Του Νίκου Παπαδογιάννη
H επίσημη αναγγελία του «γάμου» της οικογένειας Μπούμπουρα με τον Ήφαιστο Λήμνου έγινε πριν από 2-3 χρόνια σε ένα αθηναϊκό ξενοδοχείο πολύ κοντά στο ορμητήριο μου. Αποφεύγω τέτοιες εκδηλώσεις όταν δεν γνωρίζω το ποιόν των πρωταγωνιστών, οπότε προτίμησα να μη πάω. Έστειλα όμως τον άνθρωπό μου να κόψει κίνηση και στη συνέχεια παρακολουθούσα προσεκτικά την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Μόλις είδα σεσημασμένους για το ωφελιμιστικό modus operandi τους δημοσιογράφους και παράγοντες να πηγαινοέρχονται κάθε δεύτερη εβδομάδα στο απομακρυσμένο νησί κατάλαβα ότι αυτή η ιστορία δεν θα έχει καλό τέλος.
«Προσπαθούν από την πρώτη μέρα να δαγκώσουν αυτόν τον Μπούμπουρα», θυμάμαι να λέω, στο γραφείο. «Θέμα ενός ή δύο ετών, να απαυδήσει ο άνθρωπος και να τα βροντήξει». Ή να μεταφέρει τις εργασίες στο Παλέ ντε Σπορ της Θεσσαλονίκης, όπως λέει ο θρύλος.
Δεν ήταν δα καμιά δύσκολη προφητεία. Περισσότερο με ξάφνιασαν οι πολυετείς αντοχές του Κωστή Ζομπανάκη –που όμως γνώριζε εξαρχής τα κατατόπια και τις ιδιομορφίες του χώρου- παρά η πρόωρη έξοδος του Μπούμπουρα (ή Πούμπουρα, όπως τον μάθαμε αρχικά).
Οφείλω να συμπληρώσω εδώ, ότι τον άνθρωπο δεν τον γνωρίζω ούτε κατ’ όψη. Και δεν έχω μιλήσει ποτέ μαζί του.
Ο υδροκεφαλισμός του ελληνικού μπάσκετ είναι ένα θέμα που επιμένει εδώ και δεκαετίες. Κάποια στιγμή, στα χρόνια της παρακμής του Απόλλωνα Πάτρας, έγινε πρωτάθλημα της Α1 χωρίς την παραμικρή εκπροσώπηση της επαρχίας.
Ο περυσινός κατακερματισμός ήταν μία ευχάριστη παρένθεση, αλλά φαίνεται ότι θα παραπεμφθεί στις καλένδες, αφού οι δύο από τις τρεις νησιωτικές ομάδες ήδη αποχώρησαν, ενώ το νεοφώτιστο Μεσολόγγι δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στο κάλεσμα.
Εάν όλα πάνε στραβά, η περιφέρεια θα εκπροσωπηθεί στην επόμενη Basket League μόνο από τον Προμηθέα, τον Κολοσσό και την (εκ μεταφοράς από το Κερατσίνι) Λάρισα.
Ενδέχεται βεβαίως να πάνε όλα …ακόμη πιο στραβά. Αλλά ας είμαστε λίγο αισιόδοξοι. Υπάρχει και λίγο γκρίζο μέσα στη μαυρίλα.
Το κλισέ «δεν υπάρχει επαρχιακό μπάσκετ» αρέσει στους μηδενιστές, αλλά οι πόρτες δεν είναι ακριβώς κλειστές. Με μία πρόχειρη αναδρομή στα πεπραγμένα της τελευταίας δεκαπενταετίας, ανακαλύπτει κανείς ότι η περιφέρεια εκπροσωπήθηκε πολλές φορές, από ομάδες που κάλυπταν τα περισσότερα σημεία του ελληνικού χάρτη.
Δράμα. Καβάλα. Κοζάνη. Τρίκαλα. Λάρισα με τρεις διαφορετικές ομάδες. Πάτρα με τρεις διαφορετικές ομάδες. Αμαλιάδα. Τρίπολη. Κύμη. Χαλκίδα. Λευκάδα. Ρέθυμνο. Ηράκλειο. Ρόδος. Λήμνος. Τώρα Μεσολόγγι.
Ορισμένοι από τους «επαρχιακούς» συλλόγους έφτασαν στην καινούρια έδρα τους με τη μέθοδο της μετακόμισης ή της αλλαγής ΑΦΜ, άλλοι όμως αποτέλεσαν τοπικές προσπάθειες, με φιλοδοξία, όραμα και κάποια φράγκα.
