας σούπερ σταρ του ΝΒΑ δεν είναι ούτε φιλόσοφος, ούτε ποιητής, ούτε παριστάνει τον ακτιβιστή: είναι όμως ένας σκεπτόμενος και ανήσυχος νέος, διάσημος και πλούσιος άνθρωπος που βγήκε από το σπίτι του στους δρόμους του Μιλγουόκι για να διαδηλώσει εναντίον του ρατσισμού και να βροντοφωνάξει κι ελόγου του το σύνθημα |Black Lives Matter”…
Βγήκε συν γυναιξί και τέκνοις, φορώντας τη μάσκα του: τη μάσκα για τον κορωνοιό, όχι το προσωπείο του τάχα ανέμελου σούπερ σταρ που αγρόν αγοράζει για ό,τι συμβαίνει γύρω του…
Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ και στη Μινεάπολις και η επιγενόμενη επίθεση σε έναν ηλικιωμένο στο Μπάφαλο αποτέλεσαν τις αφορμές για να ξεσπάσει ένα μεγάλο κύμα αντίδρασης και αντίστασης που κατέκλυσε εκείνες τις ημέρες όλη την Αμερική. Οι παίκτες και οι προπονητές του ΝΒΑ, σήκωσαν πρώτοι το μπαϊράκι και ο Greek Freak δεν θα μπορούσε να μείνει απαθής και αναίσθητος…
“Πραγματικά δεν ξέρω πώς να εκφράσω με λόγια τα συναισθήματα μου, αλλά αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι φτάνει πια! Είναι ώρα για αλλαγή!”, έγραψε στον λογαριασμό του στο Τwitter ο Γιάννης, αλλά προϊόντος του χρόνου αποδείχθηκε πως ήξερε να εκφράσει τα λόγια και τα συναισθήματα του με έργα.
Η στάση του υπήρξε εμφατική και δυναμική. Βγήκε στο δρόμο, επικεφαλής της διαδήλωσης και φώναζε από τον τηλεβόα προς το πλήθος: “Αυτή είναι η πόλη μας και έχουμε ευθύνη να βγούμε και να τη στηρίξουμε. Θέλουμε αλλαγή και δικαιοσύνη, αυτό θα γίνει”.
Και συνέχισε: “Θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν στο Μιλγουόκι και να μη φοβούνται να περπατήσουν στους δρόμους. Πώς θα νιώσουν άραγε όταν μετά από χρόνια δουν αυτούς που θα έχουν χάσει τη ζωή τους, λόγω του ρατσισμού; Θα έχουν μίσος στην καρδιά τους και αυτό είναι κάτι που δεν το θέλω. Το χρώμα δεν έχει σημασία, είμαστε όλοι άνθρωποι. Αυτό που συμβαίνει σήμερα εδώ δεν έχει σχέση με τη δημοσιότητα, δεν με νοιάζει κιόλας κάτι τέτοιο, απλώς σας αγαπώ και θέλω να δείτε ότι είμαι μαζί σας”.
Ο ΜVP τέθηκε μπροστάρης στο ειρηνικό συλλαλητήριο, φορώντας όχι μονάχα τη μάσκα του, αλλά και μπλουζάκι με το “I can’t breathe”, ενώ εφοδίαζε τους διαδηλωτές με μπουκάλια νερό που είχε παραγγείλει από την εταιρεία στην οποία είχε γίνει πρόσφατα συνιδιοκτήτης.
“Είμαι υπερήφανος για όλους τους συνανθρώπους μου που ήλθαν να στηρίξουν αυτή την κίνηση για αλλαγή μαζί με εμένα, τους συμπαίκτες μου και την οικογένεια μου! Αυτή είναι η πόλη μας, αυτοί είναι οι δρόμοι μας και αυτό είναι κάτι παραπάνω από μπάσκετ” σχολίασε εκ των υστέρων ο Γιάννης.
Εκτός από τη σύζυγό του Μαράια, τον γιο τους Λίαμ, τον Θανάση, τον Κώστα και τον Αλεξ, ο Αντετοκούνμπο περιστοιχιζόταν επίσης από τους συμπαίκτες του Μπρουκ Λόπεζ, Φρανκ Μέισον, Στέρλινγκ Μπράουν (που είχε πέσει θύμα αστυνομικής βίας το 2018) Ντόντε Ντι Βιτσέντζο και τον ακτιβιστή Φρανκ Νίτι. Η παρουσία και η ηγετική εμφάνιση του Αντετοκούνμπο προκάλεσαν ενθουσιασμό στον κόσμο, μάλιστα κάποιος εν μέσω της περιρρέουσας αποθέωσης δήλωσε ότι “ακόμη κι αν κάνω κορίτσι θα το βαφτίσω Γιάννη”!
