Fight for pink

Του Θανάση Κρεκούκια

Μετά την πετυχημένη διεξαγωγή του Tour de France εν μέσω πανδημίας, σειρά έχει ο δεύτερος μεγάλος γύρος της χρονιάς, ένας γύρος που κανονικά θα ήταν ο πρώτος χρονικά στο καλεντάρι της UCI, αφού είχε προγραμματιστεί να διεξαχθεί από τις 9 έως τις 31 Μαΐου, όμως λόγω του Covid-19 αναβλήθηκε τον Μάρτιο, με την παγκόσμια ομοσπονδία να τον τοποθετεί τελικά δυο εβδομάδες μετά την ολοκλήρωση του Γύρου Γαλλίας. Φυσικά η επιτυχία των Γάλλων θα αποτελέσει μπούσουλα και για τους Ιταλούς διοργανωτές, που θα δημιουργήσουν τη δική τους “φούσκα”, μέσα στην οποία θα κινηθούν υποχρεωτικά οι αθλητές και οι ομάδες τους, με την ευχή να κυλήσουν όλα ομαλά και χωρίς απρόοπτα, έτσι ώστε να επιτευχθεί ένα ακόμα μεγάλο βήμα για την επιβίωση του αθλήματος σε αυτή την τόσο δύσκολη συγκυρία.

Όπως όλοι γνωρίζετε, το Giro θα ξεκινούσε κανονικά από τη Βουδαπέστη, με τα τρία πρώτα ετάπ να διεξάγονται σε ουγγρικό έδαφος, όμως η συγκεκριμένη “Grande Partenza” ακυρώθηκε και η RCS αναγκάστηκε να επανασχεδιάσει το ξεκίνημα του αγώνα, τοποθετώντας τα πρώτα τέσσερα ετάπ στη Σικελία (αντί για τα αρχικά τρία προγραμματισμένα) και διαμορφώνοντας ανάλογα τη συνέχεια της διαδρομής, ώστε να συμπληρωθούν τα 21 ετάπ. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της περασμένης εβδομάδας στην Ίμολα, αποτέλεσε ένα άκρως πετυχημένο τεστ ενόψει του Giro και στη γενικότερη – συγκρατημένη – αισιοδοξία, συντελεί το γεγονός ότι η κατάσταση στην Ιταλία είναι σαφώς καλύτερη σε αυτό το δεύτερο κύμα της πανδημίας από όλα σχεδόν τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη.

Τα υγειονομικά πρωτόκολλα εννοείται ότι θα πρωταγωνιστήσουν και πάλι, όλοι όμως ελπίζουν ότι ο αγώνας θα εξελιχθεί και θα ολοκληρωθεί ομαλά. Όπως και στο Γύρο Γαλλίας, έτσι και εδώ, οι κανόνες θα είναι αυστηροί, αν και ο διευθυντής του Giro, Μάουρο Βένι, δήλωσε ότι δε θα εφαρμόσει τον κανονισμό του Tour, “δυο κρούσματα, αποβολή της ομάδας”. Αν στη διάρκεια των τριών εβδομάδων παρουσιαστούν θετικά κρούσματα, δυο κινητές ομάδες θα διεξάγουν μαζικά ειδικά τεστ, των οποίων τα αποτελέσματα βγαίνουν άμεσα. Μόνο ένας μεγάλος αριθμός κρουσμάτων σε μια ομάδα, θα μπορεί να προκαλέσει την αποβολή της από τον αγώνα και βέβαια, το ίδιο θα ισχύσει – αν συμβεί σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα – για ενδεχόμενη ακύρωση του ίδιου του γύρου Ιταλίας.

Ένας ακόμα πολύ πιθανός “αντίπαλος” σε αυτές τις 23 ημέρες, θα είναι ο καιρός, με τις κλιματολογικές συνθήκες να ακολουθούν τον ακριβώς αντίθετο δρόμο από αυτόν που έχουμε συνηθίσει. Το Μάιο – παραδοσιακό μήνα διεξαγωγής του αγώνα – τα “απόνερα” του χειμώνα ενίοτε ταλαιπωρούν τους αθλητές με βροχές, αλλά και χιονοπτώσεις ή έστω, χιονισμένες αναβάσεις που κάποιες φορές αναγκάζουν τους διοργανωτές, είτε να αλλάξουν τη διαδρομή σε κάποια ετάπ, είτε να τα ακυρώσουν τελείως, όπως για παράδειγμα στο Giro του 2013, όπου λόγω του κινδύνου χιονοστιβάδων, αλλά και της ολισθηρότητας των δρόμων στις κατηφόρες, είχε ακυρωθεί το 19ο ετάπ (με Γκάβια, Στέλβιο και Σεστριέρ), ενώ πέντε ημέρες νωρίτερα, στην ανάβαση του Γκαλιμπιέ, οι αθλητές είχαν φτάσει μέχρι τα 2.301 μ. αντί για τα 2.642 μ. του αρχικού σχεδιασμού.

Φέτος θα έχουμε ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή ο αγώνας θα διεξαχθεί μέσα στο φθινόπωρο, με την απειλή – κυρίως στα υψόμετρα – καιρικών φαινομένων που θα δυσκολέψουν τους αθλητές και σε πιο ακραίες περιπτώσεις, ίσως αναγκάσουν τους διοργανωτές είτε να περικόψουν, είτε να ακυρώσουν κάποια ετάπ. Μην ξεχνάτε ότι σε δυο διαφορετικά ετάπ (18ο & 20ο), το πελοτόν θα ανέβει σε υψόμετρα μεγαλύτερα των 2.700 μέτρων, άρα ο κίνδυνος ακόμα και για χιονόπτωση είναι ορατός, ενώ οι φθινοπωρινές βροχές θα προβληματίσουν τους ποδηλάτες όπου και αν κάνουν την εμφάνισή τους, είτε στα πεδινά, είτε στα ορεινά. Το σίγουρο είναι ότι το Giro, ακόμα και σε αυτή του τη χρονική έκδοση, θα συνεχίσει να έχει το χαρακτήρα του πιο απρόβλεπτου από τους τρεις μεγάλους γύρους.

Ένα άλλο στοιχείο που θα πρέπει να προσέξουν οι διοργανωτές, είναι το πώς θα “ελέγξουν” τους Ιταλούς φίλαθλους, γνωστούς για τον υπέρμετρο ενθουσιασμό τους. Προς το παρόν γνωρίζουμε ότι θα υπάρξει περιορισμός του αριθμού των τιφόζι στις εκκινήσεις και τους τερματισμούς των ετάπ, δεν ξέρουμε όμως τί θα γίνει στις μεγάλες ανηφόρες, εκεί όπου αναμένεται μαζική προσέλευση στην περίπτωση που δεν υπάρξει απαγόρευση. Ο Μάουρο Βένι έχει πει ότι θα ζητηθεί από τον κόσμο να φοράει μάσκα, όμως αυτή τη στιγμή στην Ιταλία η χρήση της δεν είναι υποχρεωτική, εκτός από τις περιπτώσεις όπου ο συνωστισμός είναι αναπόφευκτος. Η ευχή όλων φυσικά, είναι να κυλήσουν όλα ομαλά και το Giro να ολοκληρωθεί χωρίς πανδημικά “παρατράγουδα”. Ας ρίξουμε τώρα μια ματιά στη φετινή διαδρομή.

Ο ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Ο φετινός σχεδιασμός του Giro με μια πρώτη “ανάγνωση” δείχνει “εντυπωσιακός” σε ό,τι αφορά τα νούμερά του. Ξεκινάμε από την ατομική χρονομέτρηση. Σε αντίθεση με το Tour (η Vuelta είναι μια άλλη, ξεχωριστή ιστορία), οι Ιταλοί επιμένουν τα τελευταία χρόνια στα αρκετά – με βάση τα σημερινά δεδομένα – χιλιόμετρα ατομικού χρονόμετρου, αποφεύγοντας παράλληλα το ομαδικό χρονόμετρο που έχει εξαφανιστεί τελείως την τελευταία πενταετία από τον αγώνα. Φέτος αντέγραψαν σε μεγάλο βαθμό το περσινό σενάριο, βάζοντας 65 χλμ ITT, τα οποία “έσπασαν” σε τρία ετάπ: 15 χλμ στο 1ο, 34 χλμ στο 14ο και 16 χλμ στο 21ο και τελευταίο. Αυτό πρακτικά σημαίνει ένα πρώτο μικρό ξεκαθάρισμα στο ξεκίνημα, ένα δεύτερο – μεγάλο αυτή τη φορά – ξεκαθάρισμα στο τέλος της δεύτερης εβδομάδας και ένα “μαξιλαράκι” ασφαλείας για τους all-rounders την τελευταία ημέρα, ανοιχτό για πιθανές ανατροπές.

