Του Θανάση Κρεκούκια
Συμπληρώνονται φέτος το καλοκαίρι είκοσι τρία χρόνια από την πρώτη εκλογή του Φλορεντίνο Πέρεθ στην προεδρία της Ρεάλ Μαδρίτης. Εκείνη η πρώτη του θητεία, που διήρκεσε πεντέμισι χρόνια (μέχρι την παραίτησή του στις 27 Φεβρουαρίου του 2006), χαρακτηρίστηκε από τη δημιουργία των περίφημων “galácticos”, των πανάκριβων δηλαδή μεταγραφών μεγάλων ποδοσφαιρικών αστέρων, που αγοράστηκαν από τους “μερένγκες”, με σκοπό την απόλυτη κυριαρχία της ομάδας σε Ισπανία και Ευρώπη, αλλά και την εκτόξευση των εσόδων του συλλόγου μέσω του μάρκετινγκ και της εμπορικής εκμετάλλευσης των επίσημων προϊόντων του. Στο σημερινό κείμενο θα θυμηθούμε τους παίκτες που αποτέλεσαν εκείνη την εντυπωσιακή σε ονόματα ομάδα, θα εξετάσουμε την προσφορά του καθενός, αλλά και το τί πέτυχαν συνολικά κατά την παραμονή τους στη “βασίλισσα”.
Ο ΦΛΟΡΕΝΤΙΝΟ ΠΕΡΕΘ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΜΕ “ΔΟΛΩΜΑ” ΤΟΝ ΦΙΓΚΟ
Πριν περάσουμε όμως στους “galácticos”, ας πούμε πρώτα δυο λόγια για τον εμπνευστή τους. Ο Φλορεντίνο Πέρεθ έθεσε για πρώτη φορά υποψηφιότητα για την προεδρία της Ρεάλ στις εκλογές του Φεβρουαρίου του 1995. Εκεί είχε απέναντί του τον τότε πρόεδρο, Ραμόν Μεντόθα και τον τρίτο υποψήφιο, Σαντιάγο Γκόμεθ. Ο Πέρεθ έχασε τελικά με μικρή διαφορά, αφού συγκέντρωσε 14.505 ψήφους (ποσοστό 42,8%), έναντι 15.203 του Μεντόθα (45,2%), έκανε όμως παραπάνω από αισθητή την παρουσία του στα διοικητικά πράγματα του μαδριλένικου συλλόγου, περιμένοντας πλέον την επόμενη ευκαιρία. Επέλεξε να μην κατέβει στις εκλογές του 1996 (εξελέγη ο Λορένθο Σανθ), αποφάσισε όμως να διεκδικήσει τον προεδρικό θώκο σε εκείνες του 2000.
Ο Σανθ, που είχε ήδη κατακτήσει δυο Champions League (1998 & 2000), σίγουρος για την επανεκλογή του λόγω των μεγάλων επιτυχιών της ομάδας, αντί να περιμένει τις προγραμματισμένες για το 2001 εκλογές, αποφάσισε να προκηρύξει πρόωρες στις 16 Ιουλίου του 2000, ακριβώς για να εκμεταλλευτεί το “momentum” της δεύτερης ευρωπαϊκής του κούπας, θεωρώντας ότι στην ουσία έπαιζε χωρίς αντίπαλο. Όμως ο Πέρεθ είχε στα χέρια του έναν τεράστιο κρυμένο άσο, που τον χρησιμοποίησε ανατρέποντας όλα τα μέχρι τότε δεδομένα. Η “βόμβα” έσκασε σε μια πολύ ξεχωριστή στιγμή για τον Λορένθο Σανθ, την ημέρα του γάμου της κόρης του, Μάρι Λουθ, με τον Μίτσελ Σαλγάδο, στις 5 Ιουλίου, μόλις έντεκα μέρες πριν την εκλογική αναμέτρηση.
Ήταν ο Χοσέ Ραμόν ντε λα Μορένα, αθλητικός δημοσιογράφος, εκείνος που αποκάλυψε στην εκπομπή του στο ραδιόφωνο της COPE, ότι ο Φλορεντίνο Πέρεθ είχε αποσπάσει το “ναι” του Λουίς Φίγκο (που τότε αγωνιζόταν στους “μπλαουγκράνα”), στην περίπτωση που κέρδιζε τις εκλογές. Η συμφωνία προέβλεπε την πληρωμή στην Μπάρσα από πλευράς Πέρεθ της ρήτρας αποδέσμευσης του παίκτη, που ανερχόταν στα 10 δις πεσέτες (62 εκ. σημερινά ευρώ). Εκεί κρίθηκαν όλα, αφού αποδείχτηκε ότι το μυστικό “όπλο” του Πέρεθ έφερε τα πάνω κάτω. Η προοπτική μιας τέτοιας επικοινωνιακής νίκης απέναντι στον “αιώνιο” αντίπαλο, αλλά και η ουσία μιας τέτοιας μεταγραφής, έπεισαν το θυμικό των “μαδριδίστας” να ξεχάσει και “séptima” και “octava”.
Το βράδυ της 16ης Ιουλίου του 2000, όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των εκλογών, στο στρατόπεδο του Σανθ δεν μπορούσαν να πιστέψουν τους αριθμούς που έφταναν από την καταμέτρηση. Σε σύνολο 33.116 ψήφων, ο Φλορεντίνο Πέρεθ πήρε 16.469 ψήφους (55%), έναντι 13.302 ψήφων του Σανθ (44%) και έγινε έτσι ο 15ος πρόεδρος στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης. Η νίκη του Πέρεθ ήταν συντριπτική, αν αναλογιστούμε τη δυναμική με την οποία μπήκε στην προεκλογική περίοδο ο αντίπαλός του. Ο Σανθ άφησε την προεδρία και δεν ξαναμίλησε – σύμφωνα με δική του μαρτυρία – στον Φλορεντίνο για τα επόμενα δέκα χρόνια, μέχρι το 2010, όταν ο δεύτερος τον προσκάλεσε στο προεδρικό πάλκο του “Μπερναμπέου” και αποκαταστάθηκαν οι σχέσεις τους.