Βεβαίως σε αυτό το ζήτημα βαρύνουν και οι προσωπικές παραστάσεις, εμπειρίες και προσλαμβάνουσες του, τις οποίες είχε αποτυπώσει σε μια συνέντευξη του πριν από έντεκα μήνες στην ισπανική εφημερίδα “El Pais”. Ιδού τι είχε πει τότε:
- “Οι γονείς μας δίδαξαν να μην μισούμε κανέναν, ακόμα κι αν υπήρχαν άνθρωποι που μιλούσαν αρνητικά για εμάς. Δεν θα αρνηθώ ότι στην Ελλάδα υπάρχει πολύς ρατσισμός, αλλά υπήρξαν γύρω μας και άνθρωποι που μας βοήθησαν.
- Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πολλοί μαύροι, στο σχολείο ήμασταν μόνο εμείς. Ήμασταν διαφορετικοί, αλλά δεν μας ένοιαζε. Είχαμε πολλούς λευκούς φίλους, οι οποίοι μας βοήθησαν να αντιμετωπίσουμε τον ρατσισμό. Πριν από έξι χρόνια φοβόμουν να βγω από το σπίτι για να μη με απελάσουν. Ευτυχώς όμως τα πράγματα τώρα είναι καλύτερα και τα παιδιά έχουν ελπίδα.
- Όταν ήμασταν παιδιά, οι φίλοι μας είχαν όλοι χαρτιά, αλλά εμείς δεν καταλαβαίναμε τι συνέβαινε. Ρωτούσαμε τους γονείς μας για ποιο λόγο εμείς δεν έχουμε κανένα έγγραφο, ούτε διαβατήριο και γιατί δεν μπορούσαμε τα ταξιδέψουμε, αλλά δεν μπορούσαν να μας εξηγήσουν. Δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να ψηφίσουν, ούτε να εκφράσουν την άποψή τους και αυτό είναι απίστευτο.
- Δόξα τω θεώ, συναντήσαμε ανθρώπους οι οποίοι μας βοήθησαν να ζήσουμε σε καλύτερες συνθήκες. Σιγά σιγά, στην Ελλάδα τουλάχιστον, άρχισαν να δίνονται ευκαιρίες σε ανθρώπους σαν εμάς. Είναι δύσκολο το πρόβλημα και δεν υπάρχει εύκολη λύση. Ελπίζω όλοι οι μετανάστες στην Ευρώπη να έχουν την ευκαιρία για μία καλύτερη ζωή”.
Αρχής γενομένης από τις 30 Ιουλίου έως και τις 11 Oκτωβρίου όταν έπεσε η αυλαία της σεζόν του ΝΒΑ, μέσα στις σαμπάνιες και τα κομφετί των πανηγυρισμών των Λέικερς, η Αμερική και όλος ο πλανήτης κινούνταν στους ρυθμούς του συνθήματος που λανσαρίστηκε από το ΝΒΑ στη “φούσκα” του Ορλάντο. “Black Lives Μatter”.
Παράλληλα το ΝΒΑ έδωσε το δικαίωμα στους παίκτες να επιλέξουν από μια λίστα 28 κοινωνικών συνθημάτων για να το αναγράφουν στις φανέλες τους, αντικαθιστώντας τα ονόματα τους, ενώ σε κάθε αγώνα, την ώρα της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ, όλα τα μέλη των ομάδων έμεναν γονατισμένα και πιασμένα αγκαλιά.
Η επανεκκίνηση του ΝΒΑ λογιζόταν “κάτι πολύ μεγαλύτερο από το ίδιο το μπάσκετ”: τόσο μεγάλο που ο Τζέιλεν Μπράουν των Σέλτικς έκανε ταξίδι 17 ωρών από τη Βοστώνη στην Ατλάντα για να λάβει μέρος σε μια διαδήλωση, ενώ ο Καϊρί Ιρβινγκ φόρεσε τον μανδύα του ακτιβιστή: ο γκαρντ των Νετς ήταν ο πρώτος που διαφώνησε ανοικτά με την επανεκκίνηση της λίγκας λόγο, προσπάθησε να συνεγείρει τις (αντιστασιακές) συνειδήσεις των ομότεχνων του, ώστε να μη συμμετάσχουν στο restart, αλλά η προσπάθεια του έπεσε στο κενό και έμοιαζε σαν την καλαμιά στον κάμπο!
