Του Γιώργου Καραμάνου
Εάν τύχει και καταφέρεις ποτέ να βρεθείς στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου», θα το ακούσεις και θα ανατριχιάσεις. Μπορεί να το έχεις καταλάβει και σε τηλεοπτική μετάδοση, αλλά δεν είναι το ίδιο. Είναι αυτά τα τρία δευτερόλεπτα που μοιάζει να παγώνει ο χρόνος. Που οι οπαδοί φωνάζουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Συμβαίνει στο 7ο λεπτό κάθε αγώνα, σε κάθε διοργάνωση. Μία εκκωφαντική σιγή και η δόνηση με το «Illa, illa, illa, Juanito Maravilla»!
Στο μουσείο της Ρεάλ υπάρχει ειδικός διαμορφωμένος χώρος, μεγαλύτερος από κάθε άλλον που υπάρχει για παίκτη.
Από το 1992, όταν ο Χουάν Γκόμεθ Γκονθάλεθ έφυγε ξαφνικά από τη ζωή, καθώς κοιμόταν ως συνοδηγός σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, οι οπαδοί της Ρεάλ του αφιερώνουν ένα στιχάκι αποθέωσης και μνήμης. Δεν ξεχνούν ποτέ αυτόν που έχει μείνει για πάντα χαραγμένος ως ο πιο αγαπημένος παίκτης που είχαν ποτέ. Για κανέναν άλλον πρώην δεν θα τραγουδήσουν. Ούτε για τον Ντι Στέφανο, ούτε για τον Μπουτραγκένιο, τον Ραούλ, ή τον Ζιντάν. Μοναχά για τον λατρεμένο τους Χουανίτο με το παντοτινό 7 στην πλάτη.
Στα ιστορικά κιτάπια των Μαδριλένων ο Χουανίτο έχει μείνει για δύο αντικρουόμενα συναισθήματα και αναμνήσεις. Είναι εκείνος που ενέπνευσε όσο κανείς το feeling της υπέρβασης, αλλά κι εκείνος που δεν μπόρεσε ποτέ να τιθασεύσει τους εσωτερικούς δαίμονές του, οι οποίοι και τον κατέστρεψαν. Πάνω απ’ όλα όμως υπήρξε ο ίδιος ένας υπέροχος πιστός… αυλικός της Βασίλισσας. Αλλωστε, το καλοκαίρι του 1977, όταν ανέβασε με τα γκολ του την Μπούργος στη μεγάλη κατηγορία, η Μπαρτσελόνα του προσέφερε τα διπλά από τη Ρεάλ, μα εκείνος επέλεξε να ζήσει τα παιδικά όνειρά του κι ας είχε ξεκινήσει από την μισητή Ατλέτικο Μαδρίτης. Η τελευταία μάλιστα ήταν που τον… πέταξε στα 19 του έπειτα από σοβαρό τραυματισμό.
Με τους Μερένγκες (1977-’87) τα έζησε όλα στο έπακρο. Και τα καλά και τα άσχημα. Στην επίθεση κεντούσε ως εξτρέμ και… τάιζε γκολ τον θρυλικό Κάρλος Σαντιγιάνα. Γρήγορος, ντριμπλαδόρος, με φοβερές σέντρες και πάνω απ’ όλα τσαμπουκά και πείσμα. Ο ίδιος σκόραρε 85 φορές σε 284 αγώνες πρωταθλήματος (1ος σκόρερ της La Liga με 17 γκολ το 1983-’84), το οποίο πανηγύρισε πέντε φορές (1978, 1979, 1980, 1986, 1987). Επίσης, πήρε δύο Κύπελλα (1980, 1982), αλλά και δύο φορές το Κύπελλο UEFA 1985, 1986). Ωστόσο, μαζί με τη Ρεάλ ηττήθηκαν από τη Λίβερπουλ στον τελικό του Πρωταθλητριών το 1981, αλλά και από την τρελή Αμπερντίν του Αλεξ Φέργκιουσον σε εκείνον του Κυπελλούχων το 1983, όπου και σκόραρε.
Τα άσχημα του χαρακτήρα του συμπορεύονταν όμως με τις επιτυχίες. Το 1978 σε αγώνα με τη Γκρασχόπερς στη Ζυρίχη, έσπρωξε τον διαιτητή και τιμωρήθηκε με διετή αποκλεισμό από τα ευρωπαϊκά ματς. Λίγα χρόνια αργότερα επίσης κόντρα σε ελβετική ομάδα (Ξαμάξ) χτύπησε τον Γερμανό σέντερ μπακ και πρώην συμπαίκτη του, Ούλι Στίλικε (τον είχε αποκαλέσει μισθοφόρο τεμπέλη όταν έπαιζαν μαζί). Το χειρότερο όμως ήρθε το 1987 κόντρα στην Μπάγερν. Σε φάση που δεν συμμετείχε εκείνος, ο Λόταρ Ματέους έπεσε στο έδαφος. Και ξαφνικά εμφανίστηκε στο πλάνο ο Χουανίτο και τον πάτησε δυνατά με τις τάπες στην πλάτη. Η τιμωρία της UEFA ήταν ασήκωτη με πενταετή αποκλεισμό. Μαζί ήρθε και η λύση συμβολαίου της Ρεάλ, με την οποία δεν θα έπαιζε ποτέ ξανά.
Ολα τα παραπάνω όμως, ακόμα και τα αρνητικά, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του μύθου με το πιο αγαπημένο 7 με τα λευκά. Περισσότερο ωστόσο, εκείνο που έχει μείνει είναι η μαγεία των ευρωπαϊκών βραδιών που χάρισε στους Μαδριλένους ο Χουανίτο. Ηταν μία δύσκολη εποχή για τη Ρεάλ εκτός συνόρων και εκείνος επανέφερε το μεγαλείο έπειτα από μακρά στείρα περίοδο. Με τον ίδιο στην 11άδα οι Μαδριλένοι πέτυχαν 15 ευρωπαϊκές ανατροπές, έχοντας χάσει στο πρώτο παιχνίδι! Πιο σπουδαία όλων αυτή απέναντι στην Γκλάντμπαχ στο UEFA το 1985-’86. Οι Γερμανοί είχαν νικήσει 5-1 και η Ρεάλ προκρίθηκε με 4-0 στην Ισπανία.
Θα συνέβαινε ξανά και ξανά με τον Χουανίτο να δίνει το παρασύνθημα αγωνιστικά, αλλά και με τα λόγια του. «Τα 90 λεπτά στο “Μπερναμπέου” είναι περισσότερος χρόνος απ’ ό,τι σε άλλα γήπεδα», έλεγε πάντα μετά από μία ήττα και όλοι το πίστευαν μαζί του. Γι’ αυτό και 26 χρόνια μετά το θάνατό του, ακόμα τραγουδούν για εκείνον ως “Maravilla” (το θαύμα). Αλλωστε, ακόμα και όταν έχασε τη ζωή του, συνέβη επειδή γύριζε από μεγάλο οδικό ταξίδι, καθώς είχε πάει στο «Μπερναμπέου» για να δει την αγαπημένη του Ρεάλ σε ακόμα ένα ευρωπαϊκό ματς (με την Τορίνο).
Πηγή: Gazzetta
