Του Νίκου Παπαδογιάννη
Το πρώτο από τα μάξιμουμ δύο νοκ-άουτ παιχνίδια που βάσει προγνωστικών θα δώσει η Εθνική μας στο Προολυμπιακό τουρνουά θα τη βρει αντιμέτωπη με μία από τις Τουρκία, Τσεχία.
Τους Τσέχους τους θυμόμαστε καλά από την τραυματική αναμέτρηση στο πρόσφατο Μουντομπάσκετ, αλλά οι Τούρκοι θα εμφανιστούν αγνώριστοι. Δίπλα στους Κορκμάζ, Οσμάν, Ιλιασόβα και σία, θα παραταχθεί ο ΝτεΣέιν Ντέιβις Κάρκιν.
Δηλαδή, ο Σέιν Λάρκιν. Ο κορυφαίος παίκτης της φετινής –και, για πολλούς, της περυσινής- Euroleague.
Αφήνω στην άκρη τις συνθήκες υπό τις οποίες τουρκοποιήθηκαν ο Βορειομακεδόνας από την Οχρίδα Οσμάν και ο Ουζμπέκος από την Μπουχάρα Ιλιασόβα, προσπερνώ στα γρήγορα και τις ανάλογες περιπτώσεις των Βόσνιων Τούρκογλου-Τουρκτσάν, του Σλοβένου Πρέλτζιτς και του Αλβανοκιρκάσιου Οκούρ και προχωρώ στο παρασύνθημα.
Το παρασύνθημα είναι ότι η κατάσταση ξεπέρασε τα όρια της ξεφτίλας, με την ευλογία της FIBA. Το δεύτερο παρασύνθημα, είναι ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε και εμείς τα ίδια, ακολουθώντας τα ρεύματα των ημερών και επιλύοντας κάποια βασανιστικά αγωνιστικά προβλήματα.
Εάν ο Κάρολ είναι Αζέρος, ο Σλότερ Πολωνός και ο ΜακΚάλεμπ Βορειομακεδόνας δίχως να γνωρίζουν καλά καλά κατά πού πέφτει η δεύτερη πατρίδα τους, παίκτες όπως ο Γκιστ, ο Μπατίστ, ο Στογιάκοβιτς και κάμποσοι άλλοι θα μπορούσαν να έχουν ΑΜΚΑ, ΑΦΜ, ταυτότητα, διαβατήριο και οικογενειακή μερίδα.
Και στη ντουλάπα τους φουστανέλα, τσαρούχι, φούντα, φέσι. Κληροδότημα του προπάππου, που πολεμούσε τον προπάππο του Λάρκιν στην Αλαμάνα.
Ο Σέιν Λάρκιν (που αυθαδιάζει, αφού απαρνείται την αλλαγή ονόματος) πρωτόπαιξε στην Τουρκία μόλις το 2018. Ακόμη δεν έχει συμπληρώσει δύο χρόνια παραμονής στην Κωνσταντινούπολη.
Ο Σκότι Ουίλμπεκιν, που φόρεσε την κόκκινη φανέλα με την ημισέληνο στο Μουντομπάσκετ 2019, αν μη τι άλλο είχε στο βιογραφικό του τριετή θητεία στη Νταρουσάφακα, του Μπλατ και όχι μόνο.
Ο προκάτοχος των δύο Μπόμπι Ντίξον κλείνει πλέον οκταετία στην Τουρκία, ωστόσο έγινε μέλος της Εθνικής ομάδας, με το βλάσφημο προσωνύμιο Μοχάμεντ Άλι, από το 2015.
Στις περισσότερες χώρες που εσχάτως αποκτούν διεθνείς μπασκετμπολίστες με τη μέθοδο της απονομής υπηκοότητας, οι πρωταγωνιστές της ιστορίας εμφανίζονται ουρανοκατέβατοι και επιβραβεύονται με αδρή αμοιβή.
Θυμίζουν τους Κενυάτες και Αιθίοπες δρομείς, που μετακομίζουν στη Ντόχα και φορούν την κελεμπία αυθημερόν.
