Σαν σήμερα το 1997 ο Ολυμπιακός αναγορεύθηκε Ρωμαίος αυτοκράτωρ και ο Βασίλης Σκουντής ανατρέχει σε εκείνον τον πρώτο ευρωπαϊκό θρίαμβο του…
Τα παρασυνελευόμενα της Ιστορίας, κατά πώς έλεγε και ένας καθηγητής μου (της φιλολογίας) στην Ιωνίδειο Πρότυπο Σχολή, ονόματι Γιάννης Μυριζάκης…
Τα παρασκήνια, σαν να λέμε. Αυτά που βρίσκονται πίσω από την κουρτίνα και δεν έγραψαν αυτή καθ’ εαυτήν την Ιστορία, αλλά έφτιαξαν το background της.
Στην προκειμένη περίπτωση έφτιαξαν και το ηχητικό εφέ της…
Εκείνη τη σεζόν (1996-97) ο δρόμος του Ολυμπιακού προς τις τρεις κορυφές στις οποίες έμελλε να αναρριχηθεί κάθε άλλο παρά στρωμένος με ροδοπέταλα ήταν. Τουναντίον υπήρξε κακοτράχαλος και μέχρι οι Πειραιώτες ν’ ανέβουν στο Εβρεστ γκρεμοτσακίστηκαν κάμποσες φορές.
Γκρεμοτσακίστηκαν και κόντεψαν να σκοτωθούν, αλλά όπως λέει κι ένα τσιτάτο (που παρεμπιπτόντως το έχει κάνει τατουάζ στο στέρνο του ο Πάμπλο Γκαρσία), «caer esta permitido, levantarse es obligatorio”…
Τουτέστιν, επιτρέπεται το να πέσεις, επιβάλλεται το να σηκωθείς».
Αυτό έκανε τότε ο Ολυμπιακός: έπεφτε και σηκωνόταν, ξανάπεφτε και ξανασηκωνόταν και πάει λέγοντας…
Πάει λέγοντας και πάει τραγουδώντας!
Πριν από έξι βράδια, το Μεγάλο Σάββατο, στη μαγνητοσκοπημένη συναυλία την οποία μετέδωσε το Mega, ο Αντώνης Ρέμος κάλεσε επί σκηνής τη Μαντώ και ξανατραγούδησαν μαζί το σουξέ «Εμείς», που κυκλοφόρησε το 1996 και έγινε το soundtrack του Ολυμπιακού στην πορεία προς την τριπλή κορυφή…
Εάν δεν απατώμαι το τραγούδι ακούστηκε για πρώτη φορά από τα μεγάφωνα του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας την Πρωταπριλιά του ‘97, όταν ο Ολυμπιακός νίκησε τον Παναθηναϊκό με 65-57, πέτυχε το sweep και προκρίθηκε στο Final 4…
Ταίριαζαν απολύτως οι στίχοι στην «κόκκινη ιστορία» καθόσον οι Πειραιώτες εκείνη τη σεζόν ήταν tale e quale οι Ρόκετς του ‘95: είχαν τερματίσει πέμπτοι και ασθμαίνοντες (με ρεκόρ 5-5) στον όμιλο της πρώτης φάσης βάζοντας από κάτω τους μόνο τη Σαρλερουά και τρίτοι σε εκείνον της δεύτερης φάσης (9-7, συμπεριλαμβανομένων και των αποτελεσμάτων που κουβαλούσαν από την προηγούμενη), ενώ στα play offs πέτυχαν δυο προκρίσεις με μειονέκτημα έδρας!
Άλωσαν δυο φορές το Βελιγράδι και μία το ΟΑΚΑ και διάνυσαν όλο τον δρόμο ως τον θρόνο, με αποτέλεσμα να κολλάει γάντι το τραγούδι…
«Εμείς από τους πρόποδες της γης,
κατακτητές της κορυφής,
με τη σημασία μας ψηλά.
Εμείς, τι κι αν γεμίσαμε πληγές,
βγήκαμε πάλι νικητές,
γι’ αυτό να μη φοβάσαι πια…»
Πλάκα πλάκα το μόνο που δεν συνέβη τότε (σε σχέση με το πρότερο έπος των Ρόκετς) ήταν να βγει ο Ντούσαν Ιβκοβιτς στο κέντρο του Palaeur της Ρώμης και να πει ό,τι και ο Ρούντι Τομγιάνοβιτς στις 14 Ιουνίου του ’95 στο Summit…
«Don’t ever underestimate the heart of a champion» (Μην υποτιμάτε ποτέ την καρδιά ενός πρωταθλητή)
Δεν θα μπορούσε βεβαίως να ξεφουρνίσει μια ατάκα ο «Σοφός» διότι υπήρχε μια ουσιώδης διαφορά: οι Ρόκετς είχαν κατακτήσει τον τίτλο και την προηγούμενη χρονιά και πέτυχαν το repeat, ενώ ο (φιναλίστ στο Τελ Αβίβ και στη Σαραγόσα) Ολυμπιακός τη σεζόν 1995-96 είχε αποκλεισθεί στα play offs από τη Ρεάλ Μαδρίτης…
Εκτός από το τραγούδι του Ρέμου και της Μαντούς, εκείνη την εποχή είχε την τιμητική του και ένα εξόχως αυτοσαρκαστικό και ολίγον τι αγοραίο σύνθημα, που το φώναζαν οι ίδιοι οι παίκτες του Ολυμπιακού…
Το περιλάλητο «Ένα μπουρδέ, ένα μπουρδέλο είμαστε»!
