Του Νίκου Παπαδογιάννη
Το πατροπαράδοτο κλισέ –που συνήθως αναπαράγεται από τους πανίσχυρους και από τους ανίσχυρους- λέει ότι το πρόγραμμα μίας διοργάνωσης δεν έχει σημασία: «Έτσι κι αλλιώς, όλοι θα παίξουν με όλους». Εγώ θα το έλεγα διαφορετικά: το ίδιο πρόγραμμα που μοιάζει βατό μπορεί να αποδειχθεί ύπουλη παγίδα. Και τούμπαλιν. Πάντοτε μου άρεσε αυτή η λέξη.
Δείτε, για παράδειγμα, την ακολουθία των αγώνων με την οποία καλείται ο πρωταθλητής Ολυμπιακός να ξεκινήσει τη σεζόν: Μπαρτσελόνα έξω και Ρεάλ έξω, καθώς και Βασκόνια, τριπλή αποστολή στην Ισπανία μέσα στις πρώτες 15 μέρες (με «σφήνα» ένα εντός έδρας ματσάκι με τη Ζαλγκίρις). Και κατόπιν, τρεις βατές αναμετρήσεις στο ΣΕΦ, η μία πίσω από την άλλη: Μονακό, Βαλένθια, Παρτίζαν.
Από αυτούς τους επτά αγώνες, ο Ολυμπιακός έχει ελάχιστα να κερδίσει και πολλά να χάσει. Οτιδήποτε λιγότερο από 5-2 θα θεωρηθεί αποτυχία και πηγή ανησυχίας (όπως το περυσινό 6-4 με τις απανωτές εκτός έδρας νίλες), ενώ και στο 5-2 πολλοί θα πουν ότι απλά «έκανε το καθήκον του». Εάν, βέβαια, βρει τρόπο να φύγει νικητής από τη Βαρκελώνη ή τη Μαδρίτη δίχως να έχει άλλες απώλειες μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου, οι αισιόδοξοι θα αρχίσουν τα σχέδια για ταξίδι στο φάιναλ-φορ, Οκτώβριο μήνα.
Κατά κανόνα, ομάδες δυνατές που διατηρούν τον κορμό τους αναλλοίωτο (όπως θα είναι ο Ολυμπιακός, εάν δεν χάσει τον Βεζένκοφ) ευνοούνται από τα πρώιμα ντέρμπι. Τι σόι Μπαρτσελόνα θα βρει ο Μπαρτζώκας απέναντί του στις 7 Οκτωβρίου και πόσους κλυδωνισμούς θα κρύβει το ξεκίνημα της μετά τον Πάμπλο Λάσο εποχής στη Ρεάλ; Υπενθυμίζω ότι οι ένθεν κακείθεν διεθνείς θα βασανίζονται στο Ευρωμπάσκετ μέχρι τις 18 Σεπτεμβρίου. Ελπίζω και οι Έλληνες.
Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε διαδικασία αναδόμησης, με καινούριο προπονητή και με κομβικούς παίκτες σκορπισμένες στις Εθνικές ομάδες. Δεν ανήκει συνεπώς στην κατηγορία των ομάδων που θα εμφανιστούν πανέτοιμες για ανδραγαθήματα στις αρχές Οκτωβρίου. Δείτε το πρόγραμμά του και θα καταλάβετε αμέσως ότι το μαχαίρι είναι δίκοπο: Ρεάλ μέσα, Ερυθρός Αστέρας έξω, Άλμπα έξω, Μονακό μέσα, Μακάμπι έξω, Ομπράντοβιτς μέσα, η μία παγίδα πίσω από την άλλη, πολλά βατά ματς, αλλά μηδεμιά σίγουρη νίκη.
Στη δική του περίπτωση, θα ήταν ίσως προτιμότερο ένα πρόγραμμα παρόμοιο με του Ολυμπιακού για την εκκίνηση: αγώνες χαμένοι από χέρι μέχρι αποδείξεως του εναντίου, αλλά και κάποιοι ευάλωτοι αντίπαλοι στο ΟΑΚΑ για να μπουν στο σακούλι τα πρώτα κουκιά. Εάν με κάποιον τρόπο οι «πράσινοι» αποδειχθούν ικανοί κολυμβητές στα θολά νερά των πρώτων 6-7 αγωνιστικών, το πρόγραμμά τους θα χαρακτηριστεί εκ των υστέρων θείο δώρο. Πέρυσι, ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε με 2-9, με καλές ωστόσο εμφανίσεις (Βιτόρια, Τελ Αβίβ) και κάμποσα χαμένα παιχνίδια στον πόντο. Στο Βελιγράδι του Ράντονιτς, βέβαια, παρουσιάστηκε γυμνός και ηττήθηκε με 81-48.
Ας το αφήσουμε λοιπόν στην άκρη το πρόγραμμα μέχρι να δούμε πού θα ρίξουν πολύ νερό τα πρωτοβρόχια, αφού «όλοι θα παίξουν με όλους». Επειδή εγώ είμαι και λιγάκι παράξενος, κάθισα και μελέτησα άλλου είδους λεπτομέρειες, για να δπιαπιστώσω αν υπάρχει κάποιου είδους πρόοδος στα οργανωτικά ή κρυφές χειρονομίες προς την απέναντι όχθη, που να φανερώνουν διάθεση συνεννόησης. Τίποτε τέτοιο δεν βλέπω διά γυμνού οφθαλμού.