Στο μεταξύ οι δρόμοι της Αμερικής πλημμύριζαν πάλι από αίμα μαύρων, που διάβολε, και αυτό είναι κόκκινο όπως των λευκών…
Οι ρανίδες αυτού του αίματος χύθηκαν στις 22 Αυγούστου έξω από ένα σούπερ μάρκετ στην πόλη Κενόσα της πολιτείας του Ουϊσκόνσιν, όπου ο Τζέικομπ Μπλέικ δέχθηκε επτά σφαίρες στο κορμί του και πρόσθεσε το όνομα του στην τραγική λίστα των θυμάτων της αστυνομικής βίας…
Αυτός ο θάνατος έγινε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και η αφορμή για ένα πρωτοφανές γεγονός στα χρονικά του ΝΒΑ: το μποϊκοτάζ των Μπακς στον πέμπτο αγώνα του πρώτου γύρου της σειράς των play offs με τους Ορλάντο Μάτζικ, που επρόκειτο να διεξαχθεί στις 26 Αυγούστου.
Οι παίκτες της ομάδας του Μιλγουόκι, προεξάρχοντος του πόιντ γκαρντ Τζορτζ Χιλ, έλαβαν αυτή την απόφαση λίγη ώρα πριν από την προγραμματισμένη έναρξη του ματς προκαλώντας σοκ σε όλο τον πλανήτη.
Ο αγώνας αναβλήθηκε χωρίς κυρώσεις για τους Μπακς και διεξήχθη μετά από τρεις ημέρες, αλλά μόνο και μόνο η φασαρία που προκλήθηκε έφτανε για να ανάψει η σπίθα της γενικευμένης αντίδρασης κατά της αστυνομικής βίας, του ρατσισμού και των κοινωνικών ανισοτήτων.
Υπήρξαν βεβαίως και αντιδράσεις εντός των τειχών: τις εκδήλωσαν παίκτες άλλων ομάδων, όπως για παράδειγμα ο ΛεΜπρόν Τζέιμς, όχι διότι διαφωνούσε με αυτό καθαυτό το γεγονός, αλλά επειδή οι Μπακς δεν ενημέρωσαν από πριν τις υπόλοιπες ομάδες ώστε να υπάρξει ένα καθολικό μποϊκοτάζ.
Σε κάθε περίπτωση κηρύχθηκε μια σταυροφορία στην οποία οι παίκτες του ΝΒΑΑ τέθηκαν μπροστάρηδες, αποκηρύσσοντας μετά βδελυγμίας τη λογική του “Shut up and dribble”: κοινώς αρνήθηκαν να βγάλουν τον σκασμό και απλώς να ντριμπλάρουν, να σουτάρουν, να παίρνουν ριμπάουντ και να παίζουν…
Σήκωσαν λοιπόν συλλήβδην ως λάβαρο του αγώνα τους τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα μαχόμενοι υπέρ βωμών και εστιών…
Ο ΛεΜπρον δεν το βούλωσε ποτέ
Ο κορυφαίος του NBA είναι ο ορισμός του more than an athlete, η πιο ηχηρή απάντηση στο φαιδρό “σκάσε και παίξε”
Ασφαλώς η Αμερική δεν ζει ακόμη στην (όχι και τόσο μακρινή) σκοτεινή εποχή της Κου Κλουξ Κλαν, παρ’ όλα αυτά το “Ι have a dream” που έκανε σύνθημα της ζωής του ο μάρτυρας του αντιρατσιστικού αγώνα και των δικαιωμάτων των Αφροαμερικανών, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ κάθε άλλο παρά ξεπερασμένο και ξεφτισμένο φαίνεται…
Ο ΛεΜπρόν Τζέιμς ηγείται εδώ και κάμποσα χρόνια ενός άτυπου κινήματος αντίστασης, κάνει βούκινο τη σφοδρή αντίδραση του και δεν ορρωδεί προ ουδενός, μηδέ του πρώην προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ εξαιρουμένου, μάλιστα αρνείται να διαμένει στα ξενοδοχεία της ιδιοκτησίας του.
