Του Βασίλη Σκουντή
Έχουμε και λέμε, λοιπόν…
• Ναι, χάσαμε, για την ακρίβεια ξαναχάσαμε όπως έχει συμβεί άλλες πέντε φορές σε ημιτελικούς του EuroBasket (1993, 1995, 1997, 2007, 2009)
• Ναι, επί σαράντα συναπτά λεπτά βάσταγαν τις χατζάρες και μας πετσόκοβαν ανηλεώς…
• Ναι, η μπασκετική εκδοχή της μάχης των Δερβενακίων κατέληξε πάλι σε μια σφαγή του Δράμαλη, μόνο που αυτή τη φορά ο κατά κόσμον Μαχμούτ Πασάς έπαιξε τον ρόλο του θύτη και όχι του θύματος…
Κατώτεροι των περιστάσεων
• Ναι, η εμφάνιση μας ήταν από απογοητευτική έως αποκαρδιωτική και σε κάθε περίπτωση ήμασταν κατώτεροι των περιστάσεων, των φιλοδοξιών και των μεγάλων προσδοκιών…
• Ναι, εμετρήθημεν, εζυγίσθημεν και ευρέθημεν ελλιπείς σε όλα τα κομμάτια του παιχνιδιού, αγωνιστικά, τακτικά, ψυχολογικά και πνευματικά…
• Ναι, υποπέσαμε σε 22 λάθη και μοιράσαμε 16 ασίστ, ενώ οι Τούρκοι αντιπαρέβαλαν 26 και 13 αντιστοίχως…
• Ναι, εμείς διαχειρισθήκαμε 66 κατοχές κι ελόγου τους αντιπαρέβαλαν 77…
• Ναι, μας βάρεσαν και στο Δόξα Πατρί και στο ψαχνό και στα… αχαμνά εξ ου και η διαφορά στις ελεύθερες βολές (14/22 έναντι 6/9)…
Ο κοινός θνητός Γιάννης και το Ραμαζάνι του Οσμάνι
• Ναι, η στρατηγική που εφάρμοσε ο Εργκίν Αταμάν στο μαρκάρισμα του Γιάννη εμπίπτει στην κατηγορία των masterpieces με αποτέλεσμα ο «Θεός» να γίνει ένας κοινός θνητός (12 πόντοι, 12 ριμπάουντ, 5 ασίστ)…
• Ναι, ο Ερζάν Οσμάνι μας βγήκε χωρίς φλας από το στενό, όντας αφενός ο πρωταγωνιστής στο σχέδιο εξουδετέρωσης του “Greek Freak” και αφετέρου ο δήμιος μας καθόσον από τον μέσο όρο των 10.4 πόντων στα προηγούμενα επτά ματς, σκόραρε 28 και όπως έλεγε σε τέτοιες περιπτώσεις, ο συχωρεμένος ο Γιάννης Ιωαννίδης “γιόρτασε Χριστούγεννα και Πάσχα μαζί”! Απλώς επειδή ο φόργουορντ-σέντερ της Εφες είναι κατά το θρήσκευμα Μουσουλμάνος, χθες γιόρτασε το… Ραμαζάνι, που κάνει κιόλας ρίμα με το επώνυμο του…
• Ναι, μας ποδοπάτησαν, μας έπιασαν αιχμαλώτους και μάλιστα ασυνθηκολόγητους, μας άλλαξαν τον αδόξαστο και μας προσγείωσαν στη σκληρή πραγματικότητα, επαναφέροντας στη μνήμη μας τον εφιαλτικό τελικό με την Ισπανία το 2006 στη Σαϊτάμα, με τον Οσμάνι να γίνεται η κόπια του Γκαρμπαχόσα…
• Ναι, εντέλει πηδήξαμε, αλλά περάσαμε πολύ κάτω από τον πήχη που ήταν όντως ψηλός: τόσο ψηλός που δεν ξέρω εάν θα τον υπερέβαινε ακόμη και ο Εμμανουήλ Καραλής…
Οι φρούδες ελπίδες μου
Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι πολλές και εμβριθείς αναλύσεις περιττεύουν, διότι η διαφορά των 25 πόντων δεν αφήνει πολλά περιθώρια για δαύτες…
Μας τσάκισαν διότι εμφανίσθηκαν ανώτεροι, έπαιξαν πολύ καλύτερα και στις δυο άκρες του γηπέδου και κατέστησαν φρούδα την ελπίδα μου ότι θα μπορούσαμε να ματσάρουμε τη δεδομένη ανωτερότητα τους με δυο ατού: την πνευματική δύναμη και ισορροπία που είχε δείξει έως τώρα η Εθνική και το γεγονός ότι διαθέτει μεγαλύτερη εμπειρία, πιο σωρευμένη τριβή και περισσότερους μπαρουτοκαπνισμένους παίκτες σε αγώνες με υψηλό διακύβευμα.