Το πρόγραμμα της Euroleague 2022-23 καταρτίστηκε (ως συνήθως) σαν να μην υπάρχουν «παράθυρα», με αποτέλεσμα να βρίσκεται η Εθνική μας επί ξύλου κρεμάμενη. Οι κρισιμότατοι αγώνες με Λετονία (10/11) και Σερβία (24/2) εντός έδρας πέφτουν πάνω σε φουλ αγωνιστική δράση των συλλόγων (Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού και …Φενέρμπαχτσε): 10/11 Ολυμπιακός-Παρτιζάν, 11/11 Παναθηναϊκός-Μπασκόνια, 23/2 Αρμάνι-Παναθηναϊκός 24/2 Βαλένθια-Ολυμπιακός
Οι καθοριστικές αναμετρήσεις με Βέλγιο (13/11) και Λετονία (27/2) εκτός έδρας ορίστηκαν να διεξαχθούν Kυριακή ή Δευτέρα, οπότε θα χρειαστεί να δείξουν οι «αιώνιοι» (και οι διεθνείς μπασκετμπολίστες) καλή διάθεση, όπως έκαναν άπαντες ανεξειρέτως τον περασμένο Φεβρουάριο. Δεν ξέρω βέβαια πόσο θα διαρκέσει το όποιο μορατόριουμ με τον Λιόλιο, ούτε βάζω το χέρι μου στη φωτιά. Ήδη, από τη μία πλευρά, τα στεγανά έχουν διαρραγεί και απειλείται ναυάγιο.
Σημειώνω ότι οι Βέλγοι παίζουν πλήρεις στα «παράθυρα», ενώ και οι Λεττονοί εμφανίζονται ισχυροί στις χειμωνιάτικες αγωνιστικές. Αμφότεροι διεκδικούν ένα από τα τρία εισιτήρια για τα τελικά του Μουντομπάσκετ (όπως και οι Σέρβοι και η Τούρκοι), με πιθανό θύμα τη δική μας ομάδα ή όποιον άλλον βρουν μπόσικο. Από τους αγώνες του Αυγούστου με Σερβία στο Βελιγράδι και Βέλγιο στο ΟΑΚΑ θα είναι υπερβολή να περιμένουμε κάτι παραπάνω από μία νίκη.
Για να μη ψάχνετε κομπιουτεράκι, το πιθανό 1-5 στον νέο Όμιλο μας αφήνει εκτός Παγκοσμίου Κυπέλλου, ενώ και το 2-4 δύσκολα θα αποδειχθεί επαρκές. Υποψιάζομαι ότι η πρόκριση θα κριθεί στο Σαρλερουά και στη Ρίγα μέσα στο καταχείμωνο, τρέχα γύρευε με τι σύνθεση. Ο Δημήτρης Ιτούδης, πάντως, προλαβαίνει να κοουτσάρει σε όλα τα ματς των «παραθύρων», αφού δεν έχει αγώνα με τη Φενέρ το ίδιο βράδυ με ματς της Εθνικής. Αλλά όχι και να προετοιμάσει την ομάδα.
Από κάποιο θαύμα προγραμματισμού, στις 3 από τις πρώτες 5 αγωνιστικές της Euroleague οι δύο Έλληνες «αιώνιοι» παίζουν …την ίδια μέρα, ο ένας πάνω στον άλλον. Στις 19 Οκτωβρίου Άλμπα-Παναθηναϊκός και Ρεάλ-Ολυμπιακός. Στις 21/10 Παναθηναϊκός-Μονακό και Βασκόνια-Ολυμπιακός. Στις 27/10, που δεν έχει καν «διαβολοβδομάδα», Ολυμπιακός-Μονακό και Μακάμπι-Παναθηναϊκός, έκτακτο δωράκι για τα γενέθλιά μου. Γιατί, μωρέ;
Σκαλίζοντας το καλεντάρι για να δω κατά πόσον υπάρχει περιθώριο για αλλαγές, πρόσεξα και κάτι εκπληκτικό: το τζάμπολ της αναμέτρησης Βασκόνια-Ολυμπιακού έχει προγραμματιστεί για τις 22.45 ώρα Ελλάδας, ναι, ναι, ολογράφως έντεκα παρά τέταρτο! Μου θύμισε τον φίλο μου τον Γιάννη Καπαγερίδη, που όταν κάλυπτε το Κύπελλο UEFA στην αλήστου μνήμης Απογευματινή καταριόταν τις Πέμπτες «να βουλιάξει η Πορτογαλία», επειδή οι εκεί αγώνες ξεκινούσαν κατά τις 11.30 τη νύχτα και τον ανάγκαζαν να επιστρέφει στο σπίτι με ταξί και διπλή ταρίφα!
Ακούς εκεί, τζάμπολ στις 11 παρά τέταρτο. Να έχει και τίποτε παρατάσεις, να πάμε απ’ ευθείας για πατσά. Ή να πέσουμε πάνω στο εναρκτήριο ματς των Μπακς, που πάνω κάτω υπολογίζω ότι θα συμπέσει την ίδια νύχτα…
Πηγή: Gazzetta