Με τρία λοιπόν ατομικά χρονόμετρα διασκορπισμένα μέσα στη διαδρομή, το πρώτο λογικό συμπέρασμα είναι ότι το φετινό Giro απευθύνεται στους all-rounders, χαρίζοντάς τους ένα, ή μάλλον τρία πλεονεκτήματα, αφού οι καλοί χρονομετρίστες-διεκδικητές της γενικής, θα μπορούν είτε να κερδίζουν χρόνο από τους ανηφορίστες, είτε να καλύπτουν χρόνο που έχασαν στα βουνά. Όπως έχουμε γράψει κατ’ επανάληψη, στη σύγχρονη ποδηλασία δρόμου κυριαρχούν οι all-rounders, αφού σπάνια υστερούν στα βουνά από τους ανηφορίστες, όπου στη χειρότερη περίπτωση οι απώλειές τους μετριούνται σε δευτερόλεπτα, τη στιγμή που στα χρονόμετρα μετράνε τα κέρδη τους σε λεπτά. Οι εξαιρέσεις πάντα υπάρχουν, όμως ο κανόνας δεν αλλάζει, τουλάχιστον όταν συμμετέχουν τα φαβορί που ειδικεύονται στην ατομική χρονομέτρηση.

Είπαμε λοιπόν, τρία χρονόμετρα με 65 συνολικά χιλιόμετρα (σημειωτεόν, όλα σχεδόν επίπεδα), υποτίθεται ότι δίνουν ένα σημαντικό προβάδισμα στους all-rounders που διακρίνονται στο χρονόμετρο. Είναι όμως έτσι; Στη θεωρία όχι και αυτό γιατί, αν τα νούμερα της ατομικής χρονομέτρησης ξεχωρίζουν, τότε αυτά των βουνών εντυπωσιάζουν. Μπορεί τα 50 σπριντ ανάβασης που υπάρχουν στο φετινό Giro να είναι 15 λιγότερα από τα 65 του φετινού Tour, όμως όχι μόνο δεν υστερούν σε σύγκριση με εκείνα του γύρου Γαλλίας, αλλά αντίθετα, προκαλούν πραγματικό ίλιγγο σε θεατές, τηλεθεατές και – κυρίως – ποδηλάτες. Ας δώσουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Στο Tour φέτος είχαμε μόνο μια ανηφόρα πάνω από 20 χλμ (Κολ ντε λα Λοζ) και άλλες 13 που κυμαίνονταν σε μήκος από 10 μέχρι 20 χιλιόμετρα.

Στο Giro έχουμε πέντε ανηφόρες άνω των 20 χιλιομέτρων (Μοντεσκούρο στο 5ο ετάπ, Βαλμπόνα και Μποντόνε στο 17ο ετάπ, Στέλβιο στο 18ο ετάπ και Ανιέλο στο 20ο ετάπ) και άλλες 15 που κυμαίνονται ανάμεσα στα δέκα και στα είκοσι χιλιόμετρα! Σύνολο δηλαδή 20 αναβάσεις μήκους δέκα χιλιομέτρων και άνω, τερέν που προσφέρεται για ατελείωτη δράση στους ανηφορίστες, οι οποίοι προτιμούν σαφώς τέτοιου είδους ανηφόρες, μεγάλες σε μήκος και με σταθερές κλίσεις, από τις μικρές με τα εκρηκτικά τελειώματα, που είδαμε φέτος στο Tour. Να πούμε ότι συνολικά, τα υψομετρικά του Giro ξεπερνούν τα 40.000 μέτρα, ενώ υπάρχουν και επτά τερματισμοί σε ανηφόρα (συνυπολογίζουμε και το 2ο ετάπ, αφού τερματίζει στη βαθμολογούμενη ανηφόρα του Αγκριτζέντο, με 3.7 χλμ στο 5.3%).

Τρισδιάστατη ψηφιακή αναπαράσταση της διαδρομής του φετινού Γύρου Ιταλίας

Οι δυσκολίες είναι μοιρασμένες και στις τρεις εβδομάδες, με την τρίτη όμως να είναι σαφώς η πιο δύσκολη, με τα τρία αλπικά ετάπ (17ο, 18ο & 20ο), όλα με ανηφορικό τερματισμό, που λογικά θα είναι αυτά που θα καθορίσουν τον τελικό νικητή. Η πρώτη εβδομάδα απέχει πολύ από το να είναι “αφιερωμένη” στους σπρίντερ, αντίθετα, είναι γεμάτη κινδύνους, παγίδες και δράση για τα φαβορί, αφού εκτός του αρχικού χρονομέτρου, υπάρχουν τρεις τερματισμοί σε ανηφόρα (2, 3 & 9), τρία ετάπ βουνών (3, 5 & 9) και ένα ακόμα μέσης δυσκολίας (8). Κάτι που σημαίνει ότι οι διεκδικητές της ροζ φανέλας θα πρέπει να μπουν ετοιμοπόλεμοι στον αγώνα, αν δε θέλουν να χάσουν πολύτιμο χρόνο που θα τους κοστίσει στη συνέχεια. Η δεύτερη εβδομάδα δείχνει να είναι η λιγότερο δύσκολη, αλλά στο τελείωμά της υπάρχουν δυο πολύ σημαντικά ετάπ, το μεγάλο χρονόμετρο (14) και ο τερματισμός στο Πανκαβάλο (15).

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Ο αγώνας θα ξεκινήσει με τα 15 χλμ της ατομικής χρονομέτρησης με μοναδική δυσκολία ένα ανηφορικό χιλιόμετρο στην αρχή του ετάπ και κατηφόρα και επίπεδη διαδρομή στη συνέχεια μέχρι το Παλέρμο. Την επόμενη ημέρα έχουμε ένα επίπεδο ετάπ που κανονικά θα προοριζόταν για τους σπρίντερ, όμως στο τέλος, η ανηφόρα στο Αγκριτζέντο θα χρησιμεύσει ως ένα πρώτο ζέσταμα για τα φαβορί. Στο 3ο ετάπ θα κάνει την εμφάνισή της η Αίτνα (για τρίτη φορά την τελευταία τετραετία), από έναν διαφορετικό όμως δρόμο (από τη βορειοανατολική πλευρά) και με διαφορετικό τερματισμό (18.8 χλμ στο 6.6%), με τα τρία τελευταία χλμ να είναι τα πιο δύσκολα, εκεί όπου η κλίση δε θα πέσει κάτω από το 9%, φτάνοντας μέχρι και το 13%. Θα είναι το πρώτο σημαντικό ραντεβού για τη ροζ φανέλα.

Στο 4ο ετάπ θα δούμε λογικά το πρώτο μαζικό σπριντ της διοργάνωσης και αμέσως μετά, το πελοτόν θα αφήσει τη Σικελία και θα περάσει στην ηπειρωτική Ιταλία, με ένα ακόμα ετάπ βουνών να ακολουθεί. Η ανηφόρα στο Μοντεσκούρο είναι 24 χλμ με μέση κλίση στο 5.6% και η κορυφή της βρίσκεται μόλις 12.5 – κατηφορικά – χιλιόμετρα από τον τερματισμό στο Καμιλιατέλο Σιλάνο. Το 6ο ετάπ είναι μια ακόμα ευκαιρία για μαζικό σπριντ, όμως 3 χλμ πριν τον τερματισμό υπάρχει μια δύσκολη ανηφορική ράμπα που θα μπορούσε να ευνοήσει επιθέσεις από τους puncheurs. Το 7ο ετάπ είναι το πρώτο με αμιγώς επίπεδη διαδρομή, άρα εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, μάς περιμένει μια ακόμα “volata”, αυτή τη φορά στους δρόμους του Μπρίντιζι και στα παράλια πλέον της Αδριατικής.

