Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Η Γ’ Εθνική, το 2013. Το νταμπλ, το 2023. Μπορεί, δέκα χρόνια να περικλείουν “μια ολόκληρη ζωή”; Ιδού. Από τον Βόσνιο Εντιν Μούργκα που, αν δεν απατώμαι, ήταν η πρώτη μετεγγραφή τότε, από το πρώτο ματς που θυμάμαι πως ήταν εκτός έδρας με τον Μανδραϊκό, στο σήμερα.
Επιστρέψαμε. Το έλεγαν, το εννοούσαν. Απλώς έπρεπε να πάρει τον αναπόφευκτο χρόνο, με τις όποιες επιτυχίες και αποτυχίες εν τω μεταξύ, “ίνα πληρωθή το ρηθέν”. Η πορεία της επιστροφής κορυφώθηκε, με αυτό που έχει συμβεί τρεις φορές σε “ένα αιώνα ΑΕΚ”. Τρία (νταμπλ) στα εκατό (χρόνια), σημαίνει συναστρία. Επιτεύχθηκε. Μπορούν να το χαρούν. Αξίζουν να το χαρούν. Πήρε μια εύλογη δεκαετία, λοιπόν. Οχι για να γίνει η ΑΕΚ πρωταθλήτρια, όχι για να γίνει η ΑΕΚ κυπελλούχος, όχι για να κατακτήσει η ΑΕΚ ένα νταμπλ. Πήρε μια δεκαετία για να γίνει η ΑΕΚ, Κυρά κι Αρχόντισσα. Μια, καθωσπρέπει, Βέκια Σινιόρα. Για να γίνει, αυτό που αρμόζει η ΑΕΚ να είναι. Μια ομάδα που όχι μόνον ΑΕΚτσήδες πληρώνουν, ή θα πλήρωναν, εισιτήριο για να δουν ένα παιγνίδι της. Οπως 90s.
Οι ποδοσφαιριστές συνεισέφεραν, καθένας την αξία του. Η ανταπόδοση ήταν, ότι προσπορίστηκαν κάτι πολύ ευρύτερο. Υπεραξία. Πέρυσι ο ίδιος Τσούμπερ κατέληξε να είναι, πιο πολύ ερωτηματικό παρά απάντηση. Οι ίδιοι Αραούχο και Αμραμπάτ, έκαναν ό,τι ήθελαν. Εφέτος, έκαναν ό,τι έπρεπε. Ο ίδιος Μάνταλος, ήθελε να το κόψει. Ο ίδιος Σιμάνσκι, ήταν περίπου ένα βαρίδι. Και κανένας δεν έλεγε τον ίδιο Γκαρσία, καλύτερο σέντερ-φορ στη Σούπερ Λιγκ.
Τώρα, υπό το φως όλοι λάμπουν. Διότι η ΑΕΚ είναι κάτι το υψηλότερο, από ένα απλό άθροισμα των μερών που την απαρτίζουν. Ενταγμένοι, να μια ενδεχομένως χρήσιμη υπόθεση εργασίας, σε ένα χαοτικό χάνει-η-μάνα-το-παιδί-και-το-παιδί-τη-μάνα πλαίσιο, ο ίδιος Βίντα πιθανότατα θα είχε την κατάληξη του Βρσάλικο κι ο ίδιος Μουκουντί θα ήταν ένας μπλούπερ-μαν σαν τον Σισέ και τον Μπα. Ο ίδιος Γιόνσον θα είχε την τύχη του Ζίνκερναγκελ, στο αίσιο σενάριο. Κι ο ίδιος Ελίασον, μάλλον του Γκάρι Ροντρίγκες.
Μπορούν να το χαρούν, συνεπώς. Εχουν μπροστά, όλο τον χρόνο. Και για να ξεκουραστούν, επαρκώς. Και για να…κουραστούν πάλι “σαν τρελοί”, μετά. Διότι εκεί, ακριβώς στο μετά, τους περιμένει μια (υπερ)απαιτητική σεζόν. Ενόψει της οποίας, αμετροέπειες (για αυτοκρατορίες, ηγεμονίες κ.λπ.) ούτε χωρούν ούτε ωφελούν. Ωφελούν μονάχα, κεφάλια ψηλά με μύτες χαμηλά. Το ποδόσφαιρο δεν είναι πολιτική, να εγκληματείς και (αντί να τιμωρείσαι, καμιά φορά) να ανταμείβεσαι κι από πάνω. Το ποδόσφαιρο, πάντοτε τιμωρεί τις υπερφίαλες αυτοδυναμίες.