Από την ίδια λογική εμφορούνται επίσης ο Γκρεγκ Πόποβιτς και ο Στιβ Κερ, άλλωστε οι Γουόριορς αρνήθηκαν να τηρήσουν το εθιμοτυπικό πρωτόκολλο και “γείωσαν” τον Πλανητάρχη ο οποίος τους είχε προσκαλέσει και τους περίμενε στον Λευκό Οίκο για τα επίσημα συχαρίκια των τίτλων που κατέκτησαν το 2017 και το 2018.
Ο “King James” ανήκει στην κατηγορία που φέρει την ταμπέλα “more than an athlete” και μαζί με τον συχωρεμένο τον Κόμπε Μπράιαντ πρωτοστάτησε στην ανατροπή της παγιωμένης άποψης του “Shut up and dribble”.
Ο ΛεΜπρόν είναι και ενεργεί ως κάτι παραπάνω από ένας αθλητής: δεν υποστέλλει το λάβαρο του, ούτε υποχωρεί από το μετερίζι του, μολονότι έχει κατηγορηθεί για τα πολιτικά μηνύματα και τις απόψεις του επειδή τάχα ξεφεύγουν από τα μπασκετικά και τα αθλητικά όρια…
Στις 18 Φεβρουαρίου του 2018 ο τετράκις πρωταθλητής του ΝΒΑ δέχθηκε σφοδρή επίθεση από τη δημοσιογράφο Λάουρα Ινγκραχαμ η οποία, στην εκπομπή της στον τηλεοπτικό σταθμό Fox News, του άσκησε δριμύτατη κριτική για τις αναφορές του σε πολιτικά ζητήματα και την κριτική του προς τον πρόεδρο των ΗΠΑ.
Τότε άνοιξε η κουβέντα για το περιβόητο “Shut up and dribble” (σκάσε και ντρίμπλαρε) ως στάση ζωής την οποία τάχα θα πρέπει να τηρούν οι αθλητές. “Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική άποψη κάποιου που πληρώνεται με 100.000.000 δολάρια τον χρόνο για να σπρώχνει μια μπάλα. Οι δηλώσεις του Τζέιμς είναι μετά βίας κατανοητές και σόλοικες. Ας τις κρατήσει, λοιπόν, για τον εαυτό του” σχολίασε τότε η Ινγκραχαμ, η οποία το 2006 έγραψε ένα βιβλίο με τον τίτλο “Shut up and sing” που αφορούσε την έκφραση πολιτικών απόψεων από διάσημους καλλιτέχνες.
Στον αντίποδα –και με τη λογική ότι η σιωπή συνιστά συνενοχή- βρίσκεται ο Μάικλ Τζόρνταν, ο οποίος εδώ και τριάντα χρόνια προσπαθεί (όπως λέει μια παροιμιώδης αμερικανική έκφραση) να αποτινάξει μια… μαϊμού που του κάθεται στο σβέρκο!
Το 1990 ακόμη και η μητέρα του τον παρακάλεσε να προβεί σε μια δήλωση υποστήριξης του μαύρου Χάρβεϊ Γκρατ ο οποίος διεκδικούσε την εκλογή του ως πρώτου Αφροαμερικανού κυβερνήτη της Βόρειας Καρολίνας, με αντίπαλο τον ρατσιστή Τζέσε Χελμς, αλλά ο “Αir” εποίησεν την νήσσαν!
Και σαν να μην έφτανε αυτό, είπε κιόλας ότι “μα και οι Ρεπουμπλικάνοι αγοράζουν αθλητικά παπούτσια”. Αγοράζουν Air Jordan, εννοούσε…
Προφανώς και οι Ρεπουμπλικάνοι ή οι αστυνομικοί αγοράζουν τα “LeBron 17”, αλλά ο ΛεΜπρόν Τζέιμς δεν κάθισε στ’ αυγά του. Ανάρτησε στο Instagram τις φωτογραφίες του αστυνομικού που έχει ρίξει τον Φλόιντ στο δρόμο και τον πιέζει στο λαιμό και δίπλα εκείνη με τον αθλητή-ακτιβιστή Κόλιν Καπέρνικ ο οποίος σε κάθε ανάκρουση του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ γονάτιζε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον ρατσισμό, με αποτέλεσμα να αποβληθεί από το NFL με τις ευλογίες του Τραμπ…
“Καταλαβαίνετε τώρα. Η μήπως σας είναι ακόμα θολό;” αναρωτήθηκε ο Τζέιμς, ο οποίος στις αρχές Δεκεμβρίου ανακηρύχθηκε για τρίτη φορά στην καριέρα του, “Αθλητής του 2020” στο δημοψήφισμα του περιοδικού “Sports Illustrated”
Το κατά Μάρκους Ευαγγέλιον
Η πανδημία άφησε παιδιά να πεινάνε και ο 23χρονος Ράσφορντ εξασφάλισε γι’αυτά 3.000.000 γεύματα την εβδομάδα
Εκτός από το αντιρατσιστικό κίνημα στο οποίο τέθηκαν μπροστάρηδες οι εκπρόσωποι των σπορ και ειδικότερα του μπάσκετ, το 2020 ανέδειξε επίσης σε μεγάλο βαθμό τη δύναμη της φωνής των αθλητών σε όλα τα επίπεδα.