Δεν συνέβη ούτε αυτό και υποταχθήκαμε στη μοίρα μας…
Τα κόλπα του Αταμάν…
Μιας και το ΄φερε νωρίτερα η κουβέντα στην άμυνα που εφάρμοσαν οι Τούρκοι στο μαρκάρισμα του Αντετοκούνμπο, χθες προστέθηκε ακόμη ένα κεφάλαιο στην… εγκυκλοπαίδεια με τους τρόπους τους οποίους έχουν μετέλθει οι προπονητές (στο ΝΒΑ και στις διοργανώσεις της FIBA) για να αναχαιτίσουν και να ξεπαστρέψουν τον σούπερ σταρ των Μπακς.
Ο Αταμάν όρθωσε ένα τείχος μπροστά του, πίσω του και γύρω του, χρησιμοποίησε double team και triple team για να τον παγιδεύσει, δεν τον άφησε να καλπάσει, αλλά ούτε και να «κτυπήσει» στα close-out και τον καθήλωσε σε… γήινα επίπεδα.
…και τα κόλπα του Πόποβιτς
Η εμφάνιση του Γιάννη στον χθεσινό ημιτελικό μοιάζει βγαλμένη από το… copy and paste εκείνης στον αγώνα της δεύτερης φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου με τους Αμερικανούς, στις 7 Σεπτεμβρίου του 2019 στη Σενζέν…
Τότε η Team USA είχε επιβληθεί με 69-53, περιορίζοντας τον Αντετοκούνμπο (15-13-0), με τον Γκρεγκ Πόποβιτς να μαρτυρά δημοσίως από την παραμονή ότι «θα παίξουμε box-and-one κι αν δεν πιάσει αυτή η άμυνα θα τη γυρίσουμε se ζώνη 3-2».
O πεντάκις πρωταθλητής του ΝΒΑ είχε επιλέξει γι’ αυτή την αποστολή τον Τζόε Χάρις, αλλά κατόπιν συσκέψεων με τους επιτελείς του την ανέθεσε στον Χάρισον Μπαρνς, ενώ κάποια στιγμή έστησε τέσσερις παίκτες στην ευθεία δίκην οχυρού για να εμποδίσει την κίνηση του Γιάννη προς τα μέσα και να περιορίσει το οπτικό πεδίο του στην πάσα.
Τουθόπερ, μετέτρεψε το box-and-one σε one-and-box και παρουσίασε ένα ποδοσφαιρικό 4-4-2 με δύο στόπερ και δύο λίμπερο!
Η εγχείριση πέτυχε, αλλά ο ασθενής τα κακάρωσε!
Πέρα από το τι έκανε ο Γιάννης και το τι δεν τον άφησαν να κάνει, τα κακά μαντάτα φάνηκαν από την πρώτη στιγμή, όταν οι Τούρκοι προηγήθηκαν με 7-0 και βεβαίως οι λεγάμενοι δεν είναι… Λιθουανοί που επίσης είχαν εκκινήσει με το ίδιο σκορ.
Πολύ γρήγορα η διαφορά απέκτησε διψήφια τιμή και σε πείσμα της αφλογιστίας του Αλπερέν Σενγκούν (0/8 σουτ), ο οποίος ωστόσο κατέβαζε ριμπάουντ, μοίραζε ασίστ και πρόσφερε καλλιτεχνία χωρίς φειδώ, η Εθνική δεν μπόρεσε να διεκδικήσει τίποτε, ούτε καν μια ήττα σε χαμηλότερα επίπεδα.
Βλέποντας τον Σενγκούν να χάνει το ένα σουτ μετά το άλλο, σκεπτόμουν ότι επιβεβαιωνόταν αυτό που λέμε σε τέτοιες περιπτώσεις, ότι δηλαδή «η εγχείριση πέτυχε, αλλά ο ασθενής τα κακάρωσε»!
Η δυστοπία της Εθνικής και το τάιμ άουτ που άργησε
Την ίδια στιγμή τα μεγάλα κορμιά των Τούρκων και η παρελκόμενη δυνατότητα τους να σημαδεύουν και να εκμεταλλεύονται τα mismatches τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση, δημιούργησαν μια ζοφερή δυστοπία στο παιχνίδι της Εθνικής που συνειδητοποίησε ότι αίφνης μίκρυνε το γήπεδο και στένεψε ο ορίζοντας.
