Του Νίκου Παπαδογιάννη
Ας ξεκινήσουμε από την κατακλείδα, για να μη χάσουμε το μπούσουλα. Η Γερμανία του 2023 είναι ομάδα για παγκόσμιο μετάλλιο και πάντως όχι για να απειληθεί από την αποδεκατισμένη Ελλάδα. Θυμίζω ότι πέρυσι μας ισοπέδωσε στο Βερολίνο χωρίς τον Μο Βάγκνερ στη σύνθεσή της, ενώ εμείς κατεβάσαμε και Γιάννη και Σλούκα και Καλάθη και …όλους.
Στο έκτο λεπτό, είχαμε ήδη εισπράξει 28 πόντους, γιατί νομίζαμε ότι μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε παίζοντας όχι αντάρτικο, αλλά μπάσκετ. Η αυτογνωσία έχει πάψει εδώ και χρόνια να είναι χαρακτηριστικό της «επίσημης αγαπημένης».
Αντιμετωπίσαμε, συνεπώς, για δεύτερη συνεχόμενη μέρα, έναν αντίπαλο που βρίσκεται έτη φωτός μπροστά από την αφεντιά μας, ιδίως αυτή τη βερσιόν της αφεντιάς μας. Στα δύο φιλικά στο Άμπου Ντάμπι, ελλόχευε εξαρχής ο κίνδυνος των ψυχολογικών τραυμάτων, που είναι η πιο ανεπιθύμητη από τις πιθανές αποσκευές για Μανίλα. Καλύτερα να πάρουμε μαζί μας …τυφώνα, από αυτούς που βασανίζουν τον Ινδικό αυτή την εποχή, παρά κόμπλεξ κατωτερότητας.
Όταν οι θηριώδεις Γερμανοί γκαρντ και φόργουορντ απλώνονταν στο παρκέ για να πιέσουν τους Έλληνες χειριστές και να μικρύνουν το γήπεδο, έμοιαζε σαν να έπαιζε η τρίτη γυμνασίου με την τρίτη λυκείου.
Εμείς που δεν διαθέτουμε ούτε Βάγκνερ ούτε Τάις ούτε Σρέντερ ούτε καν Ομπστ και Φόιγκτμαν κάναμε αυτό που έπρεπε να κάνουμε και πέρυσι. Το αμυντικό τρικ του Δημήτρη Ιτούδη, ίδιο κι απαράλλαχτο με το χθεσινό με πίεση στα πρώτα 5-8 δευτερόλεπτα της αντίπαλης επίθεσης, άλλαξε τον ρυθμό του αγώνα, εκμαίευσε λάθη (17) και τσαπατσουλιά και επέτρεψε στην ελληνική ομάδα να κυνηγήσει το καλάθι με καλύτερες συνθήκες και πάντως όχι με τη γλώσσα στο πάτωμα.
Όταν η Εθνική βρήκε τα πρώτα της τρίποντα, μετά το αρχικό 0/8, άλλαξε πρόσωπο και ξαναμπήκε στο παιχνίδι με συνοπτικές διαδικασίες, υπενθυμίζοντας πόσο μικραίνει τις αποστάσεις η ρέντα στο μακρινό σουτ: 32-33 μέσα σε ένα δίλεπτο από 20-29, Ρογκαβόπουλος, Γουόκαπ, Μποχωρίδης.
Ο τελευταίος νομίζω ότι κέρδισε απόψε ένα κάθισμα στο αεροπλάνο για τη Μανίλα, όπως το κέρδισε χθες ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης. Είναι και μια κάποια δικαίωση για τον Λευτέρη Μποχωρίδη, ο οποίος πέρυσι ήταν ο τελευταίος που «κόπηκε», λίγες ώρες πριν το τζάμπολ στο Μιλάνο. Επισημαίνω ότι απόψε χρησιμοποιήθηκε ελάχιστα ο Λαρεντζάκης, έμεινε έξω για να ξεκουραστεί ο Θανάσης Αντετοκούνμπο, ενώ ο χαζομπαμπάς Παπανικολάου ήταν εκτός ρυθμού.
Μακάρι να υπήρχε αναίμακτος τρόπος για να παίρνει ανάσες και ο απολύτως αναντικατάστατος -ευτυχώς χαλκέντερος- Τόμας Γουόκαπ. Έτρεμε η ψυχή μου, χθες και σήμερα, όποτε τον έβλεπα να τρακάρει με τα θηρία. Ο Ιτούδης τον απέσυρε νωρίς, αλλά υποχρεώθηκε να τον ξαναστείλει στο παρκέ όταν είδε ότι δεν υπάρχει Εθνική χωρίς αυτόν. Η διαφορά έφτασε και στο -20, με αφετηρία το 41-40 του 23ου λεπτού.
Η ήττα ήταν η τέταρτη συνεχόμενη μετά το «νταμπλ» επί της Σλοβενίας, αλλά μόνο οι αφελείς ασχολούνται με τα αποτελέσματα των φιλικών και άλλωστε οι τέσσερις ομάδες που θα συναντήσει η Εθνική στα κρίσιμα ματς στη Μανίλα (Ιορδανία, Νέα Ζηλανδία, Λιθουανία, Μαυροβούνιο) είναι όλες κατώτερες από τις ΗΠΑ, τη Σερβία, τη Γερμανία και την Ιταλία.
«Επιλέξαμε τα συγκεκριμένα φιλικά ακριβώς για να μετρήσουμε τις αδυναμίες μας. Υπάρχει καλό κλίμα και διάθεση για διάκριση, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει αν αυτά τα στοιχεία είναι αρκετά ή όχι», είπε στο τέλος ο αρχηγός Κώστας Παπανικολάου. Είχε κανένα νόημα να ζευγαρώσει η ομάδα με θηρία, στην κατάσταση που βρίσκεται; Αυτό θα το μάθουμε στη Μανίλα και μόνο εκεί. Μπορεί να της φανούν όλα ευκολότερα στις βραδιές της κρίσης, μπορεί όμως και να υποσκάψουν οι ήττες την όποια αυτοπεποίθηση και την όποια πίστη της.
Στο τέλος της πρώτης φάσης, θα έχουμε και τις πρώτες απαντήσεις και ελπίζω ότι θα είναι θετικές. Προσωπικά πιστεύω ότι η Εθνική μπορεί κάλλιστα να πετύχει τον στόχο της οχτάδας, αλλά θα πρέπει να πάρει πολλά απ’ όλους. Δεν έχει την πολυτέλεια να κουβαλήσει στο αμπάρι της ούτε έναν λαθρεπιβάτη.
Πηγή: Gazzetta