Αυτή η δύναμη της φωνής τους οπλίζει για να κινήσουν ακόμη και τα…βουνά όπως συνέβη στην περίπτωση του Μάρκους Ράσφορντ.
Ο 23χρονος επιθετικός της Μάντσετσερ Γιουνάιτεντ είδε στο πρόσωπο των παιδιών από άπορες οικογένειες του Ηνωμένου Βασιλείου το είδωλο του εαυτού του, όταν ήταν παιδί.
Για την ακρίβεια, όταν ήταν ένα πεινασμένο παιδί, που με μεγάλη δυσκολία η ανύπαντρη μητέρα του, Μελ προσπαθούσε να τον μεγαλώσει, μέσα σε ένα σωρό από στερήσεις…
Τον Μάρτιο, λόγω της καραντίνας, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου αποφάσισε να καταργήσει τα κουπόνια των δωρεάν συσσιτίων που προσφέρονταν στα σχολεία για τα παιδιά των οικογενειών οι οποίες έχουν χαμηλά εισοδήματα.
“Εγώ μεγάλωσα με αυτά τα γεύματα για τους άπορους και δεν θέλω να βλέπω 600.000 παιδιά να πεινάνε” είπε ο Ράσφορντ ο οποίος τα έβαλε κόντρα σε θεούς και δαίμονες, πετυχαίνοντας μάλιστα το σπουδαιότερο γκολ της καριέρας του απέναντι στη δυσκαμψία, στις αγκυλώσεις και στην αρτηριοσκλήρυνση της κυβέρνησης του Μπόρις Τζόνσον.
Ο Ράσφορντ δεν περιορίσθηκε στην εξ ιδίων προσφορά 100.000 λιρών, αλλά ανακάτεψε τον κόσμο και πρωτοστάτησε μαζί με τη φιλανθρωπική οργάνωση FareShare σε μια εκστρατεία συλλογής χρημάτων ώστε να διατηρηθούν τα συσσίτια.
Το αποτέλεσμα; Συγκλονιστικό, καθώς χάρη σε αυτή την πρωτοβουλία και με την ενίσχυση τεσσάρων εταιρειών σούπερ μάρκετ, συγκεντρώθηκε ένα ποσόν άνω των 20.000.000 λιρών που εξασφάλισε τρία εκατομμύρια γεύματα την εβδομάδα στις πιο ευάλωτες οικογένειες στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Τούτου δοθέντος ο Αγγλος πρωθυπουργός έβαλε την ουρά στα σκέλια και ανέκρουσε πρύμναν!
“Δεν ισχυρίζομαι ότι έχω λάβει τη δική σας μόρφωση, όμως έχω μια κοινωνική μόρφωση” έγραψε ο Ράσφορντ σε μια επιστολή του προς το Κοινοβούλιο.”Χωρίς την καλοσύνη και τη γενναιοδωρία της κοινότητάς μου δεν θα βρισκόμουν μπροστά σας, ούτε θα είχα γίνει το 2016 ο νεαρότερος παίκτης που σκόραρε με τη φανέλα της Εθνικής Αγγλίας. Η ιστορία μου είναι μια πορεία αρκετά συνηθισμένη σε πολλές οικογένειες.
Η μητέρα μου δούλευε όλη μέρα, κερδίζοντας έναν χαμηλό μισθό, προκειμένου να έχουμε πάντα ένα ζεστό γεύμα για δείπνο, αλλά δεν ήταν αρκετό. Το σύστημα δεν επέτρεπε σε οικογένειες όπως η δική μου να πετύχουν, να ξεφύγουν, ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά δούλευε ο γονιός σου. Βασιζόμασταν σε δωρεάν κουπόνια σχολικών γευμάτων, στην καλοσύνη των γειτόνων και των προπονητών”.
