Του Νίκου Παπαδογιάννη
Η διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα -που προκρίθηκε και προελαύνει αήττητη- και στη Σερβία -που έφτασε στην τελική φάση αήττητη, αλλά έπεσε στο πρώτο εμπόδιο- γεννήθηκε όχι στο Βερολίνο, αλλά στο Μιλάνο και στην Πράγα. Στα μαρμαρένια αλώνια του πρώτου γύρου.
Η Εθνική μας σκληραγωγήθηκε δεόντως σε έναν στίβο μάχης που περιλάμβανε τρία δύσβατα εμπόδια: Κροατία, Ιταλία, Ουκρανία. Οι Σέρβοι, πάλι, έκαναν μια βδομάδα χαβαλέ στον Όμιλό τους και έφτασαν στο 5-0 χωρίς να ιδρώσουν. Η ελληνική ομάδα παρατάχθηκε απέναντι στους Τσέχους με το κορμί της γεμάτο μπαρούτι. Η σερβική είχε να παίξει δύσκολο ματς από τον αγώνα με την …Ελλάδα, στο «παράθυρο» της 25ης Αυγούστου: δεκαεπτά μέρες.
Mε άλλα λόγια, η Εθνική μπήκε στην αρένα της Μερσέντες με το μαχαίρι στην κάλτσα. Το ματς με τους Τσέχους το είχε ξαναζήσει την περασμένη Τρίτη, απέναντι στους Ουκρανούς: προβλήματα στην τακτική, αστοχίες στο παρκέ, ντεζαβαντάζ 5-6 πόντους στα μισά του δρόμου, αναποδιές σωρός, απαισιοδοξία στην περιρέουσα ατμόσφαιρα.
Αλλά η ελληνική ομάδα ήρθε εδώ για πολεμήσει. Κανένας δεν μπορεί να την κερδίσει με ένδυμα περιπάτου και χωρίς να υπερβάλει εαυτόν. Οι Τσέχοι έπαιξαν το υπέροχο μπασκετάκι τους σε ατμόσφαιρα αφιλόξενη, έβαλαν στριφνά προβλήματα από αυτά που δεν λύνονται εύκολα και, μπαίνοντας στην τελική ευθεία, προσευχήθηκαν στους θεούς του μπάσκετ μη τυχόν και ξυπνήσει το θηρίο.
Το θηρίο δεν είναι λύκος, αλλά λερναία ύδρα. Το κεφάλι που δάγκωσε πιο δυνατά και πιο άγρια τον κουρασμένο αντίπαλο ήρθε από την άκρη του πάγκου, από την άκρη του κορμιού.
Όσο ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης περίμενε τη σειρά του για να κάνει δηλώσεις στην κρατική τηλεόραση, μετά τον επίσης κομβικό Ιωάννη Παπαπέτρου, έσκυψε πίσω από μία πινακίδα και παραδόθηκε σε λυγμούς. Ήταν σαν να περίμενε όλη του τη ζωή αυτή τη βραδιά. Μερικές φορές, οι αγώνες κρίνονται από τον 11ο παίκτη. Και τα δάκρυα γεννιούνται κάπου ανάμεσα στη χαρά και στην ανακούφιση.
Οι Τσέχοι έστησαν κρεάτινο τείχος μπροστά στον Γιάννη (όπως θα κάνουν όλες οι ομάδες) και προκάλεσαν τον Δημήτρη Ιτούδη να διεκδικήσει το ματς «με τους άλλους». Οι άλλοι φρόντισαν να κρατήσουν το οχυρό μέχρι να διαβάσει ο Γιάννης την άμυνα και να την τιμωρήσει με τους χίλιους δυό τρόπους που γνωρίζει. «Στο δεύτερο ημίχρονο δεν θα βγω ούτε δευτερόλεπτο», είπε στην ανάπαυλα. «Δεν θα βγω μέχρι να νικήσουμε», εννοούσε.
Και έπαιζε, θυμίζω, τραυματίας! Στο πρώτο μέρος, ο σταρ της ελληνικής ομάδας είχε μόλις 4 πόντους, με 1/6 σουτ. «Χρειαζόμαστε ένα ημίχρονο 20 πόντων από τον Γιάννη», έλεγα στο ζωντανό σχόλιο στο Facebook. Προείχε, όμως, κάτι άλλο: να παίξει η Εθνική πιο επιθετική άμυνα, ώστε να φρακάρουν οι διάδρομοι που έβρισκε ο Σατοράνσκι και να φύγει από την εξίσωση ο ενοχλητικός Βέσελι.