“ZIDANES Y PAVONES”
Στην ουσία, ο Πέρεθ, με το που εξελέγη, είχε ήδη πραγματοποιήσει την πρώτη του μεταγραφή στη σειρά των galácticos, αφού όπως είπαμε, είχε εξασφαλίσει τη μετακίνηση του Φίγκο από τη Βαρκελώνη στο Τσαμαρτίν. Η σκέψη του νέου προέδρου, ήταν να αντιγράψει τη συνταγή που είχε ακολουθήσει ο ιστορικός πρόεδρος του συλλόγου, Σαντιάγο Μπερναμπέου, ο οποίος στη διάρκεια της δεκαετίας του ’50, είχε αγοράσει πολλά μεγάλα αστέρια της εποχής με μικρή χρονική διαφορά μεταξύ τους (Αλφρέδο Ντι Στέφανο και Πάκο Χέντο το 1953, Ρεϊμόν Κοπά το 1956, Χοσέ Σανταμαρία το 1957, Φέρεντς Πούσκας το 1958), με αποτέλεσμα την απόλυτη κυριαρχία των “μπλάνκος” εντός και εκτός συνόρων (12 πρωταθλήματα και 6 Πρωταθλητριών).
Απέναντι σε αυτή τη “φιλοσοφία” μεταγραφών, στο να ξοδεύονται δηλαδή μεγάλα ποσά για να αποκτηθούν έτοιμοι, μεγάλοι παίκτες, βρισκόταν η “φιλοσοφία” της παραγωγής παικτών από τις ακαδημίες, με απόλυτη εφαρμογή της στην περίφημη “Quinta del Buitre”, τη φουρνιά που βγήκε από τα φυτώρια της Ρεάλ και με πρωταγωνιστές τους Μίτσελ, Εμίλιο Μπουτραγκένιο, Μανόλο Σαντσίς, Ραφαέλ Μαρτίν Βάθκεθ και Μιγκέλ Παρδέθα, κυριάρχησε στην Ισπανία (πέντε σερί πρωταθλήματα) και κατέκτησε δυο Κύπελλα UEFA. Ο Φλορεντίνο Πέρεθ αποφάσισε τελικά να συνδυάσει και τις δυο “τάσεις”, λέγοντας το καλοκαίρι του 2001 την πασίγνωστη φράση του, “η ομάδα θα αποτελείται από Zidanes και Pavones” (όπου οι “Ζιντάν” θα ήταν οι ακριβές μεταγραφές και οι “Παβόνες” – εννοώντας τον Πάκο Παβόν – οι παίκτες από τις ακαδημίες του συλλόγου).
ΠΟΙΟΙ ΗΤΑΝ ΟΙ “GALÁCTICOS”
Αυτό που είχε στο μυαλό του ο Πέρεθ, ήταν κάθε καλοκαίρι να πραγματοποιεί από μια σούπερ μεταγραφή, ανεβάζοντας συνέχεια επίπεδο την ομάδα. Η ονομασία “galácticos” ξεκίνησε από ένα πρωτοσέλιδο της “Marca”, στο οποίο εκθείαζε την απόδοση της Ρεάλ σε κάποιον αγώνα με τον τίτλο “Fútbol de otra galaxia”, δηλαδή “ποδόσφαιρο από άλλο γαλαξία”. Λίγα 24ωρα αργότερα, παραμονές ενός Βαλένθια-Ρεάλ Μαδρίτης, ο τότε πρόεδρος των “τσε”, Χάιμε Ορτί, παραπονούμενος για την υπερβολική προβολή των “μερένγκες” από τα ΜΜΕ, έκανε το εξής σχόλιο στους δημοσιογράφους: “Λένε ότι είναι γκαλάκτικος ή κάτι τέτοιο”. Αυτό ήταν! Σύσσωμος ο ισπανικός Τύπος υιοθέτησε τον χαρακτηρισμό και από τότε, η πρώτη θητεία του Πέρεθ ως προέδρου της Ρεάλ, είναι γνωστή ως “era galáctica”, δηλαδή “εποχή των γκαλάκτικος”.
Ας δούμε τώρα ποιοι παίκτες εκείνης της ομάδας, ονομάζονται “galácticos”. Με τη στενότατη έννοια του όρου, στον “σκληρό πυρήνα” των “γκαλάκτικος” ανήκουν μόνο τέσσερις παίκτες: ο Λουίς Φίγκο (αποκτήθηκε το 2000), ο Ζινεντίν Ζιντάν (2001), ο Ρονάλντο (2002) και ο Ντέιβιντ Μπέκαμ (2003). Σε αυτούς, μπορούμε να προσθέσουμε δυο ακόμα, ένα επίπεδο πιο κάτω, τους Μάικλ Όουεν (2004) και Ρομπίνιο (2005). Εκτός από την εξάδα, υπάρχουν και άλλοι παίκτες, που μπορεί να μην πληρούν τις προϋποθέσεις ή τα χαρακτηριστικά του “galáctico”, αλλά κατέληξαν να ανήκουν και αυτοί στον ευρύ κύκλο της έννοιας, κυρίως λόγω της αξίας τους, αλλά και επειδή χρονικά συνέπεσαν με τους αυθεντικούς.
