Στο ποδόσφαιρο, δύο αγώνες είναι ελάχιστο δείγμα για να βγάλεις ασφαλή συμπεράσματα. Πολύ μικρό δείγμα για να πεις ότι γνώρισες την αγωνιστική ταυτότητα μιας ομάδας, τις αρχές του παιχνιδιού της, τον τρόπο που διαχειρίζεται τις καταστάσεις, τον χαρακτήρα της. Από την άλλη όμως στο ποδόσφαιρο των εθνικών ομάδων πάντοτε τα συμπεράσματα εξάγονται υπό την πίεση του χρόνου. Μια εθνική ομάδα έχει μια χούφτα αγώνες στην διάρκεια μιας σεζόν για να δείξει την αγωνιστική ταυτότητά της και το μοντέλο του παιχνιδιού της. Συνεπώς δύο ματς εθνικής ομάδας είναι εκ φύσεως μεγαλύτερο δείγμα από δύο αγώνες ενός συλλόγου.
Στα πρώτα δύο επίσημα παιχνίδια με τον Γκας Πογέτ η Εθνική έδειξε μια σημαντική διαφορά στη νοοτροπία της συγκριτικά με την Εθνική του Τζον Φαν’τ Σχιπ. Αυτή του Πογέτ δίνει την εντύπωση μιας ομάδας που είναι πιο απαιτητική από τον εαυτό της, που τσιτώνει τον εαυτό της, ζορίζει τον εαυτό της, βάζει ένταση στην αγωνιστική συμπεριφορά της, έχει επιθετική στάση στο τερέν. Είναι μια ομάδα που σου δίνει την εντύπωση ότι έχει νοοτροπία νικητή και έχει αφήσει πίσω της τους “χαμηλούς τόνους” του πρόσφατου παρελθόντος.
Είναι νόμος της φύσης του ποδοσφαίρου ότι οι ομάδες είναι αντανάκλαση των προπονητών τους σε ζητήματα σχετικά με την αγωνιστική νοοτροπία και την ψυχολογία. Το καταλάβαινες και στα δύο παιχνίδια, απέναντι στη Βόρεια Ιρλανδία και το Κόσοβο ότι ο Πογέτ τσίτωνε τους ποδοσφαιριστές του, τους μετέδιδε το πάθος του, τους κρατούσε σε εγρήγορση.
Θετική ήταν η στάση και του Φαν’τ Σχιπ κατά την διάρκεια των αγώνων, αλλά χωρίς την ένταση, χωρίς αυτή την έκφραση της απαίτησης που βγάζει ο Πογέτ προς τους ποδοσφαιριστές του για να υπερβάλουν εαυτούς και να επικρατήσουν στις μονομαχίες. Αυτή η “τρέλα” για τη νίκη που έχει ο Ουρουγουανός προπονητής είναι βέβαιο ότι έκανε καλό στα δύο πρώτα παιχνίδια. Αυτή την τρέλα ο Πογέτ την κουβαλά εκ φύσεως, σε αντίθεση με τον Φαν’τ Σχιπ που είναι ένας πολύ πιο χαμηλών τόνων προπονητής. Ο Ολλανδός γινόταν “Πογέτ” μόνο σε στιγμές, δηλαδή όταν ένιωθε πίεση και λειτουργούσε με τη συνείδηση ότι σε ένα ματς “έπαιζε” τον πάγκο του. Για τον Πογέτ αυτή η συμπεριφορά είναι απλώς ο εαυτός του.
Φυσικά η Εθνική δεν τα κατάφερε μόνο για αυτό να πετύχει το “2 στα 2” και να ξεκινήσει τόσο θετικά σε μια διοργάνωση. Κοντά στην αγωνιστική νοοτροπία υπήρξε και η καλή οργάνωση, και στις δύο φάσεις παιχνιδιού και η καλή αγωνιστική κατάσταση αρκετών ποδοσφαιρστών. Σε δύο διαστήματα των δύο αγώνων η Εθνική έπαιξε, με όρους δημιουργικούς, καλά. Για μια ομάδα που δεν δουλεύει καιρό με έναν νέο προπονητή αυτό δεν είναι λίγο.
Προφανώς η Εθνική φανέρωσε και αδυναμίες. Απέναντι στο Κόσοβο ήταν κυρίως η έλλειψη αποφασιστικότητας στις εκτελέσεις αυτή που πήγε να κοστίσει ακριβά στην ομάδα που δεν εκμεταλλεύτηκε τις στιγμές της για να φτάσει στο 0-2 και να βάλει για ύπνο το παιχνίδι. Στην υπόθεση της Εθνικής όμως πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Θα ήταν αφύσικο να τα είχε κάνει όλα καλά στα δύο πρώτα επίσημα παιχνίδια ενός προπονητή. Δεδομένου ότι το δεύτερο δείγμα ήταν καλύτερο από το πρώτο, στην Εθνική δημιουργείται εκτός των άλλων μια αίσθηση προόδου. Σήμερα έχει μπροστά της μια ευκαιρία να πάρει πολύ καλή φόρα, κάνοντας τέσσερις τις νίκες, και να νιώσει πολύ καλά με τον εαυτό της. Όλο αυτό βεβαίως δεν είναι για να ενθουσιαστεί κανείς, δεδομένου ότι πρόκειται για το Nations League και όχι για μια προκριματική φάση μεγάλης διοργάνωσης, αλλά το όφελος θα είναι πολύ μεγάλο: επιτέλους η Εθνική θα αρχίσει να ξαναμαθαίνει να νικά και θα αποκτήσει τη νοοτροπία νικητή – αυτή που της έλειψε στον καιρό του Φαν’τ Σχιπ και της κόστισε ακριβά.
Πηγή: Gazzetta
