Του Αλέξανδρου Λοθάνο
Είναι ένα από τα πλέον δημοφιλή, αλλά και ενοχλητικά ταυτόχρονα, τσιτάτα των δημοσιογράφων αρχικά και των φιλάθλων κατ’ επέκταση: Η «βαριά φανέλα». Αυτή, σύμφωνα με το συγκεκριμένο στερεότυπο χαρακτηρισμό, ευθύνεται πολλές φορές για την απρόσμενη επιτυχία μιας ομάδας. Για την (αν και ακούγεται οξύμωρο) έκπληξη όταν αντιμετωπίζει έναν αντίπαλο που είναι σε καλύτερη κατάσταση. Ή, απλούστατα, παίζει καλύτερα από αυτή.
Συγνώμη, αλλά δεν θεωρώ ότι υπάρχει κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχει «βαριά φανέλα». Αν πράγματι υπήρχε και είχε τέτοια δύναμη, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, η ομάδα με την «βαριά φανέλα» θα έπαιρνε και το επιθυμητό αποτέλεσμα. Όπως όλοι οι κανόνες, όμως, έχει μια εξαίρεση. Και αυτή λέγεται Ρεάλ Μαδρίτης.
Πούλμαν που θα ζήλευε και ο Μουρίνιο
Στην δραματική πρόκριση επί της Μάντσεστερ Σίτι στα πέναλτι ο Κάρλο Αντσελότι, απροκάλυπτα και χωρίς να τον απασχολεί τυχόν αρνητική κριτική από Τύπο και φιλάθλους, έστησε πούλμαν… πολυτελείας μπροστά από την εστία του (σταθερού) Αντρέι Λούνιν.
Και ο πολύπειρος Ιταλός, ο πιο πετυχημένος προπονητής στην ιστορία του Champions League με τέσσερα στην συλλογή του, το έκανε παρ’ ότι δεν είχε απουσίες μπροστά, αλλά πίσω (Ορελιέν Τσουαμενί). Και μην ακούσω/διαβάσω ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά ποιότητας μεταξύ των δύο επιθετικών γραμμών.
Γιατί, μπορεί η Ρεάλ να μην διαθέτει Κέβιν Ντε Μπρόινε, αλλά αντίστοιχα η Σίτι δεν έχει εξτρέμ όπως ο Βινίσιους Ζούνιορ ή ο Ροντρίγκο, το γρήγορο γκολ του οποίου έδωσε την τέλεια δικαιολογία στον «Καρλέτο» για να στήσει ένα πούλμαν που θα ζήλευε και ο Ζοσέ Μουρίνιο. Θεωρώ δεδομένο ότι, όπου και αν ήταν το βράδυ της Τετάρτης (17/04) ο άλλοτε (όχι πλέον) «Special One», θα ηδονιζόταν (ποδοσφαιρικά) με αυτό που έβλεπε να εκτυλίσσεται στο «Έτιχαντ».
Και ναι, η Ρεάλ δεν διαθέτει (προς το παρόν τουλάχιστον…) σέντερ φορ όπως ο Έρλινγκ Μπράουτ Χάαλαντ, έστω και αν ο Νορβηγός ήταν άφαντος για άλλη μια φορά σε ματς με την Βασίλισσα. Αλλά ούτε η Σίτι έχει έναν all around μέσο όπως ο Τζουντ Μπέλινγκχαμ. Γι’ αυτό, άλλωστε, είχε επιχειρήσει (ανεπιτυχώς) να τον αποκτήσει, τόσο όσο ήταν στην Μπέρμιγχαμ, όσο και μετά στην Μπορούσια Ντόρτμουντ.
Η Ρεάλ, με δώδεκα συμμετοχές στα ημιτελικά του Champions League τα τελευταία 14 χρόνια (!), διαθέτει ποιότητα και με το παραπάνω για να μην κλείνεται επί (σχεδόν) 120 λεπτά στα μετόπισθεν, κάνοντας δεήσεις στον Άγιο Ανδρέα… Λούνιν (πετυχημένο meme που κυκλοφόρησε στο Διαδίκτυο αμέσως μετά το ματς) ή ποντάροντας στη νευρικότητα και το άγχος των γηπεδούχων για να φτάσουν στο πολυπόθητο γκολ.