Σαν τέτοιους, υπολογίζουμε τους Ισπανούς Ραούλ, Γκούτι, Ίκερ Κασίγιας, Φερνάντο Μοριέντες και Σέρχιο Ράμος και τους ξένους Ρομπέρτο Κάρλος, Στιβ ΜακΜάναμαν και Κλοντ Μακελελέ. Όλοι αυτοί, είτε δεν αγοράστηκαν επί Πέρεθ, είτε δεν ήταν απαραίτητα ακριβές μεταγραφές, είτε αποκτήθηκαν ελεύθεροι, είτε προέρχονταν από τις ακαδημίες του συλλόγου. Οι περισσότεροι όμως εξελίχθηκαν σε πολύτιμες μονάδες για τη Ρεάλ Μαδρίτης και έβαλαν και αυτοί τη σφραγίδα τους στην ομάδα εκείνης της εποχής. Εξαίρεση σε αυτή την κατηγορία, αποτελεί ο Σέρχιο Ράμος, ο οποίος αγοράστηκε επί Πέρεθ, ήταν ακριβή μεταγραφή (27 εκ. ευρώ), αλλά δεν μπορούμε να τον κατατάξουμε στους αυθεντικούς “galácticos”, επειδή όταν αποκτήθηκε ήταν μόλις 19 ετών και είχε πίσω του καριέρα μόλις μιας σεζόν στη Σεβίγια.
Όπως είπαμε, ο πρώτος galáctico του Πέρεθ ήταν ο Φίγκο, όμως η “πολιτική” των ακριβών μεταγραφών ξεκίνησε ένα χρόνο νωρίτερα από τον προηγούμενο πρόεδρο, Λορένθο Σανθ, ο οποίος το καλοκαίρι του 1999 αγόρασε τον Νικολά Ανελκά από την Άρσεναλ, έναντι του ποσού των 36 εκατομμυρίων ευρώ. Ο Σανθ ήθελε να κάνει τον Γάλλο, σημείο αναφοράς στην είσοδο της Ρεάλ στον 21ο αιώνα, αλλά κάτι τέτοιο δεν κατέστη δυνατό, αφού ο παίκτης ποτέ δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί στη νέα του ομάδα, με αποτέλεσμα να φύγει το επόμενο καλοκαίρι για την Παρί Σεν Ζερμέν. Έτσι λοιπόν, φτάσαμε στον Ιούλιο του 2000 και τον Φλορεντίνο Πέρεθ, νικητή των εκλογών, να αναλαμβάνει τα ηνία στη διοίκηση των “μερένγκες”.
Στο σημερινό κείμενο θα εξετάσουμε τη βασική εξάδα των galácticos (Φίγκο, Ζιντάν, Ρονάλντο, Μπέκαμ, Όουεν, Ρομπίνιο), με βάση το τί πρόσφερε ο καθένας σε εκείνη την ομάδα (και όχι με χρονολογική σειρά άφιξης στη Μαδρίτη). Θα ξεκινήσουμε από εκείνον που θεωρούμε ότι είχε τη μικρότερη προσφορά και θα καταλήξουμε σε εκείνον που πιστεύουμε ότι στο πέρασμά του από τη Ρεάλ, ξεχώρισε από όλους τους υπόλοιπους. Στη συνέχεια θα δούμε αν συνολικά το “πείραμα” των galácticos αποδείχτηκε πετυχημένο ή όχι. Πριν ξεκινήσουμε όμως την αναλυτική τους παρουσίαση, ας τους δούμε όλους μαζί συγκεντρωμένους σε έναν πίνακα, αυτή τη φορά με τη – χρονολογική – σειρά που αποκτήθηκαν από τους “μερένγκες”.
| ΠΑΙΚΤΗΣ | ΕΤΟΣ | ΠΟΣΟ (εκ. ευρώ) | ΠΡΩΗΝ ΟΜΑΔΑ |
| Λουίς Φίγκο | 2000 | 62 | Μπαρτσελόνα |
| Ζινεντίν Ζιντάν | 2001 | 77,5 | Γιουβέντους |
| Ρονάλντο | 2002 | 45 | Ίντερ |
| Ντέιβιντ Μπέκαμ | 2003 | 37,5 | Μαν. Γιουνάιτεντ |
| Μάικλ Όουεν | 2004 | 12 | Λίβερπουλ |
| Ρομπίνιο | 2005 | 24 | Σάντος |
*Σε κάθε παίκτη αναφέρονται: 1. Η συνολική παραμονή του στη Ρεάλ 2. Οι συνολικές συμμετοχές του στη Ρεάλ 3. Τα συνολικά του γκολ και ασίστ στη Ρεάλ 4. Οι τίτλοι που κατέκτησε επί περιόδου των galácticos (2000-2006) και 5. Οι συνολικοί τίτλοι που κατέκτησε στη Ρεάλ.
6. ΡΟΜΠΙΝΙΟ (2005)
- Συνολική παραμονή στη Ρεάλ: 2005 – 2008
- Συνολικές συμμετοχές: 137
- Συνολικά γκολ & ασίστ: 35 & 27
- Τίτλοι στην περίοδο των galácticos (2000-2006): Κανένας
- Τίτλοι συνολικά στη Ρεάλ: 2 πρωταθλήματα (2006/07 & 2007/08), 1 ισπανικό Σούπερ Καπ (2008)
Ο Ρομπίνιο ήταν ο τελευταίος galáctico που πήγε στη Ρεάλ στην πρώτη θητεία του Φλορεντίνο Πέρεθ. Αποκτήθηκε το καλοκαίρι του 2005 από τη Σάντος σε ηλικία 21 ετών αντί του ποσού των 24 εκατομμυρίων ευρώ, χωρίς όμως να είναι η ακριβότερη μεταγραφή εκείνης της χρονιάς, αφού τον “ξεπέρασαν” τα 27 εκ. ευρώ που δαπανήθηκαν για τον Σέρχιο Ράμος. Άργησε να προσαρμοστεί, αλλά ακόμα και όταν έγινε βασικός στο σχήμα των “μερένγκες”, δεν μπόρεσε ποτέ να ανταποκριθεί στις υψηλές προσδοκίες και να αποδώσει τα αναμενόμενα. Φόρεσε τη φανέλα με το “10” που είχε αφήσει ο Φίγκο φεύγοντας για την Ίντερ, παρασύρθηκε και αυτός την πρώτη του σεζόν από το συνολικό “ναυάγιο” της Ρεάλ, όμως στις δυο επόμενες χρονιές του, βοήθησε στην κατάκτηση των δυο σερί πρωταθλημάτων. Το καλοκαίρι του 2008 αναχώρησε για το Μάντσεστερ και τη Σίτι, η οποία πλήρωσε 43 εκ. ευρώ για να τον αποκτήσει.
