Του Βασίλη Σκουντή
Φτου ξελευτερία!
Στον λόγο της τιμής μου, τούτη την έκφραση ανέκραξα όταν ακούστηκε η κόρνα της λήξης και ενώ στον πίνακα αποτυπωνόταν -στην κορύφωση της ηδονικής (SIC) λύτρωσης -η νίκη της Εθνικής με ό,τι αυτή συνεπάγεται…
Συνεπάγεται κάμποσα πράγματα: τον εξορκισμό των φαντασμάτων που μας κατατρύχουν χρόνια και ζαμάνια απέναντι στους εξ Ιβηρίας ακατονόμαστους (οι οποίοι παρεμπιπτόντως ενώ υπερασπίζονταν τα σκήπτρα τους γυρίζουν στο σπίτι τους νωρίς και με άδεια χέρια) μα περισσότερο τη διέλευση από το πιο εύκολο μονοπάτι στη Ρίγα.
Το déjà vu από το Βελιγράδι
Α, για να μην το ξεχάσω: Δεν ξέρω τι σόι οιωνός μπορεί να αποδειχθεί αυτός, αλλά και το 2005 στο Βελιγράδι, όπου η Εθνική αξιώθηκε να διανύσει όλο τον δρόμο και να αναρριχηθεί τον θρόνο, στη φάση των 16 πάλι το Ισραήλ είχε αντιμετωπίσει, όπως θα συμβεί και την Κυριακή στην πρωτεύουσα της Λετονίας.
Απ’ το στόμα μου και στου Θεού το αυτί!
Νενικήκαμεν λοιπόν…
Επιζήσαμε ενός θρίλερ, ενός δραματικού αγώνα με μεγάλο διακύβευμα για την πάρτη μας και με πολύ μεγαλύτερο (της συνομοταξίας «ζωής και θανάτου») για τους Ισπανούς που είδαν τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, τον Τάιλερ Ντόρσι, τον Κώστα Σλούκα, τον Κώστα Παπανικολάου και τους συντρόφους τους να τους παίρνουν το σκαλπ και να τους πετάνε έξω από τη δεκαεξάδα.
Μόνο οι Θάντερ θα έλειπαν!
Και τους Ισπανούς ρίξαμε στο κανναβάτσο και τους δαίμονες ξορκίσαμε και μπορούμε να βλέπουμε πιο καθαρά τον ορίζοντα μας: έτερον, διάβολε, τα ανταμώματα με το Ισραήλ και τη Λιθουανία ή τη Λετονία (και άμποτε με την Τουρκία στον εδώ και 16 χρόνια στοιχειωμένο ημιτελικό, εάν κι εφόσον προκύψει), εκάτερον τα συναπαντήματα με τη Γαλλία, τη Σερβία και στην τετράδα με τη Γερμανία…
Πλάκα πλάκα από αυτό το μονοπάτι που δόξα σοι ο Θεός το αποφύγαμε, μοναχά οι πρωταθλητές του ΝΒΑ, Θάντερ θα έλειπαν!
Στο μεταξύ, προϊόντος του αγώνα και όταν η εφτάψυχη «Roja» βρέθηκε από το -16 στο +2, ένιωθα να με περιχύνει κρύος ιδρώτας…
Η νίλα στην Αττάλεια
Το εννοώ αυτό διότι διαθέτοντας ακόμη σώο και γερό μνημονικό, θυμήθηκα πως το μεγαλύτερο χουνέρι της ιστορίας μας το… λουστήκαμε μια τέτοια ημέρα!
Ο δείκτες του ρολογιού μένουν σταματημένοι σε εκείνη την αποφράδα βραδιά της 4ης Σεπτεμβρίου του 2001 στην Αττάλεια, όπου –στο μπαράζ για την πρόκριση στην οκτάδα του EuroBasket- η Εθνική είδε το +22 (32-10) και το +20 (42-22) να εξαϋλώνεται και από εκεί που ήμασταν καβάλα στ’ άλογο, μας αλάλιασαν ο Μάρκο Πέσιτς και ο Ντιρκ Νοβίτσκι με τα αλλεπάλληλα α λα Stocton to Malone pick n’ roll, πέτυχαν ένα επί μέρους σκορ 41-19, στο μεταξύ ο Θοδωρής Παπαλουκάς αστόχησε σε πέντε από τις έξι βολές και να πώς πέταξε το πουλάκι (75-80).
Το εικόνισμα του Γιάννη
Κλείνω εδώ αυτή τη δυσάρεστη παρένθεση, ευτυχώς τούτη τη φορά δεν αυτοκτονήσαμε όπως τότε, αν και το… παλέψαμε για τα καλά ώστε να συμβεί, αλλά όπως έγραψε και ο Γουίλιαμ Σαίξπηρ, «τέλος καλό, όλα καλά».
