Ο Χρήστος μπήκε ως αλλαγή στις καθυστερήσεις του αγώνα, μετά από εντατικό ζέσταμα και εντολή του προπονητή του, παίρνοντας το περιβραχιόνιο του αρχηγού παρακαλώ, από τον αποχωρήσαντα Π. Καρακούση (σ.σ. εμβληματική προσωπικότητα του Απόλλωνα Ράχης, επί σειρά ετών) και παρότι αγωνίστηκε μόλις ένα λεπτό, ίδρωσε τη φανέλα, με το νούμερο 19, τρέχοντας ακατάπαυστα στο γήπεδο, γιατί είναι ένας μαχητής της ζωής, εντός κι εκτός γηπέδου από πάντα! Ο Χρήστος είναι ένας από εμάς, λίγο περισσότερο ή λιγότερο διαφορετικός, δεν έχει καμία σημασία. Αυτό το ζεστό και αυθόρμητο χειροκρότημα πάντως, γηπεδούχων και φιλοξενούμενων στην εξέδρα, συνιστά, κυριολεκτικά και μεταφορικά, την πιο συγκινητική, συμβολική και ουσιαστική ποδοσφαιρική στιγμή αποθέωσης της ζωής και του fair play, για όλο το ερασιτεχνικό ποδοσφαιρικό οικοδόμημα, όντας μια ζωντανή απόδειξη ισότητας και συμπερίληψης στην πράξη, με όχημα το ποδόσφαιρο που τόσο λατρεύει και ο ίδιος. Αξίζουν, σε κάθε περίπτωση, θερμά συγχαρητήρια στην ομάδα του Απόλλωνα Ράχης, ενός εκ των μικρότερων πληθυσμιακά χωριών του νομού Πιερίας, που αγωνίζονται στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα (Β’ ΕΠΣ Πιερίας), στους ανθρώπους της διοίκησης και στον προπονητή της ομάδας, που μαζί με την οικογένεια του Χρήστου, τους συγγενείς και τους φίλους/τις φίλες του, συμβάλλουν στην πραγματοποίηση ενός (ποδοσφαιρικού) ονείρου! Χρήστο, εσύ Super Star! (οnce again) Υ.γ. Δεν ήταν χαρά μου που ήσουν μαθητής μου, ήταν και είναι τιμή μου. Τόσο περήφανος για σένα που δε φαντάζεσαι… Συγχαρητήρια, γιατί στο διαγώνισμα της ζωής και της ψυχής πήρες Άριστα με τόνο! Υ.γ. Αν δεν είμαστε στην Ελλάδα αλλά στο εξωτερικό, θα είχες ήδη βραβευτεί εκατό φορές αλλά this is Greece, guys… (σ.σ. όχι ότι το έχεις ανάγκη, εδώ που τα λέμε…)