5. ΜΑΪΚΛ ΟΟΥΕΝ (2004)
- Συνολική παραμονή στη Ρεάλ: 2004 – 2005
- Συνολικές συμμετοχές: 45
- Συνολικά γκολ & ασίστ: 16 & 4
- Τίτλοι στην περίοδο των galácticos (2000-2006): Κανένας
- Τίτλοι συνολικά στη Ρεάλ: Κανένας
Ο Μάικλ Όουεν ήταν ο galáctico του 2004 και ο φθηνότερος όλων, αφού κόστισε στον Πέρεθ “μόλις” 12 εκατομμύρια ευρώ. Ήταν μια μεταγραφή που κανείς δεν κατάλαβε γιατί έγινε, πέρα από την πρεμούρα του Πέρεθ να συγκεντρώσει στη Ρεάλ όλες τις Χρυσές Μπάλες της εποχής. Ο Άγγλος πρώην άσος της Λίβερπουλ βρισκόταν συνέχεια στη σκιά των Ρονάλντο και Ραούλ, όμως ολοκλήρωσε τη σεζόν 2004/05 με 16 γκολ, έχοντας τον καλύτερο μέσο όρο σκοραρίσματος σε σχέση με τον χρόνο που χρησιμοποιήθηκε. Το καλοκαίρι του 2005, με την απόκτηση των Ρομπίνιο και Ζούλιο Μπαπτίστα, δεν υπήρχε πλέον χώρος για τον Όουεν, ο οποίος πουλήθηκε στη Νιούκαστλ αντί του ποσού των 25 εκ. ευρώ. Δεν κατέκτησε κανένα τίτλο με τους “μερένγκες”, αφού το πέρασμά του από τη Μαδρίτη συνέπεσε με την παρακμή των galácticos.
4. ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΜΠΕΚΑΜ (2003)
- Συνολική παραμονή στη Ρεάλ: 2003 – 2007
- Συνολικές συμμετοχές: 159
- Συνολικά γκολ & ασίστ: 20 & 51
- Τίτλοι στην περίοδο των galácticos (2000-2006): 1 ισπανικό Σούπερ Καπ (2003)
- Τίτλοι συνολικά στη Ρεάλ: 1 πρωτάθλημα (2006/07), 1 ισπανικό Σούπερ Καπ (2003)
Μετά από μια τεράστια καριέρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με την οποία κατέκτησε τα πάντα, ο Ντέιβιντ Μπέκαμ έγινε ο galáctico του καλοκαιριού του 2003. Ο Πέρεθ τον διεκδίκησε και τον κέρδισε από την Μπαρτσελόνα, πληρώνοντας 37,5 εκ. ευρώ στους “κόκκινους διάβολους”. Ο Μπέκαμ φόρεσε τη φανέλα με το “23” για να τιμήσει τον Μάικλ Τζόρνταν, αφού το δικό του “7” ήταν καπαρωμένο από τον Ραούλ και ξεκίνησε ιδανικά την πορεία του ως “μπλάνκο” σκοράροντας στον δεύτερο τελικό του ισπανικού Σούπερ Καπ απέναντι στη Μαγιόρκα (3-0). Από εκεί και μετά όμως, ξεκίνησε η παρακμή των galácticos, με αποτέλεσμα ο Άγγλος να φτάσει στον μοναδικό του τίτλο με τους “μερένγκες” (η Λίγκα της σεζόν 2006/07), αφού είχε αναχωρήσει από την προεδρία ο Πέρεθ. Χωρίς να προσφέρει φοβερά πράγματα στην ομάδα, η παρουσία του έδωσε life style λάμψη στη Ρεάλ και απογείωσε τα έσοδα από πωλήσεις επίσημων προϊόντων, σπάζοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ στις φανέλες που διατέθηκαν με το όνομά του. Το καλοκαίρι του 2007 έμεινε ελεύθερος από τους “μπλάνκος” και συνέχισε την καριέρα του στις ΗΠΑ και τους LA Galaxy.