Στο 8ο ετάπ θα έχουμε μια ακόμα μάχη ανάμεσα στους αποσπασμένους και τις ομάδες των σπρίντερ, με έναν “τοίχο” 10 χλμ πριν τον τερματισμό (1 χλμ στο 9.3%) να αποτελεί ίσως εμπόδιο για κάποιους σπρίντερ και η πρώτη εβδομάδα θα κλείσει με ένα ετάπ βουνών και τερματισμό στην ανηφόρα του Ροκαράσο, στο νότιο μέρος των Κεντρικών Απέννινων. Μετά από τρεις ανηφόρες 1ης και 2ης κατηγορίας, οι αθλητές θα ανέβουν την 1ης κατηγορίας Αρεμόνια (10 χλμ στο 5.7%), με το τελευταίο χλμ να αγγίζει το 11%, κάτι που θα ευνοήσει ξανά τους puncheurs. Θα ακολουθήσει η πρώτη ημέρα ξεκούρασης και το Giro θα συνεχιστεί με το 10ο ετάπ, σε μια διαδρομή με συνεχόμενα μικρά πάνω-κάτω και την ανηφόρα του Τορτορέτο (1.8 χλμ στο 7.2%) στα 11 χλμ πριν τον τερματισμό να προβληματίζει τις φιλοδοξίες των σπρίντερ, αφού έχει ράμπες που φτάνουν το 18%.

Το 11ο ετάπ είναι τελείως επίπεδο, υποψήφιο δηλαδή για μαζικό σπριντ στο Ρίμινι. Το 12ο ετάπ θα εκκινήσει και θα τερματίσει στο Τσεζενάτικο, γενέτειρα του Μάρκο Παντάνι, σε μια διαδρομή με συνεχή πάνω-κάτω, ιδανικό για το γκρουπ των αποσπασμένων. Το 13ο ετάπ είναι εντελώς επίπεδο μέχρι το τέλος, εκεί όπου υπάρχουν δυο μικρές ανηφόρες με πολύ δύσκολες κλίσεις (8.3% & 9.8%), δυσκολεύοντας ίσως τους σπρίντερ, αν και πιθανότατα θα έχουμε μια ακόμα “volata”. Και φτάνουμε στο δεύτερο μεγάλο ραντεβού του Giro, το μεγάλο χρονόμετρο των 34 χλμ στο Κονελιάνο, με δυο μικρές ανηφόρες, μια στην αρχή (σαφώς η πιο δύσκολη, 1 χλμ στο 12.3%) και μια πιο εύκολη στο τέλος, σε μια τεχνική διαδρομή που ευνοεί τους σπεσιαλίστες. Εδώ θα έχουμε ένα μεγάλο ξεκαθάρισμα στη γενική και διαφορές που μπορεί να αποδειχτούν καθοριστικές.

Οι all-rounders θα προσπαθήσουν να κερδίσουν όσο περισσότερο χρόνο γίνεται από τους ανηφορίστες, οι οποίοι θα έχουν το δικό τους πεδίο δράσης την επόμενη μέρα, στο 15ο ετάπ, στις παρυφές πλέον των Άλπεων. Μετά από τρεις αναβάσεις 2ης κατηγορίας, οι αθλητές θα ανέβουν το 1ης κατηγορίας Πιανκαβάλο (14.5 χλμ στο 7.8%), με το πρώτο μισό της ανηφόρας να είναι και το πιο δύσκολο (η μέση κλίση στα πρώτα 7 χλμ είναι στο 9.4%). Ο Λάντα είχε νικήσει εκεί το 2017 και ο Ντιμουλάν είχε χάσει – προσωρινά – τη ροζ φανέλα από τον Κιντάνα. Πρόκειται για ένα κρίσιμο ετάπ, αφού κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τί θα συμβεί στα μεγάλα υψόμετρα των Άλπεων με τις καιρικές συνθήκες, έτσι λοιπόν οι ανηφορίστες είναι πολύ πιθανό να θελήσουν να επιτεθούν. Θα ακολουθήσει η δεύτερη ημέρα ξεκούρασης και θα μπούμε στην τρίτη εβδομάδα με το 16ο ετάπ, με έξι ανηφόρες και μια ράμπα στο τελευταίο χλμ που φτάνει το 20%.

Από εκεί και μετά ξεκινάνε τα πραγματικά πολύ δύσκολα με το 17ο ετάπ, μέσα πλέον στις Δολομιτικές Άλπεις. Μετά από δυο αναβάσεις 1ης κατηγορίας, αμφότερες πάνω από 20 χλμ (Φορτσέλα Βαλμπόνα, 22 χλμ στο 6.6% και Μόντε Μποντόνε, 20 χλμ στο 6.8%), οι αθλητές θα τερματίσουν στην κορυφή της Μαντόνα ντι Καμπίλιο (12.5 χλμ στο 5.7%), εκεί όπου το 1999 ο Μάρκο Παντάνι κέρδισε το ετάπ φορώντας τη ροζ φανέλα, αλλά αμέσως μετά αποβλήθηκε από τον αγώνα λόγω υψηλού αιματοκρίτη. Χωρίς περιθώρια για ξεκούραση, την επόμενη ημέρα, στο 18ο ετάπ, έχουμε πρώτα το 1ης κατηγορίας Πάσο Καστρίν (8.8 χλμ στο 9.1%) και στη συνέχεια την Cima Coppi της φετινής διοργάνωσης, το μυθικό Στέλβιο (25 χλμ στο 7.5%) στα 2.758 μ., ενώ στη συνέχεια οι αθλητές θα ανέβουν το επίσης 1ης κατηγορίας Τόρι ντι Φραέλε (8.7 χλμ στο 6.8%) με τις 21 του φουρκέτες, με τον τερματισμό να βρίσκεται ενάμισι χιλιόμετρο μετά την κορυφή.

Το 19ο ετάπ, το μεγαλύτερο του φετινού Giro σε απόσταση (253 χλμ), είναι εντελώς επίπεδο, αλλά παραμονεύει ο κίνδυνος της παρουσίας του ανέμου. Λογικά θα καταλήξει στο τελευταίο μαζικό σπριντ της διοργάνωσης, πριν περάσουμε στο 20ο ετάπ, το βασιλικό για το 2020, με τα 198 χλμ και τις τέσσερις αναβάσεις, που βρίσκονται συγκεντρωμένες στο δεύτερο μέρος της διαδρομής. Οι αθλητές θα ξεκινήσουν με το Ανιέλο (21.3 χλμ στο 6.8%), συναντώντας όλο και πιο απότομες κλίσεις καθώς θα πλησιάζουν προς την κορυφή του, η οποία βρίσκεται στα 2.744 μέτρα. Στη συνέχεια θα ανέβουν το Ιζοάρ (14.2 χλμ στο 7.1%), μπαίνοντας για λίγα χιλιόμετρα σε γαλλικό έδαφος και τέλος, θα τερματίσουν στο Σεστριέρ (11.4 χλμ στο 5.9%), ολοκληρώνοντας το πέρασμά τους από τις Άλπεις.

Στην περίπτωση που δεν έχουν κριθεί ακόμα ο νικητής ή το τελικό βάθρο, οι λογαριασμοί θα ξεκαθαρίσουν στο 21ο ετάπ, με το τρίτο και τελευταίο – εντελώς επίπεδο – χρονόμετρο μέσα στο Μιλάνο, μήκους 15.7 χιλιομέτρων, που θα τερματίσει στην περίφημη Piazza Duomo. Μετά την ολοκλήρωση του ετάπ, θα έχουμε τις βραβεύσεις των νικητών με αποκορύφωμα την απονομή της ροζ φανέλας στον θριαμβευτή του 103ου Giro d’Italia. Αυτή με λίγα λόγια είναι η διαδρομή της φετινής διοργάνωσης, η οποία ξεκινάει από τη Σικελία, στη συνέχεια κινείται βορειοανατολικά μέχρι την Αδριατική, ακολουθεί τα παράλια με πορεία προς τα βορειοδυτικά και ολοκληρώνεται στις Άλπεις, από τα ανατολικά προς τα δυτικά της οροσειράς, πριν καταλήξει στο Μιλάνο.

