Του Νίκου Παπαδογιάννη
To αφήνω αυτό εδώ, με την υποσημείωση ότι μία μέρα θα τα θυμόμαστε και θα γελάμε: έχω να νοιώσω τέτοιο άγχος για αγώνα μπάσκετ από τότε που νόμιζα ότι οι παίκτες της Εθνικής νοιάζονται για την Εθνική.
Επειδή αυτή η ψευδαίσθηση απεβίωσε γύρω στα 2015, μιλάμε για συναίσθημα μνημειώδες και ξεχασμένο.
Μέχρι να κερδίσει ο Γιάνναρος το τρίτο ή το τέταρτο πρωτάθλημά του, οπότε, ναι, θα τις θυμόμαστε τις τωρινές πομπές και θα γελάμε.
Αλλά αυτό μπορεί να μη γίνει σύντομα. Μπορεί να μη γίνει ποτέ.
Το σλόγκαν «Bucks in 6» ακούγεται ωραία σε όσους μπερδεύουν την πραγματικότητα με τα παραμύθια, αλλά ακόμη απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Το δικό μου προγνωστικό; «Bucks in 6»! Αλλά όχι τόσο εύκολα…
Μπορεί και «Bucks in 7», τώρα που το καλοσκέφτομαι. Ή και Suns, ούτε που με νοιάζει σε αυτή την περίπτωση αν θα είναι στα 6 ή στα 7.
Εάν με ξαναρωτήσετε στο 10ο λεπτό του αποψινού αγώνα, μπορεί να σας απαντήσω πιο εμπεριστατωμένα. Αυτή τη στιγμή, δεν έχω τίποτε άλλο παρά μόνο διαίσθηση.
Το γράφω επειδή πολλοί αρπάζονται από αποσπασματικές αποστροφές και κριτική που δεν είναι παρά φωτογραφία της στιγμής και, κακομαθημένοι από το στοίχημα, ζητάνε εξηγήσεις.
«Μας έλεγες ότι θα νικήσουν οι Σανς με 4-0 ή με 4-1», μου έγραψε τις προάλλες κάποιος στο Twitter και μάλιστα απαιτούσε …συγγνώμες.
Όχι. Έγραψα ότι η εικόνα του πρώτου αγώνα προδιέθετε μάλλον για 4-0 των Σανς, παρά για ντέρμπι.
Αλλά η εικόνα του πρώτου αγώνα δεν μεταφέρεται απαραίτητα στον δεύτερο, πόσο μάλλον στους επόμενους. Στα πλέι-οφ, κάθε ματς δημιουργεί το δικό του μικροκλίμα.
Το στοιχείο που με κάνει αισιόδοξο είναι …ο Γιάννης. Η εκπληκτική ωριμότητα με την οποία διαχειρίζεται την αποστολή του, τόσο μέσα όσο και έξω από το γήπεδο.
Όπως έγραφα τις προάλλες, άλλος στη θέση του θα περνούσε όλο το τριήμερο χτυπώντας το στήθος του σαν τον Ταρζάν.
Στο τέταρτο ματς, αν κατεβήκατε τώρα από κάποιον ξένο πλανήτη, ο Γιάννης πέτυχε ένα από τα πιο εκκωφαντικά κατορθώματα στην ιστορία των τελικών, ένα ανδραγάθημα που στο τέλος μπορεί να κάνει τη διαφορά ανάμεσα στον τίτλο και στην «αποτυχία».
Σε εισαγωγικά παρακαλώ η λέξη γιατί εδώ δεν πουλάμε αμερικανιές του τύπου «ο δεύτερος είναι τίποτα».
Και όμως, το παραμέρισε σαν να ήταν ρουτίνα, ένα συνηθισμένο μέρος της αποστολής του. Που ήταν.
Και όταν κλήθηκε να μιλήσει για την τάπα του στον Έιτον, απάντησε με ένα λογύδριο 90 δευτερολέπτων -με την υπέροχη ελληνική προφορά του- που θα έπρεπε να διδάσκεται στις σχολές.
Σε οποιαδήποτε σχολή. Με οποιοδήποτε αντικείμενο.
Με τίτλο: «Απόσταγμα πείρας, από κάποιον που είναι 26 ετών, αλλά σκέφτεται, μιλάει και φέρεται σαν να έχει ζήσει τρεις ζωές. Διότι έχει ζήσει τρεις ζωές».
«Όταν σκέφτεσαι το χθες, μιλάει το εγώ σου. Όταν μελετάς το αύριο, μιλάει η ψωροπερηφάνεια σου. Εγώ ζω τη στιγμή, ζω το τώρα. Χωρίς περισπασμούς και χωρίς να αφήνω το μυαλό μου να τρέχει στο πριν και στο μετά».
Δεν το είπε έτσι ακριβώς, αλλά ελπίζω να μου συγχωρήσει την ελεύθερη μετάφραση.
Πρόκειται για την πεμπτουσία του Ζεν, όπως προκύπτει από τα διδάγματα δασκάλων, ανατολικών και δυτικών.
