Του Βασίλη Σαμπράκου
Από τις πρώτες του συμμέτοχες στο ελληνικό πρωτάθλημα, ο Όλεγκ Ρέαμπτσιουκ δημιούργησε την εντύπωση ότι είναι ένας αριστερός μπακ για αυτό το επίπεδο, δηλαδή για μια ομάδα που απαιτεί από τον εαυτό της να κάνει πρωταθλητισμό και φιλοδοξεί να συνεχίσει την πορεία της στο Europa League.
Ακόμη και στον “κακό καιρό του” στην Άρσεναλ ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος δεν σε άφηνε να αμφιβάλεις σχετικά με το αν μπορεί ή όχι να γίνει σημαντικός σε μια ελληνική ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό και προσπαθεί να διακριθεί στο Europa League· δεν υπάρχει λόγος να αναπτύξω συλλογισμό σχετικά με το αν ο Σωκράτης είναι ή όχι ποιοτική προσθήκη όταν είναι “στα καλά του”.
Βλέποντας κανείς τον Κένι Λαλά των 3 γκολ και 2 ασίστ στη διάρκεια των τελευταίων περίπου 2.5 μηνών στο γαλλικό πρωτάθλημα με την Στρασμπούργκ σχηματίζει την εντύπωση ότι πρόκειται για ένα δεξί μπακ που έχει ισορροπία – δηλαδή είναι καλός τόσο στην φάση της άμυνας όσο και στην φάση της επίθεσης. Με όσα βλέπεις μένεις μόνο με μια απορία, την σχετική με την σημερινή δυναμική του – δηλαδή αναρωτιέσαι αν σήμερα είναι όσο καλός ήταν στη διάρκεια των προηγούμενων τριών – τεσσάρων ετών. Αν είναι, το επίπεδό του είναι τέτοιο που να σηκώνει την απαίτηση να αποδειχθεί ποιοτική προσθήκη, δηλαδή να προσφέρει περισσότερα σε αυτό τον ρόλο από αυτά που έχουν δώσει μέχρι σήμερα στη διάρκεια της σεζόν οι παίκτες που έπαιρναν αυτή τη θέση στο παιχνίδι του Ολυμπιακού.
Με όλα αυτά, πολύ εύκολα φτάνεις στο συμπέρασμα ότι σήμερα ο Ολυμπιακός ζει στην εποχή που έχει την οικονομική δυνατότητα, το επιτελείο και τις διασυνδέσεις στην παγκόσμια αγορά προκειμένου να έχει τον τρόπο να καλύπτει κενά και ελλείμματα στοιχείων στο ρόστερ του με σχετική άνεση. Όταν ο Πρωταθλητής και σημερινός πρωτοπόρος στο πρωτάθλημα το κάνει αυτό, δηλαδή ενισχύεται με ποδοσφαιριστές που δημιουργούν αίσθηση ποιοτικής αναβάθμισης, τι μήνυμα στέλνει προς τους υπόλοιπους; Πώς αξιολογούν οι υπόλοιποι την κατάσταση και πού βλέπουν την ευκαιρία για να πετύχουν κάτι;
Η ανάλυση SWOT είναι ένα εργαλείο στρατηγικού σχεδιασμού το οποίο χρησιμοποιείται για την ανάλυση του εσωτερικού και εξωτερικού περιβάλλοντος μίας επιχείρησης, όταν η επιχείρηση πρέπει να λάβει μία απόφαση σε σχέση με τους στόχους που έχει θέσει ή με σκοπό την επίτευξή τους. Είναι μια διαδικασία κατά την οποία αξιολογείς τον εαυτό σου, την αγορά, τους ανταγωνιστές σου, κοιτάζεις τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία, τα δικά σου και των άλλων, τις μελλοντικές προκλήσεις, και φτάνεις σε συμπεράσματα σχετικά με το πού έχει νόημα να επενδύσεις εσύ τους πόρους σου, την ενέργειά σου, τις δυνάμεις σου.