Ανακεφαλαιώνοντας, ο 103ος Γύρος Ιταλίας παρουσιάζει μια αρκετά ενδιαφέρουσα και “γεμάτη” για όλα τα γούστα διαδρομή, που στη θεωρία τουλάχιστον, δίνει σαφές πεδίο δράσης τόσο στους ανηφορίστες, όσο και στους all-rounders, αλλά βέβαια, το ποιοι θα εκμεταλλευτούν τα πλεονεκτήματα του σχεδιασμού που ταιριάζουν στα δικά τους χαρακτηριστικά, θα φανεί στην πράξη. Νομίζω όμως, ότι τα τρία ατομικά χρονόμετρα – παρά την παρουσία πολλών και δύσκολων βουνών – είναι ένα πολύ μεγάλο “συν” για τους all-rounders. Εξελίξεις μπορούν να εμφανιστούν σε οποιοδήποτε ετάπ, αν θα έπρεπε όμως να διαλέξω τα πιο κρίσιμα, αυτά θα ήταν τα εξής έξι:

• 3ο ετάπ, με τον τερματισμό στην Αίτνα
• 14ο ετάπ, με το μεγάλο χρονόμετρο
• 15ο ετάπ, με τον τερματισμό στο Πιανκαβάλο
• 18ο ετάπ, με το Στέλβιο
• 20ο ετάπ, το “βασιλικό” ετάπ
• 21ο ετάπ, με το τρίτο χρονόμετρο (αν οι διαφορές είναι μικρές)

Υπάρχουν και κάποια ετάπ ακόμη, στα οποία παραμονεύουν παγίδες που θα μπορούσαν να φέρουν ανακατατάξεις ή ανατροπές στην εξέλιξη του αγώνα. Πρόκειται, κατά τη γνώμη μου, για τα εξής πέντε:

• 5ο ετάπ, με την ανάβαση στο Μοντεσκούρο
• 9ο ετάπ, με την ανάβαση στην Ανεμόνια
• 11ο ετάπ, με τον πιθανό κίνδυνο δυνατού ανέμου
• 17ο ετάπ, με την ανάβαση στη Μαντόνα ντι Καμπίλιο
• 19ο ετάπ, με τον πιθανό κίνδυνο δυνατού ανέμου

Ας δούμε τώρα τον φετινό Γύρο Ιταλίας συγκεντρωτικά με αριθμούς.

• 3.497,9 χιλιόμετρα, μοιρασμένα σε 21 ετάπ (μέσος όρος ετάπ 166,5 χλμ).
• 6 επίπεδα ετάπ (4, 6, 7, 11, 13 & 19).
• 5 ετάπ μέσης δυσκολίας (2, 8, 10, 12 & 16).
• 7 ετάπ βουνών (3, 5, 9, 15, 17, 18 & 20).
• 3 ετάπ ατομικού χρονομέτρου (1, 14 & 21).
• 64.9 συνολικά χιλιόμετρα στα τρία χρονόμετρα.
• 50 συνολικά σπριντ ανάβασης (14 πρώτης, 9 δεύτερης, 14 τρίτης & 13 τέταρτης κατηγορίας).
• 7 τερματισμοί σε ανηφόρα  (2, 3, 9, 15, 17, 18 & 20)
• 36 ενδιάμεσα σπριντ (δύο σε κάθε ετάπ, εκτός των τριών χρονομέτρων).
• Μπόνους δευτερόλεπτα (10″, 6″ & 4″ στους τρεις πρώτους κάθε ετάπ, εκτός των τριών χρονομέτρων. Επίσης, 3″, 2″ & 1″ στο δεύτερο ενδιάμεσο σπριντ κάθε ετάπ).
• 2 χώρες στις οποίες θα κινηθεί το Giro: Ιταλία και Γαλλία (στο 20ο ετάπ).
• Ο κανονισμός των τριών τελευταίων χιλιομέτρων ισχύει για τα εξής ετάπ: 4, 6, 7, 8, 10, 11, 12, 13 & 19.

Περνάμε τώρα στην ανάλυση των φαβορί και των αουτσάιντερ του φετινού Γύρου Γαλλίας, μαζί με κάποια συμπεράσματα από τις συμμετοχές και τις απουσίες.

ΤΑ ΦΑΒΟΡΙ ΤΟΥ ΦΕΤΙΝΟΥ GIRO D’ITALIA

Η αλλαγή της διεξαγωγής του φετινού Γύρου Ιταλίας, επηρέασε ακόμα περισσότερο τη λίστα των μεγάλων ονομάτων που δήλωσαν συμμετοχή σε αυτόν. Τα προηγούμενα χρόνια έχουμε δει ότι τα μεγάλα φαβορί του Tour αποφεύγουν να τρέξουν το Giro, γιατί η πιθανότητα ενός “double” μοιάζει πλέον απαγορευτική. Όσοι το προσπάθησαν στο πρόσφατο παρελθόν (Κονταδόρ, Κιντάνα, Φρουμ) απέτυχαν, έτσι μόνο σε μεμονωμένες περιπτώσεις βλέπουμε ονόματα πρώτης γραμμής σε αυτό τον αγώνα. Φέτος τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο δύσκολα για τον Μάουρο Βένι και την RCS, κυρίως λόγω της χρονικής απόστασης ανάμεσα στο τέλος του Tour και την έναρξη του Giro, που ήταν μόλις δυο εβδομάδες, έχοντας μάλιστα ανάμεσά τους και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Κάτι που σημαίνει πως όσοι έτρεξαν στη Γαλλία, αλλά και αυτοί που στη συνέχεια πήγαν στην Ίμολα είτε για το χρονόμετρο, είτε για την αντοχή, αυτοεξαιρέθηκαν από το γύρο Ιταλίας. Επίσης, το γεγονός ότι μπροστά στο φόβο της ακύρωσης του Giro ή της Vuelta λόγω του δεύτερου κύματος της πανδημίας, όλα τα μεγάλα ονόματα θέλησαν να βρεθούν στο Tour, σε μια προσπάθεια να σώσουν τη σεζόν δίνοντας το παρών στον πιο σημαντικό από τους τρεις μεγάλους γύρους, περιόρισε ακόμη περισσότερο την παρουσία δυνατών αθλητών πρώτης γραμμής στην startlist του Giro. Ξεκινάμε με την απουσία  του περσινού νικητή, Ρίτσι Καραπάς, ο οποίος αν και ήταν προγραμματισμένο να υπερασπιστεί τη ροζ φανέλα, τελικά έτρεξε το Tour, αντικαθιστώντας τον Κρις Φρουμ στη σύνθεση της Ineos.

Απών θα είναι και ο Ρέμκο Έβενπουλ, που θα έκανε το ντεμπούτο του σε μεγάλο γύρο, όμως η πτώση του στη Λομβαρδία, του στέρησε τελικά τη συμμετοχή. Με όλα αυτά, η αλήθεια είναι ότι τα φαβορί, είτε πρώτης, είτε δεύτερης γραμμής, για την κατάκτηση της γενικής είναι ελάχιστα, κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό, αφού η έλλειψη πολλών σημαντικών ονομάτων, αφήνει περιθώρια για εκπλήξεις από άλλους αθλητές, ίσως όχι τόσο για τη ροζ φανέλα, όσο για το πλασάρισμα στην πρώτη δεκάδα. Πάμε λοιπόν να εξετάσουμε ποιοι ποδηλάτες μπορούν πραγματικά να κερδίσουν τη ροζ φανέλα και ποιοι ακόμα θα προσπαθήσουν να μπουν σφήνα ανάμεσά τους, διεκδικώντας είτε την πρώτη θέση, είτε την παρουσία τους στο τελικό βάθρο του Μιλάνου.