Σημεία των καιρών και της παγκοσμιοποίησης, θα πείτε. Και θα έχετε δίκαιο.
Αν μη τι άλλο, οι διάφοροι Τούρκογλου και Γιάριτς υπήρξαν «πρόσφυγες» πολέμων και παιδιά κατακερματισμένων χωρών, οπότε η αλλαγή υπηκοότητας, μπασκετικής και μη, είχε και φιλανθρωπική διάσταση.
Λίγο πολύ, το ίδιο ισχύει για τη δική μας φαμίλια Αντετοκούνμπο, που μετακόμισε στην Ελλάδα πριν ακόμη γεννηθούν τα τέσσερα λυγερόκορμα αγόρια. Ο Λάρκιν ή Κάρκιν από ποιον πόλεμο τρέχει να ξεφύγει; Από τον πόλεμο των άστρων;
Για την πολύπλαγκτο FIBA, o μοναδικός εν ισχύι κανόνας είναι ότι δεν υπάρχουν κανόνας. Τα διαβατήρια καταπίνονται αμάσητα χωρίς να διυλίζει κανένας την κάμηλο της τουρκικής ερήμου.
Όταν ο Άντον Γκάβελ (του Άρη) απέκτησε ξεκούδουνα το δικαίωμα συμμετοχής στην Εθνική Γερμανίας τις παραμονές του Ευρωμπάσκετ 2015 μετά από μία δεκαετία θητείας στις ομάδες της Σλοβακίας, επειδή το επιθυμούσε σφόδρα, καταργήθηκαν και τα τελευταία προσχήματα.
Το μοναδικό οχυρό που μέχρι νεωτέρας παραμένει άπαρτο είναι ο περιορισμός του ενός «ομογενούς» ανά Εθνική ομάδα. Προβλέπω ότι πολύ σύντομα θα καταργηθεί και αυτό το πλαφόν, αφού ασκούνται πιέσεις από χώρες ισχυρές και πλούσιες.
Τη φανέλα στον «Κάρκιν» την παρέδωσε όχι κάποιος Τούρκος Τσαγκρώνης, αλλά ο ίδιος ο σουλτάνος Ερντογάν. Ποιος να του πει όχι, του εφέντη;
Οι Ισπανοί παλεύουν εδώ και χρόνια για το δικαίωμα να παρατάξουν στην ίδια «ρόχα» τον Μίροτιτς και τον Ιμπάκα. Χώρια το λοιπό παιδομάζωμα που τείνει να γίνει εθνικό σπορ στη χώρα (βλ. Γκαρούντα), χώρια η εκστρατεία που είχαν εξαπολύσει για να κλέψουν από τους Σλοβένους τον Ντόντσιτς.
Εμείς; Εμείς δηλώνουμε παραδοσιακά αμέτοχοι σε αυτό το κακόγουστο παιχνίδι και το αποκηρύσσουμε μετά βδελυγμίας. «Θέμα αρχής», εξηγούν από το αρχηγείο της Ομοσπονδίας.
Οι πύλες των Εθνικών ομάδων έμειναν ερμητικά κλειστές για «εξώγαμα» όπως ο Τάρλατς, ο Τόμιτς, ο Πέτζα και άλλοι, ακόμα και όταν εκείνα είχαν δικαίωμα συμμετοχής. Μόνο ο Τσακαλίδης κατόρθωσε να περάσει από τις γρίλιες, με τις γνωστές αντιδράσεις.
Δεκαετίες αργότερα, δεν υπάρχει καν η πολυτέλεια του προσηλυτισμού Αμερικανών εραστών για την «επίσημη αγαπημένη», αφού έχουν προτεραιότητα τρεις κανονικοί Έλληνες, με διπλή ωστόσο υπηκοότητα: Τάιλερ Ντόρσεϊ, Ζακ Όγκουστ, Ναζ Μήτρου-Λονγκ.