Όλα καλά και μακάρι προσεχώς να γίνουν καλύτερα…
Αυτό το ματς ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μπορεί να το κάνει εικόνισμα: σκόραρε 25 πόντους, μάζεψε 14 ριμπάουντ, μοίρασε εννέα ασίστ και παρουσίασε την καλύτερη εκδοχή του εαυτού του, σε ό,τι αφορά τον τόπο με τον οποίο διαχειρίσθηκε την κατάσταση και στο πώς εξισορρόπησε και κατένειμε τις δυνάμεις του, πότε ως σκόρερ, πότε ως ριμπάουντερ, πότε ως πασέρ και σε κάθε περίπτωση ως ο πολιορκητικός κριός που χρειαζόταν η Εθνική για να γκρεμίσει το ισπανικό κάστρο.
Τα τρίποντα και τα αμυντικά ψίχουλα
Ποιο είναι άραγε το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας;
Όσο περίεργο κι αν φανεί, εντέλει η Εθνική έμεινε, έστω και αγκομαχώντας, όρθια όχι μόνο από την εξόχως παραγωγική επίθεση της που της προσπόρισε 90 πόντους με όχημα τις ριπές των τρίποντων (12/25 στη σούμα με 8/10 στην πρώτη περίοδο), απέναντι σε μια ομάδα η οποία στα πρώτα τέσσερα ματς δεχόταν μόλις 66 κατά μέσο όρο, αλλά και από το αμυντικό μέταλλο έστω κι αν το εξόρυξε καθυστερημένα, στα τελευταία κρίσιμα δευτερόλεπτα…
Τότε που –όπως έλεγε ο συχωρεμένος ο Μάκης Δενδρινός- «σφίξανε τα γάλατα» και οι Ισπανοί είχαν το momentum και διεκδικούσαν στα ίσια τη νίκη και τη σωτηρία της ψυχής τους, τότε λοιπόν η ελληνική ομάδα σήκωσε το ανάστημα της στο πίσω μέρους του γηπέδου και τη σκαπούλαρε.
Ο Καλαϊτζάκης έγινε… Πίπεν!
Τότε που (στην τέταρτη περίοδο) ο Βασίλης Σπανούλης ευτύχησε να δει τον Παναγιώτη Καλαϊτζάκη να παίζει τον ρόλο του αφανούς ήρωα με την αμυντική προσήλωση του, χώρια το α λα Σκότι Πίπεν προς τον Καρλ Μαλόουν “trash talking” του, όταν- 13 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη και με το σκορ στο 88-84 υπέρ ημών- ο (συμπαίκτης του στον Παναθηναϊκό) Χουάντσο Ερνανγκόμεθ στήθηκε στη γραμμή των βολών…
Την 1η Ιουνίου του 1997 στον πρώτο τελικό του ΝΒΑ ανάμεσα στους Μπουλς και στους Τζαζ, σε μια πανομοιότυπη φάση, με το σκορ στο 82-82 και ενώ απέμεναν εννέα δευτερόλεπτα, ο “Ινδιάνος” προβόκαρε τον “Ταχυδρόμο” λέγοντας του “Just remember, the mailman doesn’t’ deliver on Sundays, Karl”!
Ο Μαλόουν όντως δεν έκανε διανομή σε εκείνη τη φάση: αστόχησε και στις δυο βολές, ο Μάικλ Τζόρνταν μάζεψε το ριμπάουντ, κάλεσε τάιμ άουτ και στην εκπνοή σκόραρε για το 84-82 και το 1-0, καθ’ οδόν προς την κατάκτηση του πέμπτου στέμματος.
“Είσαι Έλληνας, δώσε μας μια βολή”!
Χθες ο Ηρακλειώτης φόργουορντ μετήλθε τον δικό του τρόπο για να επηρεάσει τον συμπαίκτη του στον Παναθηναϊκό…
Τον πλησίασε λοιπόν και του είπε «Φίλε, είσαι Έλληνας, δώσε μας μια βολή»!!!
Τον γήτεψε κατά πως φαίνεται ο Καλαϊτζάκης, του πείραξε για τα καλά το μυαλό, του… χάλασε το χέρι και ο Ισπανός φόργουορντ αποδείχθηκε πειθήνιο όργανο στις εντολές του: δεν μας χάρισε μία βολή, αλλά και τις τρείς!!!
Τα φαντάσματα, τα εγκεφαλικά η λύτρωση και η ανακούφιση
Νωρίτερα βεβαίως είχαμε δει τον Χριστό φαντάρο!