Μόνο που ο Γιάννης την έχει έμφυτη. Γαλουχήθηκε με αυτήν και του την πέρασαν υποδόρια, κάτω από το πετσί του. Σαν εμβόλιο ενάντια σε κάθε μικρόβιο.
Την παραπάνω φιλοσοφία τη συνάντησα όχι μία, αλλά δύο φορές, μέσα στο πληθωρικό κείμενο των δύο βιβλίων που μετέφραζα ταυτόχρονα το προηγούμενο δίμηνο.
Το πρώτο είναι τα «Έντεκα Δαχτυλίδια» του υπέροχου Φιλ Τζάκσον, που κυκλοφόρησε ήδη από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Το δεύτερο είναι το μνημειώδες «Giannis – The Improbable Rise of An NBA MVP» της Μίριν Φέιντερ, που θα βγει λίγες μέρες μετά τους τελικούς από τις εκδόσεις Διόπτρα.
(Τέλος γκρίζας διαφήμισης.)
Στην πρώτη περίπτωση, το carpe diem απεικόνιζε την κοσμοθεωρία του Τζάκσον, όπως την ενστερνίστηκε μέσα από τις ανησυχίες, τα διαβάσματα και τις εμπειρίες του.
Μη βασανίζεις την ψυχή σου με όσα πέρασαν. Μην αγχώνεσαι για όσα θα έρθουν. Άδειασε το μυαλό σου και ζήσε το τώρα. Μόνο έτσι θα γίνεις ο καλύτερος εαυτός σου. Σε ελεύθερη μετάφραση και πάλι.
Στο βιβλίο της Mirin Fader, που είναι και καλή φίλη, τα ίδια λόγια περνούσαν από τα χείλη ενός ανθρώπου που πιθανότατα δεν είχε διαβάσει ποτέ βιβλίο στη ζωή του και σίγουρα δεν είχε λεφτά για να αγοράσει: του Τσαρλς Αντετοκούνμπο.
Ο συγχωρεμένος πατέρας του Γιάννη έλεγε στα παιδιά του ότι μετράει μόνο το σήμερα. Ότι όφειλαν να μάθουν να συγχωρούν όσους πλήγωναν την οικογένεια.
Ότι το καλύτερο αύριο θα ερχόταν μέσα από τη βιοπάλη. Ότι τα σουβλάκι πρέπει να μοιράζεται στα έξι ή μάλλον στα τέσσερα, αφού οι γονείς μπορούσαν να ζήσουν και νηστικοί.
Ότι ο καλύτερος εαυτός περνάει μέσα από την αρετή. Όχι από τον θυμό. Όχι από τα κούφια όνειρα. Όχι από τις υλικές απολαύσεις.
Ειλικρινά, συγκινήθηκα όταν άκουσα τα λόγια του Γιάννη. Δάκρυσα σαν να άκουγα τον δικό μου πατέρα που δεν είναι πια εδώ ή τον γιο που δεν έχω.
Το καθαρό βλέμμα των Αντετοκούνμπο μπορεί να είναι είδηση και κάποιου είδους θαύμα για όσους δεν τον γνωρίζουν καλά, αλλά για εμάς είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που δεν θα γίνουμε ποτέ.
Ναι, έχω άγχος για το αποτέλεσμα των τελικών του ΝΒΑ. Πολύ άγχος. Σαν να παίζει η ομάδα μου. Όχι η ομάδα που υποστηρίζω. Η ομάδα μου.
Θέλω να το κατακτήσουν οι Μπακς, σαν να ήταν μετάλλιο των Ολυμπιακών Αγώνων για την Εθνική.
Και δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον «Μπαντ» για τις σκανδαλώδεις προπονητικές επιδόσεις που μπορεί να στερήσουν από τον Γιάννη και τον Θανάση την ευκαιρία μιας ζωής.
Μπορεί, βέβαια, να υπάρξουν και άλλες. Να γεμίσουν τα δάχτυλα του Γιάννη με πολύτιμα δαχτυλίδια. Να τα θυμόμαστε κάποτε όλα αυτά και να γελάμε.
Είπαμε, όμως. Είναι λάθος να αραδιάζουμε την ψωροπερηφάνια μας στο μονοπάτι μας όταν δεν έχουμε στέρεο έδαφος για να πατήσουμε σήμερα.
Και άλλο τόσο λάθος, να πανηγυρίζουμε για ένα ανούσιο χθες που έφυγε και δεν ωφελεί σε τίποτε.
Το μόνο «χθες» που αξίζει να μνημονεύεται είναι η διδαχή ενός αυτοδίδακτου δασκάλου του Ζεν, που δεν αξιώθηκε να αγγίξει με τα δάχτυλά του τους καρπούς της βιοπάλης.
Του μακαριστού Τσαρλς Αντετοκούνμπο, που τόσο βιάστηκε να φύγει.
Πηγή: Gazzetta