ΓΚΕΡΕΝΤ ΤΟΜΑΣ & ΣΑΪΜΟΝ ΓΕΪΤΣ

Στη startlist του φετινού Giro, υπάρχουν τρεις αθλητές που έχουν κατακτήσει στο παρελθόν μεγάλο γύρο. Πρόκειται για τους Γκέρεντ Τόμας (Tour 2018), Σάιμον Γέιτς (Vuelta 2018) και Βιντσέντσο Νίμπαλι (Tour 2014, Giro 2013 & 2016, Vuelta 2010). Στην πρώτη γραμμή των φαβορί θα κρατήσουμε τους δυο πρώτους, κυρίως λόγω συγκεκριμένων χαρακτηριστικών και ικανοτήτων και θα αφήσουμε εκτός τον Νίμπαλι, κυρίως λόγω ηλικίας, αφού θεωρούμε ότι ο Ιταλός βρίσκεται πλέον στη δύση της καριέρας του.

GERAINT THOMAS (INEOS GRENADIERS): Ο Ουαλός εμφανίστηκε σε κακή κατάσταση στο Dauphiné, κάτι που ανάγκασε τον Μπρέιλσφορντ να τον αφήσει εκτός Tour, στέλνοντάς τον ως αρχηγό της Ineos στο Giro. Στις εβδομάδες που μεσολάβησαν, ο “G” βελτιώθηκε εμφανώς, παίρνοντας τη 2η θέση της γενικής στο Tirreno-Adriatico, αλλά και την 4η θέση στο χρονόμετρο του παγκοσμίου πρωταθλήματος στην Ίμολα, όπου έχασε το χάλκινο μετάλλιο για μόλις 7″. Ο Τόμας είχε αρκετό χρόνο μπροστά του για μια καλή προετοιμασία και ο ίδιος, σε πρόσφατες δηλώσεις του, έδειξε να απολαμβάνει τελικά το γεγονός ότι θα είναι ο μοναδικός αρχηγός της ομάδας στην Ιταλία. Στη διάθεσή του έχει το μεγάλο πλεονέκτημα των τριών χρονομέτρων, απέναντι σε όλους σχεδόν τους διεκδικητές, κάτι που θα τον βοηθήσει να κερδίσει σημαντικό χρόνο από τους αντιπάλους του.

Όλα τα ερωτηματικά βρίσκονται στο τί θα κάνει στα βουνά, αν δηλαδή θα αντέξει στην πίεση, καταφέρνοντας να κρατηθεί μαζί με τους ανηφορίστες (ή έστω να περιορίσει τις απώλειές του σε κάποια δευτερόλεπτα), ή αν θα υποκύψει στις επιθέσεις χάνοντας έδαφος που δε θα μπορεί να καλύψει στη συνέχεια. Μαζί του έχει μια αρκετά καλή ομάδα, αλλά όχι την παντοδύναμη Sky παλαιότερων χρόνων. Επιστρέφει στο Giro για πρώτη φορά μετά το 2017, όταν είχε εγκαταλείψει στο 9ο ετάπ μετά από ατύχημα που είχε με μοτοσικλέτα της διοργάνωσης, τη στιγμή που ήταν 2ος στη γενική, 6″ πίσω από τον Μπομπ Γιούνγκελς. Μια πιθανή κατάκτηση της ροζ φανέλας, θα του δώσει πίσω το – “πληγωμένο” φέτος – status του πρωταγωνιστή στην Ineos. Μοιράζεται για μένα τον τίτλο του πρώτου φαβορί, μαζί με τον Γέιτς.

SIMON YATES (MITCHELTON SCOTT): Ο Βρετανός είναι το άλλο μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση της ροζ φανέλας στο φετινό Giro. Με την επανεκκίνηση της σεζόν πήρε την 3η θέση στο γύρο της Πολωνίας, όμως στο Tirreno-Adriatico έδειξε ότι βρίσκεται σε πολύ κατάσταση, παίρνοντας την πρώτη θέση της γενικής (μπροστά από τον Τόμας), μαζί με τη νίκη στο βασιλικό ετάπ της διοργάνωσης. Θα είναι οπωσδήποτε από τους μεγάλους πρωταγωνιστές στα βουνά, το μεγάλο όμως ερωτηματικό είναι κατά πόσο θα μπορέσει να περιορίσει τις σίγουρες απώλειές του στα τρία χρονόμετρα. Αν καταφέρει να κρατηθεί σε σχετικά μικρή απόσταση από τους all-rounders, τότε θα διεκδικήσει τα πάντα, ειδικά την τρίτη εβδομάδα στις Άλπεις.

Έχει πάρει το μάθημά του από το Giro του 2018, τότε που  φόρεσε τη ροζ φανέλα για 13 ημέρες, σπαταλώντας όμως πολύτιμες δυνάμεις σχεδόν καθημερινά, κάτι που προκάλεσε την πλήρη του κατάρρευση τρεις ημέρες πριν την ολοκλήρωση του αγώνα, με αποτέλεσμα να τερματίσει στην 21η θέση. Στα 28 του, είναι και ώριμος και έμπειρος, έχει γύρω του μια αρκετή καλή ομάδα, ειδικά για τα βουνά, όπου θα έχει άπλετο πεδίο δράσης για να πρωταγωνιστήσει. Στη δική του απόδοση, πολλά θα εξαρτηθούν και από την πορεία του Τόμας, γιατί αν ο Ουαλός ανταποκριθεί στις προσδοκίες, τότε ο Γέιτς θα υποχρεωθεί να παρουσιαστεί πολύ πιο επιθετικός στις ανηφόρες.

ΟΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΕΣ ΤΟΥ ΒΑΘΡΟΥ

VINCENZO NIBALI (TREK SEGAFREDO): Ξεκινάμε τη λίστα με τα ονόματα της δεύτερης γραμμής, από τον Βιντσέντσο Νίμπαλι, τον μοναδικό αθλητή που έχει κερδίσει τον συγκεκριμένο αγώνα και μάλιστα δυο φορές (2013 & 2016). Ο “καρχαρίας της Μεσίνα” είναι ο ποδηλάτης που γνωρίζει το Giro και τις ιδιαιτερότητές του καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο, διαθέτει τεράστια εμπειρία, πείσμα και θέληση, όμως δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι αρκετά για να “καλύψουν” το γεγονός ότι τον επόμενο μήνα κλείνει τα 36 του χρόνια, μια ηλικία σχεδόν απαγορευτική για έναν μεγάλο γύρο, πολύ δε περισσότερο για το φετινό Giro με τα τρία χρονόμετρα, αλλά και τα πολλά και δύσκολα βουνά.

Στο Tirreno-Adriatico τερμάτισε 19ος, δείχνοντας ότι δεν βρισκόταν σε ιδιαίτερα καλή κατάσταση και χάνοντας εύκολα επαφή στα βουνά. Είναι “αλεπού”, ξέρει πώς να εκμεταλλεύεται τα λάθη των αντιπάλων του, όμως θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να τον δούμε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου στο Μιλάνο. Το σίγουρο είναι ότι μια θέση στην πρώτη τριάδα, θα είναι πολύ μεγάλη επιτυχία για τον ίδιο. Πέρυσι έχασε μια τεράστια ευκαιρία για μια τρίτη ροζ φανέλα στην καριέρα του, αφού κατάφερε να ελέγξει όλα τα φαβορί, εκτός του Καραπάς, τον οποίο υποτίμησε, με αποτέλεσμα να περιοριστεί τελικά στη δεύτερη θέση.

JAKOB FUGLSANG (ASTANA): Ο Δανός πραγματοποίησε έναν εξαιρετικό Αύγουστο με τη 2η θέση στο Γύρο της Πολωνίας και τη νίκη του στο Γύρο της Λομβαρδίας. Στο Tirreno-Adriatico τερμάτισε 14ος, όμως στο Παγκόσμιο ήταν και πάλι πολύ καλός, ευρισκόμενος στο γκρουπάκι με τα υπόλοιπα φαβορί πίσω από τον Αλαφιλίπ (5ος). Είναι ο δεύτερος all-rounder στη λίστα μας (μετά τον Τόμας), κάτι που σημαίνει ότι θα έχει και αυτός κέρδη από τα τρία χρονόμετρα. Τα δυο ερωτηματικά είναι η απόδοσή του στα βουνά και η συνέπειά του στη διάρκεια των τριών εβδομάδων. Έχει γύρω του μια δυνατή ομάδα, ειδικά στις ανηφόρες, εκεί όπου θα πάρει βοήθεια τόσο από τον Μιγκέλ Άνχελ Λόπες, όσο και από τον Αλεξάντρ Βλάσοφ, το ανερχόμενο αστέρι της Astana.