3. ΡΟΝΑΛΝΤΟ (2002)
- Συνολική παραμονή στη Ρεάλ: 2002 – 2007
- Συνολικές συμμετοχές: 177
- Συνολικά γκολ & ασίστ: 104 & 35
- Τίτλοι στην περίοδο των galácticos (2000-2006): 1 πρωτάθλημα (2002/03), 1 Διηπειρωτικό Κύπελλο (2002), 1 ισπανικό Σούπερ Καπ (2003)
- Τίτλοι συνολικά στη Ρεάλ: 1 πρωτάθλημα (2002/03), 1 Διηπειρωτικό Κύπελλο (2002), 1 ισπανικό Σούπερ Καπ (2003)
Ο Ρονάλντο ήταν ο τρίτος στη σειρά galáctico και έφτασε στη Μαδρίτη το καλοκαίρι του 2002, προερχόμενος από την Ίντερ, στην οποία ο Πέρεθ πλήρωσε 45 εκ. ευρώ για να τον αποκτήσει. Το “φαινόμενο” κατέκτησε όλους τους τίτλους του με τους “μερένγκες” στην πρώτη του σεζόν (2002/03), πρωτάθλημα, Διηπειρωτικό και ισπανικό Σούπερ Καπ, ενώ τον Δεκέμβριο του 2002 βραβεύτηκε με τη δεύτερη Χρυσή Μπάλα της καριέρας του. Είναι ο αρχισκόρερ των galácticos, αφού στα τεσσεράμισι χρόνια της παραμονής του πέτυχε 104 τέρματα, τα περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο. Τη σεζόν 2003/04 βγήκε πρώτος σκόρερ της Λίγκας (25 γκολ), ενώ και στις τέσσερις ολοκληρωμένες του σεζόν με τη Ρεάλ, ήταν ο πρώτος σκόρερ της ομάδας. Τη σεζόν 2006/07 ο Φάμπιο Καπέλο τον έστειλε στον πάγκο, υποστηρίζοντας ότι είχε παραπανίσια κιλά που του στερούσαν την απαραίτητη φυσική κατάσταση. Τον Ιανουάριο του 2007, η Ρεάλ παραχώρησε τον Βραζιλιάνο στη Μίλαν έναντι του ποσού των 7,5 εκ. ευρώ. Ο ίδιος στο “αντίο” του, ευχαρίστησε τους πάντες, φιλάθλους, συμπαίκτες και όλους τους προπονητές του εκτός από έναν, τον Καπέλο!
2. ΛΟΥΙΣ ΦΙΓΚΟ (2000)
- Συνολική παραμονή στη Ρεάλ: 2000 – 2005
- Συνολικές συμμετοχές: 245
- Συνολικά γκολ & ασίστ: 56 & 93
- Τίτλοι στην περίοδο των galácticos (2000-2006): 1 Champions League (2001/02), 2 πρωταθλήματα (2000/01 & 2002/03), 2 ισπανικά Σούπερ Καπ (2001 & 2003), 1 ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ (2002), 1 Διηπειρωτικό Κύπελλο (2002)
- Τίτλοι συνολικά στη Ρεάλ: 1 Champions League (2001/02), 2 πρωταθλήματα (2000/01 & 2002/03), 2 ισπανικά Σούπερ Καπ (2001 & 2003), 1 ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ (2002), 1 Διηπειρωτικό Κύπελλο (2002)
Όπως ήδη έχουμε γράψει, ο Λουίς Φίγκο ήταν ο πρώτος galáctico του Πέρεθ, μια μεταγραφή που τα είχε όλα: παγκόσμιο ρεκόρ ακριβότερης μετακίνησης στην ιστορία του ποδοσφαίρου (με τα 62 εκ. ευρώ που πλήρωσε η Ρεάλ στην Μπάρσα για τη ρήτρα αποδέσμευσης του παίκτη, ξεπέρασε τα 55 εκ. ευρώ που είχε πληρώσει η Λάτσιο στην Πάρμα λίγες εβδομάδες νωρίτερα για να αποκτήσει τον Ερνάν Κρέσπο), αναμφισβήτη ποδοσφαιρική αξία και βέβαια, απίστευτο πλήγμα στους “μπλαουγκράνα” που είδαν τον αρχηγό τους να φεύγει για την “αιώνια” αντίπαλο. Νίκη λοιπόν σε όλα τα επίπεδα για τον Πέρεθ, που ξεκίνησε θριαμβευτικά την προεδρική του θητεία. Ο Πορτογάλος είναι ο galáctico με τους περισσότερους τίτλους, αλλά και με τις περισσότερες ασίστ (93). Υπήρξε πρωταγωνιστής στα δυο πρωταθλήματα της Ρεάλ (2001 & 2003) και στο Champions League του 2002. Το καλοκαίρι του 2005 δεν ανανεώθηκε το συμβόλαιό του, έμεινε ελεύθερος και κατέληξε στην Ίντερ.
1. ΖΙΝΕΝΤΙΝ ΖΙΝΤΑΝ (2001)
- Συνολική παραμονή στη Ρεάλ: 2001 – 2006
- Συνολικές συμμετοχές: 227
- Συνολικά γκολ & ασίστ: 49 & 68
- Τίτλοι στην περίοδο των galácticos (2000-2006): 1 Champions League (2001/02), 1 πρωτάθλημα (2002/03), 2 ισπανικά Σούπερ Καπ (2001 & 2003), 1 ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ (2002), 1 Διηπειρωτικό Κύπελλο (2002)
- Τίτλοι συνολικά στη Ρεάλ: 1 Champions League (2001/02), 1 πρωτάθλημα (2002/03), 2 ισπανικά Σούπερ Καπ (2001 & 2003), 1 ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ (2002), 1 Διηπειρωτικό Κύπελλο (2002)
Και φτάνω σε αυτόν, τον οποίο προσωπικά θεωρώ ως τον galáctico με τη μεγαλύτερη προσφορά στη Ρεάλ. Ο Ζινεντίν Ζιντάν ήταν ο δεύτερος μεγάλος σταρ του Πέρεθ και αποκτήθηκε το καλοκαίρι του 2001 από τη Γιουβέντους έναντι του ποσού των 77,5 εκ. ευρώ, παίρνοντας το παγκόσμιο ρεκόρ ακριβότερης μεταγραφής από τον Φίγκο. Ο Γάλλος πρόσφερε στους “μερένγκες” προσωπικότητα, φινέτσα, στιλ, φαντασία, ποδοσφαιρική αξία, όλα στον υπερθετικό βαθμό. Πρωταγωνιστής σε όλους τους τίτλους της Ρεάλ στην πενταετία που έμεινε στο σύλλογο, έχει προφανώς ως highlight το “στρατοσφαιρικό” γκολ που σημείωσε στον τελικό του Champions League του 2002 απέναντι στην Μπάγερ Λεβερκούζεν, ένα από τα κορυφαία στην ιστορία της διοργάνωσης. “Θύμα” και αυτός της παρακμής των galácticos την τριετία 2003-2006, αποφάσισε να ολοκληρώσει την καριέρα του το καλοκαίρι του 2006 (αμέσως μετά το Μουντιάλ), παίζοντας το τελευταίο του ματς με τη φανέλα των “μπλάνκος” στις 7 Μαΐου του 2006, εκεί όπου 80.000 φίλοι της Ρεάλ τον αποθέωσαν, σηκώνοντας μέσα στο “Μπερναμπέου” ένα τεράστιο πανό που έγραφε “ευχαριστούμε για τη μαγεία”.
ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΩΝ GALÁCTICOS ΤΟΥ ΦΛΟΡΕΝΤΙΝΟ ΠΕΡΕΘ
Ας δούμε τώρα τί αποτελέσματα είχε αυτή η πρωτοφανής συγκέντρωση αστέρων παγκόσμιας εμβέλειας στη Ρεάλ στην πρώτη θητεία του Φλορεντίνο Πέρεθ. Υπάρχουν δυο βασικοί άξονες, ο αγωνιστικός και ο εμπορικός. Σε ό,τι αφορά στο μάρκετινγκ, δε χωράει η παραμικρή αμφιβολία ότι το εγχείρημα του Πέρεθ πέτυχε απόλυτα. Οι “μερένγκες”, έχοντας στις τάξεις τους όλους αυτούς τους παίκτες, έγιναν ακόμα πιο γνωστοί και δημοφιλείς σε όλο τον κόσμο, το brand name του συλλόγου έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη, “κατακτήθηκε” η αγορά της Ασίας (κυρίως λόγω του Μπέκαμ), πουλήθηκαν εκατομμύρια – κυριολεκτικά – φανέλες σε κάθε γωνιά του πλανήτη (κυρίως αυτές του Μπέκαμ, του Ρονάλντο και του Ζιντάν), άνοιξαν πολλαπλές μπουτίκ σε όλη την υφήλιο και έγιναν ανάρπαστα τα επίσημα προϊόντα της Ρεάλ, με αποτέλεσμα να γεμίσουν τα ταμεία του συλλόγου και οι “μπλάνκος” στο τέλος της σεζόν 2005/06 να είναι πλέον ο πλουσιότερος σύλλογος στον κόσμο σε έσοδα.
Επίσης, ο ίδιος ο Πέρεθ είδε τον κύκλο εργασιών της κατασκευαστικής του εταιρείας να γιγαντώνεται, με την Grupo ACS να αναδεικνύεται σε μια από τις μεγαλύτερες του κόσμου. Για την αγορά των έξι βασικών galácticos της λίστας μας, ξοδεύτηκαν συνολικά 258 εκατομμύρια ευρώ (συμπεριλαμβανομένων δυο σερί παγκόσμιων ρεκόρ ακριβότερης μεταγραφής με τους Φίγκο και Ζιντάν), ποσό αμύθητο για την εποχή, όμως τα οικονομικά οφέλη ήταν πολλαπλά και αυτό είναι κάτι που σαφώς πιστώνεται στον Φλορεντίνο. Όπως επίσης του πιστώνεται ότι στη διάρκεια εκείνης της πρώτης του θητείας, η Ρεάλ, από καταχρεωμένος σύλλογος, αποπλήρωσε όλες τις υποχρεώσεις της, κατασκεύασε νέο προπονητικό κέντρο και ανακαίνισε το “Σαντιάγο Μπερναμπέου”. Άρα λοιπόν, στο οικονομικό επίπεδο, το “πείραμα” των galácticos κρίνεται πετυχημένο, οπότε ας περάσουμε και στο αγωνιστικό.
Όπως, φαντάζομαι, θα παρατηρήσατε, η περίοδος των galácticos χωρίζεται σε δυο μέρη, ουσιαστικά σε δυο τριετίες, την πρώτη (2000-2003) και τη δεύτερη (2003-2006). Προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι στην πρώτη τριετία κατακτήθηκαν σχεδόν τα πάντα (πρωταθλήματα, Champions League, Σούπερ Καπ σε Ισπανία και Ευρώπη, Διηπειρωτικό), ενώ στη δεύτερη απολύτως τίποτα! Προφανώς και υπάρχει εξήγηση για την ξαφνική αγωνιστική πτώση των galácticos από το 2003 και μετά και συνοψίζεται κυρίως σε τρία βασικά σημεία που αφορούν από τη μια σε δυο αποχωρήσεις και από την άλλη στη συνεχιζόμενη “συσσώρευση” παικτών που είχαν ίδια χαρακτηριστικά και – το βασικότερο – σχεδόν μηδενική αμυντική λειτουργία. Αυτά τα τρία σημεία είναι τα εξής:
- Η πώληση το καλοκαίρι του 2003 του Κλοντ Μακελελέ.
- Η απόλυση το καλοκαίρι του 2003 του Βιθέντε ντελ Μπόσκε.
- Η απόκτηση από το καλοκαίρι του 2003 και μετά, παικτών που είτε δεν ήταν απαραίτητοι στην ομάδα (Μπέκαμ, Όουεν), είτε δεν πρόσφεραν τα αναμενόμενα (Ρομπίνιο).