Όταν αυτό ήρθε, δια ποδός Ντε Μπρόινε, οι περισσότεροι πίστεψαν ότι η ανατροπή ήταν κοντά. Και πράγματι έτσι ήταν, αφού μέχρι να ολοκληρωθεί το 90λεπτο, η Σίτι έχασε άλλες τρεις μεγάλες ευκαιρίες για να πάρει μια νίκη που, βάσει ευκαιριών, τελικών προσπαθειών, κόρνερ και (ουσιαστική) κατοχή της μπάλας, δικαιούνταν απόλυτα.
Είπαμε, όμως, η Ρεάλ είναι… άλλο (αθλητικό) φρούτο. Αθλητικό και όχι ποδοσφαιρικό, γιατί και στο μπάσκετ αποδεικνύει επανειλημμένως ότι «δεν πεθαίνει ποτέ», όπως εύστοχα επισήμανε σήμερα (18/04) στο πρωτοσέλιδό της η εφημερίδα «AS».
Δεν περιμέναμε, βεβαίως, να δούμε το απίθανο πέναλτι του Μπερνάρντο Σίλβα που έκανε… πάσα στον Λούνιν στο πέναλτι όπου, κατά δήλωση του Ουκρανού γκολκίπερ, είχε αποφασίσει να μην πέσει, για να το επιβεβαιώσουμε αυτό.
Η μεγαλύτερη απόδειξη δόθηκε πριν από δύο χρόνια, όταν η Ρεάλ κατέκτησε το πιο απίθανο και ταυτόχρονα καρυδάτο Champions League όλων των εποχών, ανατρέποντας κατά σειρά προγνωστικά και λογική για να αποκλείσει Παρί Σεν Ζερμέν, Τσέλσι και Μάντσεστερ Σίτι, προτού νικήσει τον τελικό την (καθ’ όλα ανώτερη) Λίβερπουλ.
Όσο για την Σίτι; Τα έκανε όλα τέλεια. Όλα; Όχι, γιατί αλλιώς θα είχε προκριθεί. Και όχι στην διαδικασία των πέναλτι, που είναι λοταρία. Στο 90λεπτο, όπου η ομάδα του Πεπ Γκουαρδιόλα επιτέθηκε με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, άλλαξε διάταξη, κυκλοφορία, αλλά ευτύχησε να πετύχει μόνο ένα γκολ.
Συγχωρείστε με κύριε Αντσελότι του «Έτιχαντ» (όχι τόσο γενικά) ή κύριε Μουρίνιο (γενικά), αλλά προτιμώ το ποδόσφαιρο του Γκουαρδιόλα ή του Γιούργκεν Κλοπ, ακόμα και αν δεν φέρει τελικά στις ίδιες επιτυχίες με το δικό σας ποδόσφαιρο.
Μπάγερν, το άλλο «τζάκι»
Η Ρεάλ είναι μια κατηγορία μόνη της. Κοντά της, όχι όμως στο ίδιο ύψος με αυτή, βρίσκεται η Μπάγερν Μονάχου. Στην χειρότερη (με διαφορά) σεζόν της σύγχρονης ιστορίας της, βάσει παιχνιδιού και αποτελεσμάτων, έφτασε στα ημιτελικά του Champions League και, δεδομένα, θα κοντράρει την Ρεάλ.
Πως τα κατάφερε; Με πολύ προνοητικότητα (έως και κυνικότητα) από τον Τόμας Τούχελ, ο οποίος αποδεικνύεται πολύ αποτελεσματικός στις διοργανώσεις με νοκ άουτ παιχνίδια, αφού έγινε ο πρώτος Γερμανός προπονητής που φτάνει σε ημιτελικά Champions League με τρεις διαφορετικές ομάδες.
Με τις δύο προηγούμενες (Παρί Σεν Ζερμέν και Τσέλσι), έφτασε σε δύο διαδοχικούς τελικούς, χάνοντας τον πρώτο στις λεπτομέρειες από την τωρινή του ομάδα και νικώντας στον δεύτερο, επίσης στις λεπτομέρειες, την Μάντσεστερ Σίτι.
Μπορεί να τριτώσει το… καλό (του); Δύσκολα, γιατί αντιμετωπίζει την ομάδα με την μεγαλύτερη winning τεχνογνωσία στην ιστορία της διοργάνωσης, έστω και αν θεωρώ ότι θα την αντιμετωπίσει και πάλι με πολλή προσοχή στα μετόπισθεν και ποντάροντας στην δίψα του Χάρι Κέιν να δείξει ότι δεν είναι… γκαντέμης, όπως λένε όλο και περισσότεροι για τον σπουδαίο Άγγλο επιθετικό.