Η πατρότητα του αγνοείται! Ούτως ή άλλως το σύνθημα ακουγόταν στα γήπεδα, αλλά δεν είναι γνωστό ποιος από τους παίκτες του Ολυμπιακού το λάνσαρε και το έκανε δημοφιλές εντός των αποδυτηρίων…
«Στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν παίζαμε χάλια, είχαμε χάσει μεταξύ άλλων από τον Παπάγου και τον ΒΑΟ και δεν στρίβαμε με τίποτε για πολύ καιρό» θυμάται από εκείνες τις μέρες ο Δημήτρης Παπανικολάου. «Κάποιος το πέταξε μια μέρα στα αποδυτήρια και ξαφνικά αρχίσαμε να το τραγουδάμε όλοι μαζί, ακόμα και οι ξένοι, που τους εξηγήσαμε τι σήμαινε. Δεν θυμάμαι όμως ποιος το είπε πρώτος και το έκανε σύνθημα»…
Ο Παναγιώτης Φασούλας δεν θυμάται τον δράστη, αλλά ούτως ή άλλως ήταν εκείνος, που είχε οργανώσει την περιβόητη απόδραση στην Αίγινα!
Λίγες μέρες νωρίτερα ο Ντούντα είχε δώσει ρεπό μιας ημέρας στην ομάδα και οι Ελληνες παίκτες συνωμότησαν και την κοπάνησαν εν κρυπτώ και παραβύστω από τα σπίτια τους με προορισμό το νησί του Αργοσαρωνικού…
Τι έκαναν εκεί; Αν και ο καιρός δεν είχε ζεστάνει ακόμα, βούτηξαν στη θάλασσα και έπαιξαν γουότερ πόλο!
Παρεμπιπτόντως η θάλασσα έμελλε να εμφανιστεί και στο κάδρο της Ρώμης, αυτή τη φορά με πρωτοβουλία του ίδιου του Ιβκοβιτς…
Σαν σήμερα, το πρωί της ημέρας του τελικού όταν, μετά το πρωινό οι παίκτες κατέβηκαν στο λόμπι του ξενοδοχείου και μπήκαν στο πούλμαν νόμιζαν ότι πηγαίνουν στο γήπεδο για μια τελευταία χαλαρή προπόνηση…
Αμ δε!
Προς γενική κατάπληξη αντί για το Palaeur βρέθηκαν στην παραλία της Οστια όπου ο Ίβκοβιτς τους άφησε ελεύθερους να κάνουν ό,τι θέλουν. Οι παίκτες έκαναν διαγωνισμό για το ποιος θα πετάξει πιο μακριά τα βότσαλα και τις κάθε λογής πέτρες, μάλιστα προσπάθησαν να ρίξουν τον Παπανικολάου μέσα στο νερό κι ελόγου του (άλλο που δεν ήθελε, μικρό παιδί χαρά γεμάτο) έκανε πως γλιστρούσε κι έπεφτε!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά ξέσκασαν, φόρτωσαν τις μπαταρίες τους με καλή διάθεση και ξέφυγαν από την πίεση του μεγάλου τελικού.
Χθες που μιλούσα στο τηλέφωνο με τον Ιβκοβιτς μου έδωσε άλλη μια διάσταση εκείνης της ιστορίας, την οποία ομολογώ πως δεν ήξερα. Ιδού τι μού αποκάλυψε:
«Όταν γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, με έπιασε ο Σωκράτης Κόκκαλης και με ρώτησε γιατί δεν κάναμε προπόνηση. Φαινόταν όχι μόνο έκπληκτος, αλλά και λίγο θυμωμένος. Γύρισα τότε και του είπα “λάθος σας πληροφόρησαν, κύριε πρόεδρε, κάναμε την καλύτερη προπόνηση και θα το δείτε το βράδυ”. Δεν ξέρω εάν τον έπεισα, αλλά μετά από μερικές ώρες αποδείχθηκε ότι είχα δίκιο».
Επιστρέφω στην ιστορία με το σύνθημα περί του…οίκου ανοχής και εδώ βάζω μια διάσταση που επίσης δεν την ήξερα και πάντως δεν τη θυμόμουν. Σήμερα το πρωί, λοιπόν, που ζήτησα διευθύνσεις και ονόματα από τον Παναγιώτη Φασούλα, η «αράχνη» μου είπε ότι το σύνθημα αποτέλεσε ένα casus belli του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ!
«Με αφορμή τον ημιτελικό του Final 4 του Κυπέλλου στο ΟΑΚΑ (ΣΣ: 12 Απριλίου, σκορ 63-61 με το τρίποντο του Φράνκο Νάκιτς από τις 45 μοίρες στα 6’’) έγινε μια παρεξήγηση διότι οι ΑΕΚτζήδες νόμιζαν ότι το λέγαμε κοροϊδευτικά για εκείνους. Είχε γραφτεί στις εφημερίδες, ακουγόταν στα ραδιόφωνα και γενικώς ήταν γνωστό στην πιάτσα ότι το τραγουδάγαμε μεταξύ μας και εκείνοι νόμιζαν ότι τους βρίζαμε, αλλά δεν ήταν αλήθεια».
πηγή: gazzetta.gr