Ας τα δούμε ένα-ένα. Η αποχώρηση του Φερνάντο Ρεδόνδο το καλοκαίρι του 2000 άφησε ένα τεράστιο κενό στο χώρο του κέντρου για τους “μερένγκες”, κενό όμως που ο Φλορεντίνο φρόντισε να καλύψει αμέσως, με την απόκτηση του Κλοντ Μακελελέ από τη Θέλτα έναντι του ποσού των 14 εκ. ευρώ. Ο Γάλλος αποδείχτηκε “λίρα εκατό”, ένας υπερπολύτιμος αμυντικός χαφ που “καθάριζε” όλους τους κινδύνους στον χώρο ευθύνης του, είχε ατελείωτα τρεξίματα και μάρκαρε σα “σκυλί του πολέμου”, αφήνοντας έτσι ελεύθερο το πεδίο δράσης για τους σταρ της ομάδας. Βασικός και αναντικατάστατος για τον Ντελ Μπόσκε, ο Μακελελέ ζήτησε το καλοκαίρι του 2003 αναπροσαρμογή του συμβολαίου του, αφού ήταν από τους πιο κακοπληρωμένους παίκτες του ρόστερ και θεωρούσε ότι άξιζε υψηλότερες αποδοχές.
Ο Πέρεθ όμως δε δέχτηκε ούτε καν να το συζητήσει και έτσι ο Γάλλος πουλήθηκε στην Τσέλσι για 20 εκ. ευρώ. Ήταν ένα “έγκλημα” που το πλήρωσε πολύ ακριβά όλη η ομάδα, παρά τη δήλωση του Φλορεντίνο ότι “ο Μακελελέ δεν είχε κεφαλιά και δεν έδινε πάσα πέραν των τριών μέτρων”. Η Ρεάλ δεν μπόρεσε ποτέ να βρει έναν άξιο αντικαταστάτη του, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια “μαύρη τρύπα” στο κέντρο, που στέρησε από τους “μερένγκες” στην επόμενη τριετία τη σιγουριά και τις λύσεις που έδινε ο Γάλλος, συνολικά την ισορροπία στο παιχνίδι τους. Όπως έγραψε χαρακτηριστικά στη βιογραφία του ο Φερνάντο Ιέρο, “ο Κλοντ ήταν ένα δώρο και η απώλειά του σήμανε την αρχή του τέλους των galácticos, αλλά και μια νέα εποχή για την Τσέλσι”.
Το άλλο “έγκλημα” του Πέρεθ, που χρονικά προηγήθηκε της αποχώρησης του Μακελελέ για λίγες εβδομάδες, ήταν η απόλυση του Βιθέντε ντελ Μπόσκε, επίσης το καλοκαίρι του 2003 και μάλιστα με έναν τελείως άκομψο τρόπο, αφού ο Φλορεντίνο ανακοίνωσε την απομάκρυνσή του 24 ώρες μετά την κατάκτηση από τη Ρεάλ του ισπανικού πρωταθλήματος. Ο Ντελ Μπόσκε είχε αναλάβει τον πάγκο της Ρεάλ την τελευταία χρονιά της προεδρίας του Σανθ, όμως ο νεοεκλεγείς το καλοκαίρι του 2000 Πέρεθ “αναγκάστηκε” να τον κρατήσει, γιατί μόλις είχε κατακτήσει το Champions League με τους “μερένγκες”. Η σχέση μεταξύ τους άρχισε να στραβώνει από τη σεζόν 2002/03, όταν ο Ισπανός τεχνικός κατέστησε σαφές στον πρόεδρο ότι δεν συμφωνούσε με την πολιτική των galácticos και με την εμμονή του Πέρεθ να αγοράζει κάθε χρόνο έναν σούπερ σταρ.
Ο Φλορεντίνο κατηγόρησε τον Ντελ Μπόσκε ότι είχε φτιάξει μια “κλίκα”, μέλη της οποίας ήταν ο Μακελελέ, ο Ιέρο, ο ΜακΜάναμαν και ο Μοριέντες (δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι πρώτοι τρεις έφυγαν το ίδιο εκείνο καλοκαίρι του 2003 για άλλους προορισμούς, ενώ και ο Μοριέντες δόθηκε δανεικός στη Μονακό). Ο πρόεδρος της Ρεάλ είχε πάντα πρόβλημα με το image του Ντελ Μπόσκε, θεωρούσε ότι η εικόνα του δεν ταίριαζε με την εικόνα των galácticos και έψαχνε αφορμή για να τον ξεφορτωθεί. Απολύοντάς τον τον Ιούνιο του 2003, η Ρεάλ δεν είναι ότι έχασε απλά έναν καλό προπονητή, το χειρότερο ήταν ότι έχασε τον ιδανικό της διαχειριστή, έναν άνθρωπο που ήξερε να κρατάει τις ισορροπίες στα αποδυτήρια και να θέτει όλα τα τεράστια “εγώ” των σταρ στην υπηρεσία του συνόλου.
Απόδειξη του πόσο κακό έκανε στους galácticos η απομάκρυνση του Ντελ Μπόσκε, είναι ότι την επόμενη τριετία, μέχρι και την παραίτησή του τον Φεβρουάριο του 2006, ο Φλορεντίνο άλλαξε πέντε προπονητές, χωρίς να μπορέσει να στεριώσει κανείς από αυτούς (Κεϊρός, Καμάτσο, Γκαρθία Ρεμόν, Λουξεμπούργκο και Λόπεθ Κάρο). Έτσι λοιπόν, το καλοκαίρι του 2003 είχαμε τις δυο αυτές πολύ βασικές αποχωρήσεις (Μακελελέ και Ντελ Μπόσκε), που συνδυάστηκαν με τον ερχομό του Ντέιβιντ Μπέκαμ. Ο Άγγλος δεν ήταν απαραίτητος αγωνιστικά στη Ρεάλ, αφού έπαιζε στην ίδια θέση με τον Φίγκο (δεξί εξτρέμ). Όμως ο Κεϊρός πήρε εντολή από τον Πέρεθ, να βρίσκονται όλοι οι galácticos στα αρχικά σχήματα της ομάδας, με αποτέλεσμα παίκτες-κλειδιά (όπως ο Φίγκο), να αναγκάζονται να παίζουν σε άλλη θέση από τη δική τους για να χωρέσουν στην ενδεκάδα.