Ηδη, ο ανταγωνισμός δείχνει ότι το παίρνει αλλιώς. Σιγά-σιγά ξεθυμαίνουν, οπότε αφήνονται κατά μέρος, τα πάσης φύσεως αφηγήματα (σαν κι εκείνα που, όταν τα υποστηρίζει ο Λουτσέσκου, όλο αυτό έρχεται και γίνεται ενοχλητικό…) και στη θέση των αφηγημάτων μπαίνει η μέριμνα να ανασκουμπωθούν. Να οργανωθούν, καλύτερα ή ακόμη καλύτερα. Καλά-καλά δεν έκλεισε η περίοδος, κι ο Παναθηναϊκός προσέλαβε αθλητικό διευθυντή. Ο Ολυμπιακός προσλαμβάνει αθλητικό διευθυντή. Ο Αρης έχει προσλάβει αθλητικό διευθυντή, κιόλας από το μέσον της χρονιάς που ολοκληρώθηκε. Επιτέλους!
Μία κοινή στροφή, κάλλιο αργά παρά ποτέ, προς τον ορθόδοξο δρόμο. Προς τη λογική. Δεν γίνεται, ή εάν γίνεται δεν είναι πολλές οι πιθανότητες να είναι αποτελεσματικό, ο προπονητής να τα κάνει όλα. Δεν γίνεται επίσης, ο ιδιοκτήτης να τα κάνει όλα. Αν ποτέ υπήρξε στο ποδόσφαιρο η εποχή του one-man-show, ένας Ντούσκο, ένας Καπετάνιος, σίγουρα δεν είναι αυτή η εποχή που ζούμε. Ο ΠΑΟΚ, το ίδιο. Θα μαζέψει κομμάτια, θα τα συγκολλήσει, θα επανεμφανιστεί. Δεν θα γίνει και του χρόνου, να δέχεται γκολ από το πρώτο λεπτό του πρώτου παιγνιδιού (Σόφια) ως και το τελευταίο λεπτό του τελευταίου παιγνιδιού (Βόλος).
Ο ανταγωνισμός, είναι το δύσκολο κομμάτι. Η αναμέτρηση της ΑΕΚ με την ΑΕΚ, αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Η (αυτο)εξέλιξη. Ο Γουαρδιόλα έχει πει πως “το ποδόσφαιρο δεν είναι A, B, C”. Αν βάλουμε ελληνικούς υπότιτλους, στο ποδόσφαιρο δεν ισχύει την κάθε φορά ότι “ένα κι ένα κάνουν δύο”. Η μέθοδος του Αλμέιδα, οδήγησε σε θρίαμβο. Καθόλου δεν εξυπακούεται ότι μια ολόιδια κι απαράλλακτη μέθοδος, θα οδηγήσει σε θρίαμβο και του χρόνου. Ο θρίαμβος δεν είναι αυτόματη απόδειξη, ότι τα έκανες όλα σωστά. Ούτε, ότι οι άλλοι τα έκαναν όλα λάθος.
Η ανάγκη να το εξελίσσεις, δεν τελειώνει ποτέ. Ο Πεπ, μία φορά επινόησε. Και καμιά δεκαριά φορές έκτοτε, επανεπινόησε. Οταν μένεις πίσω, λίγο πίσω ή πολύ πίσω, έπειτα ψυχολογικά είναι πιο εύκολο να μπεις στη διαδικασία για να το βελτιώσεις ή να το ξαναφτιάξεις. Το κρίσιμο στοίχημα είναι, όταν φτάνεις στην κορυφή. Εκεί, ανθρώπινα σε καταλαμβάνει ο πειρασμός να μη πειράξεις τίποτα. Θέλει κουράγιο και ανάλυση εις βάθος, τη στιγμή του θριάμβου να δεις τι καινούργιο μπορείς, την επόμενη φορά, να φέρεις.
Πηγή: Sport DNA