Το ιστορικό του στους μεγάλους γύρους λέει ότι δεν τα καταφέρνει (σε 14 grand tours έχει μόλις ένα πλασάρισμα στην πρώτη δεκάδα, 7ος στο Tour του 2013) και αυτή πιθανότατα να είναι και η τελευταία του μεγάλη ευκαιρία να κάνει κάτι καλό στη γενική ως αρχηγός, αφού βαδίζει πλέον προς τα 36 του χρόνια. Αν μείνει μακριά από ατυχίες και απρόοπτα (δυο εγκαταλείψεις την προηγούμενη τριετία στο Tour), θα είναι από τους πρωταγωνιστές στη μάχη του βάθρου. Αυτή θα είναι μόλις η δεύτερη συμμετοχή στον Γύρο Ιταλίας (12ος το 2016).

STEVEN KRUIJSWIJK (JUMBO VISMA): Ο Ολλανδός ήταν προγραμματισμένο να τρέξει το Tour ως ένα από τα τρία μεγάλα ονόματα της Jumbo, όμως η πτώση και ο τραυματισμός του στο 4ο ετάπ του Dauphiné (όπου είχε δείξει πως βρισκόταν σε αρκετά καλή κατάσταση), του στέρησαν τη συμμετοχή στη Γαλλία. Το μεγαλύτερο θέμα του είναι ότι έχει να τρέξει σε αγώνα από το Dauphiné, δηλαδή εδώ και ενάμισι μήνα, όμως από την άλλη, έχει αποθεραπευτεί πλήρως και είναι έτοιμος να διεκδικήσει πρωταγωνιστικό ρόλο στο Giro. Φυσικά ο ίδιος (όπως και όλοι μας) θα θυμάται την απόλυτη κυριαρχία του στη διοργάνωση του 2016 και την πτώση του στο 19ο ετάπ στην κατηφόρα του Ανιέλο (το οποίο θα αντιμετωπίσει και φέτος), που του στοίχισε όχι μόνο τη ροζ φανέλα, αλλά και την παρουσία του στο βάθρο, αφού τελικά τερμάτισε στην 4η θέση της γενικής.

Ο Κράισβαϊκ είναι εξαιρετικός στις ανηφόρες, αλλά και αξιοπρεπέστατος στα χρονόμετρα, κάτι που μπορεί να τον βοηθήσει να περιορίσει τις απώλειές του από τους all-rounders και παράλληλα να κερδίσει χρόνο από τους Γέιτς, Νίμπαλι κλπ. Αν κρατηθεί ψηλά στη γενική, σε σχετική απόσταση βολής μετά το μεγάλο χρονόμετρο του 14ου ετάπ και αποφύγει τα απρόοπτα και τις ατυχίες, τότε θα έχει μπροστά του όλο το τερέν που χρειάζεται για να φέρει τον αγώνα στα μέτρα του. Σίγουρα η ομάδα που θα τον υποστηρίξει δεν έχει καμία σχέση με την κυριαρχική Jumbo που είδαμε στο Tour, αλλά όλοι θα δουλέψουν για τον αρχηγό τους.

ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΕΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΔΕΚΑΔΑΣ

Πέρα από αυτούς τους πέντε αθλητές, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι ποδηλάτες που πιθανότατα θα μας απασχολήσουν στη μάχη της γενικής, ίσως όχι τόσο για τη ροζ φανέλα, όσο για τις θέσεις της πρώτης δεκάδας (ή και πεντάδας σε κάποιες περιπτώσεις). Ξεκινάμε με τον Wilco Kelderman, τον Ολλανδό της Sunweb, έναν ακόμα all-rounder που θα κυνηγήσει τις υψηλές θέσεις της γενικής, με όπλα του το καλό του χρονόμετρο, τη σταθερή παρουσία του στα βουνά και τη στήριξη της καλής ομάδας του. Έδειξε να βρίσκεται σε ανοδική πορεία στο Tirreno-Adriatico, όπου τερμάτισε 4ος. Ακολουθεί ο Rafal Majka, ο Πολωνός της Bora Hansgrohe, ένας ανηφορίστας που μετά από κάποια χρόνια απογοητεύσεων, έδειξε να ξαναβρίσκει το δρόμο του πέρυσι, με τις δυο έκτες θέσεις σε Giro και Vuelta. Έχει πολύ δικό του τερέν, αλλά θα πρέπει να προσέξει τα χρονόμετρα και τις απώλειές του. Διανύει περίοδο καλής φόρμας, ήταν 4ος στο Γύρο της Πολωνίας και 3ος στο Tirreno-Adriatico.

Περνάμε στον Ilnur Zakarin, τον Ρώσο της CCC, που στο Giro θα τρέξει όχι μόνο για την προσωπική του διάκριση, αλλά και για το μέλλον του, ψάχνοντας για καινούργια ομάδα. Συνδυάζει καλές επιδόσεις σε χρονόμετρο και ανηφόρες, πέρυσι ήταν 10ος με μια νίκη σε ετάπ και φέτος θα προσπαθήσει να ανέβει μερικά ακόμα σκαλοπάτια στη γενική. Και κλείνουμε με δυο rookies, που τρέχουν όχι μόνο το πρώτο τους Giro, αλλά τον πρώτο τους μεγάλο γύρο γενικότερα. Ο ένας είναι ο Joao Almeida, Πορτογάλος της Deceuninck Quickstep, ανηφορίστας με πολύ καλά πλασαρίσματα από την επανεκκίνηση της σεζόν και μετά, 2ος πριν δυο χρόνια στο Baby Giro, πίσω από τον Aleksandr Vlasov της Astana, έναν επίσης ανερχόμενο ανηφορίστα, με επίσης πολύ καλή παρουσία το τελευταίο δίμηνο, που αναμένεται να τεθεί στις υπηρεσίες του Φούγκλσανγκ, αλλά αν ο Δανός αποτύχει, τότε πιθανότατα θα τον δούμε να παίρνει τα γαλόνια και να πρωταγωνιστεί.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ GIRO D’ITALIA 2019

.

ΓΕΝΙΚΗ ΚΑΤΑΤΑΞΗ (ΡΟΖ ΦΑΝΕΛΑ):

1. Richard Carapaz (Movistar)  90:01:47″
2. Vincenzo Nibali (Bahrain Merida)  +1:05″
3. Primoz Roglic (Jumbo Visma)  +2:30″
4. Mikel Landa (Movistar)  +2:38″
5. Bauke Mollema (Trek Segafredo)  +5:43″
6. Rafal Majka (Bora Hansgrohe)  +6:56″
7. Miguel Ángel López (Astana)  +7:26″
8. Simon Yates (Mitchelton Scott)  +7:49″
9. Pavel Sivakov (Ineos)  +8:56″
10. Ilnur Zakarin (Katusha Alpecin)  +12:14″

• ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ΠΟΝΤΩΝ (ΜΩΒ ΦΑΝΕΛΑ): Pascal Ackermann(Bora Hansgrohe) 
• ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ΒΟΥΝΩΝ (ΜΠΛΕ ΦΑΝΕΛΑ): Giulio Ciccone (Trek Segafredo)
• ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΝΕΟΣ ΑΘΛΗΤΗΣ (ΛΕΥΚΗ ΦΑΝΕΛΑ): Miguel Ángel López (Astana)
• ΟΜΑΔΙΚΗ ΚΑΤΑΤΑΞΗ: Movistar

