Ζούμε εδώ και 18 χρόνια ένα πρωτάθλημα στο οποίο – με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως πέρυσι μετά από συμφωνία κάποιων ομάδων – οι οπαδοί της φιλοξενούμενης «απαγορεύεται» να βρεθούν στην εξέδρα του αντιπάλου. Και σωστά «απαγορεύεται» αφού καμία κυβέρνηση, καμία Λίγκα, καμία ΕΠΟ και ουδείς εκ των «μεγάλων» μπορεί να εγγυηθεί την ομαλή διεξαγωγή των αγώνων και την αποτροπή παντός είδους επεισοδίων, είτε εκτός, είτε και εντός γηπέδου. Αν κάποιος γνωρίζει άλλη χώρα στην οποία συμβαίνει κάτι αντίστοιχο, να μας το πει.
Ζούμε εδώ και δεκαετίες σε περιβάλλον τρομερής οπαδικής έντασης. Πολλοί έχουν ξεχάσει τη «Λαυρίου» και τον Μιχάλη Φιλόπουλο, όλοι θυμούνται τον Αλκη Καμπανό. Μετά από 15 χρόνια ίσως να έχουν ξεχάσει αυτή τη δολοφονία, ίσως να υπάρξει κάποια άλλη. Βλέπετε, επί τρία – τέσσερα σερί χρόνια στη Θεσσαλονίκη είχαν συμβεί αναρίθμητα περιστατικά εκτός γηπέδων, τα οποία μάλιστα, εν αντιθέσει με όσα συμβαίνουν στην Αττική, συνήθως τα παίρνουν χαμπάρι τα media. Η’ – να το πούμε και διαφορετικά – είχαν το θάρρος να τα δημοσιεύουν αυτά που μάθαιναν, διότι εδώ εις τας Αθήνας όπου γίνονταν πολλαπλάσια δεν φημιζόμαστε ιδιαιτέρως και για τη δημοσιογραφική μας τόλμη.
Ζούμε σε μια από τις ελάχιστες ευρωπαϊκές χώρες στις οποίες υπάρχει ξένος επικεφαλής της ΚΕΔ και σε μια από τις επίσης ελάχιστες που σφυρίζουν στα «μεγάλα» ματς αλλοδαποί διαιτητές. Πώς ξεκίνησε αυτό; Από τον τελικό Κυπέλλου ΑΕΚ – ΠΑΟΚ 0-2 το 2018, όταν η ατμόσφαιρα ήταν τόσο μπαρουτιασμένη που ο Βίτορ Μέλο Περέιρα είχε «υποχρεωθεί» να φέρει τον Ισπανό Νταβίδ Φερνάντεθ Μπορμπαλάν, στο προτελευταίο ματς της καριέρας του, προκειμένου να περιοριστούν οι πιθανότητες για επεισόδια και Grexit (τότε…).
Λίγα χρόνια αργότερα, όταν πια είχε φύγει από τη χώρα μας, ο Περέιρα είχε πει «Αντιμετωπίσαμε δύσκολες καταστάσεις, επιθέσεις, απειλές, αλλά προσπαθήσαμε και τα καταφέραμε να παραμένουμε συνέχεια συγκεντρωμένοι στη δουλειά μας, χωρίς να επηρεαστούμε από κανέναν». Και ο Μπορμπαλάν ότι δεν είχε ζήσει κάτι αντίστοιχο στην καριέρα του, λόγω της πίεσης και της ατμόσφαιρας στο ΟΑΚΑ….
Ζούμε στη χώρα όπου ουδείς πιστεύει στην απόλυτη ανεξαρτησία της ΕΠΟ. Που διαιτητές (Τζήλος – Κωνσταντινέας και πάρα πολλοί άλλοι) και αρχιδιαιτητές (Μπίκας) ή και μέλη της ΚΕΔ έχουν φάει ξύλο, έχουν δεχθεί απειλές, έχουν αισθανθεί στο πετσί τους τι εστί «τρομοκρατία». Στη χώρα με τις περισσότερες ανακοινώσεις εναντίον διαιτητών, άλλοτε δίκαια και άλλοτε τελείως άδικα, μόνο για λόγους πολιτικής. Συχνό φαινόμενο, άλλωστε, είναι και οι ανακοινώσεις για τους διαιτητές πριν από τους αγώνες. Στη χώρα της οποίας το ποδοσφαιρικό περιβάλλον κατάφερε να σουτάρει από τη θέση του προέδρου της ΕΠΟ τον Θοδωρή Ζαγοράκη σε χρόνο dt. Μην περιμένετε να μιλήσει δημοσίως για τα «πώς» και τα «γιατί» αποχώρησε. Ισως στα βαθιά γεράματά του, να’ ναι καλά, όταν πλέον θα μπορεί να μιλήσει για ανθρώπους που δεν θα βρίσκονται εν ζωή.
Ζούμε στη χώρα όπου κατά καιρούς όλοι τσακώνονται με όλους! Κυβέρνηση (Υφυπουργείο), ΕΠΟ, Λίγκα, «μεγάλοι», «μικροί», όλοι. Στη χώρα όπου πλην εξαιρέσεων οι κωλοτούμπες πάνε σύννεφο, αλλά δεν τα θυμόμαστε διότι έχουμε όλοι μας πάρα πολύ κοντή μνήμη. Ισως στη μοναδική χώρα για την οποία η UEFA κάθισε και έγραψε έναν πολυσέλιδο οδηγό χρήσης, ο οποίος έχει υλοποιηθεί σε πολύ μικρό βαθμό. Στη χώρα με της οποίας την κατάσταση στο ποδόσφαιρο η ευρωπαϊκή ομοσπονδία ασχολείται εδώ και 15 χρόνια χωρίς να έχει βρει λύση. Διότι η λύση δυστυχώς δεν βρίσκεται στους νόμους και τους κανόνες, αλλά στους ανθρώπους. Και εμείς στην Ελλάδα δεν θέλουμε (και έχουμε ελάχιστους) ανθρώπους με τους οποίους θα προοδεύσει συνολικά το σπορ, αλλά μόνο η ομάδα μας.
Μέσα σ’ όλα αυτά, στο πιο τοξικό ποδοσφαιρικό περιβάλλον της Ευρώπης, το ελληνικό πρωτάθλημα απαιτεί και διαιτητές της Elite κατηγορίας της UEFA. Καλώς να έρθουν! Μα λύση στο πρόβλημα δεν πρόκειται να βρουν. Το maximum που μπορεί (καθόλου βέβαιο) να καταφέρουν είναι να περιοριστεί για δύο μήνες η κακοπιστία και η καχυποψία. Διότι κατά τα λοιπά ελπίδα δεν υπάρχει για κάτι καλύτερο στο ελληνικό πρωτάθλημα. Οχι στο ελληνικό ποδόσφαιρο συνολικά, αλλά στο ελληνικό πρωτάθλημα. Κι ας είχε πει πριν από ενάμιση χρόνο ο πρώην επιτετραμμένος της UEFA στην Ελλάδα, Χέρμπερτ Χούμπελ «Πάντα υπάρχει ελπίδα, υπάρχει έδαφος για να αναπτυχθεί το ελληνικό ποδόσφαιρο αλλά χρειάζεται δουλειά, συνεργασία και αφοσίωση»…
Πηγή: Gazzetta