Μόνο ένας από τους τρεις που προαναφέρθηκαν μπορεί να αγωνιστεί ανά πάσα στιγμή στην Εθνική Ελλάδας. Ο Όγκουστ δεν έχει υπογράψει καν τα σχετικά έγγραφα, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.
Ευτυχώς για την ταλαίπωρη Εθνική μας, που καλά καλά δεν μπορεί να συσπειρώσει ούτε τα εξ αίματος δικά της παιδιά, άλλοι αναντικατάστατοι παίκτες που έχουν έναν ή δύο αλλοδαπούς γονείς εμπίπτουν σε άλλη κατηγορία, δίχως περιορισμούς: οι αδελφοί Αντετοκούνμπο, ο Καλάθης, ο Κουφός.
Οπότε, δεν έχει νόημα η σχετική συζήτηση εν έτει 2020. Εάν λ.χ. αποφασίζαμε να κάνουμε Έλληνα τον Λάνγκφορντ με υπογραφή Άδωνη, θα κλείναμε αυτομάτως την πόρτα στον Ντόρσεϊ, που είναι και πιο χρήσιμος σε βάθος χρόνου.
Και στον Μήτρου. Και στον Όγκαστ. Έχω την εντύπωση ότι ο Ρικ Πιτίνο θα τους καλούσε και τους τρεις για το Προολυμπιακό τουρνουά, εάν είχε τη δυνατότητα.
Περισσότερο και από την αγωνιστική συγκυρία, σημασία έχει η αρχή, που λέγαμε πιο πάνω. Την ξεφτίλα δεν την αντιμετωπίζεις με ξεφτίλα, ούτε την παρατυπία με παρατυπία.
Προσωπικά θεωρώ προτιμότερη τη συμμόρφωση με τους κανόνες της Πολιτείας και της κοινής λογικής, παρά τη διαστρέβλωσή τους για το χατίρι του μπάσκετ και του ποδοσφαίρου.
Ας αντλήσουν άλλες χώρες και άλλοι λαοί ψήγματα υπερηφάνειας στη μπάλα, όχι εμείς. Παραείναι επικίνδυνα αυτά τα μονοπάτια, ιδίως όταν τα βαδίζουν αστοιχείωτοι, εθνικιστές και πατριδοκάπηλοι.
Η προφανής υποσημείωση στα παραπάνω είναι ότι η ελληνική νομοθεσία είναι εξωφρενικά άδικη με τους μετανάστες, ιδίως από τη στιγμή που επέστρεψε αυτοδύναμη στα πράγματα δεξιόστροφη κυβέρνηση.
Ο Γιάννης, ο Θανάσης, ο Κώστας και ο Άλεξ δεν θα είχαν καν ελληνικό διαβατήριο στην κατοχή τους, αν δεν πίεζε καταστάσεις το πηγαίο ταλέντο τους, σε συνδυασμό με τον κίνδυνο «πειρατείας» από τους Νιγηριανούς.
Σαν τους Αντετοκούνμπο υπάρχουν χιλιάδες φαντάσματα στο περιθώριο της κοινωνίας μας, αποκλεισμένα από δικαιώματα που στον υπόλοιπο κόσμο (τον δυτικό τουλάχιστον) θα θεωρούνταν αυτονόητα.
Ας λύσουμε λοιπόν τις υπόλοιπες παθογένειες και ας ασχοληθούμε μετά με τη μπαλίτσα, είτε βρεθούμε Λάρκιν στον δρόμο μας είτε όχι. Δεν μπορεί να είναι κριτήριο για τον νομοθέτη ή και για τον ομοσπονδιάρχη η παρουσία κάποιου ικανού αθλητή στα πέριξ.
Αν είναι να δημιουργήσουμε τερατογενέσεις σε βάρος αναξιοπαθούντων ανθρώπων που φυτοζωούν επειδή δεν σκαμπάζουν από τρίποντα και ασίστ, ας μη σώσουμε ποτέ να διακριθούμε στο μπάσκετ.
Πηγή: Gazzetta
