Του Χρήστου Σωτηρακόπουλου
Σε οποιαδήποτε συζήτηση βρεθεί κανείς και αφορά το Παγκόσμιο Κύπελλο και όσα έχουμε δει ως στιγμής στις οθόνες μας, η αλήθεια είναι πως θα ακούσει περίπου 10 διαφορετικές απόψεις, αναφορικά με την ομάδα που μπορεί να κατακτήσει το τουρνουά.
Δεδομένα θα ειπωθούν τα ονόματα της Γαλλίας, βάσει του πιο πλήρες ρόστερ μαζί με την Βραζιλία στο Μουντιάλ, την «Σελεσάο» του Νεϊμάρ, την Αργεντινή του Λιονέλ Μέσι, που μέχρι πρότινος ήταν σε 36 παιχνίδια αήττητη, αλλά το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι κάτι διαφορετικό, την Αγγλία του Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ, που έκανε το 2Χ2 σε πρεμιέρες για πρώτη φορά στην ιστορία της, την Ισπανία του Λουίς Ενρίκε με αυτό το νεανικό σύνολο, τη Γερμανία, την Ολλανδία και πάει λέγοντας.
Κάπου μέσα σε αυτές, πιθανώς να ακουστεί και το όνομα του Βελγίου. Πρόκειται άλλωστε για μία ομάδα που επικράτησε στην πρεμιέρα της με 1-0, είχε την ουσία, πήρε το τρίποντο και κατάφερε να κάμψει την αντίσταση του μαχητικού Καναδά. Αν δεν έχει κανείς εικόνα από την αναμέτρηση, είναι εύκολα να μιλήσει και κυνικότητα. Αν έχει όμως, απόρροια του αποτελέσματος είναι ξεκάθαρα η αναποτελεσματικότητα του Καναδά!
Στα δικά μου μάτια, το Βέλγιο έμοιαζε μία ομάδα κουρασμένη. Μία ομάδα δίχως επιθετικό πλάνο, όρεξη και σχέδιο, που κατάφερε να προηγηθεί με ένα γκολ από την δεκαετία του 80’. Μία μεγάλη μεταβίβαση από την άμυνα από τον Βερτόνγκεν, εγκληματικά λάθη από τα στόπερ των τυπικά φιλοξενούμενων, την μπάλα να σκάει μπροστά από τον Μπατσουαγί και αυτός να φτάνει τα 27 γκολ με την φανέλα της χώρας του.
Ακόμη και έτσι όμως, ο Καναδάς πάλεψε για τη νίκη, ώστε να φτάσουμε στη συμπλήρωση μίας ώρας αγώνα, και η ομάδα του Ντέιβις να έχει 16 τελικές προσπάθειες, έναντι τεσσάρων του Βελγίου. Εντυπωσιακό; Φυσικά… Απρόβλεπτο; Όχι ιδιαίτερα.
Μιλάμε για μία ομάδα που έχει μέσο όρο ηλικίας μεγαλύτερο των 30 ετών, την στιγμή που ο Κέβιν Ντε Μπρόινε, ο φυσικός ηγέτης του Βελγίου, αποτέλεσε έναν εκ των χειρότερων ποδοσφαιριστών του, πραγματοποιώντας πιθανώς το χειρότερο παιχνίδι του την τελευταία τριετία, τουλάχιστον από αυτά που θυμάμαι.
Ούτε ο ίδιος δεν κατάλαβε τον λόγο που ψηφίστηκε ο καλύτερος παίκτης της αναμέτρησης, έχοντας μόλις 6 σωστές μεταβιβάσεις στο πρώτο μέρος, και μόλις 15 επαφές με την μπάλα.
Ανεξάρτητα από αυτό όμως, είχα γράψει και παλαιότερα, πως το Βέλγιο μοιάζει να έχει πιάσει το ταβάνι του. Και αυτό αποτελεί ευθύνη και του προπονητή του, με τον Ρομπέρτο Μαρτίνεθ να μην μπορεί να διαχειριστεί ένα τόσο ικανό ρόστερ, που όμως μεγαλώνει.
Βασικός για να… βγει στο 60’ ο Εντέν Αζάρ, ένας Ντε Μπρόινε δίχως θέση και στόχο στο γήπεδο και μία ομάδα που ολοφάνερα δεν μπορούσε να παράξει ευκαιρίες. Και αν οι ευθύνες πέφτουν στον προπονητή, να θυμίσω πως η μεγαλύτερη επιτυχία στην καριέρα του Μαρτίνεθ ήταν το Κύπελλο με τη Γουίγκαν, την ίδια σεζόν που η ομάδα του υποβιβάστηκε!
Πήρε το… εισιτήριο για την Έβερτον, δούλεψε δίχως επιτυχία σε ομάδα της Premier League. Είναι πολλά αυτά που πρέπει να αλλάξουν ώστε το Βέλγιο να μπει ρεαλιστικά σε κάθε συζήτηση που αφορά την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Προσωπική μου αίσθηση είναι ότι στην καλύτερη των περιπτώσεων, αυτή η ομάδα μπορεί να φτάσει μέχρι την οκτάδα, την στιγμή που πάντα θα αναπολεί την πορεία του 2018, που έχασε την ευκαιρία, ούσα η καλύτερη ομάδα του τουρνουά και τερμάτισε τρίτη. Οι κύκλοι είναι για να κλείνουν, αυτός του Βελγίου έκλεισε και ίσως ένα… αρνητικό Μουντιάλ, επισπεύσει και το κλείσιμο του Ρομπέρτο Μαρτίνεθ!
Πηγή: bnsports