Ήταν μοιραίο λοιπόν, όταν υποχρεωτικά στο χορτάρι βρίσκονταν οι Ρονάλντο, Φίγκο, Μπέκαμ και Ζιντάν, χωρίς κάποιο “βαρβάτο” αμυντικό χαφ να “αλωνίζει” και να κυριαρχεί στο κέντρο, να δημιουργούνται τεράστιες ανισορροπίες ειδικά όταν ο αντίπαλος είχε τη μπάλα, αφού από την τετράδα κανείς δε μάρκαρε ψηλά, με αποτέλεσμα οι άλλες ομάδες να βρίσκουν ατελείωτους χώρους για να αναπτυχθούν και να δημιουργήσουν κινδύνους για την εστία των “μερένγκες”. Αυτό φάνηκε περίτρανα στον τελικό του Κυπέλλου τον Μάρτιο του 2004, εκεί όπου οι παίκτες της Σαραγόσα έκαναν ό,τι ήθελαν στον χώρο του κέντρου, με αποτέλεσμα να νικήσουν 3-2 και να πάρουν το τρόποιο. Εκεί τοποθετείται χρονικά η αρχή του τέλους των galácticos, που εκείνη τη χρονιά πήγαιναν για το τρεμπλ, τελικά όμως δεν κατέκτησαν απολύτως τίποτα.
Στην τριετία 2003-2006, οι “μπλάνκος” έχασαν τρία πρωταθλήματα, από τη Βαλένθια (2004) και την Μπαρτσελόνα (2005 & 2006) και δεν μπόρεσαν να κατακτήσουν κανένα Κύπελλο, αφού έχασαν τον τελικό του 2004 από τη Σαραγόσα, αποκλείστηκαν το 2005 από τη Βαγιαδολίδ στους “16” και γνώρισαν το διασυρμό ξανά από τη Σαραγόσα στον ημιτελικό του 2006 με το εντυπωσιακό 6-1. Αλλά ούτε και στην Ευρώπη κατάφεραν κάτι σημαντικό, αφού το 2003/04 αποκλείστηκαν στα προημιτελικά από τη Μονακό (και τον Μοριέντες), το 2004/05 στη φάση των “16” από τη Γιουβέντους και το 2005/06 και πάλι στη φάση των “16”, αυτή τη φορά από την Άρσεναλ. Αν το δούμε από την αγωνιστική πλευρά, μιλάμε για το πλήρες ναυάγιο.
Ο αποκλεισμός της Ρεάλ από τη Σαραγόσα στον ημιτελικό του Κυπέλλου, στις 14 Φεβρουαρίου του 2006 (παρά το 4-0 των “μερένγκες”, αφού είχε προηγηθεί το 6-1 στη “Ρομαρέδα”) και η ήττα 0-1 μέσα στο “Μπερναμπέου” από την Άρσεναλ μια εβδομάδα αργότερα (21/2), ήταν η “ταφόπλακα” των galácticos. Ο Φλορεντίνο Πέρεθ, πλήρως απογοητευμένος, σε έκτακτη συνέντευξη Τύπου στις 27 Φεβρουαρίου, ανακοίνωσε την παραίτησή του από το αξίωμά του, δηλώνοντας ότι ο σύλλογος χρειαζόταν νέο πρόεδρο. Τι απέγιναν οι έξι σούπερ σταρ της ομάδας; Φίγκο και Όουεν είχαν φύγει από το 2005, ο Ρονάλντο είχε αναχωρήσει τον Ιανουάριο του 2006, ο Ζιντάν σταμάτησε το καλοκαίρι του 2006, ο Μπέκαμ πήγε στις ΗΠΑ το καλοκαίρι του 2007 και ο Ρομπίνιο έμεινε στη Μαδρίτη μέχρι το καλοκαίρι του 2008.
Αυτά λοιπόν για τους galácticos που φέτος συμπληρώνουν είκοσι χρόνια από το ξεκίνημα της δημιουργίας τους. Ο Πέρεθ πέτυχε 100% στο μάρκετινγκ, απέτυχε πλήρως στην ποδοσφαιρική λογική. Η πρώτη τριετία, με ισορροπία στην ομάδα, με την παρουσία του Μακελελέ και τη διαχείριση του Ντελ Μπόσκε, αποδείχτηκε ένας θρίαμβος. Η δεύτερη όμως, όταν έφυγαν ο Γάλλος χαφ και ο Ισπανός τεχνικός, με τον Πέρεθ να συνεχίζει να συσσωρεύει αστέρες στο χορτάρι, χωρίς υποστήριξη και καθοδήγηση, κατέληξε στο απόλυτο ναυάγιο. Το σίγουρο είναι ότι οι galácticos έγραψαν τη δική τους, ξεχωριστή ιστορία στο άθλημα, αφού συναντήθηκε στην ίδια ομάδα και την ίδια εποχή όλη η αφρόκρεμα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.
Ρεάλ Μαδρίτης – Μπάγερ Λεβερκούζεν 2-1, η κορυφαία στιγμή των galácticos (15/2/2002)
Η ιστορία των galácticos
Πηγή: Contra