Συνέβη αυτό όταν ο 19χρονος φοιτητής του Γκονζάγκα Μάριο Σεντ Σουπερί έβαλε μπροστά την Ισπανία με 84-82, ενώ απέμεναν δυόμισι λεπτά και τότε ένιωσα πως θα μας πλάκωναν πάλι τα φαντάσματα, αλλά αποφύγαμε τα πολλαπλά εγκεφαλικά!
Το κάρφωμα και το φόλοου (με την τρίτη κατά σειρά απόπειρα στην ίδια φάση) του Γιάννη Αντετοκούνμπο και το επιγενόμενο λέι απ του Κώστα Σλούκα έγιναν η φιάλη του οξυγόνου που χρειαζόταν η Εθνική για να πάρει ανάσες, να ανασηκωθεί, να σταθεί στα ποδάρια της και να αρπάξει τη νίκη.
Ο Σαλονικός γκαρντ όμως δεν είχε ολοκληρώσει την αποστολή του: στα επτά δευτερόλεπτα έβαλε και τις δυο βολές με τις οποίες η Εθνική απέκτησε το προνομιακό προβάδισμα των δυο κατοχών (90-85) και καθάρισε την μπουγάδα, δικαιώνοντας κιόλας τον Φρίντριχ Νίτσε που λάνσαρε την αποφθεγματική ρήση «Ό,τι δεν με σκοτώνει, με κάνει πιο δυνατό».
Ο σεληνιασμένος Ντόρσεϊ και οι εικόνες από PlayStation!
Προτού οι Ισπανοί νεκραναστηθούν και γυρίσουν την πρώτη φορά από το -16 και τη δεύτερη από το -15, η ελληνική ομάδα έμοιαζε βγαλμένη από το… PlayStation!
Όντως η εικόνα της στην πρώτη περίοδο υπήρξε από κυριαρχική έως εμφατική και από φαντασμαγορική έως απολαυστική προεξάρχοντος του σεληνιασμένου Τάιλερ Ντόρσεϊ που σκόραρε κατά ριπάς και κατά το δοκούν από τα 6.25μ. χωρίς να παίρνει χαμπάρι από τις αμυντικές επιλογές (man to man ή ζώνη) του Σέρτζιο Σκαριόλο.
Την ίδια στιγμή ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, εγκλωβισμένος από τα double team και ενίοτε τα triple team των Ισπανών δεν έβρισκε ρυθμό στο σκοράρισμα, αλλά έδινε ρεσιτάλ ως δημιουργός, βάζοντας τις βάσεις για το triple-double figure που δεν προέκυψε για μία ασίστ!
Η αλύγιστη Ισπανία και το ματς χωρίς αύριο
Ο Σκαριόλο εκκίνησε χωρίς σέντερ και ο Σπανούλης επέλεξε ένα βασικό σχήμα τριών γκαρντ (Σλούκας, Κατσίβελης, Ντόρσεϊ) και τον Παπανικολάου (αντί του Μήτογλου) στη θέση «4», ενώ αργότερα έβαλε τον Θανάση Αντετοκούνμπο στο «3» με τεσσάρι τον Ντίνο και πεντάρι τον Γιάννη Αντετοκούνμπο ή τον Κώστα Αντετοκούνμπο.
Όταν η Ισπανία μείωσε από το 14-30 στο 33-38 με το κρεσέντο του Τσάμπι Λόπεθ-Αροστέγκουι ανέλαβε δράση ο «Greek Freak», που με τρία διαδοχικά καλάθια ξανάφερε το ματς σε λογαριασμό, αλλά οι λεγάμενοι δεν μάσησαν και δεν παρέδωσαν τα όπλα.
Στη δεύτερη αντεπίθεση τους, όντες πάλι αλύγιστοι, πήραν το σκορ από το 35-50 και το πήγαν στο 84-82, κτυπώντας με γρήγορες και αρκετές κάθετες επιθέσεις στο ένας εναντίον ενός και εκμεταλλευόμενοι την ολιγωρία, αλλά και κάποιες αυτοκτονικές τάσεις της Εθνικής, που ευτυχώς δεν απέβησαν καταδικαστικές, μοιραίες και ολέθριες.
Μας έφεραν στο αμήν, αλλά γλιτώσαμε το πατατράκ και ενώ ελόγου τους άφησαν την ασπίδα μαζί με τα σκήπτρα στο πεδίο της μάχης, εμείς καθίσαμε πρώτο τραπέζι πίστα, ταξιδέψαμε στη Ρίγα και επιφυλασσόμεθα δια τα περαιτέρω, στο μεθαυριανό «No tomorrow game» κόντρα στο μαχητικό Ισραήλ και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει στο επέκεινα…
Πηγή: Sport24