Θαρρώ –αλλά μπορεί και να λαθεύω- πως ο φρεσκοκουρεμένος και φρεσκοξυρισμένος Βασίλης Σπανούλης άργησε να καλέσει το πρώτο τάιμ άουτ, ενώ έβλεπε πως η δουλειά είχε στραβώσει: το πήρε επτά λεπτά πριν από τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου, με το σκορ στο 20-29, αλλά αυτή είναι ίσως μια λεπτομέρεια που δεν θα άλλαζε τη ροή των πραγμάτων.
Η απόγνωση του πνιγμένου και τα μαλλιά του Κατσίβελη
Αργότερα, μέσα στην… απόγνωση και στην προσπάθεια του να βρει εναλλακτικές λύσεις και δη κάποιες δόσεις αμυντικού αμυντικό ελιξιρίου, πήγε βαθιά στον πάγκο και έπαιξε με ένα απροσδόκητο σχήμα που απάρτιζαν ο Βασίλης Τολιόπουλος, ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης, ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης, ο Αλέξανδρος Σαμοντούροβ και ο Κώστας Αντετοκούνμπο.
Μια παροιμία λέει πως «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται»: δεδομένου ότι ο Σπανούλης κυκλοφορεί εδώ και χρόνια με την κώμη γουλί και δεν μπορούσε να κάνει μεταμόσχευση με διαδικασία fast track, τα αναζήτησε (αυτά τα μαλλιά) παντού, ακόμη και στη δεμένη με στέκα χαίτη του, άλλοτε συμπαίκτη του στον Ολυμπιακό, Δημήτρη Κατσίβελη!
Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν δούλεψε, άλλωστε ακόμη κι όταν η Εθνική σκόραρε, συχνά συνέβαινε αυτό που οι προπονητές μισούν και σιχτιρίζουν: τρώγαμε ακαριαία καλάθι με μια μακρινή πάσα στον αιφνιδιασμό.
Τα προσχήματα του Σλούκα και το αντίβαρο της πρόκρισης
Στο μεταξύ επήλθε και ο εκνευρισμός που αποτυπώθηκε στις τεχνικές ποινές, την ίδια στιγμή ο Κώστας Σλούκας (πιθανότατα στο προτελευταίο ματς της καριέρας του στην Εθνική) προσπαθούσε να σώσει τα προσχήματα, αλλά η σεμνή τελετή είχε λάβει προ πολλού τέλος…
Χάσαμε, λοιπόν και δεν χάσαμε απλώς, αλλά παραδοθήκαμε άνευ όρων…
Υπάρχει ωστόσο η άλλη πλευρά: το γεγονός ότι έπειτα από 16 χρόνια αυτή η ομάδα ξόρκισε τους δαίμονες των χιαστί αγώνων και δη των προημιτελικών και επέστρεψε στην ελίτ, ένα το κρατούμενο…
Το δεύτερο κρατούμενο έχει να κάνει με τον στόχο που παραμένει ζωντανός και δεν είναι άλλος από το (διόλου ευκαταφρόνητο) χάλκινο μετάλλιο το οποίο η Εθνική θα διεκδικήσει αύριο απέναντι στη Φινλανδία.
Το “Συμβόλαιο με τον λαό” και η χώρα των χιλίων… πόθων
Ο κόσμος που συνέρρευσε στη Λεμεσό και στη Ρίγα, όσοι αποθέωναν την ομάδα και φώναζαν «Ελλάς, Ελλάς» στο τέλος του χθεσινού ημιτελικού, οι οικογένειες που ξεσπιτώθηκαν απ’ όλο τον πλανήτη, τα παιδιά τα οποία την έκαναν κοπάνα από το σχολείο, τα συναισθήματα, οι καινούργιοι όρκοι αγάπης, πίστης και αφοσίωσης, ε, όλα αυτά, διάβολε, δεν συνιστούν αμελητέα ποσότητα και τείνουν να αποτελέσουν το ισχυρό αντίβαρο της ήττας.
Η Εθνική παράγει και πάλι εικόνες και συναισθήματα, συνεγείρει συνειδήσεις, ξαναφουντώνει την καψούρα, κάνει ανθρώπους να δαγκώνουν τη λαμαρίνα μαζί της και ανανεώνει το «Συμβόλαιο με τον λαό», όπως έλεγε και μια ψυχή…
Όλα αυτά βεβαίως ανήκουν στη σφαίρα της φιλολογίας: όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά απλούστατα επειδή μπροστά της βρίσκεται η διατεταγμένη υπηρεσία της κατάκτησης του μεταλλίου απέναντι στους Suomi.
Ως γνωστόν, η Φινλανδία είναι «η χώρα των χιλίων λιμνών» και αύριο η Ελλάδα ξαναγίνεται η χώρα των χιλίων καημών και των χιλίων πόθων..
Πηγή: Sport24