ΟΙ 22 ΟΜΑΔΕΣ ΤΟΥ ΦΕΤΙΝΟΥ ΓΥΡΟΥ ΙΤΑΛΙΑΣ

Η οργανωτική επιτροπή του Γύρου της Ιταλίας έχει προσκαλέσει 22 ομάδες για να συμμετάσχουν στον φετινό αγώνα. Θα είναι παρούσες και οι 19 επαγγελματικές ομάδες του UCI World Tour, ενώ την 22άδα συμπληρώνουν 3 Professional Continental Teams (Androni Giocattoli Sidermec, Bardiani CSF Faizané & Vini Zabú KTM). Η κάθε ομάδα αποτελείται από 8 αθλητές, άρα στην εκκίνηση του αγώνα θα βρεθούν 176 ποδηλάτες. Τη μερίδα του λέοντος στις συμμετοχές έχουν η Γαλλία και η Ιταλία (από 3 ομάδες) και ακολουθούν το Βέλγιο, οι ΗΠΑ και η Γερμανία με δυο ομάδες η καθεμία. Τέλος, το Καζακστάν, η Ολλανδία, η Αυστραλία, η Μεγάλη Βρετανία, η Ισπανία, το Ισραήλ, η Πολωνία, η Νότια Αφρική, το Μπαχρέιν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έχουν μονή εκπροσώπηση. Αναλυτικά οι 22 ομάδες (με αστερίσκο οι Professional Continental):

1. Ag2r La Mondiale (Γαλλία)
2. Androni Giocattoli Sidermec (Ιταλία) *
3. Astana (Καζακστάν)
4. Bahrain McLaren (Μπαχρέιν)
5. Bardiani CSF Faizané (Ιταλία) *
6. Bora Hansgrohe (Γερμανία)
7. CCC (Πολωνία)
8. Cofidis (Γαλλία) 
9. Deceuninck Quickstep (Βέλγιο)
10. EF Education First (ΗΠΑ)
11. Groupama FDJ (Γαλλία)
12. Ineos Grenadiers (Μεγάλη Βρετανία)
13. Israel Start Up Nation (Ισραήλ)
14. Jumbo Visma (Ολλανδία)
15. Lotto Soudal (Βέλγιο)
16. Mitchelton Scott (Αυστραλία)
17. Movistar (Ισπανία)
18. NTT (Νότια Αφρική)
19. Sunweb (Γερμανία)
20. Trek Segafredo (ΗΠΑ)
21. UAE Team Emirates (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα)
22. Vini Zabú KTM (Ιταλία)

ΟΙ 4 ΦΑΝΕΛΕΣ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥΣ

Στο Γύρο Ιταλίας, εκτός από τη γενική κατάταξη, υπάρχουν και άλλες κατατάξεις, είτε με χρόνο, είτε με πόντους. Ο αθλητής που προηγείται κάθε μέρα σε κάθε μια από αυτές, φοράει μια χαρακτηριστική φανέλα για να ξεχωρίζει. Τη ροζ (maglia rosa) ο πρωτοπόρος της γενικής, τη μωβ (maglia ciclamino) ο πρωτοπόρος στη βαθμολογία των πόντων, την μπλε (maglia azzurra) ο πρωτοπόρος στη βαθμολογία των αναβάσεων και τη λευκή (maglia bianca) ο καλύτερος νέος αθλητής. Ας δούμε λίγο πιο αναλυτικά αυτές τις τέσσερις κατηγορίες, μαζί με τρεις άλλες, μικρότερης σημασίας.

ΓΕΝΙΚΗ ΚΑΤΑΤΑΞΗ (ΡΟΖ ΦΑΝΕΛΑ)

Πρόκειται φυσικά για τη σημαντικότερη κατάταξη στον αγώνα. Στο τέλος του πρώτου ετάπ βγαίνει η πρώτη γενική κατάταξη. Από κει και μετά προστίθεται σε κάθε αθλητή ο χρόνος του ετάπ κάθε ημέρας και βγαίνει η ανάλογη προσωρινή γενική κατάταξη. Ο αθλητής που βρίσκεται στην πρώτη θέση, φοράει στη διάρκεια του αγώνα τη ροζ φανέλα (maglia rosa) για να μπορούν να τον ξεχωρίζουν οι υπόλοιποι, αλλά και οι θεατές. Την τελευταία μέρα του Γύρου, ο ποδηλάτης που θα έχει το μικρότερο συνολικό χρόνο στα 21 ετάπ είναι και ο μεγάλος νικητής.

Η φανέλα είναι ροζ, γιατί οι σελίδες της ιταλικής αθλητικής εφημερίδας “La Gazzetta dello Sport” (ο διευθυντής της οποίας, Εουτζένιο Καμίλο Κοσταμάνια, διοργάνωσε το πρώτο Giro d’Italia το 1909), τυπώνονταν σε ροζ χρώμα. Η ροζ φανέλα πρωτοεμφανίστηκε στο Γύρο του 1931 και ο πρώτος που τη φόρεσε ήταν ο Ιταλός ποδηλάτης Λουάρκο Γκουέρα. Το ρεκόρ κατακτήσεων μοιράζονται τρεις ποδηλάτες με 5 νίκες ο καθένας στο ενεργητικό του. Πρόκειται για τον Ιταλό Αλφρέντο Μπίντα (1925, 1927, 1928, 1929 & 1933), τον Ιταλό Φάουστο Κόπι (1940, 1947, 1949, 1952 & 1953) και τον Βέλγο Έντι Μερξ (1968, 1970, 1972, 1973 & 1974). Ο Μερξ έχει φορέσει τη ροζ φανέλα 78 ημέρες, επίδοση που αποτελεί ρεκόρ στην ιστορία του Giro.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ΠΟΝΤΩΝ (ΜΩΒ ΦΑΝΕΛΑ)

Αυτή η βαθμολογία έχει να κάνει με τους πόντους που κερδίζουν οι αθλητές στο πρώτο από τα δυο ενδιάμεσα σπριντ ευθείας που υπάρχουν σε κάθε ετάπ (εκτός των τριών χρονομέτρων) και στον τερματισμό. Στο ενδιάμεσο σπριντ ευθείας βαθμολογούνται οι 8 πρώτοι (12, 8, 6, 5, 4, 3, 2 & 1 βαθμοί αντίστοιχα). Στον τερματισμό υπάρχουν τρεις διαφορετικές βαθμολογίες, ανάλογα με τις πέντε κατηγορίες στις οποίες είναι χωρισμένα τα 21 ετάπ. Έτσι, στα ετάπ των κατηγοριών “a” και “b” (αυτά της μικρότερης δυσκολίας), βαθμολογούνται οι 15 πρώτοι (50, 35, 25, 18, 14, 12, 10, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2 & 1). Στα ετάπ της κατηγορίας “c” (αυτά της μέσης δυσκολίας), βαθμολογούνται οι 10 πρώτοι (25, 18, 12, 8, 6, 5, 4, 3, 2 & 1) και τέλος, στα ετάπ των κατηγοριών “d” και “e” (τα ετάπ βουνών και τα τρία χρονόμετρα), βαθμολογούνται οι 10 πρώτοι (15, 12, 9, 7, 6, 5, 4, 3, 2 & 1).

Οι διοργανωτές, όπως παρατηρούμε στην κατηγορία των επίπεδων ετάπ, πριμοδοτούν με 50 βαθμούς τη νίκη, πράγμα που σημαίνει ότι, όπως και στο Γύρο Γαλλίας, προτιμούν να πάρει τη μωβ φανέλα ένας αθλητής που θα κερδίσει για παράδειγμα τρία ή τέσσερα σπριντ, παρά ένας άλλος που θα παίρνει υψηλά πλασαρίσματα σε όλο τον αγώνα, όπως ήταν εδώ και χρόνια στο Tour η περίπτωση του Σάγκαν. Όποιος αθλητής έχει συγκεντρώσει τους περισσότερους πόντους στο τέλος του Γύρου, κερδίζει την πρωτιά στη συγκεκριμένη βαθμολογία. Οι πόντοι έκαναν για πρώτη φορά την εμφάνισή τους στο Giro του 1966 (νικητής ο Ιταλός Τζιάνι Μότα), όμως η φανέλα παρουσιάστηκε ένα χρόνο αργότερα (1967) και ήταν κόκκινου χρώματος (maglia rossa). Το 1969 το κόκκινο αντικαταστάθηκε από το μωβ (maglia ciclamino), το 2010 η διοργάνωση επέστρεψε στο κόκκινο και από το 2017 ξανά στο μωβ. Το ρεκόρ κατακτήσεων μοιράζονται δυο ποδηλάτες με τέσσερις νίκες ο καθένας. Πρόκειται για τους Ιταλούς Φραντσέσκο Μοζέρ (1976, 1977, 1978 & 1982) και Τζουζέπε Σαρόνι (1979, 1980, 1981 & 1983).