Η Ρεάλ, δηλαδή, ενδέχεται να αντιμετωπίσει μέρος του φαρμάκου της, το οποίο εμφάνισε τόσο στα δύο παιχνίδια με την Λειψία στους «16», όπου προκρίθηκε στα σημεία, όσο και στην ρεβάνς με την Σίτι στα προημιτελικά. Μην περιμένετε, δηλαδή, ματς όπως το 3-3 του «Σαντιάγο Μπερναμπέου» ή τα δύο μεταξύ Μπαρτσελόνα και Παρί Σεν Ζερμέν ή Μπορούσια Ντόρτμουντ και Ατλέτικο Μαδρίτης. Λίγα (γκολ) και (πολύ) καλά σε Μόναχο και Μαδρίτη…
Όσο για την Άρσεναλ; Ο Μίκελ Αρτέτα απέδωσε τον αποκλεισμό στην έλλειψη εμπειρίας των παικτών του από τέτοια ματς και εν μέρει έχει δίκιο. Για άλλη μια φορά, όμως, οι Κανονιέρηδες αποδείχθηκαν «λίγοι», ότι τους έλειπε αυτό το παραπάνω «κλικ» για να κάνουν την υπέρβαση. Ένα «κλικ» που φρονώ ότι θα τους λείψει και στην τελική ευθεία της μάχης τίτλου στην Premier League, με ξεκάθαρο φαβορί πλέον την Μάντσεστερ Σίτι.
Η ίντριγκα θέλει Ρεάλ εναντίον… Μπαπέ
Ποιο ζευγάρι, λοιπόν, θα δούμε στο μεγάλο ραντεβού της 1ης Ιουνίου στο «Γουέμπλεϊ»; Το ένα πιθανό (Μπάγερν – Ντόρτμουντ) αντάμωσε στο ίδιο γήπεδο πριν από έντεκα χρόνια, με νικητές (ως συνήθως) τους Βαυαρούς.
Ένα ακόμα πιθανό (Μπάγερν – Παρί) αντάμωσε στον τελικό του 2020 και πάλι με νικητές τους Γερμανούς, ενώ τα άλλα δύο (Ρεάλ – Παρί ή Ρεάλ – Ντόρτμουντ) δεν έχουν προκύψει ποτέ στην τελική μάχη για το Άγιο Δισκοπότηρο του παγκοσμίου ποδοσφαίρου σε συλλογικό επίπεδο.
Από την στιγμή που το Ρεάλ – Μπάγερν, ένα τόσο συναρπαστικό και γεμάτη ιστορία ζευγάρι, θα τα πει (και πάλι) νωρίτερα (και όμως, δεν έχουν βρεθεί ποτέ αντιμέτωπες σε τελικό!), η ουδέτερη κοινή γνώμη θέλει να δει την Ρεάλ κόντρα στην Παρί του προσεχώς ποδοσφαιριστή της, Κιλιάν Μπαπέ.
Σε μια τέτοια περίπτωση, πως θα εμφανιστεί ο 25χρονος Γάλλος σούπερ σταρ, γνωρίζοντας ότι λίγες ώρες μετά το τελικό θα βγάλει την φανέλα που φορούσε στο «Γουέμπλεϊ» γι’ αυτή που έβλεπε μπροστά του; Πόσο και πώς θα επηρεαστεί;
Η ίντριγκα κάνει πολύ ελκυστικό αυτό το ζευγάρι, αφού σπάνια συμβαίνει ένας παίκτης να αντιμετωπίζει σε τελικό Champions League την αμέσως επόμενη ομάδα του. Το 2006, όταν αυτό συνέβη για τον Τιερί Ανρί στον (χαμένο) τελικό της Άρσεναλ με την Μπαρτσελόνα, ο Γάλλος άλλαξε απόφαση και τρέναρε κατά μια σεζόν την μετακίνησή του στους Μπλαουγκράνα, θέλοντας να στηρίξει με την παραμονή του τους πληγωμένους Κανονιέρηδες που τόσο τον βοήθησαν στην καριέρα του (με το αζημίωτο βεβαίως).
Λέτε να πράξει κάτι ανάλογο ο Μπαπέ, αν η νυν Παρί του χάσει στον τελικό από την μελλοντική Ρεάλ του; Μπα, άλλες εποχές, άλλες προτεραιότητες, άλλα ήθη, άλλα έθιμα, άλλες αξίες, άλλες προσωπικότητες…
Πηγή: Gazzetta