Οι περισσότεροι εξαφανίστηκαν ή βολοδέρνουν στα τοπικά. Άλλοι απομακρύνονται έντρομοι, ακόμα και όταν βρίσκουν την πόρτα της Α1 μισάνοιχτη.
Στην περυσινή Α2 έπαιξαν επίσης –εκτός του Χαρίλαου Τρικούπη και του ιστορικού Απόλλωνα- ομάδες από την Καρδίτσα, το Αγρίνιο, την Ελευθερούπολη, το Ναύπλιο, τη Βέροια. Μπάσκετ παίζεται και στην Ξάνθη, στην Καστοριά, στα Ιωάννινα, στον Βόλο, στην Κομοτηνή.
Στα αυτιά μου αντηχούν ακόμη τα παράπονα των επενδυτών από τη Δράμα, τη Λευκάδα και άλλες πόλεις, όχι μόνο για την αδιαφορία των τοπικών κοινοτήτων, αλλά και για αόρατες δυνάμεις που φέρονταν σαν να είχαν συμφέρον να εξαφανίσουν κάθε ζωντανό κύτταρο.
Παρόμοια πικρία εκφράζει μέσα από τα αποχαιρετιστήρια λόγια του ο άνθρωπος που έφερε το μπάσκετ στη Λήμνο. Αν μη τι άλλο, η οικογένεια Μπούμπουρα αφήνει πίσω της ένα ανακαινισμένο γήπεδο και αξιοπρόσεκτη δουλειά στις ακαδημίες.
Θα ανθίσει όμως ο σπόρος ή θα ρημάξει όπως συνηθίζεται όταν στερεύει η κάνουλα; Φοβάμαι ότι μεθαύριο θα βόσκουν πρόβατα στο κλειστό, που λέει ο λόγος.
Υπάρχει, βέβαια, και τρίτος δρόμος προς την κερδοφορία και την επιβίωση. Αλλά δεν είναι για όλους.
«Θα μπορούσαμε να κρατήσουμε την ομάδα ζωντανή, αλλά δεν θέλουμε να γεμίσουμε τους κουβάδες με λεφτά από το στοίχημα», είπε σε πρόσφατη συζήτηση με τους φιλάθλους του Ρεθύμνου ο πρόεδρος του συλλόγου Γιάννης Καλαϊτζάκης.
Καταλάβατε ή να αλλάξουμε τα χρώματα της ομάδας σε κόκκινο και μπλε;
Προσωπικά πιστεύω ότι η μοναδική σωτηρία είναι να δημιουργηθεί ένα επαγγελματικό πρωτάθλημα χωρίς αγωνιστικά κριτήρια. Να μπορεί να δηλώσει συμμετοχή σε αυτό οποιοσδήποτε πληροί τις προϋποθέσεις, χωρίς να απαιτείται προϋπηρεσία στην Α2, στη Β’ Εθνική ή οπουδήποτε αλλού.
Να μην υποβιβάζεται κανένας, εκτός αν παύει να τηρεί τα επιχειρηματικά κριτήρια. Να είναι ο αριθμός των ομάδων ευέλικτος, προς τα πάνω και προς τα κάτω. Να πωλούνται συνολικά τα τηλεοπτικά δικαιώματα –όχι στην ΕΡΤ- και να μοιράζεται σε όλους το αντίτιμο, χωρίς δυνατότητα επί μέρους συμφωνιών. Να εξοστρακίζεται από την ολομέλεια όποια ομάδα δημιουργεί στρεβλώσεις.
Η πρόταση δεν είναι καινούρια. Έχει κατατεθεί μέσα από τις στήλες του περιοδικού Τρίποντο πριν από τρεις δεκαετίες, όταν ακόμη η αγελάδα ήταν χορτάτη, με αρχιτέκτονα τον οραματιστή Φίλιππο Συρίγο. Παραμένει ωστόσο επίκαιρη, ιδίως τώρα που το πρωτάθλημα πνέει τα λοίσθια.
Ο αυτοκαταστροφικός καυγάς για γελοιότητες όπως η …διαιτησία και τα παιδικά πείσματα ανθρώπων που στην άλλη τους ζωή κινούν τα νήματα της επιχειρηματικής ζωής της χώρας μου θυμίζει το παλιό επίγραμμα του Θουκυδίδη, για αυτούς που τραγουδάνε όταν το σπίτι τους φλέγεται.
«Των οικιών υμών εμπιμπραμένων, υμείς άδετε». Και μαζί με υμάς, ημείς.
Πηγή: Gazzetta