Ο Ιτούδης άλλαξε το αμυντικό σχέδιο, έστειλε τον παθιασμένο Παπανικολάου πάνω στον δαιμόνιο πλέι-μέικερ των Τσέχων (που μετρούσε ήδη 9 ασίστ στην ανάπαυλα), έστειλε τον Γιάννη να παίξει λίμπερο στα μετόπισθεν και βρήκε τον πρόσθετο μπαλαντέρ που χρειαζόταν στο πρόσωπο του Παπαπέτρου. Αυτό ήταν. Οι 53 πόντοι που πέτυχε η Εθνική μας στο δεύτερο μέρος, αλλά και το 15-2 με το οποίο ξεκίνησε η δ’ περίοδος, ξεπήδησαν από την άμυνα.
Από τη θέση του δεύτερου ψηλού πέρασαν οι …πάντες, αλλά ήταν ο Γιάννης αυτός που κατέβαζε τους διακόπτες και έκλεινε τις χαραμάδες. Στο δεύτερο μέρος η Εθνική μας είχε +6 ριμπάουντ, ενώ τα 4 κλεψίματα και οι 2 τάπες που έκανε στην δ’ περίοδο απέναντι στην κατάκοπη Τσεχία την έκαναν να νιώσει κυρίαρχη στο παρκέ.
Ο Σατοράνσκι έπαψε να είναι επιδραστικός στο παιχνίδι (μέχρι τα τελευταία λεπτά) και έτσι το γήπεδο μίκρυνε στα μάτια των Τσέχων. Με τα πολλά, ο Γιάννης βρήκε χώρο για να τρέξει λίγο και για να δημιουργήσει φθορά, η οποία έδωσε τη χαριστική βολή στον αντίπαλο. Και αν κάποια στιγμή το παράκανε αναζητώντας το τρίποντο (που υποτίθεται ότι θα έβγαζε τους Τσέχους από το καβούκι τους και θα διέλυε το κρεάτινο τείχος), οι δύο «τορπίλλες» που εκτόξευσε στο τελευταίο τρίλεπτο, στο 83-78 και στο 88-83, δικαίωσαν την επιμονή του.
Όταν πια μοιράστηκε η λυπητερή, η Εθνική μας μετρούσε12/39 από τη γραμμή των 6,75 μέτρων (πάλι διψήφιος αριθμός εύστοχων, πάλι ποσοστό 30+ τοις εκατό) και, το σημαντικότερο, 24/29 βολές, ήτοι 83 τοις εκατό. Οι διεθνείς μας δεν έχασαν ούτε στιγμή την αυτοσυγκέντρωσή τους. Ομάδα που κερδίζει καμιά τριανταριά βολές δεν χάνει, ιδίως όταν ένας σούπερμαν σαν τον Γιάννη φτάνει σε διψήφιο αριθμό.
Έγραφα, χθες, ότι φοβόμουν τους Τσέχους περισσότερο από ό,τι (δεν) φοβάμαι τον αντίπαλο που περιμένει την Εθνική μας την Τρίτη, στο ματς της δικής του ζωής. Αλλά για τους Γερμανούς, που είναι καλή ομάδα αλλά σε καμία περίπτωση φόβητρο και σε καμία περίπτωση ανώτεροι από τους δικούς μας, θα τα πούμε αύριο, με το κεφάλι πιο ήσυχο.
Απόψε μου είπαν ότι η τηλεόραση με έδειξε κάμποσες φορές να πανηγυρίζω. Ε, ναι, πανηγύριζα. Γιατί να το κρύψωμεν, άλλωστε; Όπως έλεγε το τραγουδάκι με το οποίο ο Γερμανός dj υποδέχθηκε την Εθνική μας, “αγαπώ, αυτό είν’ το θέμα”. Αυτό που ζούμε στο Μιλάνο και στο Βερολίνο είναι ονειρώδες και μπορεί να καλυτερέψει ακόμα περισσότερο, την εβδομάδα που έπεται.
Πηγή: Gazzetta