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ΑΝΑΒΑΣΕΩΝ (ΜΠΛΕ ΦΑΝΕΛΑ)

Για να βγει ο “βασιλιάς των βουνών” υπολογίζονται οι πόντοι που δίνονται στους ποδηλάτες μόλις περάσουν την κορυφή ενός βουνού, το λεγόμενο σπριντ ανάβασης. Οι πόντοι ποικίλλουν ανάλογα με τη δυσκολία της ανηφόρας. Έτσι τα βουνά στο Giro χωρίζονται σε τέσσερις τέτοιες κατηγορίες. Αρχίζοντας από τα πιο εύκολα και αυξάνοντας τον βαθμό δυσκολίας, έχουμε τα βουνά της τέταρτης, της τρίτης, της δεύτερης και τέλος της πρώτης κατηγορίας. Στον φετινό Γύρο Ιταλίας υπάρχουν συνολικά 50 σπριντ ανάβασης, τα οποία μοιράζονται ως εξής: 14 ανηφόρες 1ης κατηγορίας (μαζί με την Cima Coppi που φέτος είναι το Στέλβιο), 9 ανηφόρες 2ης κατηγορίας, 14 ανηφόρες 3ης κατηγορίας και 13 ανηφόρες 4ης κατηγορίας.

Στα σπριντ ανάβασης πρώτης κατηγορίας βαθμολογούνται οι 8 πρώτοι (40, 18, 12, 9, 6, 4, 2, & 1). Σε αυτά της δεύτερης κατηγορίας οι 6 πρώτοι (18, 8, 6, 4, 2 & 1), της τρίτης κατηγορίας οι 4 πρώτοι (9, 4, 2 & 1), ενώ σε αυτά της τέταρτης κατηγορίας οι 3 πρώτοι (3, 2 & 1). Στη φετινή Cima Coppi (την υψηλότερη δηλαδή κορυφή της διοργάνωσης), το Passo dello Stelvio (2.758 μ.), βαθμολογούνται οι πρώτοι 9 αθλητές (50, 30, 20, 14, 10, 6, 4, 2 & 1). Και εδώ, όποιος αθλητής στο τέλος του Giro έχει τους περισσότερους πόντους, κερδίζει τη “maglia azzurra” και αναδεικνύεται ως ο κορυφαίος αναβάτης της διοργάνωσης. Η βαθμολογία των βουνών έκανε την εμφάνισή της στο Giro το 1933, ομως η φανέλα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1974 και ήταν πράσινου χρώματος μέχρι το 2012 (maglia verde), όταν και έγινε μπλε. Ο Ιταλός Τζίνο Μπάρταλι είναι ο ρέκορντμαν με επτά νίκες στη συγκεκριμένη βαθμολογία (1935, 1936, 1937, 1939, 1940, 1946 & 1947).

ΚΑΤΑΤΑΞΗ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΝΕΟΥ ΑΘΛΗΤΗ (ΛΕΥΚΗ ΦΑΝΕΛΑ)

Πρόκειται για τη γενική κατάταξη που λαμβάνει υπόψη της μόνο τους χρόνους από όσους ποδηλάτες είναι κάτω των 25 ετών την 1η Ιανουαρίου της χρονιάς που διεξάγεται ο Γύρος (δηλαδή γεννημένοι μετά την 1η Ιανουαρίου του 1995). Όπως και στην κατάταξη της ροζ φανέλας, έτσι και εδώ, στο τέλος του πρώτου ετάπ βγαίνει η πρώτη κατάταξη, με τον καλύτερο νέο αθλητή, αυτόν δηλαδή που έχει τον μικρότερο χρόνο, να φοράει τη λευκή φανέλα (maglia bianca). Την τελευταία μέρα του Γύρου, ο ποδηλάτης που θα έχει τον μικρότερο συνολικό χρόνο στα 21 ετάπ είναι και ο νικητής στη συγκεκριμένη κατηγορία. Η λευκή φανέλα πρωτοφορέθηκε το 1976, ενώ από το 1995 μέχρι το 2006 καταργήθηκε η συγκεκριμένη κατάταξη, για να επανέλθει το 2007.

Τέσσερις είναι οι αθλητές που την έχουν κατακτήσει από δυο φορές ο καθένας: ο Σοβιετικός Βλαντιμίρ Πουλνίκοφ (1989 & 1990), ο Ρώσος Πάβελ Τόνκοφ (1992 & 1993), ο Λουξεμβούργιος Μπομπ Γιούνγκελς (2016 & 2017) και ο Κολομβιανός Μιγκέλ Άνχελ Λόπες (2018 & 2019). Δυο είναι οι αθλητές που συνδύασαν την κατάκτηση της λευκής φανέλας με τη ροζ της γενικής, ο Ρώσος Εβγκένι Μπερζίν (1994) και ο Κολομβιανός Νάιρο Κιντάνα (2014). Άλλα σημαντικά ονόματα που φόρεσαν τη “maglia bianca” στο πρόσφατο παρελθόν, είναι ο Άντι Σλεκ (2007), ο Ρίτσι Πορτ (2010), ο Ρόμαν Κρόιτσιγκερ (2011), ο Ριγκομπέρτο Ουράν (2012), ο Κάρλος Μπετανκούρ (2013) και ο Φάμπιο Άρου (2015).

Υπάρχουν ακόμα μια κατάταξη και δυο κατηγορίες μικρότερης σημασίας:

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΟΜΑΔΑ: Αυτή η κατάταξη βγαίνει προσθέτοντας κάθε μέρα τους χρόνους των τριών καλύτερων αθλητών κάθε ομάδας. Η περσινή νικήτρια σε αυτή την κατάταξη ήταν η ομάδα της Movistar.

Ο ΠΙΟ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ ΑΘΛΗΤΗΣ: Πρόκειται για τους ποδηλάτες που επιχειρούν να αποσπαστούν από το πελοτόν εξαπολύοντας επιθέσεις και διανύοντας δεκάδες δεκάδων χιλιομέτρων είτε μόνοι τους είτε σε μικρά γκρουπ. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο αθλητής να επιτεθεί είτε μόνος του, είτε μέσα σε ένα γκρουπ που θα αποτελείται από δέκα το πολύ ποδηλάτες και να καλύψει τουλάχιστον 5 χιλιόμετρα αποσπασμένος από το πελοτόν. Ο περσινός νικητής σε αυτή την κατηγορία ήταν ο Ιταλός Φάουστο Μασνάντα της Androni Giocattoli Sidermec.

ΤΑ ΕΝΔΙΑΜΕΣΑ ΣΠΡΙΝΤ: Σε κάθε ένα από τα 21 ετάπ (εκτός των χρονομέτρων) υπάρχουν δυο ενδιάμεσα σπριντ ευθείας. Οι πρώτοι πέντε αθλητές που περνούν από κάθε ένα από αυτά, παίρνουν τους εξής βαθμούς: 10, 6, 3, 2 & 1. Κάθε μέρα βγαίνει και η αντίστοιχη βαθμολογία και στο τέλος του Γύρου, ο αθλητής με τους περισσότερους βαθμούς, κερδίζει τη συγκεκριμένη κατηγορία. Ο περσινός νικητής στα ενδιάμεσα σπριντ ήταν ο Ιταλός Φάουστο Μασνάντα της Androni Giocattoli Sidermec.

Την τηλεοπτική κάλυψη του 103ου Giro d’Italia έχει αναλάβει για μια ακόμη χρονιά το κανάλι του Eurosport (Nova), το οποίο με καθημερινές συνδέσεις θα σας προσφέρει σε ζωντανή μετάδοση τις προσπάθειες των 176 ποδηλατών στα 21 ετάπ.

Πηγή: Contra