Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Είναι σκληρό να χάνεις σε δύο διαδοχικά Final Four με δύο τεράστια σουτ σαν το περσινό του Μίσιτς και το φετινό του Γιουλ. Πολύ σκληρό. Έτσι είναι, όμως, η ζωή των ομάδων που καταφέρνουν να παραμένουν συνεπείς με ιστορικά ραντεβού, επενδύοντας στη διαρκή εξέλιξή τους. Γιατί όσο διατηρείσαι με συνέπεια στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, τόσο περισσότερες θα είναι και οι πιθανότητες να ηττηθείς, γιατί απλά αντιμετωπίζεις τους πρώτους των πρώτων.
Επειδή ο αθλητισμός είναι ένας κόσμος συναισθημάτων, θα είμαι ειλικρινής για το πως έζησα τη δύσκολη βραδιά της Κυριακής. Αφού ολοκλήρωσα τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις αισθάνθηκα την ανάγκη να περιμένω στην είσοδο των αποδυτηρίων τον Γιώργο Μπαρτζώκα. Ήθελα απλά να του σφίξω το χέρι. Μια κουβέντα του είπα: «Κόουτς να είσαι απίστευτα περήφανος για ό,τι κάνεις στον Ολυμπιακό».
Τα ίδια λόγια επανέλαβα λίγο αργότερο και στον Γιώργο Αγγελόπουλο. «Πρόεδρε, δεν πρέπει να αισθάνεστε απλά περήφανοι για την ομάδα. Πολύ περήφανοι πρέπει να είστε»…
Μια συγκλονιστική εμπειρία, μια ανεκτίμητη κληρονομιά
Όλες αυτές τις μέρες στο Κάουνας, όσοι ζήσαμε αυτή τη συγκλονιστική εμπειρία του ταξιδιού στην «μπασκετομάνα» πόλη της Βαλτικής, επιστρέφουμε στην Αθήνα διαπιστώνοντας την ανεκτίμητη κληρονομιά που κουβαλάει πλέον μαζί του ο οργανισμός που λέγεται Ολυμπιακός. Πάνω απ’ όλα όμως βιώσαμε στο πετσί μας τη διεθνή αναγνώριση ενός κλαμπ που έχει μάθει να κοιτάει μόνο το αύριο, ανεξαρτήτως αν το σήμερα συνοδεύεται από ιστορικούς θριάμβους ή επώδυνες συναισθηματικά βραδιές, όπως αυτή της Κυριακής.
Ξέρετε οι τελικοί χάνονται. Η καταξίωση και η καθολική αναγνώριση της προσπάθειάς σου, όμως κερδίζονται. Και κερδίζονται με ιδρώτα, κόπο, οργάνωση, επαγγελματισμό και μπόλικο μεράκι. Ο Ολυμπιακός αποτελεί “case study” για το ευρωπαϊκό μπάσκετ και στο Κάουνας όλοι συζητούσαν για την επίδραση που θα έχει το “Olympiakos effect” στον τρόπο που παίζεται το άθλημα στη Γηραιά Ήπειρο τα επόμενα χρόνια.
Όσο μεγάλο κι αν είναι το σουτ του Γιουλ, όσο μεγάλη κι αν είναι η υπόκλιση που οφείλουμε όλοι μας στην πιο βαριά φανέλα της Ευρώπης σε όλα τα σπορ (παραμερίζοντας τα συναισθήματα απέχθειας που προκαλεί η συγκεκριμένη ομάδα σε κάθε γωνιά της Γηραιάς Ηπείρου), οποιαδήποτε αμφισβήτηση του θαύματος (γιατί για τέτοιο πρόκειται) που συντελείται τα τελευταία χρόνια στον Πειραιά φαντάζει από άστοχη έως… γραφική.
Το μπάσκετ θα του επιστρέψει όσα του στέρησε με σκληρό τρόπο σε Βελιγράδι και Κάουνας
Κι αν ο Ολυμπιακός συνεχίσει να βαδίζει στο δικό του πολύ ιδιαίτερο μονοπάτι, είναι σίγουρο ότι το ίδιο το μπάσκετ θα του επιστρέψει όσα του στέρησε με ιδιαίτερα βασανιστικό τρόπο σε Βελιγράδι και Κάουνας.
Όπως συνεχίζεται η ζωή, έτσι θα συνεχιστεί και η εξέλιξη ενός πολύ ιδιαίτερου οργανισμού, όπως είναι ο μπασκετικός Ολυμπιακός. Αρκούσε μια ματιά στα πρόσωπα του Γιώργου Μπαρτζώκα και του Παναγιώτη και του Γιώργου Αγγελόπουλου για να το καταλάβεις!
ΥΓ: Πόσο ξεχωριστός και πόσο ιδιαίτερος παίκτης είναι ο Αζάια Κάνααν. Ειλικρινά κρίμα να μη στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης αυτό το λιοντάρι. Δεν σας κρύβω ότι τη στιγμή που έπαιξε εκείνη την απίθανη άμυνα στον Ταβάρες κερδίζοντας μάλιστα την κατοχή για την ομάδα του σε ένα κομβικό σημείο του τελικού σκέφτηκα «αυτό ήταν, δεν υπάρχει επιστροφή για τη Ρεάλ».
ΥΓ 2: Δεδομένα Ταβάρες και Τσάτσο, δικαιούνται το μεγαλύτερο μερίδιο της κατάκτησης του τροπαίου με τις εμφανίσεις τους στο Κάουνας, ωστόσο ο παίκτης που άλλαξε τα πάντα στη φετινή Euroleague με δύο προσωπικές εμπνεύσεις, ονομάζεται Σέρχιο Γιουλ. Ο Ισπανός μου θύμισε… τον Μαραντόνα του 1986 στον προημιτελικό με την Αγγλία.
Πρώτα ξεδίπλωσε όλη του την αλητεία, χρησιμοποιώντας αθέμιτο τρόπο για να σώσει την ομάδα του (όπως το έπραξε με το αισχρό φάουλ στον Πάντερ πριν τις… μπουνιές στο δεύτερο παιχνίδι με την Παρτιζάν) και στη συνέχεια εμφάνισε την ιδιοφυία και το μοναδικό του ταλέντο σε ένα καλάθι που κέρδισε ήδη μια θέση στη Βίβλο των πιο εμβληματικών στιγμών στην ιστορία των τελικών της Euroleague.
Απλά ο Μαραντόνα το έκανε στο ίδιο παιχνίδι, ο Γιουλ χρειάστηκε… δύο!
Πηγή: Sportday
