Του Νίκου Παπαδογιάννη
Πριν από τέσσερα χρόνια, στο Πεκίνο, η Εθνική Αργεντινής σκαρφάλωσε στις πλάτες του σχεδόν 60χρονου Σκόλα (και των Καμπάτσο, Λαπροβίτολα, Ντεκ, Βιλδόσα, τους άλλους δεν τους θυμάμαι καν) και έφτασε μέχρι τον τελικό, ξεπαστρεύοντας τη Σερβία στα προημιτελικά και τη Γαλλία στα ημιτελικά. Έπειτα, υποκλίθηκαν στους Ισπανούς και εισέπραξαν 20άρα, όπως εμείς το 2006. Δεν είναι οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι.
Το 2010, στην Κωνσταντινούπολη, η Εθνική Τουρκίας καβάλησε το κύμα και έφτασε –και αυτή- μέχρι τον τελικό, με Τούρκογλου και Ιλιάσοβα στην πρώτη γραμμή και με νίκες επί Γαλλίας, Σλοβενίας και Σερβίας στη φάση των νοκ-άουτ. Έπειτα, υποκλίθηκαν στους Αμερικανούς, που πήγαν στο Μουντομπάσκετ με Ντουράντ και Κάρι. Δεν ήταν οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι.
Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2023 η Αργεντινή και η Τουρκία θα το παρακολουθήσουν από την τηλεόραση ή καθόλου. Οι Αργεντινοί αποκλείστηκαν από τη Δομινικανή Δημοκρατία και μάλιστα εντός έδρας, στο Μαρ Ντελ Πλάτα (75-79). Η «Θάλασσα του Χρυσού» γέμισε με δάκρυα και το πλοίο έφυγε χωρίς τους φιναλίστ του 2019. Οι Τούρκοι έμειναν εκτός νυμφώνος σε έναν προκριματικό Όμιλο όπου είδαν τις πλάτες των Λετονών, των Σέρβων και, ναι, ναι, των Ελλήνων. Παρά την πανστρατιά που προσπάθησαν να κηρύξουν, τα κρίσιμα εντός έδρας παιχνίδια τα έχασαν και τα τρία, με διαφορές 7-9 πόντων.
Το δράμα των δύο ομάδων που έχουν παγκόσμιο –ασημένιο- μετάλλιο πιο φρέσκο από το δικό μας, δεν τελειώνει εδώ. Το πρόγραμμα-σπαγγέτι που σκαρφίστηκε η FIBA για να μοιράσει τα εισιτήρια των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού βρήκε και τις δύο σε πλεονεκτική θέση, διότι οι αντίπαλοι ήταν βατοί και το σκηνικό γνώριμο. Τόσο η Αργεντινή όσο και η Τουρκία έπαιξαν τον τελικό των προ-Προολυμπιακών τουρνουά εντός έδρας. Τόσο η Αργεντινή όσο και η Τουρκία ηττήθηκαν και αποκλείστηκαν.
Η μεν από τις …Μπαχάμες, που ξαφνικά ξεφούρνισαν Έρικ Γκόρντον, ΝτεΆντρε Έιτον, Μπάντι Χιλντ, η δε από την ξεχασμένη Κροατία, του Σάριτς και του Χέζονια. Η Τουρκία του Εργκίν Αταμάν κατέβασε δυνατή ομάδα, αλλά χωρίς τον Οσμάν και χωρίς τον Σέιν Λάρκιν, που λάκισε. Με την Αργεντινή έπαιξαν όλοι οι καλοί της (ακόμα και ο 40άρης Ντελφίνο), με εξαίρεση τον Λαπροβίτολα. Το Ολυμπιακό τουρνουά, αλλά και τα τέσσερα Προολυμπιακά που θα προηγηθούν, οι «μεμέτηδες» και οι «γκάουτσος» θα τα δούν –και αυτά- από την τηλεόραση. Ή καθόλου.
Καταλαβαίνετε πού το πηγαίνω, έτσι; Ενός κακού μύρια έπονται, ιδίως όταν οι καλοκαιρινές διοργανώσεις είναι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας και απαιτούν (παρουσία και) υπερπροσπάθεια από παίκτες ήδη καταπονημένους. Τι ομάδα θα κατεβάζαμε εμείς Αύγουστο μήνα στο ρημάδι το προ-Προολυμπιακό, εάν είχαμε αποκλειστεί από το Μουντομπάσκετ; Πόσοι από τους βασικούς θα έδιναν το παρών για το χατίρι της επίσημης καταφρονεμένης; Και πόσες πιθανότητες πρόκρισης θα είχαμε, απέναντι σε οποιονδήποτε με σύνθεση «παραθύρων»;
Πρόκρισης, επαναλαμβάνω για τα τελευταία θρανία που δεν προσέχουν, όχι για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά για τα Προολυμπιακά τουρνουά, που θα διεξαχθούν τον …Ιούνιο. Η Φλόγα στο Παρίσι θα ανάψει στις 26 Ιουλίου και θα μείνει αναμμένη μέχρι τις 11 Αυγούστου. Με έπιασε ημικρανία και μόνο που προσπάθησα να υπολογίσω πότε θα πάρει μια ανάσα π.χ. ο Παπανικολάου.
Όταν η Εθνική μας νίκησε την Τουρκία με 76-67 στην Κωνσταντινούπολη, στα 28 Φεβρουαρίου 2022, έγραψα ότι ζήσαμε «τη μεγαλύτερη νίκη του μπάσκετ». Είχε προηγηθεί τρεις μέρες νωρίτερα, άλλη μία ελληνική νίκη επί των Τούρκων, στα Λιόσια, με 76-67. Αυτό το 2-0 όχι μόνο έστειλε την Εθνική στα τελικά του Μουντομπάσκετ, με τελειωτικό χτύπημα το διπλό επί των Βέλγων στο Σαρλερουά, αλλά της έδωσε φιλί ζωής για την κρίσιμη διετία που ακολουθούσε.
Η διοίκηση της Ομοσπονδίας, και αυτό είναι το μεγαλύτερο γαλόνι της ως τώρα, κατόρθωσε τότε να ντριμπλάρει τις αντιρρήσεις των «αιωνίων» και να κατεβάσει ομάδα με Σλούκα, Παπανικολάου, Παπαγιάννη, Λαρεντζάκη, Καλαϊτζάκη, ικανή να πάει στην Πόλη και να την αλώσει, με προπονητή ακόμη τον Σωτήρη Μανωλόπουλο. Ο Κώστας Σλούκας έπαιξε τρία ματς σε πέντε μέρες, ενώ ο Γιώργος Παπαγιάννης έχασε επίσημο αγώνα του Παναθηναϊκού για να ενισχύσει την Εθνική.
Κερδίσαμε. Και είμαστε ακόμη εδώ. Αλλιώς δεν θα γελούσαμε σήμερα εμείς με το πάθημα των Τούρκων, αλλά οι Τούρκοι με το πάθημα το δικό μας. Και μαζί τους οι Αργεντινοί, που τέσσερα χρόνια νωρίτερα τους βλέπαμε πάνω στο βάθρο και λέγαμε ότι θα θέλαμε να βρισκόμαστε εμείς στη θέση τους. Εάν είχε αναχωρήσει δίχως εμάς το αεροπλάνο για τη Μανίλα, θα μιλούσαμε τώρα για το τέλος της Εθνικής Ελλάδας όπως την γνωρίζουμε. Με απουσία το 2023, απουσία το 2024, απόστρατους τους 30άρηδες και με βαριά συννεφιά στον δρόμο προς το μέλλον.
Πηγή: Gazzetta