“Η πρωτοβουλία μου δεν αφορά την πολιτική, αλλά την ανθρωπότητα. Θέλω να κοιτάξω στον καθρέφτη και να νιώσω πως έχω κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να προστατεύσω τους πιο αδύναμους. Κανένα παιδί δεν πρέπει να κοιμάται πεινασμένο. Από μια σχολική τάξη 30 παιδιών, τα εννέα ζουν σε συνθήκες φτώχειας και η κατάσταση αναμένεται να επιδεινωθεί έως το 2022. Το 45% των παιδιών από μαύρες κοινότητες ζουν σε συνθήκες φτώχειας. Αυτή είναι η Αγγλία το 2020”.
Και συνέχισε: “Ως μαύρος που μεγάλωσε σε μια φτωχή οικογένεια στο Γουάιδεντσεϊβ, έχω καθήκον να ακουστεί η φωνή μου. Δεν θα ήμουν δίκαιος με τον εαυτό μου, την οικογένεια και την κοινότητά μου εάν δεν προσπαθούσα να ζητήσω και να προσφέρω βοήθεια. Σας ενθαρρύνω, λοιπόν, να δείξετε ανθρωπιά και να εγγυηθείτε δωρεάν κουπόνια γεύματος κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών. Είναι επείγον ζήτημα. Τα μάτια του έθνους εστιάζονται σε εσάς, να κάνετε μια στροφή, με αυτό ως προτεραιότητα”.
Ο Ράσφορντ τα είπε όλα. Και κυρίως τα έκανε όλα και όχι απλώς ό,τι περνούσε από το χέρι του… Δεν κάθισε στ’ αυγά του, ούτε συνέχισε ανέμελος, αδιάφορος και αναίσθητος να παίζει βιντεοπαιχνίδια και να βλέπει ταινίες. Σηκώθηκε όρθιος, βγήκε στο δρόμο, κινήθηκε, αντέδρασε, φώναξε, συγκίνησε και πέτυχε τον στόχο του, αναγκάζοντας την κυβέρνηση να κάνει ένα “U-Turn” όπως σχολίασε ο αγγλικός Τύπος.
Άλλοι τον χαρακτήρισαν ήρωα, άλλοι ενοχλήθηκαν επειδή τάχα ο Ράσφορντ φυτρώνει εκεί όπου δεν τον σπέρνουν. Όπως και στην υπόθεση του ΛεΜπρόν Τζέιμς, ομοίως και στη δική του κάποιοι ένιωσαν άβολα και του την έπεσαν.
Βαδίζοντας στα χνάρια της δημοσιογράφου Λάουρα Ινγκραχαμ, η άλλοτε επιχειρηματίας και νυν περσόνα των Media, Κέιτι Χόπκινς τον κατηγόρησε ανοικτά στο Twitter.
“Αγαπητέ Μάρκους Ράσφορντ, δεν νομίζετε ότι οι γυναίκες θα πρέπει να σκεφτούν πώς θα ταΐσουν ένα παιδί, προτού το γεννήσουν; Δεν θέλω να πληρώνω για το φαγητό άλλων παιδιών. Εσείς μπορείτε να το κάνετε…”.
Ο ποδοσφαιριστής των “Κόκκινων Διαβόλων” δεν απάντησε καν, ενώ την ίδια στιγμή συντάσσονταν μαζί του πλείστοι όσοι εκπρόσωποι της ποδοσφαιρικής οικογένειας…
“Είναι καταπληκτικό να βλέπεις το Νο10 της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να αλλάζει την πολιτική του Νο10 της Downing Street” σχολίασε ο Γκάρι Λίνεκερ, ενώ αποθεωτική υπήρξε και η αντίδραση του Γιούργκεν Κλοπ.” Αυτό που έκανε είναι πανέμορφο και εκπληκτικό. Είμαι σίγουρος ότι η μητέρα του θα νιώθει υπερήφανη, συνειδητοποιώντας ότι ο γιος της δεν ξεχνάει τις ρίζες τους” τόνισε ο προπονητής της Λίβερπουλ.