Για λόγους που δεν θα μπορούσα να αναπτύξω σε ένα μικρό σημείωμα, ο Ολυμπιακός σήμερα δεν είναι ένας παίκτης που μπορούν να ανταγωνιστούν στην αγορά, με το σημερινό τους status, οι άλλες ελληνικές ομάδες. Για τις άλλες λοιπόν στρατηγικά η επιλογή είναι μόνο μία: να αναπτύξουν ποδοσφαιριστές. Φτιάχνοντας παίκτες δεν είναι μόνο ότι θα δημιουργήσουν υπεραξίες, από των οποίων την πώληση θα βρεθούν αύριο με έσοδα τα οποία θα μπορούν να επενδύσουν σε έμψυχο δυναμικό προκειμένου να βελτιωθούν και να ανταγωνιστούν ευθέως τον Ολυμπιακό. Φτιάχνοντας παίκτες είναι δεδομένο ότι μια ομάδα δημιουργεί μεγαλύτερες και καλύτερες προοπτικές υπέρβασης συγκριτικά με αυτές που έχει σήμερα που ψωνίζει ποδοσφαιριστές χαμηλότερης αντικειμενικής αξίας από αυτούς που αποκτά ο Ολυμπιακός.
Με απλά λόγια, ο Ολυμπιακός, που έχει τον καλύτερο προπονητή στην Ελλάδα, αποκτά ακριβότερους και κατά τεκμήριο καλύτερους έτοιμους ποδοσφαιριστές. Πώς να τον ανταγωνιστεί μια ομάδα που δεν έχει καλύτερο προπονητή και καλύτερους έτοιμους ποδοσφαιριστές; Μόνο αν επενδύσει σε προπονητές και τεχνικό επιτελείο και σε νεαρούς ποδοσφαιριστές, οι οποίοι μπορεί αύριο να αποδείξουν ότι έχουν ψηλότερο ταβάνι από τους σημερινούς “έτοιμους”. Απλοϊκά, αν ο Τζόλης, ο Αλεξανδρόπουλος, ο Λάτσι, ο Μαχαίρας, ο Ιωαννίδης, ο Κούτσιας “βγουν”, τότε δημιουργείται η προοπτική να “τραβήξουν” προς τα επάνω τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ, τον Παναθηναϊκό. Αν ο Πάμπλο Γκαρσία “βγει”, είναι πιθανό να τραβήξει προς τα επάνω, με όρους αγωνιστικούς, τον ΠΑΟΚ.
Όλα αυτά δεν είναι θεωρία, ή πιο σωστά είναι εφαρμοσμένη θεωρία σε αρκετούς ευρωπαϊκούς συλλόγους, με τελευταία παραδείγματα τον Άγιαξ, την Ατάλαντα, τη Σεβίλλη κι ένα σωρό άλλες μικρές, μεσαίες και μεγαλύτερες ομάδες.
Με όλα αυτά στο μυαλό μου, απορώ που ο Παναθηναϊκός ξαφνικά στην τελευταία στιγμή των μεταγραφών γεμίζει τα αποδυτήριά του με ξένους, για την οποίων την ποιότητα και την προοπτική δεν έχει απολύτως καμιά εγγύηση. Και αντιλαμβάνομαι ως ορθή την επιλογή της ΑΕΚ να μη κάνει το ίδιο και να αφήσει χώρο στους νέους της για να αναπνεύσουν, να μπουν στο γήπεδο και να δείξουν στον προπονητή αν “κάνουν” ή όχι. Την ίδια ώρα ελπίζω ο Πάμπλο Γκαρσία να λειτουργήσει όπως του λέει το κεφάλι του και όχι ένα περιβάλλον που του ζητεί απαιτητικά αποτελέσματα εδώ και τώρα. Αν μπει σε αυτή τη δίνη ο Ουρουγουανός δεν θα καταφέρει να προσφέρει στον ΠΑΟΚ αυτά που εδώ και τρία – τέσσερα χρόνια έδειχνε ότι μπορεί ως προπονητής της δεύτερης ομάδας. Θα έλεγα τα ίδια και για τον Άρη αν είχα δει την ποιότητα των νεαρών ποδοσφαιριστών του.
Ψωνίζοντας απ’ τα “έτοιμα”, οι άλλοι δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τον Ολυμπιακό. Νομίζω ότι δεν θα μπορούσαν ακόμη και αν ξόδευαν τα ίδια, διότι ο Ολυμπιακός έχει δικτυωθεί καλύτερα από όσο είχε καταφέρει ποτέ να δικτυωθεί ένας ελληνικός σύλλογος στην παγκόσμια αγορά του ποδοσφαίρου. Πόσο μάλλον λοιπόν τώρα, που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να ξοδέψουν πολλά. Στο δικό μου μυαλό λοιπόν ο δρόμος είναι μονόδρομος για όλους, αν έχουν όραμα. Μονόδρομος είναι η στρατηγική επιλογή για την ανάπτυξη και την προώθηση νεαρών ποδοσφαιριστών.
Πηγή: Gazzetta