Όσο για τον ίδιο τον Ράσφορντ, φόρεσε το ομορφότερο χαμόγελο του και αναγνώρισε τη νίκη του(ς): “Δεν έχω τι να πω. Απλώς δείτε τι πετύχαμε μαζί. Αυτή είναι η Αγγλία του 2020”.
Τιμής ένεκεν και σε ένδειξη αναγνώρισης της ηθικής και υλικής συμβολής του, ο Ράσφορντ έλαβε διδακτορικό τίτλο από το πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, όπως είχε συμβεί στο παρελθόν με τον Σερ Αλεξ Φέργκιουσον και τον Σερ Μπόμπι Τσάρλτον.
Ο ασυμβίβαστος πιλότος
Ο πιλότος που ισοφάρισε τους παγκόσμιους τίτλους του Σουμάχερ και τα έβαλε μέχρι και με τον Έκλεστοουν για το θέμα του ρατσισμού
Τη δική του παντιέρα κόντρα στον ρατσισμό σήκωσε και μάλιστα την ανέμισε παντού και ο Λιούις Χάμιλτον.
Στα τέλη Ιουνίου ο επτάκις παγκόσμιος πρωταθλητής της Formula 1 συμμετείχε σε μια διαδήλωση στο Hyde Park, φωνάζοντας κι ελόγου του το σύνθημα “Black Lives Matter”, μάλιστα φρόντισε να καταστήσει σαφές το ιδεολογικό υπόβαθρο της παρουσίας του.
“Πήγα για μια ειρηνική διαμαρτυρία και ήμουν τόσο υπερήφανος βλέποντας τόσα πολλά άτομα απ’ όλες τις φυλές. Ήμουν υπερήφανος που ήμουν εκεί για να αναγνωρίσω και να υποστηρίξω το κίνημα της ζωής των μαύρων και τη μαύρη κληρονομιά μου”.
Αυτή η ανάρτηση σχολιάσθηκε από το άλλοτε αφεντικό της Formula 1, τον 89χρονο Μπέρνι Έκλεστοουν, ο οποίος επαίνεσε τον Χάμιλτον για την ευαισθησία του, αλλά επισήμανε κιόλας ότι “σε πολλές περιπτώσεις οι μαύροι είναι πιο ρατσιστές από τους λευκούς”.
Ο Χάμιλτον δεν άφησε την άποψη του Εκλεστοουν να πέσει κάτω και έσπευσε να του απαντήσει άμεσα κατηγορώντας :
“Είμαι τόσο στενοχωρημένος και απογοητευμένος όταν διαβάζω τέτοια σχόλια. Ο Μπέρνι βρίσκεται εκτός του αθλήματος και ανήκει σε μια διαφορετική γενιά, αλλά αυτό ακριβώς είναι το λάθος. Τέτοια σχόλια δείχνουν αμάθεια και έλλειψη παιδείας και αποδεικνύουν πόσο μακριά είμαστε ως κοινωνία προτού φτάσουμε στην πραγματική ισότητα.
Τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν έγινε τίποτα όλο αυτό το καιρό ώστε να κάνουμε το άθλημά μας διαφορετικό και να αντιμετωπίσουμε τον ρατσισμό που έχω συναντήσει όλα αυτά τα χρόνια, κατά τη διάρκεια της καριέρας μου. Αν ο άνθρωπος ο οποίος βρισκόταν στο τιμόνι του σπορ τόσες δεκαετίες έχει τέτοια έλλειψη κατανόησης και δεν αντιλαμβάνεται τις βαθιές ρίζες των ζητημάτων που αντιμετωπίζουμε καθημερινά οι μαύροι, πώς μπορούμε να περιμένουμε από όλους όσοι βρίσκονται κάτω από αυτόν, να καταλάβουν;
Το πρόβλημα προέρχεται από την κορυφή. Τώρα, λοιπόν, ήρθε η ώρα για αλλαγή. Δεν θα σταματήσω να πιέζω, ώστε να δημιουργηθεί ένα μέλλον με ίσες ευκαιρίες για όλους στο άθλημά μας. Να δημιουργηθεί ένας κόσμος που παρέχει ίσες ευκαιρίες στις μειονότητες. Θα συνεχίσω να χρησιμοποιώ τη φωνή μου για να εκπροσωπήσω αυτούς που δεν έχουν φωνή, να μιλήσω για όσους δεν εκπροσωπούνται και να παρέχω σε όλους μια ευκαιρία για το σπορ μας” έγραψε ο Λιούις Χάμιλτον.
Πηγή: Sport 24
